In de alternatieve popwereld wordt er al lang uitgekeken naar het debuutalbum van de Zuid-Londense Blane Muise. Onder haar moniker Shygirl laat ze al enkele jaren kaken blozen door haar zwoele electropop, die zowel op vlak van productie als teksten al heel wat keten in brand heeft gestoken. De weg naar Nymph was lang. Na de ep’s Cruel Practice en ALIAS, leek het echt tijd te zijn voor haar eerste langspeler, want de hype rond haar muziek bleef maar toenemen. Haar grootste wens met dat album: een alom geprezen artiest worden die zichzelf meer dan bewijst. Onsterfelijk maakt ze zich met Nymph helaas niet, maar een visitekaartje werd het alsnog.
Nymph voelt vanaf het begin veel meer conceptueel aan dan haar ep’s, wat eigenlijk al vanaf openingsnummer “Woe” duidelijk te horen is. Haar zielsverwant en producer Sega Bodega weet niet alleen zijn stempel te drukken op de track, maar geeft Shygirl ook uitgebreid de kans om te experimenteren met duistere en lumineuze klanken. Die trend zet ze vervolgens op de rest van het album met een gedrevenheid door, wat in “Coochie (a bedtime story)” een leuk hoogtepunt kent. Er zit nog steeds een ruw kantje in de muziek, maar die neemt voortaan niet altijd meer de bovenhand.
De opvallendste afwezige op Nymph is haar monumentale poptriomf “Cleo“, waarmee ze in november van 2021 de eerste voorsmaak voor haar eerste langspeler leek te maken. De reacties waren lovend, zelfs euforisch, maar het nummer haalde het album uiteindelijk niet. Een waardige vervanger vonden we tijdens het luisteren niet, maar toch valt er ook heel wat te zeggen over de twaalf nummers die wel onderdeel maken van haar popfantasie. De door arca geproducete single “Come For Me” imponeert door de atypische productie, terwijl “Firefly” al een stuk toegankelijker is door het catchy refrein. De twee singles vormen dan ook de uitersten van Nymph, waarin ze enerzijds voor het abstracte gaat en anderzijds voor heel dansbare hits tekent.
Fans van het eerste uur en haar explicieter werk vonden zich in de aanloop van het album al het meest in “Nike”, waarvoor ze samenwerkte met Mura Masa en Oscar Sheller. Het hitsige nummer sluit naast “Shlut” en “Little Bit” het meest aan bij de club-rap waarvoor ze zo geliefd is, waardoor deze al snel kunnen uitgroeien tot echte fanfavorieten. De beats zijn in die nummers namelijk nog iets scherper en stappen wat af van de zachtere kant die ze op heel wat andere nummers laat zien. Absolute koploper is echter “Poison”, dat met heel plezante geluidjes een zomerdeuntje wordt, waarin ze ons zowel aan het dansen zet in het refrein, maar in de strofes tegelijk des te harder klinkt.
De omslag naar een zachter, gevoeliger geluid kwam daarom ook enigszins verrassend, maar zorgt ervoor dat Shygirl de focus iets meer kan verleggen op het vertellen van een verhaal. In “Heaven” laat ze haar bravere, liefdevolle kant zien met een zeer dromerige productie als ideale setting om iemand de liefde te verklaren. “Honey” is even zeemzoet en start in de meest subtiele manier om zeer gestaag op te bouwen binnen een minimale soundscape. In het slotnummer “Wildfire” ontvlamt ze onze liefde voor haar doordachtere muziek door het fragielere te verrijken met beats.
Shygirl anno 2022 is anders als Shygirl van enkele jaren terug. Dat moeten we vaststellen op haar eerste album, waar ze gesofisticeerd voor de dag komt. We dachten aanvankelijk dat we de grootse speelsheid van nummers als “BB” en “SLIME” zouden missen, maar de Londense lijkt het evenwicht gevonden te hebben tussen opvallende club-rap en schuchterheid. Het hele album lijkt daarom ook een beetje doordachter en rustiger dan we hadden verwacht, wat we zeker ook kunnen appreciëren. Shygirl zocht duidelijk naar een manier om haar horizon te verbreden en nieuwe mensen aan te spreken, want Nymph werd een solide popalbum met interessante insteken.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
