De 100 beste albums van het decennium (2010-2019)

10. The National – High Violet (2010)

In het afgelopen decennium sloeg The National ons om de oren met uitstekende albums, singles en optredens, al zijn we na tien jaar nog altijd niet bekomen van die eerste oplawaai uit 2010. High Violet is een plaat waar niets op af te dingen valt. Elf nummers die stuk voor stuk onder de huid kruipen en het label ‘saaie dadrock’ van zich af werpen. Nergens klonk The National zo scherp, doeltreffend, meeslepend en gecondenseerd als op deze doorbraakplaat. Zette “Fake Empire” de deur naar mainstream succes nog op een kier, dan beukte “Bloodbuzz Ohio” die met veel kracht verder open. Fanfavoriet “Vanderlyle Crybaby Geeks” wordt na tien jaar nog altijd luidkeels meegezongen en klinkt alleen steeds luider en luider.

9. David Bowie – Blackstar (2016)

Twee dagen vooraleer een icoon heenging, bracht hij nog een laatste album uit. Blackstar zal voor eeuwig bekendstaan als het laatste meesterwerk van David Bowie. Het album was een van de best verkochte albums van het jaar en wist maar liefst vijf Grammy’s en een Brit Award te verzilveren. Bowie en producer Toni Visconti probeerden rock-‘n’-rollmuziek te mijden tijdens de opnames van het album, maar luisterden wel naar Kendrick Lamar en vonden inspiratie in zijn muziek. Blackstar werd een mix van allerlei genres, waaronder jazz, experimentele rock en ook wat hiphop. Op tekstueel vlak leek de zanger al vrede te hebben genomen met de dood. ‘Look up here, I’m in heaven / I’ve got scars that can’t be seen’, klonk het op “Lazarus”. David Bowie is goudeerlijk, krachtig en vooral zeer intens op zijn Blackstar. Een meer dan waardige sendoff van een legende.

8. Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly (2015)

Toegegeven, Good Kid, M.A.A.D City had zeker ook in dit lijstje kunnen staan. Waar die plaat een persoonlijk verhaal vertelt, is To Pimp a Butterfly echter het verhaal van een hele cultuur. En als een van de beste rappers van het decennium zijn licht laat schijnen op prangende issues zoals racisme, wapengeweld en politieke uitbuiting, dan zorgt dat voor een album dat tientallen jaren later nog zijn weerklank zal vinden. Lamar leerde de wereld wie Kunta Kinte is (“King Kunta”), gaf de Black Lives Matter-beweging een lijflied (“Alright”) en was brutaal eerlijk over zijn eigen hypocrisie (“The Blacker the Berry”). Het is bovendien het enige album waar Lamar zoveel invloeden haalde uit jazz en funk, wat het tot het buitenbeentje maakt in zijn repertoire. To Pimp a Butterfly is een geslaagd experiment, een ijzersterk concept en een gedurfd statement. Kendricks eigen pagina in de geschiedenisboeken.

7. IDLES – Joy as an Act of Resistance (2018)

Engeland en punk is sinds het ontstaan van het genre altijd een geslaagde combinatie geweest. Anno 2010 is punk bijlange niet dood en dat bewijst een nieuwe golf van punkbands die vanuit Engeland komt overgewaaid naar het vasteland. Op kop van deze golf staat misschien wel IDLES. Deze band heeft een belangrijke invloed gehad op alle volgelingen, en deze Joy As an Act of Resistance bewijst dat het geschifte vijftal het op plaat bijna even goed doet als op zijn optredens. De band brengt een krachtexplosie van jewelste, waarbij je zowel meebrult als maatschappijkritisch een stamp in je kloten krijgt. Iedere toeschouwer die deze band ooit zag tekeergaan, weet namelijk dat deze heren licht gestoord zijn, maar de combinatie van deze intensiteit en de technische begaafdheid bewijst dat punk weer op het voorplan staat, waarvoor dank!

