Khushi – Strange Seasons
Begin dit jaar bracht producer en singer-songwriter Khushi zijn uitmuntende debuutalbum Strange Seasons uit. Doorheen een magische reis van tien prachtige nummers neemt de Londense artiest ons mee naar een hemels wolkenparadijs waar we al onze zorgen even kunnen vergeten. Strange Seasons is wonderbaarlijk hartverwarmend, zeemzoet en heerlijk melancholisch op bepaalde momenten. Khushi liet zich in de productie voor deze parel bijstaan door niemand minder dan James Blake. We kunnen wel stellen dat beide heren hun zachtste en mooiste klanken aan elkaar hebben uitgeleend om tot dit straf geheel te komen. Strange Seasons is ongetwijfeld een van de betere, doch minder bekende albums die in 2020 het licht hebben gezien. Komt hier dan ook nog eens bij dat wanneer je “See What You Want” voor het eerst luistert, je ongetwijfeld de repeatknop voor een paar uur zal indrukken.
Killer Be Killed – Reluctant Hero
In een supergroep zijn het vaak enkel de individuen die het verschil maken, maar bij deze band is de sterkte absoluut de som der gehelen. Killer Be Killed bracht misschien wel de beste metalplaat van 2020 uit door de sterktes van alle aparte leden uit te vergroten en zo in een plaat te gieten. Max Cavalera klinkt als een jonge hond die aangevuurd wordt door drummer Ben Koller (Converge), maar de vocale bijdragen van Greg Puciato (Dillinger Escape Plan) en Troy Sanders (Mastodon) zijn meer dan een aanvulling. Dat ze muziek kunnen maken, hoeven we jullie niet te vertellen. Dat de drie zeer uiteenlopende stemmen dan nog eens perfect passen bij de verschillende genres, dat was een uitdaging die zeer goed gelukt is. Het klonk bijna als een guilty pleasure, al is dat enkel maar omdat het net zo lekker wegluistert.
Knxwledge – 1988
Het tweede album van Knxwledge is een mist van samples en clips die zijn verwrongen tot eigenaardige vormen die onherkenbaar lijken, maar prikkelen als vertrouwd. Qua methode verschilt 1988 vrijwel niet van zijn ander beatcompilaties, maar de warme, plagerige uitstraling onderscheidt het nieuwe album enigszins van zijn vorige werk. Vernoemd naar het jaar waarin hij is geboren en gevuld met popcultuureigenaardigheden zoals soundbites van Cooley High en radio-interviews, viert 1988 de roots en fixaties van Knxwledge. Er is altijd een sterk gevoel van nostalgie in zijn werk geweest, maar hij heeft het vermogen het verleden te koesteren en het naar zijn behoeften vorm te geven. Hoewel hij duidelijk een leerling is van J Dilla en Madlib, onderscheidt Knxwledge zich door zijn speciale aandacht voor de menselijke stem. Zo komt zijn maatje van NxWorries, Anderson .Paak, eens gedag zeggen. Knxwledge lijkt eindeloos gefascineerd door het vermogen van de stem om nieuwe ritmes voort te brengen of velerlei ritmes aan elkaar te binden.
Lamps – People With Faces
Er zijn weinig bands die het kot dit jaar met evenveel overtuiging in de fik staken als de garagepunkers van Lamps. Frontman Monty Buckles is in zijn dagelijkse leven filmmaker en regisseerde al video’s voor onder andere Black Lips en The Intelligence, al lijkt de man zijn hart onderweg verloren te zijn aan beenharde, vliegensvlugge punkmuziek zoals hij die aantrof in de kelders van Los Angeles. Een debuut van Lamps kwam er al in 2005, en na jaren radiostilte werd de band plots aan boord gehaald bij In The Red Records, waar Denée Segall (jawel, vrouw van) het gezelschap vervoegde voor de vocals. Krijg je doorheen de destructieve tsunami aan fuzz die je op People With Faces te wachten staat soms het gevoel dat je naar een opgedreven versie van The C.I.A. aan het luisteren bent, dan weet je dus ook meteen hoe het komt. Lamps dreunt simpelweg alles aan flarden, op de meest aanstekelijke manier en tot bloedens toe. Mochten je oren lichtjes smeulen na het luisteren: geen paniek, dat is de bedoeling.
Lithics – Tower of Age
De afgelopen jaren kent postpunk een heropleving onder noemers als Squid en Crack Cloud. Waar deze bands het genre een nieuwere richting insturen, schippert Lithics tussen oud en nieuw. Het viertal, met een stem die niet ver afstaat van lokale acts als Peuk en Brorlab, verrast ons in Tower of Age met hun goed gebalanceerde middenweg – niet enkel die tussen oud en nieuw, maar ook in hun perfect uitgedokterd minimalisme. Nooit is iets té aanwezig, of aanwezig wanneer het dat net niet moet zijn. De nummers oozen traagjes en slijmerig door je hoofd, met een van de strakste ritmesecties die het milieu tegenwoordig kent als drijfveer. De instrumenten mogen dan allemaal wat slijmerig aanhoren, toch klinkt het album fris en luchtig. Deze perfecte algehele balans zorgt voor een fijne rust bij het luisteren, als een zomers briesje aan een zonnig strand.
