De 100 beste albums van het decennium (2010-2019)

20. Ben Howard – I Forget Where We Were (2014)

Met zijn debuutplaat Every Kingdom won Ben Howard wereldwijd heel wat fans en wist hij commercieel te scoren, maar dat weerhield hem niet om met zijn opvolger I Forget Where We Were een heel andere richting in te slaan. Ben Howard introduceerde zijn elektrische gitaar en ook de hitgevoelige meezingers bleven weg. Een radiosucces werd deze plaat niet, deels omdat de eerste single “End of the Affair” maar liefst acht minuten duurde. Toch leverde hij met I Forget Where We Were een prachtige tweede plaat af. Met deze tweede plaat is Ben Howard officieel volwassen geworden, en nooit klonk hij zo eerlijk en oprecht.

19. Daft Punk – Random Access Memories (2013)

Het was maar liefst acht jaar na hun vorig studioalbum dat het mysterieuze duo Daft Punk een studioalbum uitbracht. Met hun terugkeer pakten ze dan ook groots uit. Op Random Access Memories katapulteerde Daft Punk ons met verve terug naar de late seventies met een mix van disco, progressieve synthpop en funk. Het leverde de ene hit na de andere op, maar ook de andere nummers op de plaat blinken uit in ambitie. Het indrukwekkende Random Access Memories heeft Daft Punk trouwens niet met z’n tweetjes gemaakt. Ze lieten hun stijl perfect samensmelten in verrassende samenwerkingen met onder andere Nile Rodgers, Pharell Williams, Giorgio Morodor, Julian Casablancas en zelfs Panda Bear. De enigmatische Fransmannen blijven tot de verbeelding spreken en zijn nog steeds een van de populairste elektronische acts die de wereld gekend heeft.

18. Ty Segall – Manipulator (2014)

Ty Segall zal ongetwijfeld dit decennium uitkomen als de meest bezige bij van de afgelopen tien jaar. Het aantal albums dat de man de afgelopen tien jaar uitbracht en produceerde is niet meer bij te houden, en dat maakt van hem zo’n unieke artiest die hier zeker niet kan ontbreken. Zijn magnus opus zou zomaar eens Manipulator kunnen zijn. Zeventien nummers, net geen uurtje lang en riffs van hier tot in Tokio: Segall weet wat hij moet doen om furieus en goed te klinken. Garagerock van de bovenste plank dus, maar niet enkel riffs overheersen hier. Het fuzzpedaal is een goeie vriend, en wanneer het tempo de lucht in gaat, zoals bij “Feel” of “Susie Thumb”, neemt hij je lichaam helemaal over. Ook de iets slomere songs grijpen je echter bij de keel. Kortom, Manipulator is een geniaal album dat je meteen fan zal maken van het fenomeen dat Ty Segall heet, en je zal niet meer minder willen.

17. The Vaccines – What Did You Expect from the Vaccines? (2011)

What Did You Expect from the Vaccines? Tot dan toe nog niets, want de band dook uit het niets op met hun debuutalbum. Met upbeat nummers als “Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)”, “Wetsuit” en “Post Break-Up Sex” gaven ze het indierockgenre de verse dosis zuurstof die het dringend nodig had. De riffs blijven meteen hangen en met de teksten wist Justin Young een hele generatie adolescenten aan te spreken. Het is slechts weinig bands gegeven meteen door te breken met hun debuut en dan al zeker niet met zo’n volmaakt album gekenmerkt door een eigen sound. Niet verwonderlijk dat het dan ook het best verkopende debuut van het jaar 2011 werd. Na al die jaren is What Did You Expect nog steeds een vloeiende luisterbeurt van begin tot eind, waarbij je op bepaalde momenten al eens je stembanden durft te vermoeien.

16. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (2015)

Overlaadde Sufjan Stevens zijn fans in het vorig decennium nog met het ene album na het andere, dan moesten we het tussen 2010 en 2019 stellen met amper twee voldragen releases. Waar hij tekort schoot in kwantiteit, blonk hij echter enorm uit in kwaliteit. Vijf jaar na het experimentele The Age of Adz verraste Sufjan vriend en vijand met het uitgepuurde en rauwe Carrie & Lowell, waarin hij het overlijden van zijn moeder verwerkte. Universeel en toch specifiek, mysterieus en toch meeslepend: Sufjan Stevens slaagt erin om met eenzame gitaren en echoënde synths een wereld op te roepen die tegelijk hartverwarmend en hartverscheurend klinkt.

