Rock Werchter 2023 (Festivaldag 2): Het kot was te klein

Op de tweede dag van Rock Werchter 2023 waren de weergoden het publiek goedgezind. Geen regen tijdens de avond, maar wel een hele dag zon met een lichte temperatuurwijziging richting nacht. De bands op de line-up bestonden voornamelijk uit het mannelijke geslacht, al lieten de vrouwen die gisteren optraden wel een grote indruk na. Dat de headliners op de Main Stage niet tot de verbeelding spraken, konden we zien door de grote volkstoelopen richting The Barn voor Editors en Tamino. Ook enkele unieke acts in de vorm van The Hu en Wardruna maakten dat er toch weer wat te beleven viel op de vrijdag van Rock Werchter.

The Haunted Youth @ Main Stage

‘Don’t kill yourself, I love you’ stond er op het T-shirt van The Haunted Youth-frontman Joachim Liebens. Dat de show werd opgedragen aan iemand die recentelijk zelfmoord pleegde en hem nauw aan het hart ligt, leverde de band natuurlijk al emotionele respectpunten op. Het kleine traantje in onze ooghoek konden we wegpinken met hitjes als “Broken” en “Teen Rebel”. Onder andere die tweede werd gebracht met enkele extra backingvocals van onder meer Sam De Nef en Tom Adriaenssens, zanger van The Guru Guru. Ook de gitarist van die band was van de partij tijdens het fenomenale “Gone” en met een extra stevige gitaarsolo en enkele kreten van Liebens, kwam het lied nog harder binnen dan normaal.

De backings zorgden aanvankelijk niet meteen voor een grote meerwaarde, maar naar het einde toe leken hun microfoons wat luider te staan en was hun aanwezigheid dus meer voelbaar op het grote en aardig gevulde grasveld. De heerlijk dromerige muziek was ideaal om mee wakker te worden en met hier en daar een meezing- of -klapmomentje gaandeweg, werden we toch ook voorbereid op de euforische afsluiter “Coming Home”. The Haunted Youth opende de Main Stage zoals alleen zij dat kan en de emotionele touch en gastzangers en -muzikant waren aangename verrassingen die de zon nog net iets harder deden stralen.

De drukke festivalzomer brengt The Haunted Youth nog naar Cacusfestival in Brugge (8/7), Rock Herk (15/7), Suikerrock in Tienen (5/8), Ronquières Festival (6/8) en de Lokerse Feesten (7/8). In het najaar staat de Limburgse band tweemaal in De Roma in Antwerpen, maar enkel voor de extra show op 7 december zijn er nog een beperkt aantal tickets beschikbaar.

Cavetown @ The Barn

Cavetown mocht op de tweede dag van Rock Werchter The Barn openen. De slaapkamersinger-songwriter verwierf zijn grootste bekendheid via TikTok en dat merkte je ook aan het tamelijk jonge publiek dat zich al vroeg in de tent nestelde. Samen met een driekoppige band zorgde hij zo voor een fijne, niet al te moeilijke sfeer, waarmee hij zijn songs kenmerkte. Het merendeel van de tijd ging het er vooral heel dromerig aan toe, met een mooie stem en soms een uithaal, maar naar het einde van al zijn nummers zorgde Cavetown ook altijd voor een mooie apotheose. De ene keer was dat door iets steviger de gitaren te laten ronken, de andere keer door er iets episch van te maken. De sound neigde ook het meest naar gitaarminded muziek, maar soms kropen er ook subtiele elektronische invloeden in. Bij die laatste voelde alles ook wat te makkelijk en voorspelbaar aan, maar als Cavetown zijn gitaren helemaal in overdrive liet knallen, kwam het wel goed binnen. Zo eindigde hij zijn set ook tamelijk stevig en werden we na een dromerig begin helemaal wakker geknald.

Berre @ KluB C

Soms worden dromen sneller werkelijkheid dan verwacht en dat leek Berre gisteren des te meer te beseffen. De rijzende Belgische popster heeft de laatste twaalf maanden een behoorlijk knap parcours afgelegd en toch had hij nooit durven dromen om al zo snel op Rock Werchter te staan. Voor de opener van de KluB C stond de tent al behoorlijk goed vol en aangezien hij maar een half uurtje kreeg, vloog hij er meteen in. Starten deed hij met een nog onuitgebracht nummer en we zagen ook enigszins zijn zenuwen even de bovenhand nemen. Gelukkig had dat weinig invloed op zijn vocale prestaties en zong hij met heel veel kunde letterlijk de sterren van de hemel tijdens “Kissing Strangers” en “Beter Off Alone”. De zenuwen maakten meer en meer plaats voor humor en gemoedelijkheid, al bleef Berre wel met ongeloof naar de goedgevulde KluB C staren. Niet dat hij veel kon zien zonder bril, maar hij voelde wel de aanwezigheid van de volle tent. Zijn cover van Freya Ridings “Lost Without You” werd luidkeels meezongen door zijn fans die als een soort koor ook zijn laatste nummer “Say My Name” nog mooier maakten. Het ging allemaal snel voor Berre, en toch stond hij goed voorbereid en met klasse op Rock Werchter!

