De 100 beste albums van het decennium (2010-2019)

50. Kamasi Washington – The Epic (2015)

Kamasi Washington is een van de weinige jazzartiesten die we in deze lijst terugvinden, maar daarom niet minderwaardig aan de rest. De Amerikaanse saxofonist bracht in 2015 zijn debuutalbum uit. The Epic was meteen een schot in de roos. AllMusic omschreef het album als een toegang tot de jazzmuziek zonder compromissen te maken. Washingtons album bestaat uit drie delen, goed voor net geen drie uur aan muziek. Perfect voor een zondagnamiddag waarop je niets te doen hebt, dus. Af en toe maakt de saxofoon plaats voor een stem, waardoor er voor de nodige afwisseling wordt gezorgd, maar laat één ding zeker zijn: The Epic was een fantastisch debuut dat Kamasi Washington voorlopig nog niet heeft kunnen overtreffen.

49. Chet Faker – Built on Glass (2014)

Anno 2019 is er geen sprake meer van Chet Faker, maar gaat hij gewoon door het leven als Nick Murphy. In 2016 nam de Australiër afscheid van zijn alter ego en koos hij voor het experiment onder zijn eigen naam. Toch is er geen enkele reden voor ons om afscheid te nemen van Built on Glass, waarmee hij in 2014 voor het eerst naar buiten kwam. Op deze plaat staan nummers als “1998”, “Talk is Cheap” en “Gold”, die de perfecte mix zijn tussen r&b en elektronica, maar vooral uiterst dansbaar. Chet Faker is dan wel dood, maar Built on Glass blijft nog lang verder leven.

48. Thee Oh Sees – Carrion Crawler / The Dream (2011)

Oh kijk, ook (Thee) Oh Sees heeft een plaats in deze top 100 bemachtigd. Uiteraard, want deze overduidelijk hyperactieve bende weglaten uit het decenniumlijstje, is als Oh Sees zonder punch. Onmogelijk dus. Zeker Carrion Crawler / The Dream was een memorabele sessie trappen tegen de schenen. Hun strakke gejaagdheid, gebrek aan sérieux en algehele hectiek baanden zich een weg naar ons hart, onze nekspieren en ons geheugen. Iedereen met een voorliefde voor riffsoepjes kon aan het smullen slaan en nog steeds springen we gretig mee met de stuk voor stuk vette schijven die Carrion Crawler / The Dream rijk is. “The Dream” is ondertussen zelfs een anthem voor de huidige garagerockgeneratie geworden; fantastische plaat.

47. FONTAINES D.C. – Dogrel (2019)

Ierse punkers, daar zaten we nu precies niet echt op te wachten, maar iedereen maakt inschattingsfouten. FONTAINES D.C. is een nieuwe naam in de muziekindustrie, maar met deze Dogrel van 2019 is het een relatief jonge band die met hun punk de wereld wederom verrast. Als we dachten dat de punkgolf vanuit Engeland gepasseerd was, dan kunnen we nu alleen maar blij zijn dat deze jonge honden ons nog net blij hebben gemaakt met hun interpretatie van punk. Niet de snoerharde, snelle versie, maar wel met een Clash-achtige vuiligheid laat deze band van zich horen. Laten we hopen dat dit debuut wordt vervolgd.

46. Pond – Man It Feels Like Space Again (2015)

Dat Pond een nogal eigenzinnige klank heeft, is een alom gekend feit. ‘Het kleine broertje van Tame Impala’ is enorm snel opgegroeid tot een groep bestaande uit stuk voor stuk volleerde psychedelicameesters. Man it Feels Like Space Again is het derde wapenfeit van de band en de titel zegt eigenlijk alles. Luisteren naar Man it Feels Like Space Again voelt aan als ronddobberen in het heelal om bovenaardse bezienswaardigheden te aanschouwen, terwijl je vooral vibet op de hemelse soundtrack die Pond voor je voorzien heeft. Pond spint hun klanken graag uit, maar komt ook steeds met grooves aandraven om nooit, maar dan ook echt nooit te vervelen. Bovendien is Man it Feels Like Space Again het eerste album waarop de bende ook eens kalmer uit de hoek durft komen. “Holding Out for You” en “Medicine Hat” zijn tragere Pondwalsjes, waar we vier jaar later nog steeds niet genoeg van hebben gekregen. Man toch, memorabel plaatje.

