Movulango (Mozes Mosuse) lijkt te begrijpen hoe pijn in het hart moet klinken. Verwarrend en afstandelijk, maar soms toch ook zacht. Zijn eerste ep-release, Mirror in Man is zoals de rode wijn die bij dat gebroken hart gedronken wordt. Hij heeft enige tijd moeten rijpen bij het DEEWEE label, maar verdomme, het eindresultaat is er een om op handen te dragen.
Vier voorgaande singles deden vermoeden dat er een nieuwe beloftevolle en verdwaalde dromer door ons muzieklandschap rondreist. Met herkenbare invloeden van de grootsten der groten zoals The Beatles, Elliott Smith, Big Star en Suicide brengt Movulango oerdegelijke nummers met sterke popmelodieën. Deze ep is het bewijs van zijn kennis over liedsmeedkunst.
Met ‘The Peak’ wordt de toon gezet. De auditieve diepgang en gelaagdheid boven op het dreunende ritme, voeren ons mee naar een nieuwe plek. De angst en verdriet van deze protagonist nemen ons bij de hand en sleuren ons vervolgens mee in zijn wereld, terwijl dreigende ritmes ons verder op het pad jagen. Movulango’s oprechtheid en urgentie is aangrijpend. Ook op “Too Absurd” stranden we aan de haven van een nieuwe plek. De beeldspraak die hij gebruikt in zijn tekst is simpel en doelgericht. Door de eenvoudige tegenstellingen in de tekst krijgen we een glimp van zijn gedachten te zien. De productionele gelaagdheid en meeslepende melodie doen de rest van het werk.
Nieuwe stemmen, nieuwe tonen, nieuwe spinsels. Deze constante wisselwerking dient als het kader voor Movulango’s wonderschone, eerlijke en muzikale spielerei. Hoekige ritmes vervagen tot er enkel speelse tonen resteren. Het repetitieve ritme van “Trough the Motion” fungeert als een basis waarop quasi om de vier maten een nieuw element wordt geïntroduceerd. Kort na de helft is er een arpeggio op piano te horen. Deze neemt de bovenhand op het houterig ritme tot enkel nog de lichte tonen van de toetsen hoorbaar zijn. ‘You’re living rent free in my head. ‘I see your ways through the motions/Running away catching your breath, a lot of words left unspoken.’
‘All things must pass’, beweert George Harrison. Ook uit deze slaap worden we met een zachte hand wakker gemaakt, en keren we terug tot het land van de beredeneerde mens. “Dozed Off” is het perfecte einde voor deze verdovende sluier. Een koortsdroom komt zo tot zijn einde. Toch blijven we nog een beetje onder invloed, en zullen we Mirror in Man nog eens opleggen.
De ep wordt geleid door Movulango’s naïeve blik. Met een bijna kinderlijke fascinatie voor de (her)ontdekking van zijn emotionele beleving maakt hij fascinerende en enorm sterke songs met een divers auditief pallet. De productionele diepgang die typisch is aan de identiteit van het label draagt natuurlijk bij aan deze troeven. Maar zelfs als Movulango een akoestische set zou spelen, zouden de songs even geniaal blijven. (Dit is eveneens een vermomde uitnodiging om die akoestische set te spelen!) Label DEEWEE introduceert ons via Mirror in Manvan Movulango met de hybride vorm van singer-songwriter-slaapwandelaar. Ondanks de demonen die als inspiratie dienden voor deze ep, kunnen we een tedere weerspiegeling van zijn ziel aanschouwen.