De zomermaanden van Berre zijn goed gevuld met een heleboel festivalshows op onder meer Moen Feest in Zwevegem (8/7), Rock Zottegem (9/7), Zeverrock in De Pinte (4/8), Suikerrock in Tienen (5/8) en OLT Rivierenhof in Antwerpen (12/8). Voor alle speeldata verwijzen we graag door naar zijn socials.

Hideous @ The Slope

Waar RHEA vorig jaar de debatten mocht openen op de Main Stage, moest Guillaume Lamont het in 2023 met het kleinste podium van Rock Werchter doen. Helemaal geen schande, want ‘supergroep’ Hideous (gezien Tim Leyman van Ramkot ook deel uit maakt van de band) heeft nog maar twee nummers op zijn palmares staan. Dat die wel ook gewoon snoeihard zijn, maakten de heren gisterenmiddag duidelijk op The Slope. Met het onder de huid kruipende “Hideous” werd er meteen opgebouwd naar een eerste headbangmoment; iets waar de coiffures van de bandleden zich overigens ideaal toe leenden.

De mannen waren bijgevolg niet schuw van een beetje show en gooiden er maar al te graag wat gierende riffs tegenaan, al kon het er zeker ook groovy aan toegaan. Leyman durfde de heupen al eens wat losser te gooien, terwijl Lamont het publiek wat opzweepte. Bij uitgebrachte singles “Curse” en “Follow Me” steeg de respons en zagen we alsmaar meer hoofdjes meeknikken voor The Slope. Bij het voorlaatste, nog titelloze, nummer werd de eerste pit van de dag zelfs geopend en vlogen de eerste festivalgangers door de lucht. Heel verrassend is dat ergens ook niet gezien het succes van RHEA en Ramkot, en het feit dat Hideous op muzikaal vlak simpelweg een soort cocktail van die bands is. Misschien dus niet bijster vernieuwend, maar wel gewoon retestrak. En als Hideous echt startte als een mop, zoals Fien Germijns ons toevertrouwde, dan is het bij deze dus een geslaagde.

Hideous verstopt zich niet deze zomer en staat op zaterdag 15 juli op Rock Herk, zondag 16 juli op Boomtown in Gent, vrijdag 21 juli op Rock Olmen en donderdag 10 augustus in M Museum in Leuven.

Spoon @ The Barn

Spoon speelt tegenwoordig niet al te vaak meer in België. De laatste keer dateerde al van 2017 in de Botanique en nu mocht een iets grotere ruimte hun muziek te horen krijgen. Met een nieuwe plaat op zak toonden de Amerikanen nog eens hoe sterk ze muzikaal wel zijn. Met een hele resem gitaren in de aanslag creëerde de band op die manier een rijke muzikale sound. Op “The Hardest Part” klonk dat bijvoorbeeld heel aanstekelijk en dansbaar, waardoor de voorste rijen hun benen ook niet meer stil konden houden. Die groove behield de band ook altijd in zijn muzikale arsenaal. Spoon klonk weliswaar niet altijd rustig. Zo waren er ook sterke gitaarsolo’s en ook met behulp van een piano kreeg je altijd een warm gevoel bij de muziek. Zelfs toen er een cover van “Isolation” van John Lennon weerklonk, maakten ze er toch iets eigen van met de nodige attitude. Op die manier kon Spoon muzikaal zeker een van de beste acts van de dag worden, want je kon de band op geen enkel foutje betrappen en de strakheid waarmee werd gespeeld, bleef ook voor een constante energie zorgen.

The Interrupters @ Main Stage

Oorspronkelijk was The Interrupters dit jaar de enige naam op de Main Stage van Rock Werchter die werd aangevoerd door een vrouw. We zouden bijna mogen zeggen dat bij wijze van geluk Nathaniel Rateliff verstek gaf, zodat we na Froukje toch een tweede vrouwelijke artiest aan het werk zagen. Quota’s zijn aan ons niet besteed, maar met zoveel vrouwelijk talent, alleen in België al, droppen wij het graag in de ideeënbus voor volgend jaar. Zangeres Aimee Interrupter liet het niet aan haar hart komen. Vorige week kreeg ze nog iedereen aan het dansen op Jera On Air, maar dat was voor een publiek van gelijkgestemden. Aan de Haachtsesteenweg was de band nog een nobele onbekende bende die zieltjes kwam winnen.

Aan energie ontbrak het The Interrupters zeker niet. Zonder de hulp van enige radiohits vlogen de broers Bivona en Aimee Interrupter er met goeie moed in. Onbekend is onbemind, want het duurde niet lang voor het viertal met zijn mix van punkrock en ska de voorste rijen aan het dansen kreeg. “On a Turntable” kreeg de handen op elkaar, “She Got Arrested” deed die handen heen en weer de lucht doorklieven. Alle trucjes die ze in de punkclubs al jaren uitoefenen, kwamen handig van pas en pakten perfect uit op de weide van Werchter. De set was mooi opgebouwd en werd afgewerkt met knallende versies van “Gave You Everything” en “She’s Kerosene”. Waren de eerste rijen enkel mee in het begin, dan was aan het einde een groot deel van het publiek geïnfecteerd door de energie van The Interrupters.

