InstagramUitgelicht

De 100 beste albums van het decennium (2010-2019)

80. Solange – A Seat at the Table (2016)

Ooit was ze de achtergronddanseres van haar grote zus, maar in ons lijstje treedt Solange uit de schaduw van Beyoncé, die net iets lager in onze lijst staat. Muzikaal kunnen de dames niet meer verschillend zijn, maar hun invloed op de muziekwereld is al gigantisch groot geweest. Met haar tijdloze album A Seat at the Table haalde Solange niet enkel een Grammy binnen, maar maakte ze voornamelijk ook een statement voor black womanhood. De manier waarop ze op haar subtiele manier uithaalt, voelt als een zware stamp in je maag want de sereniteit en elegantie waarmee ze het doet, maakt toch heel wat in een mens los. Funk, soul en r&b klonken nog nooit zo hemels als op haar ongelofelijke meesterwerk.

79. James Blake – Overgrown (2013)

Overgrown is de tweede langspeler van Brits producer en artiest James Blake. Niet alleen het publiek bestempelde dit album als topfavoriet, te zien aan de hoge streamingcijfers, maar het viel ook in de prijzen: het won de Mercury Prize en behaalde een nominatie voor de Grammy van beste nieuwe artiest in 2013. Overgrown kan verder beschouwd worden als het album waaraan Blake zijn grote bekendheid te danken heeft. De Brit gooide het grote futuristische gehalte van zijn eerste plaat overboord en creëerde stuk voor stuk krachtige, originele en bijblijvende nummers. Blake liet hier zijn muzikale talenten volledig los, waardoor Overgrown resulteert in een mooie symbiose tussen elektronische popmuziek en experiment.

78. Wolf Alice – My Love Is Cool (2015)

In 2015 wist het Engelse Wolf Alice definitief door te breken, en we kunnen ons geen betere plaat inbeelden om dat mee te doen dan My Love Is Cool. De band rond Ellie Rowsell draagt haar invloeden trots opgespeld, maar weet toch aan elk nummer een unieke, persoonlijke twist toe te voegen. Ze brengen een aanstekelijke mengelmoes van indiepop (“Soapy Water”), grunge (“Giant Peach”) en shoegaze (“Swallowtail”, waarop ook drummer Joel eens de microfoon in de hand krijgt), en ondanks die stijlwijzigingen is My Love Is Cool voor zijn volledige duur een samenhangend geheel, dat blijft verrassen en nooit verveelt. Gezien ook opvolger Visions of a Life een schot in de roos bleek, twijfelen we er niet aan: Wolf Alice is een blijvertje.

77. Grimes – Visions (2012)

Begin 2012 kwam Grimes uit de obscuriteit opdraven. Opgemerkt door het toonaangevende 4AD-label en met Visions (een album dat ze in drie weken tijd in het Apple-programma GarageBand maakte) onder de arm, sloeg ze in als een bom in de hippe kant van de muziekwereld. “Genesis” en vooral “Oblivion” zijn hedendaagse synthpopklassiekers geworden, al klinkt Visions van begin tot einde intrigerend. Ergens klinkt de muziek van Grimes bijzonder vertrouwd dankzij de pulserende synths en de vintage beats, maar er heerst iets bijzonder bevreemdend in haar werk. De eigenaardige stem die door haar nummers galmt, de impulsieve opbouw en luchtige melodietjes die tevoorschijn komen, maken van Visions een album dat zowel eigenzinnig als ontzettend popgevoelig klinkt. Een bijzondere combinatie, waarvan we bijna acht jaar later nog niet genoeg kunnen krijgen.

76. Jon Hopkins – Immunity (2013)

Ante-2013 was Jon Hopkins’ solowerk voornamelijk zijn eigen zijproject. De Britse producer en multi-instrumentalist had het te druk met samenwerkingen met leermeester Brian Eno en produceren voor Coldplay. Pas met zijn vierde album slaagde hij erin eindelijk de aandacht volledig naar zich toe te trekken. Na de samenwerking met Eno werd Hopkins gebombardeerd van leerling tot grootmeester in storytelling met muziek, dit geheel met zijn intussen gekende eclectische elektronica. Immunity vertelt het verhaal van een avondje uit in Londen en doet dit met een grootse schoonheid van soundscapes, waarin de luisteraar zich het volledige uur kan verliezen. Meer dan een half decennium na datum slaagt Jon Hopkins’ doorbraak er nog steeds in om bij elke luisterbeurt te verrassen.

