Lil Silva – Yesterday Is Heavy
Geruisloos verscheen dit jaar het debuut van Lil Silva, een regelrechte schande. Op zijn eerste album werkt de producer uit Londen namelijk samen met acts als BADBADNOTGOOD, Sampha, serpentwithfeet en Charlotte Day Wilson. De man heeft al een carrière van twaalf jaar in de scène en schreef al nummers voor Adele, Mark Ronson en BANKS, waardoor zijn cv bijgevolg niet min is. Toch duurde het heel lang voor hij zelf op de voorgrond trad, maar het resultaat mag er zijn. Lil Silva mixt zijn soulvolle stem met een elektronische productie, waardoor we een subtiele mix tussen James Blake en SBTRKT horen. Soms gaan de bassen heel hevig tekeer, zoals op “Vera” of “Colours”, een andere keer horen we de jazzy funkinvloeden terugkeren bij “To The Floor”, niet toevallig met BADBADNOTGOOD. Op die manier staan er twaalf geheel eigenzinnige nummers op de plaat, die samen een prachtig geheel vormen waarin zijn twaalf jaar ervaring duidelijk hoorbaar is. Hopelijk zet dit Lil Silva ook volledig op de kaart nu.
Los Bitchos – Let the Festivities Begin!
Met een albumtitel als Let the Festivities Begin! val je niet meteen met de deur in huis, je toont de luisteraar meteen ook wat te verwachten. Bij de dames van Los Bitchos is er dan ook altijd ruimte voor een feestje, getuige onder andere de fles tequila die vlotjes rondgaat op het podium. Toch draait het bij het Britse viertal vooral om de muziek, waarbij stilzitten niet tot de opties behoort. Doorheen het elf nummers tellende debuutalbum van de band krijgen we dan ook een mix aan van alles en nog wat te horen, maar met wel één constante: de rode draad is cumbia. Rond dat genre krijgen we allerhande invloeden te horen, gaande van rock en pop, tot zelfs postpunk. Pluspunt aan deze Let the Festivities Begin! is overigens ook dat hoewel het om een zo goed als instrumentale plaat gaat, het nooit saai wordt. Dat heeft Los Bitchos te danken aan het feit dat ze zoveel positieve energie in haar muziek steekt, waardoor het spelplezier er hoorbaar van afspat. Eentje om spontaan een glimlach van op je gezicht te krijgen dus, en ook daarom verdient deze (vr)olijke bende een plekje in onze lijst.
Pit Pony – World to Me
In 2020 haalde Pit Pony nog onze lijst met favoriete nummers van dat jaar en dit jaar kunnen we ons verheugen om het debuutalbum mee te nemen in onze lijst. In de tijd tussen de eerste singles en het debuut is er eigenlijk veel en niet veel veranderd. De wereld is anders, maar de sound van Pit Pony is gedurende al die tijd overeind gebleven. Zo is World To Me een snedige garagerocker geworden waarbij de band uit Newcastle aantoont dat ze krachtige nummers kan schrijven vol fuzz, riffs en aanstekelijke refreinen. Het klinkt allemaal cliché in de omschrijving, maar Pit Pony brengt het vol adrenaline, overtuiging en assertiviteit zodat je 45 minuten geboeid blijft luisteren. Dat is ook te danken aan de overtuigende vocale prestatie van frontvrouw Jackie Purver, die haar teksten vol geloofwaardigheid naar voor brengt. Pit Pony is een pony waarmee je niet zomaar rustig doorheen de weide wandelt, nee, het is een wilde rit vol verrassende obstakels.
Shoko Igarashi – Simple Sentences
Shoko Igarashi heeft al veel van de wereld gezien en lijkt overal wat invloeden mee te nemen: van haar eerste muzikale stappen in haar geboorteland Japan, over haar studies jazz in de Verenigde Staten, tot de bruisende Brusselse muziekscene waar ze nu in vertoeft. Na een aantal singles en live-optredens in 2021, bracht ze dit jaar haar debuutalbum Simple Sentences uit, een spannende plaat die uitblinkt in speelsheid en veelzijdigheid. Opzwepende synthfunk, tedere elektronica en mysterieuze klanken: ze zijn allemaal te vinden op dit opvallende debuut dat bovendien ook hier en daar in de kijker stond op verschillende internationale blogs.
Shygirl – Nymph
Blane Muise zet iedereen met haar artiestennaam Shygirl serieus op het verkeerde been, want in haar muziek laat ze zich zelden op schuchterheid betrappen. Nadat ze de Londense undergroundscene helemaal op z’n kop zette, brak ze met haar eerste album Nymph volledig los en werd de appreciatie van mainstreammedia bijgevolg niet onder stoelen of banken gestoken. Volledig terecht, want spelen met sensualiteit en muzikale invloeden leveren in dit geval een ijzersterk halfuurtje plezier op. Naast bloedgeile nummers als “Nike” en “Shlut”, is er op Nymph voor het eerst ook plaats voor een iets meer ingetogen Shygirl, wat vooral in de producties van onder andere de meesterlijke Sega Bodega tot uiting komt. De popnimf houdt van provocaties, maar doet het op haar debuutalbum doordachter en weet zo gestaag telkens op te bouwen. Enige minpunt is dat haar weergaloze single “Cleo” niet op het album staat, want dit had deze meesterlijke introspectie van undergroundpop alleen maar onsterfelijker gemaakt.