Viagra Boys @ KluB C

Een zootje ongeregeld werd ons beloofd met Viagra Boys en de Zweden stelden gelukkig niet teleur. In hun inmiddels gekende nonchalante stijl lieten ze de KluB C vollopen en trakteerden ze al vroeg op een rondje moshnummers. Opener “Ain’t No Thief” blaakte van de zelfspot, al schuilde achter al die zwarte humor ook steeds een zekere ernst. Een paar guitige slokken Jupiler promoveerde een shirtloze Sebastian Murphy tot de opperhooligan van de dag. Achter hem stond weliswaar een zeer groovy spelende band die live nummers als “Troglodyte” en “Worms” van meer panache wist te voorzien. Viagra Boys speelde behoorlijk strak en liet de georkestreerde chaos netjes gedijen en ontbolsteren. Murphy bleef terwijl als een zatte nonkel op kousen lekker zichzelf, eentje die tevens nog behoorlijk goed bij stem was. De Zweden deinsden er ook niet van terug om mits wat complexe jazzimprovisatie “ADD” in te zetten. Het was en bleef feest in de KluB C. “Sports” droeg hij nog op aan het vriendje van zijn zus en het nummer bleek gisteren de ideale work-out om die kater van donderdag weg te spoelen. Viagra Boys was exact wat Rock Werchter nodig had om zichzelf recht te krijgen en de rest van de dag te kunnen volhouden.

Kelsy Karter & The Heroines @ The Slope

Dat Kelsy Karter een dijk van een stem heeft, weten we al langer. De Nieuw-Zeelandse die in Australië opgroeide en uiteindelijk naar Los Angeles verkaste om haar muzikaal avontuur een nieuwe boost te geven, bracht in 2020 haar album Missing Person uit. Na de coronaperiode bundelde ze met de Londense band The Heroines de krachten. Samen trekken ze nu voor het eerst door Europa en vierden ze Kelsey’s Belgische première voor een gezellig gevulde The Slope. Ze had er heel veel zin in, want vijf minuten vroeger dan gepland, startte ze al aan haar korte rendez-vous, waarin ze zichzelf als echte rockgriet etaleerde. De mengeling tussen rock en pop kon in een klein halfuurtje best wel imponeren.

Kelsy Karter ademt duidelijk rock-’n-roll, want niet alleen haar ruige stemgeluid in haar uithalen maakte duidelijk dat ze zich laat inspireren door de grootste vrouwen in het milieu, ook qua attitude en inleving wervelde ze over het podium alsof ze al jaren tot de grootsten ter wereld behoort. Een fles rode wijn in de hand, haar haar volledig doorweekt door water en zelfs een outfitwissel zorgden ervoor dat het showgehalte steeds hoog bleef en de act redelijk geloofwaardig overkwam. Helaas waren de nummers zelf niet sterk genoeg om een blijvende indruk achter te laten, want daarvoor misten we nog wat ruwere energie die de gepolijste poprock wat meer diepgang gaf.

Black Box Revelation @ Main Stage

De boys van Black Boys Revelation hadden een setje gepland met hun grootste hits en wisten dus op voorhand dat het wel goed zou komen. Nummers als “Set Your Head on Fire” en “Warhorse” vonden zo al verrassend vroeg hun weg in het optreden en zo slaagde de groep rond Jan Paternoster er meteen in de weide nog eens goed wakker te schudden. Het makkelijk meezingbare “Warhorse” werd tot een goed einde gebracht, maar tijdens “Never Alone, Always Together” lag het decibelniveau van het publiek opvallend lager. Paternoster vertelde dat hij slechts negentien was toen hij voor het eerst op het festival speelde en we vermoeden dat een groot deel van het publiek momenteel niet ver van die leeftijd lag. Te jong om de klassieker mee te zingen, maar niet te jong en wel nog genoeg energie om te knallen tijdens het laatste deel van de set. Doorheen “Tattoed Smiles”, “Mr. Big Mouth” en natuurlijk “I Think I Like You” werden de moshpits alleen maar groter en steviger en volgens de frontman waren er tijdens die laatste niet minder dan acht pits te spotten voor het hoofdpodium. Black Box Revelation gaf ons een snelle blik in zijn repertoire met voornamelijk oudere hits, maar ook een aantal nieuwe nummers die niet moesten onderdoen.

Je kan Black Box Revelation haast niet missen deze zomer, want het olijke duo staat op zaterdag 22 juli op Rock Olmen, vrijdag 4 augustus op Dranouter, zaterdag 5 augustus op Mini-Rock in Denderhoutem, zondag 6 augustus op Campo Solar in Damme, donderdag 17 augustus op Pukkelpop in Hasselt, vrijdag 25 augustus op Rock Ternat en op zaterdag 26 augustus op Maanrock in Mechelen. In het najaar volgt er nog een rondje langs de clubs, een volledig overzicht vind je hier.

