Eerlijk is eerlijk, er loopt heel wat ondergewaardeerd muzikaal (rap)talent rond op deze aardbol, maar als we het over de Australische Tkay Maidza hebben, is ondergewaardeerd talent pas echt op z’n plaats. De in Zimbabwe geboren rapster scoorde in 2015 lichte internetfaam met het aanstekelijke popnummer “U-Huh” dat vervolgens werd opgevolgd door een hele reeks singles en samenwerkingen. Toch is haar unieke mix van rap, hiphop en gladde synthpop verbazend genoeg (nog) niet overgesprongen naar het grote publiek. Haar carrière leek altijd net dat dubbeltje dat op z’n kant bleef rondtollen, letterlijk op de rand van doorbraak. Na een eerste album in 2017 lanceerde ze in 2018 het eerste kopstuk Last Year Was Weird, Vol. 1, een ep die in 2020 een vervolg kreeg dat het in de streamingsferen aardig goed wist te doen.
Vandaag krijgt die zogenaamde serie eindelijk zijn derde deel, met de logische titel Last Year Was Weird, Vol. 3. De titel klinkt in de post-covid periode eerder als een pijnlijk understatement, maar van uitzichtloze miserie is op deze derde ep helemaal geen sprake. Integendeel, Maidza’s nieuwste voelt als een bevrijdende zomerdag waar gladde hiphop zegeviert en af en toe natuurlijk een niet te missen energiestoot.
In vergelijking met het vorige volume van de ep is er geen bijzonder grote breuklijn te merken. Last Year Was Weird, Vol. 3 lijkt eerder een logisch vervolgstuk waar Maidza nog meer richting gladde hiphop en r&b beweegt en zichzelf comfortabel nestelt in haar eigen soundscape. Hoewel ze zich hier overtuigend chill uitlaat, blijft ze nooit hangen in een slepende comfortzone. Maidza houdt het fris en het is daarbij vooral de scherpe productie die haar zachte stem steeds in een nieuw, prikkelend kader stopt. Denk daarbij aan de funky baslijn op “So Cold”, het spookachtige achtergrondkoor op “High Beams” en de speelse bounce op single “Cashmere”, die makkelijk met de aandacht gaan lopen. Geen wereldschokkende omschakelingen, maar fijne, genuanceerde producties die haar stem volwaardig ondersteunen.
In tegenstelling tot haar oudere werk lijkt ze hier het gaspedaal wat minder hard in te drukken. Zoals we al op volume 2 konden horen, ruilt ze als eens vaker de dreunende bassen en snelle bars in voor een meer ontspannen hiphop of rap, die minstens even effectief is. Het grootste deel van de nummers op deze ep ligt dan ook in de lijn van het vloeiende succes van singles “24k” en “You Sad”, waar Maidza met gemak haar zachte zangstem al te meer in de kijker zet. Het kadert in ieder geval perfect in de bevrijdende, luchtige sfeer van het album waar ze de twijfel van zich afzingt en het paradijs opzoekt. ‘I’m doing good / I’m feeling great / Living in Eden’, klinkt het.
Wie zijn energie toch nog eens wil ontketenen, kan dat nog altijd op “Kim” en het oldschool “Syrup”, die met hun dreunende bassen toch een aangename afwisseling bieden in het overwegend luchtige r&b- en hiphopgeheel. Het geeft vooral blijk van een onverschrokken openheid, die aangeeft dat ze zich niet zomaar in een exclusief hiphophokje laat duwen. Maidza profileert zich als een volleerde artieste die ondertussen weet wat ze wil.
Tkay Maidza maakt op Last Year Was Weird, Vol. 3 geen brute koerswissel, maar zet verder in op een zonnig klinkend vervolg vol gladde hiphop en rap met een poppy uitstraling, die vooral de zoete vrijheid bezingt. Ze klinkt een tikkeltje meer volwassen, meer zelfzeker en voelt zich duidelijk uiterst comfortabel in haar eigen klankbord. Maidza’s grote doorbraak is al lang overtijd, maar mag er nu wel eens aan zitten komen. Moge Vol. 3 dat laatste duwtje zijn.
