Dour 2023 (Festivaldag 5): Buitenaardse vibes

Met het einde van Dour kunnen we intussen ook reeds vaarwel zeggen aan de eerste helft van de huidige festivalzomer. De volgende massabijeenkomsten staan nu gepland in onder meer Boom en Kiewit. Maar eerst mochten we ons nog een volledige dag laven aan muziekbrouwsels uit alle denkbare genres en daar voorbij. Dit was de dag waarop de beats enorm luid dreunden, de bas loeihard bonstte en de energie door onze aderen raasde als nooit tevoren. Dit gebeurde bijvoorbeeld bij de sets van Aphex Twin, Brutalismus 3000, Denzel Curry en The Psychotic Monks. Met dat de regen weinig tot geen kans kreeg om de weide te bevochtigen, werd Dour’s 2023 laatste festivaldag eentje waar hemel en aarde elkaar meermaals ontmoetten.

Judith Kiddo @ La Petite Maison

De Brusselse Judith Kiddo was in 2022 één van De Grote Beren van Morgen. Begin dit jaar verscheen haar debuut READY TO HEAL en dat werd gevierd met een thuisshow in de AB Club. Het leek er heel even op dat Kiddo voor de spreekwoordelijke vijf man en een paardenkop zou spelen. Op de laatste festivaldag mag het allemaal ietsje trager, maar dat belette de zangeres en haar band niet om zich te pletter te amuseren. De feërieke indiepop bracht zo vanzelf wat volk op de been, waardoor deze openingsshow geen generale PA-repetitie werd. “Only Loves Me When I Cry” deed dan wel geen traantjes vloeien, Kiddo’s stembereik en de synths deden echter La Petite Maison wel soezend ontwaken. Vanaf dan werd de sfeer steeds beter en beter. De eerste ‘Doureuh’-kreten nadien waren een euforische blijk van appreciatie. Wanneer Kiddo bij “Hanky Panky” de gitaar ter hand nam, werd de show iets psychedelischer en mocht het allemaal ietsje kalmer aan. Madonnas “Beautiful Stranger” en een foutloze saxofoonsolo dichtten het gat tussen de band en het publiek, dat erna dicht zou blijven. Bij het verlaten van de tent brak het zonnetje volledig door en was dag 5 meer dan prima ingezet.

Dréya Mac @ Boombox

De Londense Dréya Mac is meer dan een doorsnee hiphopartieste of rapster. Geroemd en geprezen door Rihanna, die Mac ongetwijfeld Riri mag noemen, is een verrijking aan de moderne hiphopcultuur. “Own Brand Freestyle” vat haar attitude mooi samen. Dj Ash wat plaatjes laten draaien, was een slimme zet om Boombox op te zwepen. Een DJ-set die bijna een kwartier duurde, was dan weer overbodig. Ash introduceerde Mac als de special guest van haar eigen show. Het queer stijlicoon wist zo wel haar coolness in de verf te zetten. Eens ze zonder divastreken arriveerde, maakte ze er ook weinig woorden aan vuil. Ook haar flow zakte geen enkel moment in waardoor iedereen lekker kon blijven ‘bouncen’. Dit bereikte zijn piekmoment bij “Kick It” en “Summer 21”. Mac liep zelf continu van links naar rechts en probeerde zo alle energie op te vangen en terug te kaatsen. Dat liep gesmeerd toen een groep enthousiastelingen de drie woorden van “Use Your Body” luidkiels mee riepen. De rapster speelde naar eigen zeggen met in-ears, maar voelde qua ritme en timing alles perfect aan. Ondersteund door haar MC wist ze zo track per track Boombox uit haar hand te laten eten. Dat de set iets eerder dan gepland stopte, maakte niemand rouwig. Mac maakte het zich er zo wat gemakkelijk vanaf, maar eindigde toch op een stevig applaus en gejoel.