Bear’s Den @ The Barn

Graag geziene gasten mogen terugkeren! Voor Bear’s Den was het wel alweer vier jaar geleden dat het op de Werchterse weide mocht aantreden, toen nog op het hoofdpodium. Deze keer stonden de heren opnieuw in The Barn, de plek waar ze normaal gezien het beste tot hun recht zouden moeten komen met hun indiefolk. Het kampvuur staken ze op met “Red Earth & Pouring Rain”, alvorens nog meer brandhout werd toegevoegd in de vorm van “Elysium”. Het werd lekker knus, maar de vonken bleven lange tijd uit. Vooral in de eerste helft liet Bear’s Den het na om spanning in de set te genereren. Muzikaal gezien was er weliswaar weinig op aan te merken, maar het was vaker toch net dat tikkeltje te braaf om twintigduizend mensen met zich mee te krijgen. Niet dat ze in de tweede helft het geweer van schouder veranderden, maar de hitjes kregen The Barn dan toch nog een beetje enthousiast. “Auld Wives” en zeker “Laurel Wreath” braken de ban, alvorens ze de banjo nog eens bovenhaalden. “Above the Clouds of Pompeii” voelde als een warm donsdenken op een kalme zomeravond. Dat donsdeken voelde bij het laatste “Agape” nog iets knusser en tegelijkertijd heel groots. The Barn zong mee, zorgde eigenhandig voor vonken en bedankte uiteindelijk het Britse vijftal uitgebreid voor bewezen diensten.

Hot Milk @ The Slope

Het waren in zekere zin de gitaren die zegevierden gisteren op The Slope, want met Hot Milk stond er een emorockband die al eens stevig buiten de lijntjes durft te kleuren op het programma. Aan de andere kant van het Kanaal doet het duo weliswaar al wat meer belletjes rinkelen dankzij onder andere shows in het voorprogramma van Foo Fighters, maar in België moesten Jim Shaw en Hannah Mee zich nog bewijzen. Iets waar ze klaarblijkelijk gigantisch veel zin in hadden, want op The Slope windden ze er allesbehalve doekjes om. Met een muur aan scheurende riffs en screams, maar ook een frontvrouw die zevenendertig Duracell-konijnen had opgegeten, schoot de vlam meteen in de pan. Gevolg: de opkomst aan het podium bleef groeien en de pits schoten als paddenstoelen uit de grond.

Hot Milk klonk naarmate de set vorderde echter veel minder ruig dan het meende te klinken, maar geen haan die daar nog naar kraaide. De energie die het duo en zijn twee bandleden uitstraalden, sloeg als een vlooi over op het publiek. Meewuiven, -klappen, -springen… alle clichés volgden elkaar in sneltempo op. Zo snel zelfs, dat het er allemaal heel gemaakt begon uit te zien: Shaw headbangde zich haast een whiplash en stukken van de drums vielen, al dat niet met opzet, om doordat de drummer zo wild tekeer ging. Hot Milk leek ons er met andere woorden iets te hard van te willen overtuigen dat het echt gelukkig was om in Werchter te zijn en er alles aan zou doen om The Slope te slopen. Afgelikt en cringe of niet, het plannetje van de band uit Manchester lukte met verve, want het volledige vlak voor het podium was helemaal mee, inclusief sitdown. Wie zich gewoon wilde amuseren met de betere energieke emopunkrock was bij Hot Milk met andere woorden aan het juiste adres.

Squid @ KluB C

De boeking van Squid op Rock Werchter bleek al van bij het begin een dubbeltje op zijn kant. De band heeft namelijk een straffe livereputatie en dat moest ook op het grootste rockfestival van België tot uiting komen. Alleen is het publiek hier niet altijd te vinden voor te veel experiment en dat was exact wat Squid bracht. De band speelde slechts een vijftal liedjes in een klein uurtje, maar liet al die nummers zo rijkelijk tot ontplooiing komen dat de zaal het lastig had het te verorberen. Nochtans was opener “Narrator” meteen een strak schot in de roos en op die energieke vibe bleef de band ook verdergaan, alleen kwamen daarna de songs van nieuwe plaat O Monolith.

Wij zijn erg fan van die laatste langspeler, maar het doorsneepubliek leek het er toch lastig mee te hebben. Met een experimentele sound, een eenzame trompettist en natuurlijk de nodige noisy uitspattingen, bracht Squid niet de meest voor de hand liggende set. Natuurlijk is het cool dat het als band geen compromissen sluit, maar de tent liep toch goed leeg en tegen het einde was KluB C zo goed als helemaal leeg. Jammer, want een band als Squid verdient veel meer. “Swing (In a Dream)” werd op die manier bijvoorbeeld volledig tot in zijn essentie uitgepuurd, met op het eind een soort van ravevibe waarbij de tent toch wat aan het dansen ging. Ook als het tempo van de octopussen de lucht in ging, merkte je enthousiasme, maar het werd te veel getemperd door vreemde exploten waarbij je niet goed wist wat te reageren. Squid is een bende fantastische muzikanten en de show staat als een huis, alleen is het huwelijk met Rock Werchter en een grote tent als KluB C niet zo geslaagd, en dus ga je de groep beter in een concertzaal bekijken.

Op donderdag 7 september staat Squid in de Brusselse Ancienne Belgique.

