Het jaar 2017 zal elke Gizzhead voor altijd bij blijven als het jaar waarin King Gizzard & The Lizard Wizard liefst vijf uitstekende albums op de wereld los liet, waaronder het ongelooflijke Polygondwanaland en het Midden-Oosters klinkende Flying Microtonal Banana. 2017 is echter ook het jaar waarin de opnames begonnen voor wat vandaag het drieëntwintigste studioalbum van de Australiërs blijkt te zijn: Changes. Vijf jaar is het in de maak geweest, en in die vijf jaar is het geheel volgens de suggestieve albumtitel heel wat veranderd. De band evolueerde van zeven naar zes leden met het wegvallen van drummer Eric Moore, startte haar zwalpende stijlavontuur langs thrashmetal en ecopsychedelica richting een microtonaal dubbelalbum, om in de afgelopen maand opnieuw uit te komen bij wat de groep al sinds jaar en dag het beste in de vingers heeft: jammerige psychrock.
En toch, toch voelt het alsof de discografie van King Gizzard de laatste jaren zo snel aangegroeid is dat we door de bomen het bos niet meer zien. Je kan letterlijk verdwalen tussen de nummers, en de band zelf kan praktisch elke avond een compleet andere set neerzetten zonder in herhaling hoeven te vallen. Waar de Aussies echter wonderwel in slagen, is het hanteren van een impressionante kwaliteitsstandaard bij het schijnbaar routinematig produceren van platen. Het onverschillige gevoel dat sommige fans de laatste tijd ervaren bij het uitkomen van nóg maar eens een album, is dan ook eerder te wijten aan een gevoel van verzadiging, alsof het emmertje achter de trommelvliezen stilaan overloopt.
De vraag is of Changes die onverschilligheid van tafel weet te vegen, en het antwoord is volmondig ‘ja!’. Het volledige album graviteert rond de dertien minuten durende openingstrack “Change” die al vroeg in 2017 vorm begon te krijgen op het speelgoedorgeltje van Stu Mckenzie in de tourbus van de groep. De ware betekenis van de album- en songtitel zou trouwens wel eens wat technischer kunnen zijn dan de dromerige interpretatie die we er in de intro aan toekenden: de constante afwisseling van D major naar F# major, een stijlkenmerk dat een onmiskenbare dosis groove injecteert in de plaat, voorziet elk nummer van een herkenbaar thema dat steeds opnieuw terugkeert in een licht andere gedaante.
“Change” zelf rolt van zoete rhodesakkoordjes in exotische marimba- en harpmelodieën à la Dorothy Ashby om doorheen een explosieve synthpassage vol wah-wah en fuzz weer aansluiting te zoeken bij de typerende beginmelodie. Ditmaal luidt die naast het einde van de titeltrack ook de start van “Hate Dancin’” in, die de rhodespiano inruilt voor een constant aanzwellend hammondorgel en een prominente rol voor de funky bas van Lucas Skinner.
Op “Astroturf” zijn het de blazers die de show stelen, met een zwerm dwarsfluiten als belangrijkste sfeerscheppende factor. De groovy psychedelica neemt in het tweede deel van het nummer haar meest naakte en fragiele gedaante aan: ongedekt drumwerk, sobere uitgerafelde elektrische pianoakkoorden en dartele fluitlijntjes. Daarmee vergeleken is “No Body” een veel te propere, kant-en-klare Tame Impalaballade. Gelukkig stuwt het buitenaardse “Gondii” de spanningscurve weer de hoogte in met machinale ritmes en messcherpe saw waves afkomstig van Stu’s synthesizer. Het klinkt alsof je tegen weerzinwekkende snelheden langs de planeten scheurt op weg naar de rand van het zonnestelsel, waar de groene mannetjes je grijnzend staan op te wachten.
Waar haar voorganger de raketmotoren nog volop in het rood jaagde, laat “Exploding Suns” die zachtjes uitdoven. Geruisloos zweef je door de duisternis van de kosmos. Elk synthbliepje klinkt alsof het opgewekt is in een ander sterrenstelsel en de strelende drums van Michael Cavanagh stellen je diep gerust. In tegenstelling tot de andere nummers op de plaat bereikte “Exploding Suns” haar definitieve gedaante trouwens al enkele jaren geleden. Als een nummer goed is, hoef je er niet meer aan te rommelen, toch?
“Short Change” sluit de rangen van het album door de gehele toonladder met aanzwellende agressiviteit af te drammen onder luid verweer van de percussiecavalerie. De do-re-mi-fa-sols bulderen vlammend door de versterkers tot je in een plots moment van helderheid de immer herkenbare rhodespiano voor een allerlaatste keer de albumjingle hoort overbrengen. De thematische cirkel is (wederom) rond.
Het is verfrissend om te zien hoe King Gizzard & The Lizard Wizard er te midden van een zelfgeproduceerde overvloed aan muziek -die in de laatste twee iteraties eerder richting de matigheid neigde- toch in geslaagd is om een muzikaal ijzersterk album neer te zetten dat nog eens écht weet te boeien. Changes klinkt niet als filler, maar als een erg snugger staaltje psychedelica van de allerhoogste plank.
Een kortfilm over de making-off van Changes, Sleeping Monster is te zien op Vimeo tot morgenavond.
King Gizzard & The Lizard Wizard staat op 20 maart in het Koninklijk Circus.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
