Ondanks alle uitgestelde albums was ook het vreemde 2020 een releasemachine. De opgave om het bos door de bomen te blijven zien werd er dit jaar niet minder op, maar gelukkig is er nog je favoriete muzieksite om je wegwijs te maken. Na onze overzichten van de 25 beste Belgische albums en de 50 beste internationale albums van dit jaar, plaatsen we nu enkele verborgen parels in de schijnwerpers. Van eigen bodem of ver daarbuiten: we verzamelden dé 35 platen die onze afspeellijsten bleven achtervolgen, maar daar niet genoeg erkenning voor kregen. Eindelijk tijd voor die waardering, op alfabetische volgorde.
Azertyklavierwerke – Echo Park
Azertyklavierwerke is de Brusselse Alan Van Rompuy, die al eerder op onze site verscheen van zodra het ging over elektronische muziek met meer dan één hoek af. Ook deze elektronicaliefhebber heeft het wandelen ontdekt sinds de lockdowns, en al dat uitwaaien echoot nu doorheen zijn tweede (kelder)studioalbum ‘Echo Park’. Het is dan ook een plaat geworden die vooral het verlangen naar sociale warmte enerzijds en nachtelijke danssessies anderzijds in de schijnwerpers plaatst. Van gemoedelijke pianoriedeltjes over ingetogen zang naar een uitbundig elektronicafeest; Azertyklavierwerke geeft zowat ieders mentale staat van dezer dagen muzikaal weer. Opvallend genoeg lijkt Van Rompuy niet simpelweg te willen afrekenen met clichés (herinner je zijn waanzinnige “Patronen”), maar ons ook een hart onder de riem te steken. Parkeer ‘Echo Park’ maar op je harde schijf; deze oprechte plaat van eigen bodem kan niet ontbreken.
Be Well – The Weight and the Cost
Be Well is de allernieuwste melodische hardcorepunk uit het grote Amerika, maar is veel meer dan Brian McTernan van Battery en andere leden van onder andere Bane en Darkest Hour. Deze ervaring doe je niet zomaar op en dit spelen de heren op deze uiterst dynamische en zomerse plaat fantastisch uit. Soms gaat het snel en hard, maar andere momenten is het tempo minder en lijkt het alsof je met een biertje aan het wegdromen bent. Be Well teert misschien wat op clichés uit het genre, maar de plaat klinkt zo enorm goed en fris in de oren dat je als fan van het genre niet langs deze band kunt. Groezrock zou aan Be Well een mooie band gehad hebben.
Becca Mancari – The Greatest Part
Drie jaar na haar debuut bracht de New Yorkse Becca Mancari haar tweede album The Greatest Part uit. Het album verscheen via Captured Tracks en bleek toch wel een opstapje naar meer bekendheid, al is dat relatief, want het album werd niet zo breed opgepikt als verwacht. Toch mocht Mancari in augustus een Tiny Desk from home concert geven en wist ze hierdoor meer aandacht op zichzelf als artiest te vestigen. Samen met Zac Farro als producer wist Mancari met The Greatest Part iets breder te gaan in sound en focuste ze zich niet enkel nog op americanaliedjes. Er werd meer gefocust op fijne melodieën, groovy gitaren en vooral de mooie dromerige stem van de frontvrouw zelf. Het resultaat is een zeer aangenaam plaatje dat een grote stap voorwaarts betekent voor Mancari en een aanrader is voor liefhebbers van een mix van psychedelica, indierock en vooral een laidback sound.
Galya Bisengalieva – Aralkum
De Brits-Kazachse violiniste Galya Bisengalieva weet ons altijd opnieuw een fijn staaltje kunst te bezorgen. Haar debuutalbum Aralkum is daarin niet anders. De frisse fusion van klassiek en drone wekt niet alleen een eerder ongeëvenaarde sfeer op, maar is daarbovenop ook nog eens een geslaagd conceptalbum. De artieste deelt het album op in drie delen: pre-disaster, calamity en future. De ramp waarover ze het hier heeft, is het ontstaan van ’s werelds allerjongste woestijn: de Aralkumwoestijn. Dat klinkt mooi, tot we beseffen dat deze de nalatenschap is van het volledig uitgedroogde Aralmeer. Dit alles en plus door interventies van de mens. Bisengalieva bouwt het verhaal muzikaal op tot een doordacht spel dat voor niets of niemand terugdeinst en veel ruimte laat voor de emotionele interpretatie van elke luisteraar.