Kasabian @ Main Stage

Even was het onduidelijk of er anno 2023 überhaupt nog sprake zou zijn van Kasabian, gezien voormalig zanger Tom Meighan een kleine drie jaar geleden op straat werd gezet nadat hij schuldig werd bevonden aan het mishandelen van zijn toenmalige verloofde. Het toeval wilde gelukkig dat de band met Serge Pizzorno een gitarist met minstens evenveel charisma had die de rol van frontman maar al te graag wilde overnemen. En hoewel de muzikale hoogdagen van de Britten al enige tijd achter ons liggen, staat de groep live nog altijd als een huis. Dat Werchter daar ook van overtuigd was, bewees het feit dat “Jump Around” van House of Pain nog voor de band op het podium stond, garant stond voor een feestje. Pizzorno had gelukkig ook zijn meest feestelijke en kleurrijke outfit aangetrokken en kreeg met aanstekelijk enthousiasme – al was dat niet nodig met een rits anthems – de weide in rep en roer met “Club Foot” en “Ill Ray (The King)”.

‘We’re gonna be fucking friends today, I can feel it’, was zijn antwoord op de energie, waarna hij duidelijk maakte hoe goed dat pak van frontman hem past. Gek genoeg haalde de band niet veel later het tempo volledig uit de set door met “CHEMICALS” en “Algorithms”, het roer ook muzikaal om te gooien. Gelukkig had de frontman altijd een trucje klaar, zoals dat hij tijdens “You’re in Love With a Psycho” vroeg om zoveel mogelijk mensen op elkaars schouders te zien, om dan niet veel later op de tonen van Daft Punks “One More Time” het publiek in te duiken. Al die dingetjes gaven de show weliswaar een cringe randje, maar vanzelfsprekend is er dan altijd een vat aan hits dat alles goedmaakt. “Shoot the Runner”, “Vlad the Impaler” en natuurlijk “Fire”: Kasabian 2.0 draait op volle toeren en bewees op Rock Werchter een ideale, energieke festivalband te zijn. En dan moet je de nodige hoeveelheid cringe er gewoon bijnemen.

Tamino @ The Barn

Vooraleer Tamino het podium betrad, had Fien Germijns het erover dat Tamino de traditie heeft om in muisstille tenten te spelen tijdens Rock Werchter, dus bij deze was die traditie meteen verbroken. Het gebabbel van het publiek verstoorde meermaals de muziek op z’n rustigste momenten, waarvan we natuurlijk niet eens moeten aanhalen hoe jammer dat is. Desondanks deden Tamino en zijn band hun uiterste best en leverden ze een goede show af. Het duurde niet lang voor een gigantisch uitgesponnen versie van “The Flame” aan bod kwam, met een opzwepende intro en een verrassend meeslepende outro. Tamino’s hemelse stem klonk hier diep genoeg om in te verdrinken en al gauw werd de sfeer wat losser tijdens het iets toegankelijkere “Fascination”.

Dat Tamino weet te scoren met intieme songs als “Sunflower”, verbaast niemand, maar met een onuitgebracht stevig nummer wist hij in ieder geval meer te verrassen. Het is een kant van Tamino die we niet veel te zien krijgen. Gelukkig werd aan het einde ook “w.o.t.h.” gebracht, waarbij Tamino en zijn vier muzikanten ook stevig konden doorspelen. De klassieke artiest zoals we hem het best kennen scoorde duidelijk ook het best met ondertussen al Belpop-klassiekers “Indigo Night” en “Habibi”, waarbij het gebabbel gelukkig tot een minimum werd beperkt. Helemaal op het einde bij laatstgenoemd nummer hoorden we vooral mensen zachtjes meezingen, maar eens de artiest de hoogte in schoot, liet The Barn het zingen met plezier aan Tamino over. Prachtig optreden, maar Tamino is niet iemand die het hardst schittert op een festival als Rock Werchter.

Tamino kan je deze zomer nog aan het werk zien op zondag 9 juli op Cactusfestival in Brugge en op zondag 27 augustus op Les Solidarités in Namen.

CMAT @ The Slope

Een zangeres die het midden vindt tussen pop, country en indierock; het komt niet zo heel vaak voor, maar CMAT lijkt er het gat in de markt mee gevonden te hebben. De Ierse is in haar thuisland al een tijdje een hype, maar nu lijkt ook de rest van de wereld te snappen waarom. Het was aan The Slope weliswaar ongezien kalm, al kon dat de pret niet drukken. De band van de zangeres had zich voor de gelegenheid getooid in matchende pakjes, inclusief rode barret, terwijl zijzelf opviel door haar kleurrijk gordijntje. Hitje “I Don’t Really Care for You” zorgde aan het begin van de set voor een opflakkeringetje en toen de zangeres ook nog eens een tango aanging met haar pianist, ging het enthousiasme gelukkig al wat meer omhoog.

CMAT toonde op The Slope overigens ook meerdere keren dat ze echt wel kon zingen, zoals bijvoorbeeld in duet met haar pianist tijdens “Marry Your Kids Tonight”. In Werchter waren ze echter niet zo enthousiast en vond iedereen het welletjes om vanop een afstand te kijken hoe de Ierse bij vlagen een ondergaande zon kleurgaf. “Have Fun!” maakte zijn titel meer dan waar en afsluiter “I Wanna Be a Cowboy, Baby!” was een fijn kersje op de taart waarbij ze de bescheiden menigte aan het linedancen kreeg. Spijtig van de opkomst, want CMAT was opnieuw meer dan tof.

