Pukkelpop 2023 (Festivaldag 1): Van rustig inbollen geen sprake

Traditiegetrouw opende Pukkelpop de deuren reeds op donderdag voor houders van combitickets en vrijdagtickets om aan halve capaciteit het feest officieel voor geopend te verklaren. Starten met een knal, daar was het de organisatoren duidelijk om te doen, want al om twintig na negen werd er vuurwerk afgestoken aan de Boiler Room. Veel meer dan dat, met een line-up met hoofdzakelijk Belgisch schoon, vereiste het niet om Kiewit al een eerste maal de doen daveren, want het volk had er duidelijk zin in. Eén ding was zeker, Pukkelpop had zijn start niet gemist en deed reikhalzend uitkijken naar wat komen zou in de rest van het weekend.

$hirak @ Dance Hall

Als producer heeft $hirak de laatste jaren al heel wat hits op zijn naam staan. Samenwerkingen met Nederhoppers als Ronnie Flex en Lil Kleine, de ene wat controversiëler dan de andere, leverden met andere woorden al een meervoud aan hits op. De missie van $hirak op Pukkelpop was duidelijk om met die songs ook het Belgische publiek te imponeren. Zijn performance was niet meer dan een dj-set met een net iets te storende MC, maar dat leek voor de al redelijk talrijke schare fans geen probleem. Fan van de muziek of niet, het valt moeilijk te ontkennen dat het duo de plankenvloer geregeld deed kraken. De man achter de draaitafel zorgde met enkele naadloze overgangen dan ook voor een heerlijke groove, al is dat ook niet bijzonder moeilijk wanneer elk nummer luidkeels wordt meegeschreeuwd door de voorste rijen. Een stevig feestje dus om Pukkelpop mee af te trappen.

Sophie Straat @ Club

Weinig artiesten zo geschikt om de Club dit jaar te openen als Sophie Straat. Op een festival als Pukkelpop, waar voornamelijk de jeugd de plak zwaait, voelde een protestzangeres als de Nederlandse zich als een vis in het water. Alles en iedereen werd bijgevolg een klein uur lang op z’n plaats gezet, wat zorgde voor een plezante sfeer. Na een schreeuwend “Smartlap is niet dood” werd de set al snel opgedragen aan alle ‘kankerracisten’ en gingen de handen tussen de voorlopig matige geluidsmix al vrij vlot op elkaar. Vocaal werd Straat helaas nooit echt top, maar de tent evolueerde dankzij de hoempapamuziek wel alsmaar meer in een gezellige Nederlandse cafetaria waar plezier centraal stond. Natuurlijk werd dat regelmatig afgewisseld met politieke statements, zoals ‘Justice for Sanda Dia’ en nummers over abortus. “Tweede Kamer” was dan, weliswaar zonder Goldband, de rode lap die de stier nodig had, met zelfs een hoofdrolletje voor de bandleden die één voor één hun ding mochten doen. Fleetwood Mac-knipoog “Wat is het kut om agent te zijn” hield het vuur nog wat aangewakkerd, net als uitstapjes richting punk en zelfs drum-‘n-bass. Sophie Straat had in de Club schijt aan alles, behalve aan het publiek, want dat nam ze helemaal mee in haar gezeik. Haar woorden.

Op zondag 10 september staat Sophie Straat op Manifiesta in Oostende.

blackwave. @ Dance Hall

Na The Barn op Rock Werchter stond blackwave. gisteren opnieuw in een gigantische tent op een van ’s lands grootste festivals. De Dance Hall op Pukkelpop was het decor voor een van de relatief weinige festivalsets van het duo, al betekende dat langs de andere kant opnieuw dat het energiepijl vrij hoog lag. De heren hadden opnieuw hun zevenkoppige band bij, die het geheel muzikaal naar een torenhoog niveau tilde. “GoodEnough” bracht al vrij vroeg de sfeer, “The Antidote” stuurde de zwoele golfjes van het podium rechtstreeks de tent in. Dat de blazerssectie een alsmaar groter wordende rol kreeg, droeg daar vanzelfsprekend een steentje aan bij. no sleep in LA was als druppeltjes olie op een hete plaat, want zo ontpopte “a-okay“ zich tot publiekslieveling en kon “cracked screen” op heel wat participatie van de Dance Hall rekenen. Zeker toen er bij die laatste een reeks pits ontstonden, die opgevolgd werden door een pogo op “Whasgood?!”. Afsluiten gebeurde met “BIG Dreams” en “Elusive” en dat bleken de kersen op een groovy taart. Eentje die blackwave. met zowel heel veel energie als goesting aansneed. Goed begonnen en helemaal gewonnen.