6. Tame Impala – Lonerism (2012)

De band rond Kevin Parker kon geenszins ontbreken in ons decenniumlijstje, zoveel was van meet af aan duidelijk. Maar welk Tame Impala album het plaatsje zou bemachtigen, was dan weer een zware bevalling. Laatste plaat Currents kwam binnen als een andersoortig geheel dan Lonerism (en Innerspeaker, maar die viel al uit de boot vanwege zijn releasejaar), met elk zijn eigen troeven en verfrissende wow-factoren. De knoop werd uiteindelijk doorgehakt in het voordeel van Lonerism, want die rauwere kant van Parker en kompanen valt toch echt niet te evenaren. Neem een psychedelisch en drijvend plaatje als “Elephant” of het verslavend slepende “Feels Like We Only Go Backwards” en je bent gegarandeerd meteen hooked aan de Tame Impala uit 2012. Alle remmen kunnen dan weer losgegooid worden op “Apocalypse Dreams” of “Music To Walk Home By”, maar ook uiterst intrigerende psychedelicabommen zijn talrijk aanwezig in de vorm van letterlijk alle andere nummers op Lonerism. Het is duidelijk: deze langspeler is all killer, no filler en vooral Tame Impala op z’n paasbest!

5. Bon Iver – Bon Iver, Bon Iver (2011)

Een eenzaam hutje te midden van weidse meren, bossen en velden: de cover van Bon Ivers tweede plaat spreekt boekdelen. Waar zijn debuut een breakupplaat was, worden er op Bon Iver, Bon Iver wonden geheeld, pleisters geplakt en een liefdevolle kwak moederzalf aangebracht. Frontman Justin Vernon kijkt niet meer navelstaarderig naar zijn eigen miserie, maar werpt zijn blik op de wereld. Van de overweldigende gitaren op “Perth” over de zachte saxofoon en fietsbel op “Michicant” tot de kleffe synths op “Calgary” en “Beth/Rest” vindt de band zichzelf opnieuw uit, zonder die emotionele en meeslepende songwriting uit het oog te verliezen. Alleen al de manier waarop “Holocene” quasi eigenhandig tot een nieuw muziekgenre uitgroeide en heel wat navolging kreeg (zie Novo Amor, Vancouver Sleep Clinic, Ry X…) is al genoeg bewijs dat Bon Iver, Bon Iver een regelrechte klassieker is.

4. alt-J – An Awesome Wave (2012)

Het debuutalbum van alt-J was meteen een schot in de roos. De Britten werkten vijf jaar lang aan An Awesome Wave en dat is te merken: ieder nummer is met de nodige precisie en zorg samengesteld. Het is een ongehoord verfijnde mix van indie, folk, elektronica en de heerlijk hogere zangkunst van Joe Newman. Voeg daarbij de onconventionele drumstijl van Thom Green en de karakteristieke samenzang waarmee de plaat van start gaat, en het plaatje is af. Hoewel het album veel uiteenlopende nummers bevat, is er eenheid te ontdekken: An Awesome Wave zit vol fragiele klanklagen, ritme en melancholie. Voor de rest is de plaat vooral een kwestie van er zelf in verdwalen. alt-J verzint nieuwe muzikale talen, zaait milde verwarring en maakt vooral vindingrijke muziek, op dat al vaak gememoreerde snijvlak van verschillende muzikale stijlen. Door te weigeren zich aan een genre en diens onvermijdelijke ontberingen te onderwerpen, hebben ze zichzelf meester van hun eigen vak gemaakt.

3. King Gizzard & the Lizard Wizard – Nonagon Infinity (2016)

Het jaar voordat King Gizzard & the Lizard Wizard iedereen verbaasde met vijf albums in een jaar tijd, had de band al een meesterwerk afgeleverd dat hen op de radar van iedere muziekliefhebber zette. Met Nonagon Infinity wisten ze namelijk negen nummers te brengen, geschreven rond één herkenbare riff. Maar dat was nog niet alles: zoals de titel van de plaat beweert, kan je hem blijven beluisteren in een oneindige loop. Nummers als “Robot Stop”, “People-Vultures” en “Gamma Knife” knallen zo hard door dat je bij een eerste luisterbeurt niet weet wat je overkomt, en zelfs nu nog blijft het album ons verrassen en verbazen.

Alsof dat nog niet volstaat, weet de band ook allerlei soorten genres te implementeren in één album. Het gaat van psychedelica naar jazz richting metal tot progrock. Geen stijl is voor de Australiërs te veel, en dat wordt nog duidelijker als je eens in hun volledige discografie gaat grasduinen. Ze weten met alles wel een weg, zijn geniale muzikanten en wisten dit decennium dan ook te overheersen met hun overvloed aan albums. Nonagon Infinity kwam daarbij als grootste winnaar uit de bus: het sterkste werk van een band die alleen al dit decennium vijftien albums en twee ep’s uitbracht, ontegensprekelijk relevant en tegenwoordig populairder dan ooit.

