IDLES @ Lotto Arena: Een kolkende massa energie

Het gaat snel voor IDLES. Zeer snel! De laatste zaalshows in België tonen deze stijgende curve perfect aan; Trix in 2019, Ancienne Belgique in 2022 en nu twee jaar later in Lotto Arena. Aan dit tempo staan ze volgend jaar in Sportpaleis. Tussendoor verschroeiden ze het gras op de weides van Rock Werchter en Pukkelpop en vonden ze nog de tijd om enkele albums te schrijven. Nee, luie kerels kunnen we Joe Talbot en zijn gevolg niet noemen. IDLES debuteert in 2017 met het passionele, politieke en donkere debuut Brutalism. Met ruwe, authentieke punk slaat de plaat in als een bom. Dat het potje van frustratie en inspiratie overkookt, resulteert in een zowaar nog straffere tweede album Joy as an Act of Resistance een jaartje later. De formule lijkt te werken, want “Never Fight A Man With A Perm” en “Danny Nedelko” worden hitjes.

Aan die formule wordt gesleuteld op het iets commerciëlere Ultra Mono en op het terug iets duistere CRAWLER. Toch blijft de ruwe, onversneden, dreigende energie de rode draad in de muziek van IDLES. Die sluimerende dreiging is ook aanwezig op de nieuwste worp TANGK, al krabden menig fans zich in de haren toen ze het album voor het eerst hoorden. Het eerste schot voor de boeg werd gelost in de vorm van “Dancer”, een heel dansbare samenwerking met LCD Soundsystem. Ook op “Grace” bleef de dolgedraaide stier op stal en kregen we een iets meer ingetogen IDLES te horen. TANGK behoudt moeiteloos de identiteit van de punkers uit Bristol, maar voegt een zeer gewaagde nieuwe laag toe aan het concept. De vraag die restte was natuurlijk: kon IDLES oud en nieuw omtoveren tot een homogene show van het niveau dat we van hen gewoon waren?

DITZ mocht eerst de geluidsinstallatie al eens komen testen. De vijf postpunkers uit kuststad Brighton waren niet van zin zich in te houden. Opener “18 Wheeler” straalde een dreiging uit die maar niet uitmondde in een uitbarsting. Het was slechts een stilte voor de storm. “Seeking Arrangement” en “Ded Würst” bliezen het stof wel uit de boxen en tijdens “Space/Smile” bevond Cal Francis zich al in de moshpit. Het energiepeil zou tot het einde van de set niet meer zakken. “No Thanks, I’m Full” werkte de opwarmronde, inclusief goed opgevolgde sitdown, met een ferme muilpeer af. De postpunk die DITZ bracht lag in het verlengde van IDLES, werd goed en stevig gebracht, en kon zo het publiek best wel bekoren.

De echo’s van verandering waren onmiskenbaar aanwezig vanaf het moment dat de eerste tonen van “IDEA 01” de ruimte vulden. Een brouwsel van samples, beats en synthesizers weefde zich een weg door de gehoorgangen van de achtduizend aanwezigen, een voorproefje van de evolutie die de band heeft doorgemaakt sinds de vorige punkmanifestaties. De voormalige punkparade van IDLES werd hier getransformeerd tot een meer gelaagde, complexe ervaring, waarbij de bezoekers werden meegezogen in een nieuw tijdperk van ontdekking.

Toch werd in het begin niet vol de kaart van de vernieuwing getrokken. “Colossus” en “Mr. Motivator” voegden een portie herkenbaarheid toe waar iedereen zich aan recht kon houden. Beiden presenteerden zich als een onverwachte uppercut in het gezicht van conformiteit en toverden de Lotto Arena in geen tijd om in een kolkende massa. Elk nummer vertelt een verhaal, rijk aan thema’s van hartstocht en menselijkheid, verpakt in een esthetiek die zowel donker als levendig is. Het verklaart voor een groot deel de snelle opgang van IDLES. Al deze ingrediënten zaten al mooi verpakt in het begin van de set.

Het feit dat achtduizend mensen de weg hadden gevonden naar de Lotto Arena voor IDLES, spreekt boekdelen over de immense aantrekkingskracht van het vijftal. Terwijl sommigen wellicht twijfelden of een zaal van dergelijke omvang wel passend zou zijn voor een band die zijn oorsprong vond in de intieme, rauwe setting van punkclubs, werd gisteren duidelijk dat IDLES moeiteloos de overgang maakte naar het grote podium. De energie die ooit kleine clubs deed koken, vulde nu moeiteloos de grote zaal. “I’m Scum” is zo een song die vroeger de meest gruizige punkclubs in vuur en vlam zette. De Lotto Arena leek plots wel zo een club te zijn.

De energie die de punkers uit Bristol in de ruimte pompten, leek wel onuitputtelijk. De ene mokerslag volgde de andere in sneltempo op. Toch werd er doorheen de bijna twee uur durende show af en toe een rustpunt ingelast. Nummers als “The Beachland Ballroom”, “Grace” en “A Hymn” boden het publiek adempauzes, terwijl de bandleden zich hergroepeerden. De moshpits vielen even stil, maar aan de intensiteit werd er geen grammetje gemorreld.

Er werd stevig wat uit TANGK gespeeld. Maar liefst acht songs van de twaalf haalden de selectie. De setlist van gisteren vond een balans tussen de brute kracht van eerdere werken en de nieuwe richting van TANGK. De nieuwe nummers, waarvan er velen in de buik van de set zaten, zorgden voor een reliëf doorheen de avond en namen het geheel naar een hoger niveau. Frontman Joe Talbot ontpopte zich ondertussen als een charismatische verteller, die tussen zijn kenmerkende dansmoves en grapjes door het publiek toesprak met een mengeling van poëzie en provocatie. Zijn pleidooien voor vrijheid in Palestina herinnerden ons eraan dat ze diep vanbinnen nog steeds een punkband zijn.

De finale had nog enkele muilperen in petto. “Never Fight A Man With A Perm”, “Danny Nedelko” en afsluiter “Rottweiler” mochten de laatste restanten van wat nog rechtstond met de grond gelijkmaken. Net wanneer we dachten dat het energieniveau niet hoger kon, duwden ze nog even het gaspedaal in. IDLES bewees in de Lotto Arena dat ze meer is dan een punkband. Ze zijn verhalenvertellers, muzikale vernieuwers, en bovenal, een band die hun publiek kent en respecteert. Het plaatsje hoger deze zomer op de affiche van Rock Werchter is dubbel en dik verdiend.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

IDEA 01
Colossus
Gift Horse
Mr. Motivator
Mother
Car Crash
I’m Scum
1049 Gotho
The Wheel
The Beachland Ballroom
Gratitude
Divide and Conquer
POP POP POP
Television
Roy
Samaritans
Grace
Hall & Oates
Crawl!
A Hymn
Never Fight a Man With a Perm
Dancer
Danny Nedelko
Rottweiler