Static Dress – Rouge Carpet Disaster
Met reeds enkele ep’s uit bleef het toch wachten op dat debuut van Static Dress. De band uit Leeds begon er in 2018 en wist met zijn mix van emo en metalcore meteen zieltjes te winnen. Toch verscheen pas dit jaar debuutalbum Rouge Carpet Disaster, maar dat was het wachten meer dan waard. Met een mix van snedige gitaren, furieuze vocals en heel wat agressie haalt de band niets nieuws naar boven, maar ze brengt het op zo’n overtuigende manier dat je veertig minuten geboeid blijft luisteren. Invloeden van de oude My Chemical Romance zijn duidelijk aanwezig bij de aanstekelijke refreinen, maar Static Dress doet het allemaal hedendaags klinken. De titels op het album zijn onmogelijk om te onthouden, maar van zodra je een nummer hebt gehoord, blijft het wel hangen. Static Dress zorgde er dit jaar eigenhandig voor dat er een emo metalcorerevival op gang werd gezet, en dat horen we graag.
Thee Sacred Souls – Thee Sacred Souls
Als je het afgelopen jaar op zoek was naar gloeiende soul met smaakvolle retrovibes, dan was het titelloos debuut van Thee Sacred Souls helemaal om van te smullen. Het trio uit San Diego timmerde de afgelopen jaren al aan een stevige livereputatie in Amerikaanse clubs. Onder het legendarische Daptone label bracht de groep in 2022 eindelijk een langverwachte eerste plaat uit. Die langspeler dompelt je helemaal onder in een warm retrobad van doowoporgeltjes, zachte gitaarriedels en gloedvolle ritmes. De zang van Josh Lane geeft het geheel nog wat extra tederheid. Soulliefhebbers moeten zeker eens een duik in het debuut nemen want het voelt van begin tot einde aan als een teletijdsmachine die je terugneemt naar de gouden jaren van Stax of Motown. Nog niet zo lang geleden konden we zelf ondervinden dat de band live ook helemaal de moeite is. We zijn er dan ook van overtuigd dat we nog veel van het drietal zullen horen en dat Thee Sacred Souls een debuut is dat de tand des tijds probleemloos zal doorstaan.
Walt Disco – Unlearning
Unlearning van Walt Disco kan in het begin zeker bevreemdend overkomen. De instrumentatie is niet te vergelijken met liedjes van op de doorsnee radiozender, de melodieën zijn ook niet alledaags en er zitten vaak gekke twists in de muziek. Net dat allemaal maakt het zo een boeiend album. Doorheen de plaat probeert de band verschillende dingen en ze slaagt er doorgaans wel in om die tot een goed einde te brengen. Op Unlearning gaat Walt Disco op verkenning en als luisteraar kan je dan ook helemaal op ontdekkingstocht gaan in de eerste langspeler van de groep.
Wu-Lu – LOGGERHEAD
Engelands twee grootste exportproducten zijn vermoedelijk enerzijds een hele reeks aan jonge postpunk (en -ponk)bandjes en anderzijds een waaier aan UK hiphop, met bijvoorbeeld grime, drill en Little Simz. Londenaar Miles Romans-Hopcraft besloot deze twee bewegingen samen te brengen op een heel eigenwijze manier. Doorheen het gehele album ligt de focus op de drums, die op enkele nummers wordt verzorgd door legendarische black midi-drummer Morgan Simpson. Soms nemen enerverende breakbeats de overhand (“Facts”), dan weer scheurende gitaren (“South”), of een combinatie van beiden (“Blame”). Als kers op de taart is er het fantastische “Broken Homes”. Wat Wu-Lu hier neerzet, doet een beetje denken aan King Krule, maar dan wat experimenteler. LOGGERHEAD is een van de beste dingen die Warp Records in een tijdje uitbracht.
Wunderhorse – Cub
Soms heb je een aantal aanlopen nodig om over een horde te kunnen springen. Als zeventienjarige knaap verzamelde Jacob Slater behoorlijk wat hype met zijn band The Dead Pretties, maar dat verhaal was niet van al te lange duur. Het einde van een hoofdstuk was tegelijk de start van een eigen soloproject en zo startte hij vrijwel vanaf nul onder de naam Wunderhorse. Ondertussen is het soloproject uitgegroeid tot een band en loste het als die hoedanigheid een eerste album. Cub wordt gekenmerkt door een onweerstaanbare, rauwe energie en een verrassend grote verscheidenheid aan genres die het tot een wilde en onvoorspelbare rit maken. Van radiovriendelijke indierock op “Leader of the Pack” tot het dreigende slotakkoord van “Epilogue”; Wunderhorse boeit en blijft boeien met een van de beste debuutplaten van het jaar.
Uit al deze debuutalbums kozen we het, naar onze mening, beste nummer, die we dan allemaal in een fijne Spotify-playlist goten. Op die manier presenteren we je een compacte versie van bovenstaand lijstje! Veel luisterplezier!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Robbe Rooms, Lucas Palmans, Simon Meyer-Horn, Maxim Meyer-Horn, Niels Bruwier, Jan Kurvers, Steven Scheers, Pieter Wilms, Steven Scheers en Simon Vyverman.