2. Radiohead – A Moon Shaped Pool (2016)

Na het minder goed onthaalde The King of Limbs dachten velen dat Radiohead over hun muzikale hoogtepunt heen was. Die velen kregen ongelijk. In 2016 wierpen ze een van hun beste albums, én volgens ons het tweede beste album van de afgelopen tien jaar, in ons gezicht. A Moon Shaped Pool is een subtiele, satijnzachte mokerslag. “Burn the Witch” is een sterke opener en meteen ook het meest toegankelijke nummer op de plaat. “Daydreaming” werd een instant Radioheadklassieker en zette meteen de toon voor de rest van de plaat.

De subtiele productie van Nigel Godrich, de breekbare stem van Thom Yorke (nog nooit was hij zo mooi) en de constante muzikale exploratie resulteren in een luisterdroom die je oren binnendringen en je zachtjes in een een roes wiegen. Van het dreigende “Ful Stop” over het epische “The Numbers” tot het uitdagende “Present Tense” bereiden ze ons voor op betwistbaar het allermooiste Radioheadnummer in de geschiedenis: “True Love Waits”. De afsluiter blijft tot na de laatste noot nog lang door je lijf sidderen. Wat een topper. Hoe doen ze het toch, al zo lang meedraaien en zo relevant blijven? Dat is uniek.

1. Arcade Fire – The Suburbs (2010)

Twee jaar geleden tekenden ze met “Everything Now” nog voor onze zomerhit, maar wie dat in 2010 had durven voorspellen voor deze Canadese folkrock band, had je wellicht gek verklaard. Hun carrière kende een vliegende start met het alom geprezen Funeral, diepte daarna hun melancholische sound uit met Neon Bible om daarna hun magnum opus The Suburbs op de wereld los te laten. Over zestien nummers en een dik uur neemt Arcade Fire je mee langs de achterbuurten van The Woodlands in Houston, Texas.

The Suburbs is eerst en vooral een album. In tijden van afspeellijsten, singles en gefragmenteerd luisteren valt de derde plaat van Arcade Fire op door zijn samenhang. Nummers lopen in elkaar over, motiefjes duiken hier en daar opnieuw op en tekstueel weten Win Butler en Régine Chassagne hun nostalgie steeds te vatten in oprechte emoties. Hoogtepunten tellen is haast onbegonnen werk; meer zelfs, de ware genialiteit van dit album verschuilt zich in de kleine momenten. Hoe het drieluik “Rococo”, “Empty Room” en “City With No Children” van bombastische folkrock over gierende en duellerende violen en gitaren tot een rustpunt komt, is adembenemend, terwijl er onderweg thema’s als eenzaamheid, opgroeien in de stad en conformisme getackled worden. Wanneer je dan na een lange rit eindelijk bij “Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)” aanbelandt en je Regine Chassagne hoort zingen over een eighties dancebeat, word je overvallen door een gevoel van nostalgie voor een periode die je waarschijnlijk zelf niet eens hebt meegemaakt. Arcade Fire maakt hun eigen herinneringen zo tastbaar en aanstekelijk dat je op een uurtje tijd de film van hun jeugd hebt gezien.

Ontdek de beste nummers per plaat (uitgezonderd van Joanna Newsom omdat haar albums niet op Spotify staan), in onderstaande Spotifylijst.

Deze lijst is samengesteld door de redactie van Dansende Beren. Artikel geschreven door Maxim Meyer-Horn, Simon Meyer-Horn, Niels Bruwier, Ann Mulleman, Jasper Verfaillie, Jan Kurvers, Lyra Lambert, Simon Van Herzele, Ann-Frederique Lorquet, Robbe Rooms, Matan Grouper, Charlotte Coeman, Ariane Cooremans, Tom Verhavert, Matthijs Vandenbogaerde, Kim Loosvelt, Martijn Minne, Wouter Vandeweyer, Katrijn Vermoesen, Jan Sucaet, Quinten De Seranno, Felix Vloeberghs, Tibo De Leenheer, Sam Nuel, Simon Proost, Jarno Desmet en Sven Sabbe.