Rock Herk 2023 (Festivaldag 1): Hard en hart

In de buik van de festivalzomer vindt naar goeie gewoonte Rock Herk plaats in Herk-de-Stad. Het tweedaagse festival mocht ook dit jaar weer het bordje met de letters ‘uitverkocht’ bovenhalen en bood gisteren onderdak aan zo’n 10.000 bezoekers. Die mochten hun hartjes verwarmen door een fikse dosis harde gitaren van onder andere Meltheads en Hemelbestormer, maar ook aan de harde woorden van STIKSTOF en de stevige new wave van Front 242, om dan met Mura Masa de nacht in te trekken. Een affiche met voor ieder wat wils dus, wat vanzelfsprekend ook effect had op de beleving van de dag.

STEVE @ Main Stage

Jonge Limburgse bands die de Main Stage van Rock Herk openen; het is een traditie die ook dit jaar in stand wordt gehouden. Gisteren waren het de jongens van PXL Music-band STEVE die de debatten voor geopend mochten verklaren met hun mix van alles wat lawaai maakt. Dat het drietal het dus niet de moeite vond om er doekjes om te winden, was een understatement. Met een onrustigheid van menig labrador tijdens een zwaar onweer sprongen een schreeuwende Daan Claes en kompanen met twee voeten op het gaspedaal om het al aanwezige publiek te trakteren op een soort mengelmoes van schurende riffs en gierende elektronica, maar dan met donkere nasmaak. De term postpunk bleek te kort door de bocht, want ook in dat opzicht was STEVE niet de dertiende in het dozijn. Het halfuur vloog op die manier voorbij, want ondanks dat de band nog maar één nummer op zijn palmares heeft staan, loerde verveling nooit om de hoek. Dat kwam langs een kant door de snedige sound van de band, al was dat meteen ook het enige minpuntje – als het er al een was. De muziek van het drietal bleef namelijk altijd een beetje rond dezelfde steunpilaren cirkelen, waardoor het na een tijd allemaal wat meer van hetzelfde dreigde te worden. Maar als hetzelfde gewoon degelijk is, dan is dat niet echt een probleem. Claes zou zich nog ontpoppen tot charismatische frontman met intrigerend stemgeluid, waardoor STEVE zijn potentieel meer dan waarmaakte op Rock Herk. En dat bleek ook aan de reactie van het alsmaar heviger meeknikkende publiek.

Crouch @ Club

Waar het er op de Main Stage over het algemeen iets toegankelijker aan toe gaat, komen de ruigerandjeszoekers in de Club vaker wel dan niet aan hun trekken. Ook vrij vroeg op de dag al, want Crouch schudde het tweede podium van Rock Herk al vroeg op de dag wakker met een sound die het woord ‘hard’ naar een hoger niveau tilt. Het drietal maakte namelijk lawaai voor tien, waarbij het grasveldje onder de tent haast zienderogen veranderde in kolkende magma. Het stemgeluid van zanger-gitarist Levy Seynaeve speelde daarin een bepalende rol, daar die uit de donkerste krochten van de planeet leek te komen. Crouch had met een nieuwe ep en wat onuitgebracht materiaal een setlist die kon tellen, al moet meteen ook gezegd dat de band niet het meest toegankelijke geluid heeft en dus maar moeilijk de brug tussen publiek en podium kon slaan. Bindteksten werden tot het droge minimum beperkt, om dan weer open te scheuren in een muur van geweld die trommelvliezen naar zowel de hemel als hel stuurde. Crouch sloot in de Club dus geen compromissen met een strakke set die iedereen op muzikaal vlak alle hoeken van de kamer toonde, maar op vlak van beleving toch die extra sparkle tekortschoot om van een overweldiging te kunnen spreken. Te vroeg op de dag, te weinig toegewijd publiek of gewoon iets te ontoegankelijk; het antwoord zal ergens in het midden liggen.

