Het was lange tijd stil rond de Britse rockband Editors, of toch wat nieuwe muziek betreft. Hun laatste album Violence dateert ondertussen al van 2018. Sindsdien losten de Britten nog een compilatiealbum (met enkele nieuwe singles) en een herwerking van Violence onder de titel The Blanck Mass Sessions. Daarmee staken ze alle nummers in een elektronisch jasje met de hulp van producer Benjamin John Power (alias Blanck Mass), die eerder al meehielp aan het oorspronkelijke album. Dat die samenwerking hen beviel, wordt duidelijk door de richting die Tom Smith en zijn kompanen vandaag zijn ingeslagen met hun nieuwe langspeler EBM.
Daarvoor werkten ze niet alleen opnieuw samen met Power, maar gaf hij meteen ook richting aan het nieuwe geluid van de band. Dat betekent een voorlopig vaarwel aan de (indie)rock van weleer en een verwelkoming van de donkere en machinaal klinkende industriële elektrorock, ook wel ‘electronic body music’ genoemd (vandaar ook de albumtitel). Met zijn oorsprong in de jaren ’80 is het muziekgenre niet nieuw, maar voor de band betekent het wel een veel directere manier van muziek maken met nummers zonder compromissen. Naast zijn cruciale rol bij die muzikale keuzes (waarbij zelfs de songstructuren van zijn hand afkomstig zijn), werd hij ook aangenomen als vast nieuw lid van het collectief. Met een beetje verbeelding kan je ook dat lezen in de titel van het album: ‘Editors Blanck Mass’.
Dit is echter niet de eerste muzikale ommezwaai van Editors, en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. De band heeft zich in al haar bestaansjaren altijd al weten te vernieuwen. Denk daarbij aan een album als In This Light And On This Evening, waarop we met nummers als “Papillon” reeds grote porties elektro voorgeschoteld kregen. Met The Weight of Your Love gingen de Britten verder op een klassieker indierockpad, om met In Dream en Violence opnieuw een andere weg in te slaan. Om maar te zeggen: Editors verandert voortdurend van gedaante, en deze keer wordt er gekozen voor een stevige scheut elektronica waarbij alles nog steeds doordrenkt is met gitaren. De stijloefening die ze hier maken moet dus niet inboeten op de rockelementen van weleer. Bovendien ging het er nooit eerder zo rechtuit, donker en kwaad aan toe.
Dat valt meteen te horen op opener “Heart Attack”: met beats als een kloppend hart worden we meegezogen in het nieuwe universum dat de band heeft gecreëerd, vol onderkoelde synthesizers, zware bassen en loeiharde gitaren. Op het einde wordt de dynamiek van het nummer volledig omgegooid, waardoor alles boeiend blijft. Op het daaropvolgende “Picturesque” krijgen we dezelfde ingrediënten nog agressiever voorgeschoteld. Alles voelt meteen veel gejaagder aan, en dat wordt enkel maar versterkt door het refrein waarin Smith de tekst bijna maniakaal aframmelt. Het wordt nu duidelijk dat de band haar nieuwe stijl volledig omarmd heeft en er ook voor gaat. Dit is muziek waar je van zal houden of die je zal haten. Er wordt niet per se voorgeschoteld wat fans willen horen. Dat men deze keuze durfde maken, valt enkel maar te bewonderen.
De synthlijn en Depeche Mode-achtige gitaren op “Kiss” zorgen ervoor dat alles nog grootser klinkt en doen ons al verlangen naar de live-uitvoering van de nieuwe nummers. Het vormt een van de hoogtepunten op EBM en kent sterke muzikale structuren terwijl het tegelijk enorm catchy is. Met bijna acht minuten is het ook meteen het langste nummer op een album dat vol staat met uitgesponnen nummers van boven de vijf minuten. Toch vertaalt die lengte zich soms in herhaling, daar waar dat niet per se nodig is. Zo wordt de oorwurm van een gitaarlijn in “Karma Climb” naar het einde toe iets te vaak ingezet en is het vernieuwende er tegen dan wel af. Ook het apocalyptisch klinkende “Strawberry Lemonade”, waarbij de bassen vernietigender klinken dan ooit tevoren, is in hetzelfde bedje ziek. Het is een prima nummer met boeiende muzikale keuzes, maar zes minuten is hier nét iets te lang om met dezelfde melodie te blijven intrigeren.
Tussen alle andere knallers door is er ook even tijd voor rust in de vorm “Silence”, alhoewel je dat best met een korrel zout mag nemen. Voor het eerst komt de prachtige stem van Smith in al zijn puurheid tevoorschijn bovenop een zacht laagje elektronica, waarna opjagende en geprogrammeerde synthesizers het nummer transformeren in een emotionele stroomstoot met postrockinvloeden. Op het einde is een schel klinkende gitaar alles wat nog overblijft en krijgen we een Editors dat emotie weet op te bouwen uit de essentie, alhoewel het dat eerder al beter deed.
Met “Vibe” weet de band dan weer prima hoe ze iedereen aan het dansen kan krijgen, al is het geheel niet echt beklijvend en mist het impact ondanks het herkenbare refrein. Dat het voor veel sfeer zal zorgen tijdens hun geplande shows dit najaar staat buiten kijf, maar op het album zelf biedt het minder meerwaarde. Iets wat niet gezegd kan worden over “Strange Intimacy”, wat tot de meest gedurfde muziek behoort die de groep tot nog toe op ons afvuurde. Verwacht je daarbij aan een grote dosis techno-invloeden. Net op het moment dat je dacht alles gehoord te hebben, wordt in de laatste minuut nog het onderste uit de kan gehaald wat bliepjes en adrenalinegehalte betreft.
EBM is een album geworden waarop Editors zich volledig smijt, maar dat niet altijd weet te beklijven door de soms te uitgesponnen nummers die ook af en toe dat beetje meer impact missen. Over het algemeen is dit echter een degelijke zevende plaat geworden die genoeg sterke punten kent en bewijst dat de groep nog steeds durft vernieuwen zonder daarbij afbreuk te doen aan haar eigenheid.
Wie Editors live aan het werk wil zien, kan dat op 26 oktober in Vorst Nationaal.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