75. The World Is a Beautiful Place and I Am No Longer Afraid to Die – Harmlessness (2015)

Hun bandnaam is een hele mond vol en klinkt eerder als een over-the-top dertien-in-een-dozijn emoband dan als de inventieve groep die The World Is a Beautiful Place eigenlijk is. Want net zoals hun naam weet ook hun muziek je keer op keer te verrassen. Neem bijvoorbeeld “January 10, 2014”, een nummer dat op vijf minuten tijd meer bochten maakt dan de beklimming van de Alpe d’Huez en daarmee eigenlijk de plaat Harmlessness perfect weet samen te vatten. Wat begint als een standaard rocknummer verandert onderweg zo vaak van versnelling dat je nooit echt zeker bent waar je zal uitkomen. The World Is a Beautiful Place and I Am No Longer Afraid to Die is haast allergisch aan de standaard strofe-refreinstructuur en gooit je met breaks, bridges, intro’s en outro’s om de oren, zodat elk nummer een ware ontdekkingstocht wordt.

74. Phoebe Bridgers – Stranger in the Alps (2017)

Phoebe Bridgers heeft zich in haar jonge carrière al opgeworpen tot een van de meest veelbelovende indiestemmen van dit decennium. Ondanks dat Stranger in the Alps nog maar haar debuut is, klinkt dat album verdomd matuur. Bridgers bezingt haar voortdurende strijd met haar grijze massa, een gebroken hart en de dood met haar engelachtige bezwerende stem, en weet zo de ruimte tussen haar en de luisteraar zeer klein te maken. Stranger in the Alps is een plaat die het best tot zijn recht komt op een druilerige herfstdag. Dramatische nummers als “Funeral” of “Killer” zuigen je helemaal mee in de melancholische en donkere sfeer van de plaat. Als kers op de taart krijgen we nog het prachtige duet “Would You Rather”, waar Bridgers’ egale stem het gezelschap krijgt van Conor Obursts nasale exemplaar. Een voorbode van het project Better Oblivion Community Center, al vinden we Phoebe op zijn minst even interessant op haar betoverende eentje.

73. Miles Kane – The Colour of the Trap (2011)

Miles Kane was reeds bekend van The Rascals en The Last Shadow Puppets, maar besloot het aan het begin van het decennium eens alleen te gaan doen. Waar een dergelijke carrièrestap de muzikant in kwestie in de meeste gevallen een koude douche oplevert, zette het Miles Kanes naam net nog meer op de kaart. De man zelf is de verpersoonlijking van alles wat cool is aan de Britse rock en dat uit zich ook perfect op zijn solodebuut. Met nummers als “Come Closer” en “Inhaler” valt hij met de deur in huis met een gitaar als stormram en ook voor rockballades is er plaats; zoals met titelnummer “Colour of the Trap”. Vooral “Rearrange” werd een heuse zomerse hit die je niet meer uit je hoofd krijgt. Een combinatie van indie, britpop en classic rock resulteert in een meeslepende plaat die een retrofeel heeft, maar tegelijk toch ook een moderne sound draagt.

72. Joanna Newsom – Divers (2015)

joanna newsom divers

Joanna Newsom maakte met Divers haar vierde meesterwerk op rij. Muzikaal zit het allemaal erg ingenieus in elkaar: de plaat is een doolhof vol beklijvende arrangementen, opbouwen, vindingrijke songstructuren en overdonderende climaxen. Tekstueel is het haast nog knapper. Newsoms teksten zitten barstensvol ideeën, folkloristische verhalen en referenties met als centraal thema het verloop van de tijd. Op deze plaat liet Newsom haar harp een beetje naar de achtergrond verdwijnen, maar desondanks slaagde ze er nog steeds in hemelse muziek te maken. Divers is een enorm rijk album en vier jaar later ontdekken we nog steeds nieuwe dingen.

71. FKA twigs – LP1 (2014)

In de voorbije tien jaar is er ontzettend veel innovatieve elektronica gecreëerd. De ene plaat was al toegankelijker dan de andere, al wisten sommige artiesten het toegankelijke en het experimentele samen te smelten. Het album dat wat dat betreft het meest blijft kleven, is dat van FKA twigs. Na twee ep’s had de artieste al heel wat volging gekregen, maar de bom sloeg pas echt in toen ze LP1 uitbracht. De abstracte beats en gedeconstrueerde elektronica (in coproductie met Arca) bevreemdden het grote publiek, maar ze vormden een complementair geheel met de van sensualiteit blakende zang van twigs. De nummers op deze plaat barsten van mysterie en weten evenveel te begeesteren en ontroeren. LP1 is een debuut dat tot op de dag van vandaag nog steeds op zijn tijd vooruit is.

(Ontdek albums 70 tot 61 op de volgende pagina!)

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Pond - "(I'm) Stung"

Er zijn al eens wat muzieksnobs die graag uitpakken met het wist-je-datje dat Tame Impala één persoon is, maar wist je ook…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Eefje de Visser - "Vlammen"

‘In mijn hoofd, in mijn dromen’ weergalmt “Heimwee” al enige tijd. De terugkeer van Eefje de Visser was er een waar menig…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Warpaint - "Underneath"

Warpaint vierde een dikke maand geleden haar twintigjarig bestaan; of toch het jubileum van het moment van de eerste ontmoeting tussen de…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.