Jack Vamp and the Castle of Creep @ Main Stage

Net als twee jaar geleden mocht Jack Vamp & The Castle of Creep de Main Stage kleur geven met zijn dromerige surfrock, al is er in de tussentijd wel belangrijks gebeurd: de band mag zich winnaar van De Nieuwe Lichting 2023 noemen. Dat zorgde ook in Herk-de-Stad voor meer belangstelling, al werd wel al vrij snel duidelijk dat het vijftal in die tijd ook is beginnen experimenteren met zijn sound. Van bij opener “Tidal Wave” werd bijvoorbeeld al duidelijk dat de groove een meer belangrijke rol is beginnen innemen in de muziek, waardoor ook frontman Arthur Boussiron nog wat cooler overkwam. De zanger speelde in dat opzicht ook een beetje met een ietwat arrogante uitstraling, wat op een manier ook bij het imago van de band past. Nummer over pussycats “Felix The Cat” scheurde live nog net iets harder en ook Prince-cover “I Could Never Take The Place of Your Man” was een verfrissend tussendoortje. Op die manier vond Jack Vamp het midden tussen het verleden en het heden, met het sexy “Suzy” als beginpunt en het glinsterende “Jack’s Tendency” als begin- en eindpunt. Het vijftal uit het Hasseltse bracht met andere woorden het zonnetje naar Herk-de-Stad met een fijne mix tussen surf en soul, maar ook met een duidelijk concept. De band moet er alleen op letten dat de nadruk op het imago niet de bovenhand neemt, want qua sound, look en richting zit het meer dan goed. Binnen twee jaar dus hopelijk nog een paar plekjes hoger op de affiche!

Oi Boys @ Club

Weinig bandnamen die zo hard ‘vuile Britse punk’ schreeuwen dan Oi Boys. En toch komt het duo uit het Franse Metz; meteen ook de taal waarin ze hun nummers brengen. Eigenlijk ook de perfecte samenvatting van de muziek van het, op het podium, viertal, want het ontploft en charmeert tegelijkertijd. Met een frontman die van achter een synthesizer staat te schreeuwen, een gitarist met een uiterlijk dat het best omschreven kan worden als ‘IDLES van den Aldi’, een drummer die zich amuseert als een golden retriever en een bassist als stille kracht had Oi Boys alle ingrediënten om te slagen. Het tempo lag doorheen het klein uurtje dat de groep kreeg dan ook altijd vrij hoog, wat hielp bij de beleving in het publiek. Dat de frontman daarbij ook altijd ruimte liet voor een mopje, werkte dat vanzelfsprekend in de hand. Door die voeten-op-de-grondmentaliteit kwam de ruwe sound van de Fransen net dat tikkeltje volkser over, waardoor stilstaan op de eerste rijen alsmaar minder tot de mogelijkheden behoorden, met bij het laatste nummer zelfs een voorzichtige moshpit en twee crowdsurfers. Naarmate de set vorderde werd Oi Boys dus één met (het voorste gedeelte van) de Club, waardoor het zich ontpopte tot een leuke punkontdekking. Een toffe en aimabele band, die ongetwijfeld enkele nieuwe hartjes voor zich wist te winnen. En dat de Fransen beloofden om na de show in de pinten te vliegen met hun nieuwe fans, zal daar zeker zijn steentje aan hebben bijgedragen.

The Sha-La-Lee’s @ Main Stage

Cedric Maes is een graag geziene gast op Rock Herk, want als hij niet met The Sore Losers langskomt, dan wel met The Sha-La-Lee’s. En dat voor het eerst in acht jaar en in licht gewijzigde formatie, daar ook Kevin Maenen van de Losers nu bij desbetreffende band bast. De bestaande wisselwerking tussen die twee komt ook The Sha-La-Lee’s ten goede, want het rock-‘n-rollgehalte lag ook gisteren vrij hoog. Dat Maes daarbij nog altijd de joviale Limburger blijft die hij is, zorgde voor een plezante sfeer waarbij niets moest en alles mocht. “In The City” was zo bijvoorbeeld een ode aan Alken, “Sunny” ontketende een pitje. De frontman bleef ook het publiek op zijn geheel eigen manier opjutten, met zowel flauwe bindteksten als – en belangrijker – indrukwekkende gitaarsolo’s. Dat laatste zorgde in combinatie met de mondharmonica van Christophe Vaes voor een alsmaar lossere sfeer waarbij niets minder dan gewoon plezier en gierende gitaren centraal stonden. The Sha-La-Lee’s is op het eerste zicht misschien niet de band die tot de verbeelding spreekt, maar eenmaal ze op het podium staat, gaat ze er toch gigantisch vlotjes aan in. Dat komt doordat Maes niet alleen de ideale showman is, maar ook gewoon een ijzersterke gitarist, waarvoor de handhorns met regelmaat de lucht in gingen. Of zoals ze het in Limburg zeggen: gewoon goeie rock-‘n-roll man.

