© CPU – Nathan Dobbelaere
Jera on Air hoopte tijdens de tweede festivaldag, na het debacle van gisteren, op een herkansing. Ditmaal scoorde het maar net een voldoende, want opnieuw gooiden logistieke problemen roet in het eten en konden we niet iedere show zien die we wilden. Maar er was geen nood aan de man, want met optredens van Rancid, Papa Roach en Paledusk waren er nog genoeg acts op ons lijstje om te beoordelen.
Paledusk @ Eagle
© CPU – Nathan Dobbelaere
Japan kent vele giganten. Mothra, Gamera, King Ghidorah en natuurlijk de bekendste: Godzilla. In de Eagle herrees op de tweede festivaldag een ander Japans monster, dat de naam Paledusk draagt. We moeten eerlijk toegeven, de band is niet zo groot als de eerder genoemde namen, maar dat ze het potentieel heeft, bewees ze al vroeg op de vrijdagmiddag van het festival. Door de logistieke problemen bij de ingang stroomde de tent pas halverwege het eerste nummer echt vol, maar dat mocht de pret niet drukken voor de Japanse crossoverband. Met invloeden uit de hardcore, jazz en EDM gaf Paledusk ons een waar spektakelstuk vol publiekinteractie. Hitje “BLACK ICE” veranderde de eerste rijen in een bewegende massa die dansend op de elektrotonen de slaap uit hun lichaam kregen. Met “I’m ready to die for my friends” kregen we recenter werk voor de kiezen en dat liet ons de liefde horen die de groep keer op keer in zijn muziek steekt. Let op onze woorden, deze band gaat een grote worden en we kunnen niet wachten om ze nogmaals aan het werk te zien.
Kublai Khan TX @ Eagle
© CPU – Nathan Dobbelaere
Jera on Air bood dit jaar voor alle doelgroepen wat aan. Zelfs de kleinsten werden in de watten gelegd, want de mensen die zochten naar ‘boos schreeuwende Texanen’ konden ook terecht op het festival. Kublai Khan TX vinkt namelijk dit vakje volledig af. De groep wist ons te veroveren tijdens zijn show in Trix, waardoor ze hoog op ons lijstje stond om nogmaals te zien. Net als toen begon de band ook deze keer met “The Hammer”, waardoor de eerste moshpit al meteen op gang kwam. Misschien waren de Texanen even boos als wij op de organisatie van het festival, want het agressieniveau was torenhoog en de frontman schreeuwde dit volledig van zich af tijdens “Theory of Mind”. We gaan terug naar het vakje, kleuren het volledig in en zetten er nog een paar cirkels rond. We weten het namelijk zeker: deze band past volledig in de categorie ‘boos schreeuwende Texanen’.
Touché Amoré @ Vulture
© CPU – Nathan Dobbelaere
Wie op zoek was naar een streepje posthardcore met intense teksten, kon daarvoor terecht bij Touché Amoré. Jeremey Bolm neemt je graag mee naar de duistere hoekjes van het leven. Dat hij dit met passie doet, konden we eind vorig jaar nog zien in Trix, waar de band het voorprogramma verzorgde van Thrice. Er waren zichtbaar veel gelijkgestemde zielen aanwezig, zo bleek al vanaf openingsnummer “Flowers And You”. De handen gingen direct in de lucht en de tekst werd woord voor woord meegescandeerd. Touché Amoré zou drie kwartier niet stilvallen. Ondanks de warmte, kregen we bij momenten kippenvel, omdat het net die gevoelige snaar wist te raken. Vooral tijdens “Come Heroine” en afsluiter “Limelight” vond de groep de perfecte balans tussen agressie en emotie. Wij raden alvast aan om even langs The Slope te passeren volgende week op Rock Werchter.
PUP @ Vulture
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ook voor een portie poppunk konden we terecht op Jera on Air, zeker toen we de show bezochten van de hyperactieve puppies van PUP. Vooraf waarschuwde de zanger ons al: in de 45 minuten die zouden komen, zouden ze vooral de muziek laten spreken en het kletsen aan de andere acts overlaten. Iets dat wij enkel kunnen appreciëren. En het resultaat? Een set die tot de nok gevuld was met hits en die bijgevolg volledig meegeschreeuwd kon worden. Ook aan publieksinteractie was er geen gebrek. ‘Dansen zal je’, opperde de frontman en tijdens “Kids” creëerde hij zelfs een handjeklapmoment. “Reservoir” werd onder luid gejoel ontvangen en hoorden we overal doorheen de tent terugkaatsen. Als we het concert van PUP moeten samenvatten, dan zijn we in een woord klaar: feest!