The HU @ KluB C

De buitenbeetjes doen het voortreffelijk op Rock Werchter dit jaar. The HU lokte immers, nota bene rond etenstijd, een hele meute naar de blauwe door een bank gesponsorde KluB C. Die stond namelijk ei zo na op uitpuilen om de crème de la crème van de Mongoolse keelzang aan het werk te kunnen zien. Hun plaats op Werchter was hoe dan ook meer dan verdiend en vooral broodnodig om als uitdagende factor even een tussendoortje te kunnen zijn tussen heel wat eendagsvliegen. Het publiek stelde zich in ieder geval open op voor het achttal uit Ulaanbaatar, dat bedankte met een redelijk toegankelijke set. Vooral het begin was behoorlijk tegemoetkomend aan de eisen van het publiek, met geen al te complexe riffs of songstructuren. The HU bleef desondanks trouw aan zichzelf en verkocht hun huid uiterst duur. De Metallica-cover “Through the Never” was een zwart schaap in de set en vervaagde tegen uitmuntende versies van “Yuve Yuve Yu” en “This is Mongol”. De eerste Mongoolse band ooit op Werchter was op papier een exoot op de line-up, maar in werkelijkheid waren ze een sterke match met het Werchter-publiek.

The Black Keys @ Main Stage

The Black Keys is altijd al een goede festivalband geweest en de weide voor de Main Stage stond goed gevuld voor het duo eraan begon. Live werden ze door een aantal muzikanten bijgestaan wat ervoor zorgde dat hun snedige bluespop iets rijker in het geluid kon klinken. Hierdoor bracht de band in hun eerste halfuur ook vooral een iets meer rustige versie van zichzelf, waarbij hits als “Next Girl” en “Tighten Up” plots veel slapper voor de dag kwamen. Voor veel fans waren die gekendere nummers ook nog steeds de reden om aan het keuvelen te gaan en het was wachten tot er echt vaart in de set kwam. Dat gebeurde eens “Lo/Hi” passeerde: het publiek vond plots vuur en ook Dan Auerbach en Patrick Carney lieten zich iets strakker horen. Het gevolg was dat we een resem aan hits voorgeschoteld kregen met “Gold on the Ceiling” en natuurlijk “Little Black Submarines”. De volledige weide ging aan het dansen en toen kwam met “Lonely Boy” nog het hoogtepunt, waarbij iedereen de longen uit zijn lijf zong en alle dansmoves volledig tot de limiet liet gaan. De gitaarsolo’s en de energie waarmee The Black Keys plots speelden en iedereen meekregen, deden hun mak begin vergeten. Op die manier gaf de band toch weer een feestje en zelfs de iets nieuwere nummers werden met gemak in de set geïntegreerd.

Ben Howard @ The Barn

Stijn Van de Voorde voorspelde op voorhand een interessante setlist, aangezien Ben Howard erom bekend staat niet te spelen wat het publiek wil. Met andere woorden: niet de grootste hits. Dat dat uitmondde in gebabbel in het publiek was meer dan jammer, maar het optreden zelf was ook niet meteen al te goed. Nummers als “Walking Backwards” en “Couldn’t Make It Up” werden wat anders gebracht dan op het album dat onlangs werd uitgebracht en door de slechte mix van het geluid was vooral de drumcomputer te horen in de plaats van de stem van de zanger. Bovendien voelde het aanvankelijk aan alsof we naar iets stonden te gapen waar we niet live bij waren. De vreemde afstand tussen de muzikanten op het podium en de mensen in de tent verdween echter gauw toen “In Dreams” van het eerste album van Howard aanbrak met daarin een prachtige cello. Wat later ging het dak ging er plots af met “The Fear”, een van Howards grootste hits die in de laatste zeven jaar slechts vijf keer gespeeld werd. Er werd meteen gezongen en gedanst in de volle tent, maar eens Ben Howard terug richting de onbekendere muziek trok, werd er opnieuw extreem veel en extreem luid gebabbeld. Prachtige nummers als “Moonraker” kwamen dus jammer genoeg niet tot hun recht in The Barn, ondanks dat het optreden wel opvallend beter werd naarmate het vorderde. Afsluiten gebeurde op een, in vergelijking met het begin van het optreden, sterke manier met een valse start bij “Spirit” en het mooie en meeslepende “I Forget Where We Were”.