Gezan – KLUE
Als er ons afgelopen jaar één album echt omver blies, dan is het wel KLUE, de meer dan intense trip doorheen het Japanse noiserockregime van Gezan. Met ritmische en pulserende nummers die laag per laag opbouwen loopt het album moeiteloos door als een geheel. Vooral wordt het daarbovenop nog gestuurd door het Leitmotiv van de steeds wilder wordende sample ‘babalababambadambadam’ (aldus kwelende Japanners). Ook al voelt KLUE aan als één nummer, toch kunnen alle songs op zichzelf staan. Gezan is al lang niet meer zo’n onbekende naam in Japan: als helden van de lokale alternatieve muziekscène verzetten ze zich tegen de door megalomanen bezette muziekindustrie, zij het door eigen publicatiebeheer of het organiseren van het volledig gratis festival ‘Zenkankakusai’ in hoofdstad Tokyo. De band heeft het over de hedendaagse politieke problematiek in die netgenoemde stad in het gelijknamige nummer, dat ondanks zijn thematiek extreme euforie laat primeren.
Gia Margaret – Mia Gargaret
‘Do you ever feel like you’re living your life? But you’re also barely there?’ Met die vraag dringt Gia Margaret meteen door tot de existentiële essentie van haar nieuwe, klungelig getitelde plaat Mia Gargaret. Ze schotelt je enkele filosofische en diep menselijke vragen voor en geeft je daarna de tijd en ruimte om er je hoofd over te breken. Mia Gargaret tast de grenzen van het bewustzijn af en zoekt naar het kiertje tussen lichaam en ziel. Op “body” leent ze de gedachtegang van de Britse filosoof Alan Watts, maar op “barely there” en “lesson” stelt ze zelf de vragen. “no sleep, no dream” zou van de hand van Chilly Gonzales kunnen zijn, “lakes” had op een Fleet Foxes-plaat kunnen staan en op “3 movements” plakt ze gewoon drie kleine pianostukjes achter elkaar. Mia Gargaret is een kleine parel die je met gemak tien keer na elkaar kan luisteren of na een half jaar opnieuw kan herontdekken maar telkens even sterk binnenkomt.
Godford – Non Binary Place
De mysterieuze producer Godford trok zich eerder dit jaar terug op het Franse platteland zonder internet of sociale media om helemaal tot zichzelf te komen. Resultaat hiervan is het zeer geslaagde Non Binary Place. De titel slaat niet op zijn gender, maar wel op de soort artiest die hij is. Het album balanceert op een elektronisch koord tussen onschuldige romantiek die meteen weer kan overslaan in rauwheid. “Blue” brengt ons dansbare mysterieusheid die wel heel erg doet denken aan “Walking with Elephants” van Ten Walls, terwijl “God For Us” wat meer wegheeft van The Blaze en in “Non Binary Place” vooral drum-and-basselementen naar voor komen. Godford neemt ons met Non Binary Place mee naar een elektronische plaats waarin iedereen zich wel kan vinden en er maar een regel is: dansen tot je er bij neervalt.
Gordon Koang – Unity
Het levensverhaal van Gordon Koang is al even boeiend als zijn muziek. De man werd geboren in Nasir in Zuid-Soedan, maar moest in 2013 vluchten. In die tijdspanne was hij net op tour door Australië en aangezien er net een burgeroorlog uitbrak in zijn thuisland, kon hij niet terugkeren. De moeilijke beslissing werd gemaakt om asiel aan te vragen in Australië. In februari dit jaar eindigde de oorlog, maar Koang bevindt zich nog steeds in Australië en daar bracht hij met Unity zijn eerste album uit sinds zijn vlucht. Het is wel al zijn twaalfde album in totaal, maar met Unity de eerste die een internationale release kreeg. Het plaatje is een heerlijk vredevol album waarbij een thom (een Oegandees instrument) de hoofdrol opeist. Daarnaast krijgen we een mix van Engels en Thok Naath (de lokale taal in Nuer waar Koang vandaag komt), wat ervoor zorgt dat deze exotische mix er eentje is die perfect is om vrede en liefde te verspreiden. Met titels als “Tiel E Nei Nywal Ke Ran” – wat zoveel betekent als ‘we hebben met niemand een probleem’ – voel je al dat je enkel maar een positief gevoel zal overhouden na het beëindigen van dit album. Unity verenigt en zet ons alvast op een positief spoor.
