Het Britse Idles heeft na de release van hun eerste plaat Brutalism al flink wat fans bijeen geschaard. Hun ongepolijste punkrock krijgt nu ook een vervolg onder de naam Joy as an Act of Resistance en die titel dekt de lading bijzonder goed. De muziek op dit album staat als een rots binnen de grauwgrijze kijk die velen op de wereld hebben vandaag. ‘Zijn dat dan van die flauwe protestliedjes meneer?’ Nee mijn jongen, Idles verkoopt azijnpissers echter een ethische uppercut met dit werk. Neem nu het bijzonder dreigende “Colossus” waarin Talbot laat blijken geen fan te zijn van toxische masculiniteit en homofobie. Er wordt vier minuten lang opgebouwd naar de laatste twee krijsende minuten waar zijn doosje woede helemaal openspringt. Het daarop volgende “Never Fight A Man With A Perm” raast dan ook lekker door op diezelfde thematiek.
“Danny Nedelko” heeft het over de mooie kant van immigratie. Het nummer is met zijn bijna poppy refreinen een eerste vreemde eend in de bijt voor Idles, het past echter ongelooflijk goed binnen de boodschap van het album. De slagzin ‘fear leads to panic and panic leads to pain, pain leads to anger and anger leads to hate’ komt sterk aan. Enorm dansbaar ook die Danny. Nog zo een aangename verrassing is “June”; hetgeen zelfs met de overvloed aan distortion gewoon een mooi en integer nummer is. De muziek leidt de luisteraar echter wel af van de grimmige tekst met pijnlijke betekenis.
Het is opvallend en uniek hoe de band er in slaagt om zo gevaarlijk te klinken en toch elk nummer een gouden randje met positieve vibe mee te geven. Het vettig knorrende basgeluid op “Great” vloeit zonder moeite over in een bijna kinderlijk onschuldig refrein dat uit volle borst kan meegezongen worden.Het hoogtepunt van deze plaat komt volgens ons samen op “Samaritans”. Een nummer dat gebrandmerkt is door het typische Idles geluid. Het is bijzonder oppeppend om Talbot zijn, op militair gejoelde wijze, bevelen aan te horen.
De energie en het enthousiasme van de band valt niet te fnuiken; hun boodschap van optimisme moet gehoord worden en het zal verdorie nog aanstekelijk zijn ook. Als kers op de taart maakt afsluiter “Rottweiler” er niet te veel woorden aan vuil en verkiest de band om nog vijf minuten lang wild om zich heen te schoppen met overtuigend gitaargeweld.
Idles zet met Joy as an Act of Resistance een hedendaags punk-meesterwerk neer dat zich op inhoudelijke wijze kenmerkt en een bijna therapeutisch effect uitstraalt. Dit is een smeltkroeg van doordachte en actuele teksten met perfect geïmplementeerde hedendaagse gitaren. Met een grote glimlach worden vooringenomen gedachten aan diggelen geslagen. Dit album overstijgt het reeds sterke Brutalism en tilt de band enkele niveaus hoger.