Heartworms @ Le Labo

Heartworms toonde op A Comforting Notion de duisternis van haar mooiste kant. Samen met de labelgenoten van Squid, black midi en Geese zorgt Heartworms voor een schaalvergroting in de postpunkrevival. Frontvrouw Jojo Orme valt daarbij terug op kille Electronic Body Music en een vleugje industrial. Doordat Dréya Mac het vroeger voor bekeken hield, hadden we voldoende tijd om rustig naar Le Labo te strompelen. Ons vermoeden dat Heartworms koelbloedig zou beginnen, werd onmiddellijk bevestigd. Niettemin kon er bij Orme af en toe een smalende grijns van af. De trillende geluiden van haar miniradio-antenne finaliseerde het grimmige eightiesgevoel. Heartworms bestraalde Dour niet mer radioactief afval, maar de monotone riffs en drumpatronen waren niet veraf. Verder was “Consistent Dedication” een vette knipoog naar The Cure’s “A Forest”, dat Orme alle adem- en beweegruimte gaf om iedereen gedag te zeggen, de heupen los te gooien en Le Labo bij elkaar te krijsen. Het gothicfeest kon niet op toen The Sisters of Mercy-cover van “Dominion / Mother Russia” de band overstag deed gaan. Dat ze het cultnummer fout inzette en grappend hernam, maakte dat Heartworms toch niet zo star is als ze pretendeerde te zijn.

Denzel Curry @ The Last Arena

Hiphopprins Denzel Curry bevestigde vorig jaar in de Ancienne Belgique zijn legendarische status. Vorige week zette hij zijn zomerse zegetocht verder op de eerste, Nederlandse editie van ROLLING LOUD. Curry wist dondersgoed welk terrein hij en zijn MC in twee moest splijten. Het was Curry’s derde Dour-passage waardoor hij sneller ‘doureuh’ kon roepen dan zijn schaduw lief was. Ondanks dat de toeschouwers klaar stonden om hard te gaan, haalde Curry regelmatig de vaart er uit door met klassieke volksmennerij zijn ego te boosten. Uiteindelijk werd The Last Arena even warm als ’the block’. De momenten dat Curry en zijn kompaan hun focus op de muziek legden, gingen de armen vlotjes de lucht in. Mettertijd werd de show een lang uitgesponnen flow die de rapper retestrak wist aan te houden. Op die manier bewees hij aan niet-ingewijden dat hiphop ook niet al te intimiderend stoer of patserig kan overkomen. Het was vooral de MC die dat kantje etaleerde terwijl Curry zijn best deed om het volledige terrein zichzelf te laten overstijgen. Een volledige cover van Drowning Pool’s “Bodies” zat er spijtig genoeg niet in, maar de rauwheid van het origineel bleef intact en maakte zowel de massa als Curry waanzinnig. Van begin tot eind wist de Amerikaan te boeien. Door stipt op tijd te beginnen en ‘fucked up’ te eindigen, smeet hij bovendien het cliché overboord dat (wannabe) hiphopsterren enkel geboekt willen worden om nonchalant te cashen.

The Psychotic Monks @ Le Garage

Op een festival als Dour is muziek roomser dan de paus. Toch mag het er allemaal een beetje chaotischer aan toe gaan dan in het Vaticaan. The Psychotic Monks’ wazige soundheck schakelde speels over naar een droge EBM-beat die onze knieën rustig deed zakken. In enkele ogenblikken transformeerde Le Garage naar een lokale ijzerwinkel waar de producten achterin een voze atelier werden gefabriceerd. The Psychotic Monks hamerden en schuurden er namelijk heftig op los, al klonk ze precies als Gilla Band. Dat was geen verrassing gezien Gilla Band-bassist Daniel Fox voor de opnames van Pink Colour Surgery als producer achter de knoppen plaatsnam. De industriële chaos deed evenwel het middelste stuk meermaals open barsten en bij de rustigere momenten waren alle gemoederen bedaard. Anderhalf uur aan noise was daarentegen lichte overdaad want het viertal had nu ook niet zoveel bijzonders om het lijf om intens te blijven. Trompetgeschal is ook maar lawaai als er verder niets met het blaasinstrument wordt gedaan. Eén van de mannelijke leden droeg een Squid-shirt en had daar misschien beter naar geluisterd. Dat elk bandlid zijn/haar zangmoment kreeg, getuigde dat het onderling respect geen gimmick is. Bovendien zijn we het na Klakmatrak gewoon geworden dat op Dour alles draait rond ‘een ervaring’. Festivalgangers die toevallig binnen stuikten, hoorden wellicht klanken die ze nooit eerder dachten te horen en bleven plakken. Le Garage bleef namelijk gezellig druk en kende ook geen toale leegloop. Dat de set naar onze mening iets korter mocht, zal dus met weinigen gedeeld worden.