45. Jack White – Blunderbuss (2012)

The White Stripes, The Raconteurs, The Dead Weather, een eigen recordlabel, en het was nog niet genoeg voor Jack White. De Edward Scissorhands-lookalike schijnt muzikale creativiteit in overvloed te hebben en dat resulteerde in 2012 in Blunderbuss, zijn eerste en intussen vrij legendarische soloplaat. Met zijn scherpe stem en venijnige riffs snijdt White net niet door merg en been, aangezien er exact op het juiste ogenblik warmere pianomomenten of -nummers opduiken. Blunderbuss is ongezien goed gebalanceerd en elke zet is doordacht; zo kennen we Jack White natuurlijk. Als geen ander weet hij harmonie en rauwheid hand in hand te laten gaan, wat maakt dat we deze plaat nog steeds regelmatig door onze speakers laten knallen.

44. Vampire Weekend – Modern Vampires of the City (2013)

In 2007 bombardeerde wereldhit “A-Punk” dit guitige collectief rond Ezra Koenig en Rostam Batmanglij prompt tot indiedarlings en dik tien jaar later zijn ze ook uitgegroeid tot wereldsterren binnen het genre. Dat er dit jaar reikhalzend werd uitgekeken naar hun nieuwe album Father of the Bride, hun eerste na een zeven jaar lange winterslaap, heeft veel te maken met de manier waarop de band toen afscheid nam. Modern Vampires Of The City is de plaat waarop Vampire Weekend volwassen werd en een bevestiging van alle superlatieven waarmee de band sinds hun debuut mee overladen werd. Anders dan Afrikaanse ritmes en ongebreideld enthousiasme voeren melancholie en grijstinten deze keer het hoge woord. Het is geen stijlbreuk, maar eerder de band die vervelt tot een nieuwe, mature versie van zichzelf. “Everlasting Arms”, “Hannah Hunt” en “Step” tonen een ongekende emotionele diepgang, die Vampire Weekend net dat tikkeltje extra geeft.

43. Jungle – Jungle (2014)

Jungle bleef lang het geheime project van T en J, maar tegenwoordig is het Londense zevental uitgegroeid tot een liveband van formaat. Hun zelfgetiteld debuutalbum werd meteen een schot in de roos, dankzij de donkere funky sound van de band. Jungle staat vol met dansbare soulfunknummers, die zowel duister als vrolijk klinken. De Britten wisten ons te betoveren en katapulteerden ons met hun debuutplaat terug in de tijd, maar met een hedendaagse toets, dankzij alle elektronische invloeden die in de plaat verwerkt zitten. Dit album zette de jongens op de kaart en sindsdien zijn ze graag geziene gasten in ons Belgenlandje.

42. Metz – Metz (2012)

Als een debuutalbum van start gaat met een nummer dat de titel “Headache” draagt, dan kan het twee kanten uitgaan. Enerzijds kan het vreselijk slecht en chaotisch gaan klinken en anderzijds keihard, doordacht en nog steeds chaotisch. Bij Metz’ debuutplaat was het toch dat tweede. De band wist vriend en vijand te overtuigen met snoeiharde en slimme noise, die niet veel tijd nodig had om je helemaal omver te blazen. De gitaren gieren in het rond, de vocals schreeuwen iets onverstaanbaars en het tempo van de plaat is niet bij te houden. Net iets meer dan dertig minuten word je meegesleept in een furieuze schop in je kloten, en nadien ben je uitgeput, maar voldaan en wil je meer. Post-hardcore, noise, en alle andere donkere elementen zijn aanwezig bij het debuut van Metz, en toch klinkt het fris en aangenaam. METZ sloeg in als een komeet en de krater is nog steeds zichtbaar.

41. Lorde – Melodrama (2017)

Pop wordt soms al snel afgeschreven als plat, commercieel en vluchtig, maar de Nieuw-Zeelandse popster Lorde bewees iedereen het tegendeel. Op haar zeventiende bracht ze haar debuutalbum Pure Heroine uit, maar het is vooral haar tweede album Melodrama waarmee ze ons helemaal omverblies. Met het album beitelde ze haar naam tussen de belangrijkste popmuzikanten van het decennium. In elf nummers vatte Lorde haar gevoelens samen en pakte ze het de ene keer subtiel en de andere keer bombastisch aan. Melodrama bewees dat de jonge belofte van weleer nu een grote geprezen naam in de popwereld is.

(Ontdek albums 40 tot 31 op de volgende pagina!)