De 20 beste Belgische albums van 2018

10. Soulwax – Essential

Eén jaar na succesalbum From Deewee kwam Soulwax onverwacht al met een nieuw album. En niet zomaar een album: twaalf tracks opgebouwd rond het begrip ‘essential’. De songtitels laten dan ook weinig aan de verbeelding over: “Essential One” loopt keurig op tot “Essential Twelve”. Muzikaal knalt het album op z’n Soulwax’ rechtdoor, zonder veel pauzes. Knetterende beats en perfect uitgekiende synthesizers worden feilloos gecombineerd met oneindig veel guest vocals tot een dansbaar geheel, die wel gemaakt lijken voor de clubs. Alweer een heerlijke toevoeging aan de ondertussen bijna feilloze discografie van het duo.

9. Slow Crush – Aurora

Slow Crush legt met hun debuut beslag op de negende plaats. Deze shoegazers met een internationaal tintje hebben er keihard voor gewerkt. Zoveel optredens op een jaar, dat is weinige bands gegeven. Met hun onberispelijke ‘wall of sound’, tweestemmige gitaren en de breekbare stem van de Engelse zangeres, maakten ze van deze release iets heel herkenbaars. Dromerige deuntjes, en met momenten enorm luid. Deze plaat kan je eigenlijk enkel heel luid beluisteren. Dit debuut heeft voor de band ook veel internationale erkenning opgeleverd. Ze hebben ondertussen zowat heel Europa platgespeeld. En dat is toch wel hun verdienste. Blijven optreden, zodat iedereen de mogelijkheid heeft om hen te bewonderen. Aurora is een enorm straf debuut dat gelukkig de erkenning kreeg die het verdient.

8. Tamino – Amir

De Nieuwe Lichting van Studio Brussel diende als ultieme springplank voor Tamino om zichzelf aan muziekliefhebbers voor te stellen, en óf hij met “Habibi” indruk wist te maken! Het leverde hen plekjes op onder andere Rock Werchter en Pukkelpop op. De hype was geboren. Met grootse verwachtingen keken we uit naar debuutalbum Amir, en die werden ook mooi ingelost. Zijn Egyptische roots kregen een prominente rol in zijn debuut, dat vooral op productioneel vlak sterk staat en de Oosterse klanken omarmt. Met drie uitverkochte AB’s, een Lotto Arena voor de boeg en lovende woorden van de internationale pers is Amir goed op weg om een legendarische plaat te worden. Een album dat met elke luisterbeurt sterker wordt.

7. Angèle – Brol

Zeven nominaties bij de MIA’s, talrijke festival optredens, uitverkochte AB’s en volgend jaar drie arenashows in ons land: de muziekwereld heeft Angèle ontdekt en viel als een blok voor de charmante Franstalige zangeres. De verwachtingen waren enorm hoog voor Angèles debuut, maar ze bezweek niet onder de druk en kwam met een fris en fruitig popalbum vol charmante en pittige nummers. Franstalige muziek was nog nooit zo aantrekkelijk als bij Angèle. Ze brengt het eerlijk met oog voor detail en beeld. Angèle heeft zich op de kaart gezet, en hoe. Brol is allesbehalve brol! Het is maar dat je het weet…

6. Black Box Revelation – Tattooed Smiles

Net buiten de top vijf vinden we de vijfde plaat van Black Box Revelation, waarop ook Romeo Elvis en Seasick Steve te horen zijn. De titeltrack van Tattooed Smiles wordt al tijden grijsgedraaid op de radio, en terecht. Het was van 2015 geleden dat we nieuwe muziek van Jan Paternoster en co te horen kregen, maar Tattooed Smiles was het wachten waard. We horen dat het album met geduld is gemaakt. Zoals de bomma altijd zei: geduld is een schone deugd, en dat is niet anders voor Black Box Revelation. Voor het eerst krijgen we een kijk in het hoofd van de mannen van Black Box Revelation en dat uit zich in persoonlijkere nummers over onder meer ervaringen, twijfels en verlangens. Ondanks deze persoonlijke nummers zijn de mannen echter rauw gebleven, en met dat geluid staan ze volgend jaar drie keer in de AB.