Psychotic Monks viert het einde van de (festival)zomer op Leffingeleuren (16/09).

Aphex Twin @ The Last Arena

Net zoals Best Kept Secret is Dour geen headlinergericht festival. Programmeren in de breedte is de sleutel tot duurzaamheid en dit op zowel financieel als kwalitatief vlak. Ondanks dat Richard David James een decennium lang niet meer tourde, is hij voor Dour geen onbekende. De avantgardistische geluidsarchitect performde er voor het eerst in 2009, en keerde veertien jaar later terug als gedoodverfde zondagafsluiter. De man maakt het echter geen zier uit wie of wat er naar zijn show staat te kijken of te trippen. Volgens ons heeft hij een zevende zintuig om elke vorm van plezier aan te voelen en erna in de prak te bricoleren. De eerste beats waren namelijk nogal trancy en boden perspectief tot dansen. Enkele minuten later mondde set uit in onherkenbare patronen die ons brein niet kon verwerken. Op dat elan mixte Aphex onlosmakelijk voort.

We konden daarentegen mentaal grip krijgen op de kleurrijke scienfictionvisuals waarbij er geen rekening werd gehouden met de energiefactuur. Op een gegeven moment passeerden zelfs K3 en Zwangere Guy de digitale revue. De kubus hing daarbij niet als een zwaard boven Aphex’ hoofd. Wat er zich daarbinnen afspeelt, hebben wij het gissen naar. Helemaal vooraan viel het evenwel op dat het dancefenomeen enorm beheerst zijn laptop en dergelijke meer stond te bedienen. Daardoor leek hij iets te hebben van Kraftwerk met wie het reeds de elektronische muziekgeschiedenisboeken deelt. Na verloop van tijd werd de set één ranzige rave waarbij hij tot de laatste minuten al onze levenskracht opzoog. Tegen alle verwachtingen in konden we van deze eclectiche set toch nog de kop en staart plaatsen want de laatste vijf minuten waren compleet het tegenovergestelde van de eerste strepen muziek.

Brutalismus 3000 @ Boombox

Op deze laatste festivalnacht kwam de liefde helemaal niet uit de Duitse hoofdstad. Theo Zeitner en Victoria Daldas alias Brutalismus 3000 katapulteerden Berlijns vuilste nachtclubs naar ons wereldberoemd, Waalse dorpje. Het duo verhief eerder dit jaar techno, gabber en punk tot ULTRAKUNST. Deze knetterharde show was dé adrenalineshot die we nodig hadden om ’s nachts gepakt en gezakt huiswaarts te pendelen.Vielen Dank, Brutalismus 3000! De Boombox stond op uitpuilen om het technoduo en zichzelf de langste nacht van haar leven te bezorgen. Telkens wanneer Brutalismus 3000 vlijmscherpe geluiden de tent inpompte, werd iedereen uitzinnig. Hét hoogtepunt van de set was “Satan Was A Babyboomer” waarbij de bloedrode verlichting en rook alle registers open trok. Een passend sluitstuk voor een interessante en uiteenlopende editie van Dour 2023!

Onze recensie van dag 4 lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!