De 100 beste albums van het decennium (2010-2019)

30. Anderson .Paak – Malibu (2016)

Yes lawd! In 2016 betekende het album Malibu dé doorbraak voor de toen al veelbelovende rapper Anderson. Paak. Sindsdien zijn diens zomerse, funky en soulful vibes niet meer weg te denken uit zowel jouw huiskamer als het betere festival. Het geniale van Malibu is dat een waaier aan muziekgenres – die Anderson perfect beheerst – een voor een hun plaats vinden op de plaat. Zo kan je nu eens dansen en springen tot je er bij neervalt en je dan weer laten meeslepen door zijn zeemzoete stemgeluid. Drie jaar later is nog niet iedereen bekomen van het magnum opus van de heer .Paak, inclusief zijn grote voorbeelden Kendrick Lamar en Dr. Dre!

29. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit (2015)

Op nummer 29 vinden we het levende bewijs dat rock ‘n’ roll springlevend is. Courtney Barnett is een begrip geworden binnen de hele muziekwereld: wat punkattitude, een heerlijke down-to-earthmentaliteit, gitaarvirtuositeit zoals de allergrootsten en een bangelijke schrijfstijl. Ze vermengt zelfrelativering met humor, die we al terugvinden in de geniale titel van haar doorbraak Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit; dan weet je gewoon al dat haar muzikale handelsmerk van even hoog niveau getuigt. Een jaar geleden cureerde de Australische nog het ontdekkingsfestival Sonic City, met op de affiche alleen maar vrouwelijk geweld! Courtney Barnett is een rolmodel voor eender wie, die zich al sinds haar meesterwerk liet gelden en dat in de toekomst hopelijk zal blijven doen.

28. Swans – To Be Kind (2014)

Swans is een band die al verschillende keren gereïncarneerd is. Sinds de jaren tachtig bracht het project rond Michael Gira het ene verschroeiende album na het andere uit. Dat deden ze tot in het midden van de jaren negentig om uiteindelijk dit decennium terug te keren met een trilogie van gigantische albums, die loodzware postrock met drone en experimentele rock verenigen. Het hoogtepunt hierin is To Be Kind, een twee uur durende bolwassing, waar spirituele melodieën zich genadeloos afwisselen met verpletterende golven noise en geniale uithalen. Niet voor gevoelige luisteraars.

27. Royal Blood – Royal Blood (2014)

Plots stonden ze daar dan. Royal Blood leek in 2014 uit het niets in de spotlights te springen met hun intussen iconische sound van stevige drums en een basgitaar die bol staat van de effecten. Waar het rockgenre wel jaarlijks een zogenaamde revival krijgt door er invloeden van verschillende stijlen door te mengen, besloot het duo om een andere aanpak te gebruiken. Namelijk die van het draaien aan de volumeknop. Het resultaat was een eindeloze hoeveelheid aan uitverkochte shows en awards voor Mike Kerr en Ben Thatcher. Nog steeds slaagt Royal Blood erin om headlinerslots op festivals te bemachtigen op basis van zijn debuutalbum. Een album waarop er op de trommelvliezen wordt ingehakt tijdens de hits, maar de sterkte van zijn concept vooral duidelijk is wanneer het duo tijdens pakweg “Loose Change” naar de basis terug grijpt.

26. Shame – Songs of Praise (2018)

Er zijn maar weinig bands die erin slagen om met hun debuutplaat een van de strafste postpunkplaten van het afgelopen decennium af te leveren. De vijf knapen van Shame lukte dat wonderwel met Songs of Praise en hoe! Veertig minuten lang weet de groep ons bij het nekvel te pakken met hun eigenzinnige sound, die trouwens ook live meer dan de moeite is. De manier waarop ze hun maatschappelijke boodschap overbrengen op Songs of Praise is overigens vlijmscherp en ronduit het beste van wat er dit decennium ontstaan is. Shame blies met hun debuut nieuw leven in de postpunk en effende zo het pad voor heel veel postpunktalent uit het Verenigd Koninkrijk.

25. Mac DeMarco – Salad Days (2014)

Mac DeMarco maakte met Salad Days zijn eerste album waarop melancholie het soms even overneemt van zijn laconieke zelf. Desondanks zitten de nummers vol onberispelijke songwriting, die meer dan ooit met warmte en precisie schijnt. Hij is een meester in het laten samenwerken van elk instrument als een geheel, vloeiend in perfecte harmonie. Hij creëert deze zeer interessante experimentele bluesachtige sfeer gedurende de hele plaat, met lo-fi-gitaargolven en zijn ‘hazy’ zang. DeMarco’s muziek lijkt gemaakt te zijn om er gemakkelijk in te verdwalen en gewoon te genieten, wat hem zonder enige moeite lukt. Hij heeft met Salad Days een perfect album gemaakt voor indieliefhebbers, gevuld met zowel gemengde emoties als puur optimistische klanken.