PUP @ The Slope

Voor de vroege afbraakwerken had Rock Werchter PUP ingehuurd. The Slope werd namelijk letterlijk gesloopt door de Canadezen die een furieuze set hadden klaargezet om aan het publiek in Werchter te serveren. Met een energie die heel wat mensen op de tweede festivaldag niet meer hadden, kwam de band de ene na de andere knaller brengen. Waar we in de uithoeken van het podium vooral mensen zagen die iets te eten zochten of even op het gemak gingen zitten, ging het er vooraan toch iets wilder aan toe. Frontman Stefan Babcock was namelijk een duveltje in een doosje en liet zich niet kennen. Van zodra het iets oudere “Reservoir” ingezet werd, kwam het hek van de dam bij de rest van het publiek die zich voor het podium had geposteerd. De gitaren gierden en Babcock zong de longen uit zijn lijf, waarna hij ook eens het publiek opzocht door te crowdsurfen. Dat voorbeeld werd lustig gevolgd door het publiek, waardoor iedere toeschouwer een aanmaning kreeg van de security. Onze tip aan Rock Werchter: bij zulke bands moet crowdsurfen gewoon kunnen, anders zet je deze beter niet. Bij “Waiting” werd de moshpit ook nog eens zo groot geopend dat zelfs Babcock even niet meer uit zijn woorden geraakte bij het zingen. PUP knalde de ene stevige punksong na de andere door de speaker zonder pauze en wist op die manier een van de strakste sets van de dag af te leveren.

Fever Ray @ KluB C

Fever Ray trakteerde ons in KluB C op een van de beste optredens van het weekend en misschien zelfs van het jaar. De show opende met “What They Call Us”, waarbij de artiest in het publiek staarde op een bevreemdende manier. De rest van het optreden was met uitstek een van de meest eigenzinnige optredens van Rock Werchter op een heel theatrale manier, zoals Christine and the Queens dat ook kan. Fever Ray en de band rond hun staalden iets angstaanjagends uit dat tegelijktijdig krachtig en erotisch overkwam. Tijdens “When I Grow Up” werd het allemaal net iets dansbaarder, wat slechts een voorbode was op wat nog moest komen. De acts bij elk nummer waren uiterst simpel, maar werkten onweerstaanbaar goed. Tijdens “Shiver” stonden ze gewoon met drie tegen elkaar staan langzaamaan heen en weer bewegen in een wolk van rood licht; de spanning was op een verslavende manier te snijden.

Fever Ray leek een pooier met twee dominante sekswerkers naast zich om alles niet alleen in goeie banen te leiden, maar ook naar een nog hoger niveau te tillen. Tijdens “Even It Out” namen de twee er een keyboard dat rond hun nek hing bij terwijl Fever Ray zelf op een chille manier in het midden stond. Het klinkt en was zeer simpel, maar het zag er enorm cool uit. “Carbon Dioxide” en “Now’s the Only Time I Know” mondde iets later uit in een zalig dansfeestje, terwijl er op het podium toch nog werd vastgehouden aan de minimalistische act met een uitstraling van jewelste. Het optreden van Fever Ray was een totaalervaring waarin je werd meegezogen zoals haast nooit tevoren. Het optreden was zo eigenaardig, zo cool, zo geniaal, zo camp, zo queer en zo fantastisch.

Editors @ The Barn

De liefde tussen Editors en België is misschien niet meer zo passioneel als enkele jaren geleden, maar bekoeld is ze ook zeker niet. Tom Smith en zijn kompanen moesten het hoogste schavotje op de Main Stage weliswaar wel omruilen met dat in The Barn, maar die festivaltent kan uiteindelijk ook gewoon onderdak bieden aan een overvol Sportpaleis. En er was klaarblijkelijk volk genoeg dat een volledig vernieuwde band aan het werk wilde zien, want sinds de release van EBM heeft Editors Blanck Mass, en bijgevolg elektronica, volop in zijn hart gelaten. Heel wat mensen waren benieuwd naar hoe dat precies zou klinken, want een zaal die al meer dan een halfuur op voorhand de rode kruisjes moest bovenhalen, ging nog voor er sprake was van Editors overstag met “Don’t You Want Me” van The Human League. De groep kreeg met andere woorden een gigantisch enthousiaste The Barn voor zich en dat werkte voor Tom Smith als een rode lap op een stier. Opener “Strange Intimacy” was slechts een snuffelrondje, maar “An End Has a Start” deed de boel meteen daarna een eerste keer ontploffen.

Editors trok met andere woorden meteen het blik met hits open en daarin viel op dat ook oudere nummers in een elektronischer jasje werden gestoken. “Bones” steunde naast die herkenbare riff bijvoorbeeld meer op de drumbeats en in “Sugar” viel de zoemende bass meer op dan anders. Het waren die kleine details die ervoor zorgden dat de nieuwe nummers veel naadlozer opgingen in de set, zonder dat het daarvoor helemaal moest inzakken. Dat was überhaupt al vrij moeilijk, want met een charismatische frontman als Smith en een, in België althans, reeks anthems die elkaar in sneltempo opvolgen. De tent ging op en neer tijdens “The Racing Rats”, “Bones” liet een euforiebommetje ontploffen à la handjeklap en voor “Violence” dook de frontman het publiek in. Editors bouwde steeds intenser op met onder andere “Picturesque” en een cover van Seals “Killer”. Ondanks dat het publiek het soms wat moeilijk had met nieuwer materiaal, moeten we zeggen dat alsmaar meer duidelijk werd hoe de groep opbouwde naar die finale uppercut: “Papillon”.