Op zaterdag 26 augustus staat blackwave. op Rock Ternat. Later dit jaar trekt de band langs de Belgische clubs, met tussenstops in Trix (18 en 19 november), Het Depot (27 en 28 november) en Kunstencentrum VIERNULVIER (20 en 21 december).

Psychonaut @ Club

Tussen al dat feestgedruis konden we wel wat gitzwarte psychedelische postmetal gebruiken. Enter Psychonaut. Het drietal uit Mechelen bracht in oktober het conceptalbum Violate Consensus Reality uit, hun vierde worp waarop ze hun emoties expressief weten uit te drukken. Live vertaalde zich dat op Pukkelpop in een rauwe en brute geluidsmuur waar weinig (on)kruid tegen opgewassen was. “All Your Gods Have Gone” was een donderende en dreigende storm boven ons hoofd, terwijl ze op “A Pacifist’s Guide to Violence” dan weer als een ontketende gladiator ten strijde trok. Psychonaut greep ons al snel bij het nekvel en liet ons niet meer los. De Mechelse tornado had allesbehalve medelijden met een volgelopen Club en walste alles plat wat er ook maar in de buurt kwam. Voor de afsluitende noot zorgde het bijna tien minuten durende epos “The Fall of Consciousness” waar de drie bandleden ver over hun (geluids)limiet gingen. Psychonaut maakte de Club al op de eerste dag vakkundig met de grond gelijk. Dat heet dan uitpakken op de eerste dag.

Op woensdag 22 november staat Psychonaut in de Cactus Club.

KRANKk @ Booth

We gaan heel eerlijk zijn, de Booth is nu niet bepaald het territorium waar wij Beren het vaakst vertoeven op Pukkelpop. Voor het Antwerpse collectief KRANKk maakten we toch even een uitzondering, zeker omdat hun show toch wel een van de meest unieke belevingen van Pukkelpop 2023 had kunnen worden. De immersive audio en het visuele aspect dat ons werd beloofd, schoot om eerlijk te zijn toch een beetje te kort, maar KRANKk gooide toch een paar pijlen in het vuur. MC van dienst Fahad Seriki schiep net genoeg meerwaarde om iets van vuur te kunnen ontketenen in de Booth. Ook Yann Gaudeuille mocht de micro even in handen nemen om zijn samenwerking met KRANKk te laten horen, al wist het drietal toch vooral met hun gloednieuwe Selah Sue-samenwerking punten te scoren. Het liveaspect viel uiteindelijk ietwat tegen, maar KRANKk zette de boel wel al vroeg op stelten in de Booth.

Black Box Revelation @ Dance Hall

Sinds de release van het zeer degelijke Poetic Rivals had Black Box Revelation weer een goede reden om de Belgische podia te domineren. Een drukke zomeragenda was het logische gevolg, dus mocht ook Pukkelpop niet ontbreken op dat lijstje. Als levenslange fan van het festival was het voor Jan Paternoster bovendien duidelijk een bijzondere set, getuige de speelsheid en goesting waarmee Black Box Revelation meteen met “Set Your Head On Fire” in gang schoot. Ook het publiek had er duidelijk zin, want de Dance Hall was al vanaf de eerste noten bloedheet. De mix van nieuwe nummers, die verrassend goed onthaald werden, en klassiekers als “Never Alone, Always Together”, die hun glans niet verloren waren, zorgden er dan ook voor dat het vuur op geen enkel moment doofde. Eerwaarde Paternoster en zijn gevolg zorgden met andere woorden nú al voor een van de hoogtepunten van deze Pukkelpop-editie.

Op vrijdag 25 augustus staat Black Box Revelation op Rock Ternat. Later dit jaar trekt de band langs de Vlaamse clubs, met tussenstops in C-Mine (18 oktober), De Roma (19 oktober), Het Depot (21 oktober), Kunstencentrum VIERNULVIER (26 oktober), Cactus Club (27 oktober) en het Wilde Westen (28 oktober).