Hemelbestormer @ Club

Een naam als Hemelbestormer spreekt tot de verbeelding, en al zeker als het viertal dat zich erachter schuilhoudt ook nog eens de verwachtingen inlost. Iets wat in eerste instantie niet makkelijk was, gezien het zonnetje nog vrolijk binnen scheen in de kerker die de Club moest voorstellen. De band kon daarbij dus niet optimaal (lees: niet) profiteren van zijn projecties en duistere lichtshow, dus moest het haast puur van het muzikale komen. En in dat opzicht ging Hemelbestormer meer dan eens door de geluidsmuur. De intensiteit en tegelijkertijd ook ingetogenheid waarmee de vier mannen omgingen met hun muziek sloeg stilletjes aan over op de Club. Steeds meer volk knikte naarmate de set vorderde mee en zwartgalligheid vulde op die manier steeds meer de tent. Intensiteit op en top, beklijvend daarom des te meer. Dat er tegen het einde van de set geknipoogd werd naar New Order onderbrak die duisternis langs een kant misschien eventjes, maar het zorgde er langs de andere kant ook voor dat de band zich niet vastreed in hetzelfde straatje. Een klein uur blijven boeien met, het moet gezegd worden, niet de meest toegankelijke instrumentale muziek; het is niet van de poes. Hemelbestormer deed het op Rock Herk. En goed.

DIKKE @ Main Stage

DIKKE een van de zwaargewichten van de Limburgse rap noemen, is als het intrappen van een open deur. Ondanks dat de man ogenschijnlijk niet zo superpopulair is, kan hij echter toch rekenen op een aantal dikke hits. Hij toonde daarmee meteen ook hoe simpel optreden kan zijn, want de man liet zijn bekendste nummers haast volledig aan het publiek over. “Laat Me FF”, en met name het gelijknamige refrein, werd haast geen enkele keer door de rapper zelf gezongen; een lijn die vaker wel dan niet door de rest van de set getrokken kon worden. Veel meeroepen met de backingtrack dus, al toonde DIKKE bij momenten ook zeker zijn kunnen. Zo vond hij ergens ook het midden tussen entertainen en rappen, al nam dat eerste iets te vaak de bovenhand. Dat deerde iedereen in de tent uiteindelijk allerminst, want voor zij die het wilden bouwde de Limburger – die graag benadrukte van de streek te zijn – een degelijk feestje. Tussen de gitaren door was DIKKE echter wel een beetje een vreemde eend op de affiche, al zorgde de man wel voor meer animo dan eender welke band er al voor hem stond. En dat met een remix van (opnieuw) “Laat Me FF”, “Paris Hilton” en “Gasolina” op kop, al moeten we daar dan alle clichés – inclusief een kwartier te vroeg stoppen en zijn dj de rest laten doen – bij nemen.

DEADLETTER @ Club

Ondanks dat DEADLETTER al weet hoe het voelt om op de allergrootste podia te spelen, blijft de band wel gewoon met de voetjes op de grond gestaag zijn reputatie opbouwen. Dat ze in dat verhaal ook langs Rock Herk trekken, siert de Britten des te meer. Zeker omdat hun doortocht in de Club een van de beste sets van de dag opleverde. Met zijn zessen brachten ze postpunk van de bovenste plank met een ongelofelijke strakheid in hun nonchalance. Daardoor was het allerminst moeilijk om de voorste rijen mee te sleuren in hun wereld van georkestreerde chaos, waarin de saxofoon een ongezien belangrijke rol speelde. Zac Lawrence jutte in ontbloot bovenlijf het publiek op door niets meer te doen dan het ongeïnteresseerd doch furieus aan te staren, wat zorgde voor bewegende eerste rijen en een bescheiden pitje. Op die manier leunde DEADLETTER ergens vrij dicht aan bij een Fontaines D.C., maar tegelijkertijd ook bij een band als Black Country, New Road. Kersverse single “Degenerate Inanimate” maakte tegen het einde ook zijn rol als nieuwe publiekslievelingetje waar, mede doordat Lawrence de pit indook en zo voor een crowdsurfer zorgde. Het hek was bijgevolg van de dam en dat werkte ook in op de intensiteit van de frontman, die steeds meer de menigte voor zijn neus begon op te zoeken. De Club was misschien niet helemaal gevuld voor de Britten, maar in het opzicht van een dag in stijgende lijn kon DEADLETTER zeker tellen. Snedig.