Greg Puciato – Child Soldier: Creator of God
Voor Greg Puciato was 2020 allesbehalve een rustig jaar. De ex-frontman van Dillinger Escape Plan bracht naast het nieuwe Killer Be Killed-album (zie hieronder) ook nog eens een eigen soloplaat uit. De vijftien nummers op Child Soldier: Creator of God zijn heel divers en overspannen verschillende genres. In tegenstelling tot de titel van de plaat is er heel wat kwaliteit te vinden. Nummers als “Fire For Water”, “Do You Need Me To Remind You” en “Roach Hiss” hunkeren nostalgisch naar de razernij van The Dillinger Escape Plan, terwijl “Temporary Object” en “A Pair of Questions” eerder Puciato’s darkwave alterego The Black Queen lijken te imiteren. Op “Evacuation” en “Deep Set” horen we dan weer zijn innerlijke Trent Reznor bovenkomen. Child Soldier: Creator of God combineert alle klanken en stijlen waar Greg Puciato in excelleert en giet het in een meer dan ambitieus solodebuut.
IC3PEAK – До Свидания
‘До Свидания’ is Russisch voor ‘vaarwel’ en inderdaad: neem maar afscheid van je gemoedsrust. IC3PEAK bombardeert elk heilig huisje en iedere evidentie om een optreden te komen geven op het resterende puin. Gezellig is iets anders, en dat maakt dit album net zo sterk. De voorliefde voor het macabere resulteert zonder fout in nummers die je ofwel misleiden met hoog nimfengezang ofwel de stuipen op het lijf jagen met schreeuwerige ‘zang’lijnen waarbij diepe beats met een serieuze snuif oversturing niet kunnen ontbreken. Zelden horen we witch house die zo genadeloos door merg en been gaat. Corona veroorzaakte al heel wat nachtmerriescenario’s, maar До Свидания doet dat tenminste op indrukwekkende en muzikaal enorm intense manier.
Irreversible Entanglements – Who Sent You?
2020 was qua releases opnieuw een indrukwekkend jaar voor het International Anthem label. Ook Who Sent You? van Irreversible Entanglements kwam in ons vizier. Op deze plaat vormt de politiek assertieve poëzie van Camae Ayewa (ook bekend als Moor Mother) een onafscheidelijk geheel met de kolkende freejazz van de band. Het resultaat zijn vijf uitgesproken composities waar de energie en spanning van de eerste tot de laatste noot te snijden is. Who Sent You? is een uitdagend album, maar de tekstuele en muzikale kracht van Irreversible Entanglements zal heel wat luisteraars kunnen overtuigen.
Kevin & the Bikes – Ironic Songs
Kevin, de rondfietsende aartsvijand van Ed, Edd & Eddy in de gelijknamige animatieserie, kreeg vorig jaar een ongezien eerbetoon in de vorm van een 101-nummers tellend album van Kevin & the Bikes, een band die op Spotify omschreven wordt als ‘We used to be Kevin and the Bikes, but we slightly changed the name purely to piss off our fans’. Dat 2020 voor hen het uitbrengen van een eerste ‘serieus’ album betekende, zorgde voor het nodige gefrons. Toch weten Kevin en zijn fietsen met Ironic Songs een ijzersterk resultaat neer te zetten. De Amerikaanse groep gidst ons doorheen hun speelse creativiteit, gaande van bevreemdende spoken word-gedeeltes tot memorabele emo/poppunkanthems. De nummers vol verrassende plottwists worden gekenmerkt door hun lofi productie en een stevige dosis noise. Dat “The Only Unironic Song” op het album ook ’the only instrumental song’ is, bewijst dat de band hun serieuze en minder serieuze kant hand in hand durven laten gaan.
Ontdek meer op de volgende pagina!
