De 100 beste albums van het decennium (2010-2019)

40. Eefje de Visser – Nachtlicht (2016)

In 2009 won Eefje de Visser de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Nadien ging het pijlsnel voor deze Nederlandse dame. Op haar derde album Nachtlicht, dat in 2016 uitkwam, vond ze de Nederlandstalige muziek opnieuw uit, wat haar een voorbeeld maakte voor de vele Nederlandstalige acts die na haar kwamen. Zoals de titel al doet vermoeden, kruipt Eefje de Visser het nachtleven in en neemt ze ons mee in haar eigen wereld. Waar ze op haar vorige albums nog braaf tokkelde op haar gitaar, gaan hier beats en synths hand in hand met haar dromerige vocals. Nachtlicht is een zeldzame parel, en we zijn van plan om deze tien nummers te blijven koesteren.

39. Gojira – L’enfant sauvage (2012)

Er zijn weinig Europese bands die zo hoog op Amerikaanse affiches staan als Gojira, en daar heeft L’enfant sauvage alles mee te maken. In 2012 kwamen deze heren met een van de strafste moderne metalalbums op de proppen. Dit album wordt onder andere geholpen door een vlekkeloze livereputatie en een professionaliteit die je bij weinig bands zal terugvinden. De gebroeders Duplantier doen bijna alles zelf, gaande van het artwork tot het produceren. De fanbase groeit nog steeds en Gojira bewijst elke keer opnieuw dat ze een metalband zijn die nooit teleurstelt. In dit genre kent Gojira zijn weerga niet en er is niet direct een band die hen van de troon zal stoten. Ongeacht dat elke release van deze heren straf is, is dit album zeker het meest overweldigend te noemen, omdat het anno 2012 een belangrijke release was in de metalwereld. Ze hebben zich sindsdien opgeworpen tot waardige headliners van grote festivals.

38. Two Door Cinema Club – Tourist History (2010)

Nu gaan we eventjes nog verder terug in de tijd, want rond de vorige decenniumwisseling werden we verwend met heel wat uptempo en catchy indiepop. Phoenix maakte een mainstreamdoorbraak met Wolfgang Amadeus Phoenix en bands als Passion Pit en Bombay Bicycle Club werden steeds populairder met hun toegankelijke en ontzettend aanstekelijke sound. Een album dat onlosmakelijk verbonden is met deze sound is het debuut van de Noord-Ierse band Two Door Cinema Club. Tourist History is kort, eenvoudig en heel consequent qua ideeën, maar is van begin tot eind bijzonder energiek en memorabel. Zo goed als elk nummer op de plaat zal herinneringen blijven oproepen naar een tijd die een stuk eenvoudiger en zorgelozer was.

37. Mastodon – The Hunter (2011)

Mastodon had zichzelf in 2002 al op de kaart gezet met hun debuut Remission vol metal zonder franjes die heel de wereld deed verstommen. Later werden andere invloeden aangewend, met psychedelica als drijfveer achter Crack the Skye. Op The Hunter werd vervolgens meer ingezet op midtempo en doken meer rockinvloeden op, zodat het grote publiek ondertussen ook helemaal gek geworden was van deze fantastische band. Mastodon is als nieuwkomer op metalgebied misschien wel het grootste exportproduct van Amerika geworden sinds 2000 en dat ze dat verdienen hebben ze met dit album dubbel en dik aangetoond.

36. Parquet Courts – Light Up Gold (2012)

Er staan heel wat debuutplaten in deze lijst en dat toont nog maar eens aan dat bands op het best zijn wanneer ze net beginnen. Bij Parquet Courts is dat minder van toepassing, want de groep wist een heel consequente discografie bijeen te schrijven dit decennium. Het is nog steeds dat debuut dat ons het meest charmeert, al kwam Wide Awake! uit 2018 dicht in de buurt. Op Light Up Gold brengt de band postpunk met een kunstzinnige insteek. Niet donker dus, maar wel heel aanstekelijk en met een urgentie om u tegen te zeggen. Net daardoor weet de plaat van begin tot eind te boeien. Er staan iets snellere nummers op, iets meer rammelende en iets stevigere, maar allemaal dragen ze het eigenzinnige Parquet Courts-plaatje. Rock ‘n’ roll!