The Interrupters @ Eagle
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ooit zei Kevin Lyman, organisator van de legendarische Vans Warped Tour, dat The Interrupters dé toekomst was van de punkrockscene. Deze profetische woorden beginnen stilaan waarheid te worden, want de drie broers Bivona en zangeres Aimee Interrupter maken bij elke oversteek die ze maken progressie met rasse schreden. Vorige zomer veroverden ze nog talloze zieltjes op de Lokerse Feesten en aan de opkomst te zien hadden ze dit in Nederland ook al enkele keren gedaan, want het was best wel drummen voor het podium. Opener “Take The Power Back” werd al meegezongen vanaf dat de eerste tonen weerklonken. Dit fenomeen zou zich enkele malen herhalen gedurende de set. Het sterke punt van The Interrupters blijkt de herkenbaarheid van zijn songs te zijn. Je hoefde het refrein maar één keer te horen en je zong het meteen mee. Zo zong bijna de hele Eagle mee met “On a Turntable”. Ook de hoge graad van dansbaarheid is een enorm pluspunt. Probeer maar eens stil te staan terwijl de zomerse ska- en reggaeklanken van “In The Mirror” en “By My Side” door de boxen klinken. The Interrupters liet zien dat het stappen blijft zetten en met zijn aanstekelijke skapunk een feestje van jewelste kan bouwen. Dat zette afsluiter en hit “She’s Kerosine” nog eens duidelijk in de verf. Benieuwd wat dit gaat geven volgende week op de weide van Werchter.
FEVER 333 @ Eagle
© CPU – Nathan Dobbelaere
FEVER 333 versie 2.0. Nadat vorig jaar gitarist Stephen Harrison en drummer Aric Improta genoeg hadden van Jason Butlers fratsen, trokken ze de deur achter zich dicht. Maar er is leven na de dood, zo bleek. Butler kondigde onlangs een nieuwe bezetting aan en we kregen prompt een nieuwe single “$wing”. Op Rock Am Ring waren ze nog zoekende naar het juiste tempo. Tijdens Graspop, met enkele optredens meer op de teller, was de machine al warm gedraaid. Ook nu was Butler zijn ouwe zelve; een toren bouwen van monitors, klimmen op alles wat loshangt en als een dolle hond alle hoeken van het podium verkennen. Jammer genoeg kwam het de kwaliteit van de muziek niet altijd ten goede. Zo kregen we een vrij flauwe versie van “Made In America”, een anthem dat normaal doorspekt is van frustratie en agressie. Ook wanneer “$wing” ingezet werd, moesten we even onze oren spitsen om te horen dat het wel degelijk de nieuwe single was. De overbodige cover van Blurs “Song 2” deed dan wat “$wing” niet lukte: heel de tent laten meebrullen. Gitarist Brandon Harris hield zich goed staande, maar Butler klonk niet altijd even toonvast. Ook bassiste April Kae maakte meer indruk met de show die ze verkocht dan met haar gitaarspel. Butler klauterde tijdens afsluiter “Hunting Season” nog op de drankstand en gooide zich met lijf en lede in het publiek. We hebben hem dit festivalseizoen al gekkere dingen zien doen. Een tien voor entertainment, maar een herkansing voor muzikaliteit.
Captain Kaiser @ Hawk
Aan het begin van de avond doken we voor de eerste keer de Hawk in, waar de Rooie Jager drie dagen lang de scepter zwaait. Hij kwam echter niet alleen, want hij had een stortvloed aan bands mee. Zo ook Captain Kaiser, of zoals de Rooie Jager himself zei ‘Godverdomme, Captain Kaiser’. Onder de introtonen van “Drive” reed de band echter meteen tegen een muur aan, want de stroom knalde eruit. Na nog een poging kwam de machine wel in versnelling, maakte het overuren en kwam de rook ervan af. Onder een hemel van confettislierten en rondvliegende opblaasvoorwerpen knalde Captain Kaiser door de geluidsboxen, terwijl de frontman op handen gedragen werd. We waren getuige van een menselijke mierenhoop, vol mensen die deden waar een festival bedoeld voor is: feest vieren en lol trappen. Een ding is zeker, de Hawk is de feesttent van dit weekend en met Captain Kaiser kregen we een ultiem voorproefje.
