IDLES is zo’n band die punk weer helemaal op de kaart kan zetten de komende jaren. Binnenkomer Brutalism (2017) leerde ons dat lawaai maken dat tikkeltje beter kan klinken wanneer je heimat aan de overkant van het Kanaal ligt, en opvolger Joy as an Act of Resistance (2018) schopte het zowaar tot ons album van het jaar. Dan ben je niet verkeerd bezig, als je het ons vraagt. Muzikaal is IDLES niet de meest verfijnde band van dit decennium, maar dat hoeft geen gebrek te zijn wanneer je uppercuts van teksten weet te schrijven en een geweldige livereputatie hebt. Als IDLES naar België komt, kan je ons verwachten, en dat was ook die dinsdagavond in Trix niet anders.
Ook voorprogramma Life werd met zekerheid niet gescout op muzikale finesse. Het viertal uit Hull brengt post-punk die minder vuil klinkt dan ze zelf willen geloven. Hun set was net als de muziek: very British met leuke riffs en vettige baslijnen, maar klonk niet vol en smerig genoeg om helemaal te overtuigen. Een tweede gitarist zou volgens ons geen overbodige luxe zijn. Wie alsnog overtuigd wil worden, luistert wat ons betreft best naar “Half Pint Fatherhood” of single “Popular Music”, en laat Life best nog even rijpen voor je ze potten wil zien breken.
‘Popular music’ kan je het werk van IDLES nog niet meteen noemen, al wisten ze Trix wel snel uit te verkopen. Die volle zaal zag en hoorde hoe de Britten begonnen met een steeds verder aanzwellende versie van “Colossus”, de opener van hun fantastische worp uit 2018. De rust en het geduld waarmee de heren dit deden was op zijn minst atypisch te noemen, al werd bij de climax meteen duidelijk waarom ze besloten zo geduldig aan te vatten. Wie zijn kind vanaf vandaag leert tellen, doet dat volgens IDLES best volgens de formule ‘1, 2, 3, 4, bier-door-de-lucht-keilen-en-in-een-fractie-van een-seconde-een-dikke-moshpit-doen-ontstaan’.
Voeg daar respectievelijk nog “Never Fight A Man With A Perm” en “Mother” aan toe, en je krijgt het begin van een set waar moeilijk iets verkeerds over te zeggen valt. Spijtig voor de brouwers van deze wereld, want tijdens de pakweg eerste vijf nummers kreeg het enthousiaste publiek nooit de tijd om hun weggekeilde bekers van nieuw goudgeel goed te voorzien. ‘Decibel, average’ besloot Joe Talbot, terwijl hij de decibelmeter aan de andere kant van de zaal aflas. ‘Play louder!’ repliceerde een assertief element in het publiek dan maar. ‘If you want us to play louder, we’ll play less songs, you dickhead!’ diende Talbot van antwoord, en wat waren we blij dat het dispuut in diens voordeel werd beslecht.
Deze beer had IDLES laatst gezien op Rock Werchter, en was ferm verbaasd van de vooruitgang die de heren hadden geboekt. De ietwat te ver doorgedreven nonchalance die het vijftal toen bracht was nu tot op een perfect niveau teruggebracht, en stellen dat de Britten gisteren strak samenspeelden is een understatement met grote ‘U’. Punkanthem “Danny Nedelko” deed ons verliefd worden op de andersgestemde gitaar die IDLES aan hun punksound durfde toevoegen, en hoe meer je naar ander werk luistert, hoe meer je beseft dat ze punk naar hun eigen hand hebben gezet. Interessant, relevant en meebrulbaar: dan kan je alleen van een topnummer spreken.
Het moet gezegd dat het vet na die climax een beetje van de soep was. IDLES bleef beuken en live vakwerk afleveren, doorspekt met de gekende kwinkslagen, maar het viel toch op dat nummers van Joy as an Act of Resistance kwalitatief uit een beter vaatje werden getapt. Niet dat ouder werk slecht is, maar er werd nogmaals bevestigd waarom we het album met vijf sterren beloonden, wat uiteraard niet zomaar gebeurt. Enkel het beenhard doorgedreven “Divide & Conquer” kon voor een uitbarsting zorgen die onze lichte en onterechte twijfel over Brutalism weer volledig teniet deed.
https://www.instagram.com/p/BwDKDSYgDor/?utm_source=ig_web_copy_link
IDLES is een band om in de gaten te houden, voor het geval je dat nog niet deed natuurlijk. Het kwintet weet het punkgenre helemaal naar zijn hand te zetten, en een geluid te produceren dat van de eenheidsworst afwijkt die we al vaak genoeg moeten aanhoren. “Danny Nedelko” kan en moet “Bro Hymn” als punk anthem van de troon stoten, en laat ons eerlijk zijn; die meebruller is intussen echt aan vervanging toe. Linkse boodschappen worden daarnaast nog eens relevant, geloofwaardig en overtuigend aangebracht, en dat hebben we lang gemist in de punkscene. We willen hiermee geen politiek getinte overtuiging uitdragen, maar duidelijk maken dat we de laatste twintig jaar al veel punk hebben gehoord, maar het maar zelden zo hebben geloofd.
Op vrijdag 16 augustus speelt IDLES op Pukkelpop.
Setlist:
Colossus
Never Fight A Man With A Perm
Mother
Faith In The City
I’m Scum
Great
Heel/Heal
Danny Nedelko
(Where’s My Ice Cream?)
Divide & Conquer
1049 Gotho
Love Song
Benzocaine
Samaritans
Television
Queens
Well Done
Rottweiler
