In 2017 hing er een grote hype rond The Dead Pretties, een Londense band die arriveerde in het circuit. Ze stonden onderaan de trap van een grootste carrière en de labels stonden in de rij om de groep onder contract te leggen. Frontman Jacob Slater was toentertijd nog maar zeventien jaar. Het leven dat hij toen leidde, paste als een jas: veel spelen in kleine, donkere zalen, veel drinken en heel veel drugs. Voor een tiener was dit leven echter net iets te veel van het goede. Bijgevolg stortte Slater helemaal in, wat resulteerde in een burn-out. Niet veel later besloot hij de band te verlaten en zich te focussen op herstel bij zijn ouders in Cornwall. Hier ging hij aan het werk als surfinstructeur, wat hem tijd opleverde om na te denken over zijn toekomst. Voor een jonge jongen van zeventien was het best een intense periode, maar Jacob Slater gaf zijn muzikale carrière niet op. Nu, vijf jaar, later probeert hij het nu solo onder de naam Wunderhorse.
De muzikale weg van Wunderhorse klinkt als een rauwe mix van Sam Fender en Bruce Springsteen. Deze mix hoorden we al op de singles “Teal” en “Butterflies“, maar vooral op “Leader Of The Pack”. Die lijn trekt hij door op het nieuwe Cub, dat is gevuld met energievolle indierock. Hiermee mag Wunderhorse gerust als een belofte gezien worden. Slater heeft namelijk een album gemaakt vol met muziek die perfect in de sfeer past van plakkerige kelderkamers, waarbij het zweet gegarandeerd van de muren zal druipen. Een absolute puinhoop dus, maar wel een hele mooie.
Tijdens de intense periode thuis begon hij met het in elkaar zetten van liedjes, die hij bundelde op dit debuutalbum Cub. Het eerste deel van de plaat vult zich met de nummers “Butterflies” en “Leader Of The Pack”. De openingstrack wordt ingeleid door een muur van ruwe gitaren, die in het begin wat gedempter klinken, maar na een tijdje wat rauwer en harder worden. Slater zingt over een seksuele ervaring die hij heeft gehad met een oudere vrouw toen hij nog jong was. Het is een vrij donker begin van het album en het zet gelijk de toon voor rest van de nummers. “Leader Of The Pack” zorgt voor de balans met een verhaal over de laatste dagen van zijn vorige band. Het heeft een onwijs lekkere groove en het schuurt langs alle kanten. Hier geeft Jacob Slater echt een visitekaartje weg; we kunnen dan ook niet wachten om het nummer live te horen.
Van een totaal andere orde zijn “Purple”, “17” en “Atlantis”. Drie nummers die zo anders zijn, maar wel laten zien wat Slater in huis heeft. Waar “Purple” een vleugje americana over zich heen heeft hangen met daarbij een ongelofelijk goed refrein, heeft “Atlantis” iets weg van het oeuvre van Pixies. Beide nummers knallen op hun geheel eigen wijze. Met die laatste zou hij zo een stadion kunnen vullen en met “Atlantis” zou hij de kleinste donkere zaaltjes kunnen laten ontploffen. Die jeugdige energie is goed te voelen op Cub. “17” is een van de persoonlijkste liedjes van het album en daarnaast het oudste nummer op de plaat. Het gaat over de tijd voor The Dead Pretties en het is een brief aan zijn jongere zelf. De song gaat over opgroeien en volwassen worden; een kwetsbaar liedje dat een grote indruk achterlaat in het midden van het album.
Eerder noemden we al dat het geluid van Sam Fender goed te horen is in de muziek van Wunderhorse, en deze vergelijking hoor je het meest tijdens “Teal”. De eerste noten zouden zomaar eens van Fender kunnen zijn. Wunderhorse maakt het echter net wat spannender door een iets zwoelere stem op te zetten tijdens de coupletten. Een strakke drumbeat en een vrij agressieve stem in de refreinen maken “Teal” tot een intense song met een lekker refrein. Toch pakt hij het op “Poppy” net weer wat anders aan, want hier laat hij vooral de gitaar het werk doen en hangt hij zelf wat meer achterover. Met een zwierig geluid dat tegen het psychedelische aanhangt, neemt hij ons mee in een trip. Tegen het einde gaat het gaspedaal nog iets verder in en laat Slater ons achter met een muzikaal hoogstandje en een aangenaam rustpuntje op het album.
Naar het einde toe valt de energie een beetje weg. Vooral de nummers “Mantis”, “Morfine” en “The Girl Behind The Glass” weten pas echt te overtuigen wanneer de gitaren een beetje aan gaan. “The Girl Behind The Glass” weet, van deze drie slotnummers, nog het meeste te overtuigen door een sterk refrein en een goede tekst waar verschillende muzikale laagjes in schuilen. Gelukkig schudt Slater ons bij het laatste nummer weer wakker, want “Epilogue” voelt zo dreigend aan dat je wil blijven luisteren en blijft wachten op de ontsteking van een bom. Deze spreekwoordelijke bom ontploft in de laatste minuten van het album; het is alsof Slater al zijn laatste energie er nog even uitperst, en dit zorgt voor een behoorlijke explosie aan het einde van een toch al zo intense plaat.
Met Cub heeft Wunderhorse een album in handen dat voor ieder wat wils is. Het springt van het ene genre naar het andere, en er is niet echt een sticker op te plakken. Dat is ook niet nodig, want je voelt het talent en de energie uit zijn tenen komen. Je hoort het opgroeien van een jongen naar een man vol littekens uit zijn verleden met The Dead Pretties. Ondanks dat het soms wat eentonig kan aanvoelen, kom je met aandachtig luisteren telkens weer een diepere laag tegen. Al met al zal het ons niks verbazen als dit een grote jongen zou worden, die een enorme belofte zal inlossen met zijn debuutalbum.
Wie Wunderhorse live aan het werk wil zien, kan op 29 oktober terecht in Paradiso in Amsterdam tijdens London Calling.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