15. Foals – Total Life Forever (2010)

De Britten van Foals groeiden dit decennium uit tot een van de belangrijkste bands in het alternatieverocklandschap, maar wat ons betreft verschenen hun twee beste platen daarvoor al. Op Total Life Forever ruilden ze de frenetische mathrock van debuutplaat Antidotes in voor sfeervolle, climactische indierock, zonder daarbij af te doen aan energie en creative spirit. Songs als “Black Gold” en “Spanish Sahara” hebben de tand des tijds moeiteloos doorstaan, en dat hoge niveau wordt voor de gehele plaat aangehouden. Total Life Forever is voor ons inmiddels een klassieker, en hoewel ook hun recentere platen ons in zekere mate konden bekoren, kijken we reikhalzend uit naar de dag waarop Foals nog eens zo innovatief kan klinken.

14. The Black Keys – El Camino (2011)

The Black Keys, twee jeugdvrienden uit Ohio, bestonden al tien jaar ‘underground’ toen ze in 2011 El Camino uitbrachten. Hun commerciële succes begon echter een jaar eerder bij het releasen van Brothers, waarmee ze tijdens de Grammy Awards al in de prijzen vielen. Het feit dat Brothers meer trage nummers bevatte, compenseerden ze met deze melodieuzere uptempo opvolger een jaar later. Onder invloed van genres als glamrock, rockabilly en surfrock geven ze er vanaf het eerste nummer meteen een lap van jewelste op. Nummers zoals “Little Black Submarines” bouwen fenomenaal op en een “Gold On The Ceiling” nestelde zich meteen in je hoofd. De plaat staat vol dansbare rocknummers en was meteen ook het meest succesvolle album dat The Black Keys uitbrachten. “Lonely Boy” betekende weliswaar het grootste succes van The Black Keys en maakt zelfs van de meest houten klaas een dansende beer.

13. Arctic Monkeys – AM (2013)

Anno 2013 besloten de verlegen Britten uit Sheffield hun persona’s om te ruilen met die van Amerikaanse rocksterren in leren jassen, inclusief vetkuif, voor het controversiële AM. Na het experimentje in de americana op Suck It And See vond Arctic Monkeys zijn weg naar de hitlijsten door middel van een geniale productie, waarin het voorgenoemde genre een fusie vormde met r&b, vleugjes psychedelica en de gekende britrocksound. Deze commerciële successen zorgden voor een grote verdeeldheid bij fans en neutrale muziekliefhebbers, maar de impact die dit album teweegbracht was ongezien. Iconische anthems als “R U Mine” en “Do I Wanna Know?” bezorgden de heren in één klap zowel de status van legendes als die van festivalheadliner.

12. Nick Cave & the Bad Seeds – Skeleton Tree (2016)

Nick Cave heeft zich in de voorbije dertig jaar steeds opnieuw uitgevonden, en dat is op Skeleton Tree niet anders. De muziek en de release werden volledig overschaduwd door een persoonlijke tragedie. De dood van zijn vijftienjarige zoon Arthur schemert door in elke noot van de plaat – ook al was die volledig geschreven voor het ongeval gebeurde. Vanaf opener “Jesus Alone” is hij meer predikant dan zanger, maar dan eentje waar elk sprankeltje hoop ontbreekt. Enkel donkere drones van compagnon Warren Ellis en enkele ijle strijkers begeleiden de teksten. “Girl In Amber” heeft niet meer dan enkele pianonoten nodig om je te raken en “Distant Sky” zou een kerkhymne kunnen zijn. We horen de Australische rocker op zijn fragielst. Hij laat je in zijn ziel binnenkijken, alsof je God zelf hoort rouwen. Een plaat om stil van te worden.

11. The War On Drugs – Lost in the Dream (2014)

In 2014 werd The War On Drugs plots een fenomeen. De band rond Adam Granduciel draaide nochtans al jaren mee in de indierockscene. De reden heette Lost in the Dream en bezorgde ons een uur lang hartkloppingen en kippenvel. Ze vergaarden naast meer airplay en boekingen ook ontzettend veel lof over de stijl die in het album overheerst: durven te experimenteren en de instrumenten laten spreken staan daarin centraal. Die nieuwe insteek – niet te veel toeters en bellen, maar just keep it simple – opende ook de ogen van talloze andere artiesten die vanaf toen puurder te werk gingen. Dit uitgesponnen, warm en melancholisch album blijft tot op vandaag The War On Drugs’ uithangbord en laat ons nog steeds verdwalen in hun droomwereld.

(Ontdek albums 10 tot 1 op de volgende pagina!)