Tsar B @ Club

Door gezondheidsproblemen bij Portland mocht Eppo Janssen zijn adresboekje nog eens bovenhalen, en zo toverde hij Tsar B op de affiche. Bezielster Justine Bourgeus is al een tijdje op tour met to the stars, een album dat bij ons met maar liefst vijf sterren werd beloond. Het moest en zou dus de moeite worden in de Club, met een dromerig en met momenten bezwerend “auwtch” dat de toon zette. Cool werd het echter pas echt toen Bourgeus de beats begon te vermengen met haar viool, eentje die ze een tiental minuten later overigens aan gort sloeg. Meteen ook een opflakkering in het concertbeleving, want je merkte wel dat Pukkelpop en Tsar B geen honderd procent match waren. Dat had natuurlijk veel te maken met het feit dat de zangeres niet de meest toegankelijke sound heeft, al moet gezegd dat het naarmate de set vorderde wel beterde. De set van het drietal was namelijk erg solide en wist meer dan eens te intrigeren. “Escalate” en “Rattlesnake” waren duistere herkenningspunten, maar het was pas afsluiter “don’t wanna lose nobody” die de boel echt deed ontploffen. Het bij techno aanschurende nummer liet de bassen door de boxen trillen, waardoor het op zich een meer dan gepaste outro was. Muzikaal zeer degelijk dus Tsar B, maar qua beleving helaas een nét niet.

The Subs + special guests @ Dance Hall

Waanzin. In feite zijn er niet meer woorden nodig om de marathonsessie van The Subs op de eerste avond van Pukkelpop te omschrijven. De hype was er dan ook al, want een dikke week geleden kondigde de band aan dat er een resem aan speciale gasten een plekje in de set zouden krijgen. De eer van de eerste viel te beurt aan Sylvie Kreusch, die haar eigen “Just A Touch Away” in een redelijk stevige versie mocht brengen. De temperatuur in de Dance Hall steeg dus al bijzonder snel zienderogen, maar er werd pas met de raveversie van “Paranoia”, waarbij ook Chibi Ichigo de tent in vuur en vlam kwam zetten, een eerste kookpunt bereikt. Het eerste anderhalf uur volgde ook het ene knotsgekke en absurde hoogtepunt na het andere, tot op het punt dat de plankenvloer het bijna begaf.

Na die negentig minuten extase zakte de boel echter een beetje in elkaar. Het trio koos er namelijk voor om van een totale show vol gastoptredens en eigen hits over te gaan naar een, nog steeds oerdegelijke, dj-set met z’n drieën achter de draaitafels. Waar tijdens het eerste deel songs als “The Face Of The Planet” en “I Want To Dance Again” de hele tent nog mee aan het scanderen en dansen kregen, vielen de zware technonummers van het tweede deel toch wat moeilijk bij het selecte deel dat bewust niet naar de Boiler Room was getrokken. De remix van Sylvies “Walk Walk” kreeg wel nog wat volk mee en klonk ook aangenaam verrassend, maar nadien stierf de set toch meer en meer uit richting het einde. Het eerste anderhalf uur was met andere woorden misschien wel het beste dat op Pukkelpop dit jaar zal passeren, maar daar had het ook mogen stoppen.

The Hickey Underworld @ Club

De meest onverwachte comeback van het jaar kan sowieso op de naam van The Hickey Underworld gekleefd worden. De band hield er in 2016 mee op, maar keerde dit jaar terug in sterkte. De band werkt druk aan nieuwe muziek waardoor een nieuwe plaat onvermijdelijk is, maar eerst moest de live performance nog wat ingewerkt worden. Waar het viertal op Rock Herk nog rommelig klonk, was het op Pukkelpop volledig af. De band zag zijn vorige shows duidelijk als een try-out voor het festival, want in alles klonk de groep strak. Ze begonnen met een beenharde versie van “Zero Hour”, waarna “Whistling” de vlam in de pan stak. Op die manier ging The Hickey Underworld op een furieuze manier verder en knalden ze gewoon de ene strakke song na de andere. De nieuwe nummers werden dan misschien wat lauw onthaald en ook de frontman wachtte op meer energie vanuit de tent, maar het zal alvast niet aan de band gelegen hebben. Eens “Future Words” en “Blonde Fire” uiteindelijk aan het eind van de set werden geparkeerd, ging de zaal volledig aan het dansen. De band wist niet dat daarna nog tijd hadden en op die manier werden we nog op wat riffs en snedige gitaarsolo’s getrakteerd in het afsluitende nummer. The Hickey Underworld is terug in sterkte en Pukkelpop zal het geweten hebben.

Op zaterdag 26 augustus staat The Hickey Underworld op Trax Festival in Roeselare, op donderdag 7 september in De Studio in Antwerpen, op zaterdag 9 september op het Schippersweekend in Menen, op donderdag 14 september op Stuk Start in Leuven en op vrijdag 15 september op Leffingeleuren.

Alle recensies van Pukkelpop 2023 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Simon Vyverman.