Lunatic Soul – Through Shaded Woods
Voor zijn zevende album onder de naam Lunatic Soul nam Mariusz Duda een duik in traditionele Scandinavische en Slavische folkgeluiden. Het resultaat zet de Poolse progressieverockveteraan verder op de kaart als een enorm veelzijdig songschrijver en multi-instrumentalist. We kenden Through Shaded Woods eerder deze maand een bijna perfecte score toe, maar de plaat lijkt zijn weg naar een groter publiek voorlopig nog niet te hebben gevonden. Hoog tijd dat daar verandering in komt, want we zijn ervan overtuigd dat deze zes nummers zelfs luisteraars ver buiten dit genre op een wonderbaarlijk avontuur kunnen meenemen.
Meridian Brothers – Cumbia siglo XXI
Soms denk je dat anno 2020 elke soort muziek wel eens gemaakt is, maar dan kom je een album als Cumbia siglo XXI tegen. Op deze plaat verkent de Colombiaanse muzikant Eblis Álvarez samen met zijn band Meridian Brothers het cumbiagenre, maar geeft hij er een knotsgekke twist aan. De traditionele cumbiastijl wordt op zijn kop gezet door de toevoeging van drumcomputers en synthesizers. Het resultaat is een uitzinnige combinatie van stijlen, waarbij je steeds opnieuw verrast wordt door stortvloed aan ideeën. Zelfs “Son of a Preacher Man” van Dusty Springfield is niet veilig voor de speelsheid van Meridian Brothers.
Mild Orange – Mild Orange
Mei 2020; Mild Orange voorziet ons van een nieuw album dat perfect matcht met de zachte lenteavonden die het voorjaar voor ons in petto had. Met Mild Orange stoomde de gelijknamige band ons klaar voor een zwoele zomer met deuntjes waarop we lekker kunnen wegdromen. De Nieuw-Zeelanders wisten ons in het verleden al te overtuigen met de meeslepende dreampop op hun debuutplaat Foreplay. Met hun tweede album nemen ze ons opnieuw mee naar een betoverende wereld vol zweverige rifjes en Josh Mehrtens’ zachte stem. Het volledige album straalt warmte uit en laat ons terug verlangen naar avonden op het strand met een mildoranje gloed van de ondergaande zon op ons gezicht.
Ojerime – B4 I Breakdown
De genres r&b en soul hebben door de jaren heen niet veel nieuwe gedaantes gekregen; vernieuwing is vaak zoek in dergelijke nummers. Gelukkig heeft de Britse zangeres Ojerime daar dit jaar met B4 I Breakdown verandering in gebracht, want haar uitmuntende vocale producties hebben de toon gezet voor de nieuwe generatie artiesten. De ontspannende instrumentals zoemen onze gedachten binnen terwijl Ojerime zich erin nestelt met haar onvergelijkbare zang. Waarom de Britse stem nog niet op hetzelfde populariteitsniveau als pakweg Solange is, blijft voor ons een raadsel. Kwalitatief moet ze absoluut niet onderdoen voor haar collega’s met dank aan dit vernieuwende album.
Oklou – Galore
De Franse producer en zangeres Oklou werd dankzij haar eerste mixtape Galore meteen een van de interessantste nieuwe popacts van het moment. Haar elektronische melodieën zijn echte symfonieën en blinken door hun betoverende sfeeropbouw telkens weer uit. Op Galore zuigt ze haar luisteraar mee naar een universum waar zij de opvallendste nimf is en gaat ze de strijd aan met de conventionele normen van poptracks. Het is dan ook een groot mysterie waarom de multi-instrumentalist onder de radar van zovelen bleef, want dit halfuur durende meesterwerkje verdient een plekje in ieders hart.
Private Function – Whose Line Is It Anyway?
Als je de naam Private Function in Australië bovenhaalt, zal er al sneller een belletje gaan rinkelen dan wanneer je dat hier doet. De groep wist er namelijk al heel wat furore te maken met debuutplaat St. Anger en vooral hun liveshows blijken legendarisch. Nog geen jaar na het debuut kwam dit jaar Whose Line Is It Anyway? en dat blijkt nog strakker in elkaar te zitten dan de vorige plaat. 32 minuten, dertien nummers en veel meer riffs verder blijkt de volledige plaat een punkavontuur te zijn zoals we dat enkel vanuit Australië verwachten. Er wordt namelijk niet altijd even nauw gekeken naar de seriositeit, wat resulteert in titels als “Give War A Chance” en “Grabbing My Butt”. De groep kon door de epidemie zijn status van liveband niet naar het buitenland brengen, maar eens we ze hier aan het werk kunnen zien, zijn we er zeker van dat alles kapot zal gaan.
Richard Rose – Radiation Breeze
De naam Richard Rose klinkt ondanks het formidabele debuut dat de Californische band dit jaar maakte nog niet al te bekend in de oren. Nochtans verdiende frontman Lawrence Rose zijn strepen al dubbel en dik als zanger van verschroeiende acts als GØGGS en Ex-Cult. Voor Richard Rose trok Lawrence zijn broer Thomas aan boord, nestelde hij zich gezellig onder het dak van In The Red Records en lanceerde een loeiharde brandbom van een album de wereld in. Radiation Breeze staat bol van blitse riffs, grommende basaanvallen en hopen (maar dan ook echt hopen) fuzz. Vanaf seconde één barst een wild cafégevecht los, en terwijl dat in al haar dronken impulsiviteit doorraast kan jij alleen maar met open mond toekijken naar de barkrukken die door de lucht vliegen. Garagerock klinkt zelden zo strak en krachtig maar toch zo rammelend tegelijkertijd.
Ontdek de rest op de laatste pagina!