The Hickey Underworld @ Main Stage

Na lange afwezigheid is The Hickey Underworld anno 2023 toch weer terug boven water komen drijven. Dat lijkt echter een beetje onder de radar te zijn gebleven, maar toch was er heel wat belangstelling in Herk-de-Stad. En die volle tent keek in het begin toch eventjes verward in het rond, want het geluid kwam gigantisch rommelig binnen; een soort muur aan geluid die als een chaotische lawine voorbijkwam, met Younes Faltakh die vooral schreeuwerig en onzuiver de kroon spande. De sfeer in de tent werd naarmate de set vorderde wel beter, maar op het podium kwam niet bepaald beterschap. Recentste single “Living on Big Foot” voelde aan als een prop papier dat over de Main Stage rolde, maar weigerde tot ontplooiing te komen. Alle ingrediënten waren nochtans aanwezig, met extra kudos voor de lichttechnieker, maar de tent liep tevergeefs wat leger. Hitje “Future Words” zorgde voor een halve opflakkering, waarin Faltakh, hetzij opnieuw niet op de beste manier, een hoofdrolletje speelde. De terugkeer van The Hickey Underworld was er met andere woorden eentje die ons vrij gedesillusioneerd achterliet, want na de sterke set van DEADLETTER, viel deze toch serieus tegen.

Meltheads @ Club

Overal waar Meltheads langskomt, raast het als een orkaan door zijn set. Iets wat in de Club van Rock Herk niet anders was, des te meer omdat iedereen die de Main Stage verliet, bij deze band terechtkwam. Een volle tent zag hoe de heren plankgas gaven met “I Wanna Be A Girl” en het pedaal nadien eigenlijk niet meer loslieten. Frontman Sietse Willems had zijn gebruikelijke dosis van zevenendertig Duracell-konijntjes weer naar binnen gespeeld en liet zo zijn energie overslaan op de eerste rijen. Daar had zich al gigantisch snel een pit gevormd en vloog er met regelmaat iemand door de lucht. Iets dat meteen ook met terugwerkende kracht werkte, want met “Sweet Monica” maakte Meltheads de sfeer nog wat intenser. De act die de band daarbij opvoerde, maakte het uiteindelijk ook allemaal veel cooler, want hoe harder Willems schreeuwde, hoe groter de pit werd. Hij zou dan uiteindelijk ook nog in verschillende stellingen van de Club klimmen, crowdsurfen op “I Want It All” en superfan Mali op het podium halen om die mee te laten zingen met hit “Naïef”; een nummer dat de boel bijgevolg nog eens deed ontploffen. En zo eindigen we dit stukje met de bevestiging van de stelling uit de eerste zin: Meltheads raasde als een orkaan door Rock Herk.

STIKSTOF @ Main Stage

Tussen de vele solosets van Zwangere Guy en Jazz Brak door, komt STIKSTOF deze zomer drie keer samen voor drie naar eigen zeggen ‘killer sets’. De eerste daarvan stond gisterenavond op het programma en loste alle verwachtingen meteen in. Opener “AMBRAS” was al snel een bommetje en “ALL CAPS” zorgde ervoor dat de handjes de lucht in gingen. De eerste “FAMILIE BOVEN ALLES!” galmde daarna voor het eerst door de tent en op die manier kregen de vier iedereen steeds meer mee op hun kar. STIKSTOF plaatste zijn energiebommen slim doorheen de set, met Astro die eens zijn draaitafels verliet om richting voorgrond te treden. ZG was vastberaden de tent af te breken en daar was “GELE BLOKKEN” opnieuw een degelijke aanleiding voor, want het rolde de rode loper uit voor verschillende pits bij “Frontal”. Van dan af ging het tempo nog wat meer de hoogte in met “OP HET GRAF”, waarin de bars van Guy en Jazz Brak nog net dat tikkeltje straffer klonken. “OOOOOW” van die laatste trok de pit nog eens open, net nadat ZG op licht agressieve manier zijn liefde voor het publiek had geuit. En dat was misschien ook meteen de essentie van STIKSTOF tout court: liefde recht uit het hart. Hard. De pits waren uiteindelijk niet meer op twee handen te tellen, met tegen het einde nog “ZEG ZE” en een nog hardere versie van “AMBRAS” als atoombommetjes. Herk-de-Stad was een uur lang BXL.