5. The Bony King of Nowhere — Silent Days

The Bony King Of Nowhere opent, toevallig of niet, de top vijf met zijn vijfde album Silent Days. Deze plaat is het resultaat van de scheiding van Bram Vanparys, en het is duidelijk dat die een grote invloed op hem had. Gedurende negen nummers legt hij zijn ziel bloot en bieden wij als luisteraar maar al te graag een luisterend oor. Silent Days is overduidelijk een emotioneel geladen plaat die niemand onberoerd laat. Zinnen als ‘I tried to give you everything’ leggen nog maar eens de nadruk op zijn eenzaamheid en pijn. Het is tevens zijn beste plaat tot nu toe, met meer lagen dan ooit tevoren. Met Silent Days laat The Bony King Of Nowhere weten dat hij terug is van weggeweest. En van ons mag hij nog heel lang blijven.

4. Flying Horseman – Rooms / Ruins

Met Rooms/Ruins grijpt Flying Horseman dit jaar net naast het podium. Bert Dockx haalde met zijn plaat net de top 20 niet, maar gelukkig is zijn eigen full band wel hier terug te vinden. Op hun recenste album bevestigt Flying Horseman nogmaals hoe consequent en buitengewoon goed hun output blijft. De kleurrijke mix van artrock, folk en kraut zoals in “Deep Earth” vormt de perfecte soundtrack voor de dystopische teksten van Dockx. De veelzijdigheid aan texturen en de zorg die ging in het schrijven van Rooms/Ruins maken de reis doorheen de kamers en de ruïnes des te meer avontuurlijker. De plaat kwam heel vroeg in 2018 uit, maar het was toen al overduidelijk dat hij bij de top van het jaar zou behoren.

3. Shht – Love Love Love

De Gentenaren van Shht groeiden de voorbije twee jaar uit tot een ware sensatie in hun thuisstad. Volledig verdiend, denken wij dan. Het kwintet brengt een liveshow als geen ander, en die reputatie vertalen naar een plaat leek ons een aartsmoeilijke taak. Shht lost onze hoge verwachtingen echter volledig in, en meer. Love Love Love is niet gewoon een album; het is een ervaring. Het hardere werk als “Soup” en “Don‘t Care” loopt naadloos over in oorwurmen van een niet te evenaren kaliber als “J‘ai décidé d’être heureux/heureuse”, een song die ondanks de tekst, die klinkklare onzin lijkt te zijn (‘salami, sala-you / la vie est fantastique, pique-nique’), niet van plan is ons binnenkort los te laten. Daarnaast is het succesvol afleveren van zo’n sterke plaat met vier verschillende producers achter de knoppen een prestatie op zich. Love Love Love is de bronzen medaille dan ook meer dan waardig.

2. STIKSTOF – Overlast

2018 was definitief het jaar van het Brusselse hiphopcollectief Stikstof. Met hun derde plaat brachten ze één van de strafste Belgische hiphopplaten van het laatste decennium uit en vierden ze—verrassend, maar terecht—ook hun commerciële doorbraak. Er is geen belangrijk Belgisch festival dat ze niet hebben platgespeeld met hun straffe beats en o zo geliefde spitsvondigheid in de teksten. Dat ze dan ook zo hoog eindigen danken ze aan nummers als “Frontal”, “2010” en “Gele Blokken” die nog altijd als een mokerslagen binnenkomen. Met Overlast schetsten ze een fraai beeld van de Europese hoofdstad en hun thuisbasis, dat over het hele land gehoor vond. We schreven het in maart al: Overlast kan het tot een tijdloze klassieker schoppen, en dat is ook effectief wat het is geworden.

1. dirk. – Album

Wie de Belgische muziekscene een beetje volgt, kon er dit jaar niet naast kijken. Twee jaar geleden won dirk. de bronzen medaille Humo’s Rock Rally, om vervolgens twee jaar te broeden op dat debuutalbum, genaamd Album. Acht nummers pure zaligheid die je niet kan beluisteren zonder wild in te springen. Afklokken doet dit album op slechts 25 minuten; we moeten er dan ook geen tekening bij maken dat het een prestatie is om op die tijd ons en de competitie helemaal omver te blazen. Hoogtepunten van dat album zijn zonder twijfel het oorverdovende “Gnome” en het catchy “Fuckup”, dat nu al lustig wordt meegezongen op hun concerten. De rode draad die doorheen het hele album loopt, is voor ons voldoende bewijs dat dirk. een band is om rekening mee te houden. Creativiteit heeft het viertal genoeg, en we zijn razend benieuwd naar de toekomst. De explosieve cocktail van vuile riffs, subtiele deuntjes en humoristische oneliners waren voldoende om ons te overtuigen om dit woest debuutalbum te belonen met een gouden medaille.