The Flatliners @ Buzzard
De Canadezen van The Flatliners vieren dit jaar hun twintigste verjaardag en is er een betere manier om dit te doen dan met enkele shows? Jera On Air mocht de spits afbijten voor een korte tour van de band doorheen Europa. Frontman Chris Cresswell spuwde in de teksten van “Performative Hours” meteen met gif. De toon was gezet en de energiemeter ging al vrij snel richting maximum. We kregen al de hits die Cresswell en zijn bende de afgelopen twintig jaar hadden neergepend. Sommige van die songs zijn door de jaren heen zo geëvolueerd, dat ze live de tand des tijds goed doorstaan hebben. Ook de nummers van Inviting Light klonken zo veel steviger dan de originele versies. “Hang My Head” was bijna onherkenbaar, maar dan in de goeie betekenis. The Flatliners liet het tempo zelden zakken, met uitzondering van “Indoors”. Er werd in stijl afgesloten met klassiekers “Monumental” en “Eulogy”. The Flatliners is misschien niet de grootste band die op Jera On Air aantrad, maar het viel ons op dat ze in die afgelopen twintig jaar toch wel enkele hits geproduceerd heeft. Op naar de volgende twintig jaar!
Hollywood Undead @ Eagle
© CPU – Nathan Dobbelaere
Waar vorige week een stukje Hollywood naar Limburg kwam in de vorm van Hollywood Vampires op Pinkpop, was het dit keer tijd voor Hollywood Undead om dit een stukje wat verderop nog eens te doen opleven. De mannen vuurden woorden af met de snelheid van duizend Kalasjnikovs, maar toen we nog eens goed keken, betrapten we ze op het feit dat niet elk woord uit de desbetreffende keel kwam en het leeuwendeel afkomstig was van de tape. Voor de aanwezigen was dit echter geen probleem, want iedereen sprong er uitbundig op los, maar ons kon het van geen kant raken. En ja, nummers als “California Dreaming” en “Riot” zijn leuk om te horen, maar dan hadden we net zo goed thuisgebleven en een van hun albums opgelegd. Om nog minder werk te leveren, vroegen ze al vroeg in de set of iemand van de toeschouwers gitaar kon spelen om het publiek te entertainen. Dit was voor ons de druppel en we besloten om het af te trappen in de zoektocht naar een band die wel werk wilde leveren.
Call It Off @ Hawk
In de zoektocht naar echte muziek, stuitten we op de heren van Call It Off, die net tien minuten daarvoor in de Hawk van start waren gegaan. We kwamen precies op tijd binnen om “Scream Your Heart Out”, het nummer waar de band zich populair mee gemaakt had binnen de Nederlandse scene, mee te maken en de ware kracht van de groep te ontdekken. Waar we een uur daarvoor al getuige waren van een Captain Kaiser op orkaankracht, ging Call It Off daar klakkeloos overheen. “Abandoned” liet de Hawk denderen en ook “Witness” zorgde voor de nodige aardschokken. We zagen in net iets meer dan dertig minuten een band die wel echt speelde, waardoor we hoopten dat iemand van Hollywood Undead in een hoekje met een notitieblokje verscholen zat. Als we dan toch een puntje van kritiek moesten aankaarten, dan was het het geluidsniveau van de snaredrum, die bij momenten het complete geluid domineerde. Puntje voor de volgende keer, zullen we maar zeggen.
Frank Turner & The Sleeping Souls @ Vulture
© CPU – Nathan Dobbelaere
De immer vrolijke en energieke Frank Turner zet ook dit jaar zijn eeuwige tour verder. Dat deze tour halt hield in Ysselsteyn, vonden wij alles behalve erg. Turner staat garant voor een uurtje singer-songwritermuziek van het bovenste schap. Zet hem op eender welk festival en de man gooit zich met volle overgave en stopt niet tot iedereen mee is. De Vulture was dus in veilige handen. Dat we geen rustige akoestische show zouden krijgen, was snel duidelijk. De combo “Punches” en “1933” bepaalde meteen het intense tempo van de set. Hij spaarde de hits niet en gooide er vrij vroeg “Get Better” en “Recovery” tegenaan. Hij wist maar al te goed wat hij deed, want de intensiteit ging gestaag de lucht in. Tussendoor liet hij het publiek allerlei kunstjes doen, van circlepits tot iedereen laten meezingen. Je hoefde Turner de kneepjes van het vak klaarblijkelijk niet meer leren. Stiekem verdenken we hem ervan dat hij de uitvinder is van enkele van die trucjes. Wanneer hij de set afsloot met “I Still Believe” en “Four Simple Words”, zong iedereen uit volle borst mee alsof Turner Jera On Air omgetoverd had tot een Ierse pub ergens in de vroege uurtjes. Frank Turner stelt zelden teleur, om niet te zeggen nooit. Ook nu bracht hij vijfenveertig minuten folkpunkentertainment in een verschroeiend tempo en dat was om duimen en vingers bij af te likken.