Warmduscher @ Club

Na bijna tien jaar in het vak staan de mannen van Warmduscher tegenwoordig op het hoogtepunt van hun kunnen. De grote schuldige daarvoor is At The Hotspot, dat vorig jaar het levenslicht zag. Toch konden we ons niet ontdoen van het gevoel dat de heren iets te hoog op de affiche stonden voor hun status. De band probeerde namelijk een DEEWEE-achtige sound te creëren – het label kreeg meermaals een shoutout – maar daarin viel het geheel vaak wat plat uit. Frontman Clams Baker Jr. liet het publiek vanachter zijn te grote zonnebril wat meezwaaien en het moet gezegd worden dat dat er gewoonweg heel cringe uitzag. Veel verder dan de eerste rijen kwam zijn springerige energie dan ook niet, al voelden we soms wel de goede bedoelingen. De doortocht van Warmduscher slecht noemen is dan ook weer wat kort door de bocht, daar het geheel vooral te veel rond dezelfde pot bleef draaien. Degelijk voor wat het was, al namen de cringe kantjes iets te vaak de bovenhand en dat zorgde voor een soort smet op de set.

Warhaus @ Main Stage

Met een van de beste platen van 2022 onder de arm schuimt Warhaus na de clubs nu ook de festivals af. En ook dat doet het kwaliteitsniveau niet dalen, want de groove dooft ook op de weides allerminst. Opener “Desire” deed een vollopende tent meewiegen, al werd toen ook meteen duidelijk dat het begin van de set niet voor iedereen was weggelegd. Gepraat overstemde meermaals de ietwat tragere sound van Devoldere en band, en dus moest er een versnelling hoger geschakeld worden. Dat gebeurde aanvankelijk met “The Good Lie”, inclusief een stukje Balthazars “Fever” in de outro, maar een, uiteindelijk wel sterke, improvisatie van Jasper Maekelberg haalde het tempo er weer terug uit. Warhaus was dus wel scherp uit de startblokken gekomen, maar de match met Rock Herk was er niet echt. Een lang uitgesponnen “Time Bomb” was muzikale waanzin en bracht het voorste gedeelte in veroering, “Love’s a Stranger” was een in liefde doordrenkte trip. Een nummer als “Beaches” schudde iedereen op magistrale wijze wakker, “Open Window” was dan weer een prachtige apotheose. Sterke muzikanten, geweldig geluid en een strakke lichtshow: Warhaus was op Rock Herk fantastisch voor iedereen die dat wilde. En als achtergrondmuziek voor zij die dat niet wilden, kon het ook zeker tellen.

Front 242 @ Club

Front 242 gaat al meer dan veertig jaar mee, dus je hoeft de mannen niet meer te leren hoe een show neer te zetten. Vossen verleren hun trucjes niet en zo doet ook deze band al jaren hetzelfde; alleen voelde het gisteren niet gedateerd aan. De lampjes waarmee de twee frontmannen het publiek in schenen zorgden voor een cool effect, de visuals die geprojecteerd werden maakten de snoeiharde beats nog wat meer trippy. Front 242 kreeg de Club in een mum van tijd helemaal mee. En ook al is de live drummer tegenwoordig een dj geworden, het kon de sfeer allerminst drukken. “No Shuffle” was middenin de set een hitje, al voelde het van dan af allemaal een beetje meer van hetzelfde. Het viertal heeft uiteindelijk ook niet zoveel hits, maar wel nog altijd genoeg energie om een publiek te entertainen. We hoeven van Front 242 dan ook niets vernieuwends meer te verwachten, maar dat neemt niet weg dat de heren hun legendenstatus wel waar maakten.

Mura Masa @ Main Stage

Waar Rock Herk tot vorig jaar voor lokalere dansafsluiters koos, tastte het in 2023 ietwat dieper in de buidel. Met Mura Masa stond er niet alleen een grote, internationale naam op de affiche, het was meteen ook een beetje de vreemde eend in de bijt. Gelukkig was de man uit Guernsey niet de zoveelste dj, maar deed hij er wel alles aan om zoveel mogelijk live te brengen. Al van bij opener “Love$ick” drumde hij zelf op zijn pads langs de draaitafel. Op zich indrukwekkend, ware het niet dat zijn zangeres het geheel een beetje naar beneden trok qua kwaliteit. Met haar eerder irritante stemgeluid was ze een beetje een smet op het muzikale, al maakte ze dat langs de andere kant goed door ook wat te MC’en en het publiek op te zwepen. Dat hielp op zijn beurt zeker wel, want Herk raakte alsmaar meer in de stemming. Doordat Mura Masa nu een independent artiest is, is de druk om commerciële hits te maken weg; iets dat hem op Rock Herk geen windeieren legde. Het waren dan ook vooral de coole nummers van zijn laatste plaat die hoge ogen gooide, al was het bij het grote publiek vanzelfsprekend afsluiter “Firefly” dat menig festivalganger met een goed gevoel de nacht instuurde.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!