Voor het dak eraf ging kregen we echter nog een prachtig kippenvelmomentje in de vorm van Smith die onder een hemel van lampjes “No Sound but the Wind” bracht op z’n piano, speciaal voor België. Smith benadrukte daarna nog zichtbaar geëmotioneerd zijn liefde voor Rock Werchter en blies daarna het dak eraf met een atoombom aan energie. Een vlammende start, een soms moeilijk middenstuk en een knallend einde; mits wat meer beleving bij het nieuwer materiaal speelde Editors wel gewoon weer een degelijke set. Met vallen en opstaan lijkt dat nieuwe hoofdstuk dus toch een geslaagd te worden.

SONS @ The Slope

SONS begon eraan terwijl “Champagne Supernova” nog op de achtergrond weerklonk en ging er meteen hard tegenaan met “Family Dinner”. Er werd vanaf de eerste seconde stevig gesprongen en geduwd in de moshpit. Het duurde vanzelfsprekend niet lang vooraleer de eerste mensen aan het crowdsurfen waren, eerst met t-shirt en niet veel later zonder. Het ging eigenlijk van de start in rechte lijn naar de eindmeet met het ene energieke en krachtige nummer na het andere, waardoor er vrijwel de hele tijd hard tegenaan gegaan werd op en voor het podium. We zouden een moshcurve kunnen opstellen waarop te zien is wanneer het er het hardst aan toe ging en dan zou je snel ook zien dat het op geen enkel moment tot niveau nul zakte. Tijdens nummers als “I Need a Gun” moest het publiek amper opgejut worden. Een grote dynamiek of afwisseling zat er niet echt in de set, maar bij bijvoorbeeld “Momentary Bliss” nam de drum een prominentere rol aan waardoor er toch wat afwisseling tussen de liedjes zat. De zang van de frontman werd niet alleen versterkt door het geschreeuw van de bassist, maar ook door de snelle lichtshow en hevige bewegingen van de muzikanten op het podium. Eens de eerste noten van “Bike” door de speakers weergalmde, was het kot dan ook te klein en werd de boel afgebroken. Een knallend einde op The Slope dus.

Wie SONS gemist heeft moet niet in een kramp schieten, want de komende weken staat de band nog op tal van festivals. Op zaterdag 15 juli staan ze op Rock Herk, op zaterdag 22 juli op Rock Olmen, op zaterdag 26 augustus op Road Rock in Kuurne, dinsdag 29 augustus op Bel-Air Woods in Willebroek en op zaterdag 30 september op Thorn In My Side in Antwerpen.

Wardruna @ KluB C

Op Rock Werchter valt er, naast de voorspelbare namen die met hitjes langskomen, ook wel af en toe iets uniek te ontdekken. Dat was het geval op vrijdagavond met Wardruna, een muziekproject uit Noorwegen. De band brengt de traditie van de Vikings terug naar deze tijden met muziek die aanvoelt als een mantra. Live was dat gevoel dan ook heel intens te beleven in een Klub C die niet helemaal gevuld was, maar wel de ervaring van zijn leven kreeg. Met zijn zeven stonden ze op het podium en elk hadden ze een niet alledaags instrument vast dat zo al meteen de bevreemdende sound van het project weergaf. De nadruk lag live op het hypnotiserende, waarbij percussie alom ons meteen in de muziek zoog. Ook de keelzang en de mysterieuze Noorse teksten droegen bij aan het geheel. De sound was uniek en op die manier kregen we ook al snel het gevoel in Kulderzipken te zijn beland, maar Wardruna reduceren tot een ouderwetse folkgroep zou hen te min doen. Visueel speelden ze in op de zintuigen door grote doeken op het podium te hangen die ons in een kasteel lieten wanen en ook door soms al eens gek uit de hoek te komen. Zo werd er op twee grote toeters gespeeld, maar kwam dit wel als deel in de act naar voor waarbij ze met twee op het midden van het podium stonden en een soort van scheepshymne brachten. Ook wanneer er op een wasbord, luit of boomstronk werd gespeeld, lag de aandacht daarop waardoor de ogen altijd konden genieten. Maar zelfs gewoon door hun voorkomen met een grote sik, leuke gecultiveerde dansmoves van de vrouwelijke stem in het geheel (die trouwens heel hoog en mystiek kon gaan) en natuurlijk de traditionele kleding, maakten ze van alles een spektakel. Afsluiter “Helvegen” zette de zaal nog eens letterlijk in brand, waarbij we werden opgeroepen om meer te zingen thuis. We zouden Wardruna nu nooit thuis opzetten, maar een ervaring bleek het wel. Je wordt meegezogen in hun epische hymnes en blijft geboeid kijken, of je nu fan bent van Vikingmuziek of niet, en dat zagen we ook op het eind van de show met een gigantisch luid applaus die het respect van het publiek toonde (ondanks dat de zaal echt niet volledig gevuld was). Iedereen was dankbaar voor de geweldige show die Wardruna bracht.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van Red Hot Chili Peppers lees je hier.
Onze recensie van Liam Gallagher lees je hier.
Alle recensies van Rock Werchter 2023 lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Robbe Rooms, Niels Bruwier en Simon Meyer-Horn.