Papa Roach @ Eagle
© CPU – Nathan Dobbelaere
Om van de ene showman naar de andere showman te gaan, moesten we enkel een tent opschuiven. Daar mochten namelijk Jacoby Shaddix en co van Papa Roach de Eagle opwarmen voor headliner Rancid. En neem dat opwarmen letterlijk, want wie dacht dat Parkway Drive afgelopen nacht de olie voor de vlammenwerpers erdoorheen had gejaagd, kon zestig minuten lang in zijn handen wrijven. Zowat ieder nummer werd namelijk geassisteerd door gigantische steekvlammen die hoog boven het podium uitstaken. Op momenten zorgde Papa Roach eigenhandig voor een gat in de ozonlaag boven het Limburgse dorpje en konden de plannen voor een fossielvrije toekomst weer de ijskast in. Vooral toen met “Firestarter” een eerbetoon werd gegeven aan de overleden Keith Flint, kwamen naast de nodige hartjes ook vlammen uit alle hoeken en gaten, en gingen de vlammenwerpers op de maximale stand. Shaddix temde het publiek als geen ander en liet mensen meeschreeuwen met “Getting Away with Murder”, “… Too Be Loved” en “Help”. Ja, ook deze man kent duidelijk alle trucjes van de foor en liet de Eagle minimaal tien centimeter zakken door de springende menigte. We werden verwend tot het uiterste, waren gloeiend heet opgewarmd en helemaal klaar voor de headliner.
Trash Boat @ Buzzard
Voor we richting Rancid gingen om onze avond af te sluiten, maakten we eerst nog een tussenstop bij de Buzzard. Daar was Trash Boat al even bezig aan zijn set begonnen. De groep is de laatste jaren steeds toegankelijker geworden en spreekt met zijn nieuwe werk eerder de popjeugd aan dan de hardcoreliefhebbers, maar live is ze met momenten nog steeds vlijmscherp. Ook in de festivaltent van Jera On Air slaagde de band er meerdere malen in om over dit scherpe randje heen te raggen, zonder de dansbare tonen uit het oog te verliezen. Toen de alternatieve festivalhit “He’s So Good” als afsluiter werd ingestart, braken we nog een keer los en konden we onze beste dansmoves bovenhalen. Om antwoord te geven op de vraag die de band stelde bij “Don’t You Feel Amazing?”, konden we maar een antwoord verzinnen: ja, we voelden ons geweldig.
Rancid @ Eagle
© CPU – Nathan Dobbelaere
Begin deze maand brachten de legendarische punkers van Rancid hun tiende album, Tomorrow Never Comes, uit. Of ze het echt nodig vonden om dit album te komen voorstellen denken we niet. De set trapte af met een stomende versie van de titeltrack. Daar bleef het qua nieuwe nummers dan ook bij. De fans van het oude werk werden op hun wenken bendiend. Zo werd er vooral gegrabbeld uit … And Out Come the Wolves en Let’s Go. We waren nog niet bekomen van “Tomorrow Never Comes” of we werden al om de oren geslagen met “Roots Radical” en “Radio”. De moshpits trokken zich op gang en de punkklassiekers werden woord voor woord luidkeels meegebruld. Meer dan dertig jaar diep in zijn carrière heeft Rancid nog geen tikkeltje aan intensiteit ingeleverd
De nonchalante zang van zanger Tim Armstrong gaf soms het gevoel dat Rancid een niet al te strakke set afwerkte. Schijn bedroog, want drummer Branden Steineckert hield de boel heel strak in het gareel. Ook bassist Matt Freeman was op geen foutje te betrappen. Meer zelfs, de bassolo’s tijdens “Maxwell Murder” en “Journey To The End of The East Bay” lieten één van de beste staaltjes op de basgitaar optekenen die we gisteren te horen kregen. Haantje de voorste Lars Frederiksen was de enige die niet in zijn gewone doen leek. Gelukkig kwam hij wat losser naar het einde van de set toe en spoorde hij meermaals aan tot het starten van circlepits. Tijdens “Olympia WA” en vooral zijn solo moment “The Wars End” dirigeerde hij het publiek als vanouds. Een zwak moment kwam er niet, of het moet het geluid geweest zijn dat even te luid stond bij “Fall Back Down”, maar dat euvel werd opgelost door iedereen luidkeels mee te laten brullen. Rancid sloot dag twee in stijl af met “Timebomb” en “Ruby Soho”. Er mogen misschien al enkele jaren op de teller staan, op klasse staat echter geen leeftijd. Rancid was zoals verwacht een verdiende headliner en ontgoochelde op geen enkel moment.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Bryan Boomaars en Ivo Goossens.