24. Queens of the Stone Age – …Like Clockwork (2013)

Er zijn weinig bands die vijftien jaar diep in hun carrière erin slagen om een hedendaags meesterwerk af te leveren. Na een studiostilte van zes jaar kregen we in 2013 eindelijk nieuw materiaal van de Amerikaanse alternatieve rockband Queens of the Stone Age. “My God Is the Sun”, “I Sat by the Ocean” en “If I Had a Tail” stelden zich voor als stuk voor stuk ijzersterke rocknummers zoals alleen de Queens ze kunnen schrijven. Het is echter op de breekbare momenten dat …Like Clockwork echt uitblinkt. Op “The Vampyre of Time & Memory” zingt Josh Homme openhartig over zijn bijna-dood-ervaring en de existentiële crisis die hij daarna meemaakte. “I Appear Missing” gaat hier nog dieper op in. De poëtische en bijna grafische teksten geven kracht aan de dramatische melodie, die uiteindelijk ontploft in een van de beste en meest aangrijpende gitaarsolo’s van het decennium. Josh Homme en zijn Queens of the Stone Age slagen erin om met …Like Clockwork een goudeerlijk, emotioneel geladen en prachtig rockalbum uit te brengen.

23. Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)

Misschien wel het meest compacte en complete hiphopalbum aller tijden. My Beautiful Dark Twisted Fantasy is het verlangen naar een tijd waarin Kanye niet wanhopig hoefde uit te schreeuwen hoe geniaal en relevant hij wel is, maar het gewoon ontegensprekelijk was. De viool die “All of the Lights” inleidt en die iconische eerste pianotonen van “Runaway” doen ons hart bijna tien jaar later nog altijd sneller slaan. Fantasy is een puzzel met dertien schreeuwerige stukken die door de perfect afgewerkte kantjes wonderbaarlijk in elkaar passen. Om te weten wie er in die tijd de hiphoptouwtjes in handen had, volstaat het om te luisteren naar het heerlijke samenspel op “So Appalled” (met onder andere Jay-Z, Pusha T, Rick Ross en RZA). De vraag die de plaat afsluit, “Who Will Survive in America”, is een decennium later relevanter dan ooit en niet in het minst voor Kanye zelf. Zal hij de geschiedenis ingaan als een muzikaal genie of als een obscure religieuze kerkleider? Als het van dit album afhangt, dan zijn we er gerust in.

22. Bombay Bicycle Club – So Long, See You Tomorrow (2014)

Was het vorige decennium (het ietwat lullig genaamde nillies) nog een broeihaard voor springerige en veelbelovende indierockbands, dan bleef er tien jaar later niet zo veel van over. Bloc Party, Franz Ferdinand, Phoenix, Interpol, The Strokes … De lijst van ooit zo spannende bands wiens carrière in het huidig decennium in het slop raakten is haast eindeloos. Toch wist Bombay Bicycle Club, de band rond Jack Steadman, aan het grote indierockslagveld te ontsnappen. Niet alleen door pas heel laat te debuteren (in 2009), maar vooral door eigenzinnig hun tegendraadse sound te blijven ontwikkelen. Fans zullen misschien A Different Kind of Fix uit 2011 beter vinden, maar hun voorlopig laatste plaat So Long, See You Tomorrow getuigt volgens ons van veel meer lef en branie. Oosterse invloeden op “Feel”, een dikke technosynth op “Carry Me” of de traag openbloeiende afsluiter en titelsong: So Long, See You Tomorrow is een plaat die het genre indierock van zijn meest briljante en experimentele kant laat horen en ook nog eens minutieus geproducet is. Met hun nieuwste single “Eat, Sleep, Wake (Nothing But You)” en een nieuwe plaat in het verschiet, lijken hun beste dagen nog steeds niet voorbij.

21. Gorillaz – Plastic Beach (2010)

Damon Albarn is zonder twijfel een muzikaal genie. Hij maakte naam met Blur, maakte opnieuw naam met Gorillaz, maar voor wie ook wat alternatievere muziek kan smaken, is The Good, The Bad & The Queen ook geen onbekende. Plastic Beach was het eerste album dat Gorillaz dit decennium uitbracht en voor die gelegenheid werkte Albarn alweer samen met een hele hoop gasten. Van Snoop Dogg en Lou Reed tot Little Dragon en Bobby Womack, maar ook De La Soul dook opnieuw de studio in met onze favoriete geanimeerde band. Door de grote variatie aan artiesten ontstond er ook een grote variatie aan nummers. Funk, soul, hiphop, rock, alles komt aan bod op Plastic Beach en net die dynamiek en diversiteit blijft aanspreken, luisterbeurt na luisterbeurt. Elk nummer is helemaal anders dan de rest, maar toch is Plastic Beach één geheel en een typisch Gorillazalbum. Samen met Demon Days is Plastic Beach het meesterwerk van de band en misschien zelfs van Damon Albarn.

(Ontdek albums 20 tot 11 op de volgende pagina!)