35. Cloud Nothings – Attack on Memory (2012)

Cloud Nothings is zonder twijfel een van de grondleggers van de punkrevival die begin jaren 2010 kwam overgewaaid vanuit de VS. Samen met groepen als Titus Andronicus en Japandroids is deze band verantwoordelijk voor een heerlijk stukje muziekgeschiedenis tussen 2010 en 2019, dus mochten ze zeker niet ontbreken. Cloud Nothings doet het op een vuile manier, maar blijft het muzikaal hoogstaande pad bewandelen. Deze uitstekende muzikanten geven punk en rock waar ze recht op hebben, namelijk een leuke plek in deze lijst. Dat deze plaat wordt gekozen, is geen toevallige keuze. Dit blijft toch wel een klassieker in hun oeuvre. Om een voorbeeld te geven: “Wasted Days” duurt bijna negen minuten en is nooit vervelend!

34. Khruangbin – Con todo el mundo (2018)

Con todo el mundo beschrijft exact het concept van Khruangbin: ze zijn een wereldband die gelukzalige wereldmuziek uit hun mouw schudt. De leukste ’trip around the world’ mochten we ervaren bij hun tweede album: als je je ogen een paar minuten zou sluiten, kan je met het drietal meegenomen worden naar alle muzikale uithoeken van ons universum. De gemoedelijkheid die de Amerikaanse band met hun sound uitstraalt, werkt even perfect in een café met vrienden als thuis voor wat me-time. Mocht het fenomeen muzikale meditatie nog niet bestaan, zouden wij nu graag dat genre aan Khruangbin toekennen. De bandnaam is trouwens Thais voor vliegtuig, wat niet onlogisch is, gezien je je altijd in de wolken bevindt bij het luisteren van dit album!

33. Warpaint – The Fool (2010)

Warpaint klinkt nooit alsof ze klaar staan om ten oorlog te trekken, maar van spanningsbogen weten de vier dames dan weer wel alles af. Hun atmosferische indierock heeft al een diverse evolutie doorgemaakt en mondde op laatste plaat Heads Up zelfs uit in iets richting het meer poppy en dansbare. Best leuk en opmonterend, maar de Amerikaanse groep maakte het meeste indruk met debuutplaat The Fool. Een sound zo puur dat je mond er non-stop van open blijft staan en een zorgvuldig gecreëerde waas die je meevoert als ware het een magisch tapijt: dat was wat The Fool zomaar even teweeg kon brengen alsof het niets was. Warpaint is hier de meest zweverige en authentieke versie van zichzelf.

32. Frank Ocean – Blonde (2016)

Blonde is het tweede (en tot nu toe laatste) album van de Amerikaanse zanger Frank Ocean. Dat het een memorabel album is, valt voor ons niet te ontkennen. Niet enkel de dromerige muziek, maar ook de verborgen bodems, politieke thema’s en diepgewortelde emoties zorgen voor een echte belevenis en belichamen de groei van Frank Ocean als artiest. Het album werd in 2016 dan ook lovend ontvangen, ondanks het feit dat enkele critici het bestempelden als een allegaartje. Laat het nu echter net die inconsistentie zijn die zo centraal staat binnen het album. De intimiteit en relevantie van Blonde kunnen moeilijk geëvenaard worden, waardoor het zeker een plaatsje in deze top 100 verdient.

31. Biffy Clyro – Opposites (2013)

Mon the Biff! Na al tien jaar als band bezig te zijn, loste Biffy Clyro in 2013 zijn allereerste dubbelalbum. Simon Neil en co kozen er voor om van hun langspeler een verhaal te maken, dat naadloos in elkaar overliep. Ballads, gitaartornado’s met een doedelzak, een wall of sound: Opposites bevat alles wat een moderne rockschijf hoort te hebben. Het album was de defintieve doorbraak van het Schotse drietal als headliner in eigen land. De agressieve gitaarlijnen, uppercuts van drumsolo’s en allesverbindende baslijnen werden met succes gecombineerd met de teksten die veel te gemakkelijk in je hoofd blijven hangen.

(Ontdek albums 30 tot 21 op de volgende pagina!)