De Australiërs van King Gizzard & The Lizard Wizard zijn geen onbekenden bij Dansende Beren. Niet verwonderlijk, ze riepen 2017 uit tot het jaar waarin ze maar liefst vijf albums zouden uitbrengen. Reeds geluisterd en goedgekeurd: Flying Mictronal Banana, Murder Of The Universe en Sketches Of Brunswick East. Nummer vier heet Polygondwanaland en is helemaal gratis. Een knipoog naar Radioheads In Rainbows? Deze band gaan nog een stapje verder. Ze brengen het album namelijk niet fysiek uit, en laten dat over aan de fans. Alles wat je nodig hebt – muziek, artwork, lyrics – om Polygondwanaland zelf op CD of plaat te persen, staat op hun website.
Er werd daardoor gespeculeerd op het internet dat deze plaat misschien niet zo goed is en dat de wizards hem daarom gratis (laten) uitgeven. De band zelf beweert dan weer dat ze er gewoon niet zo goed over nagedacht hebben en dat het hen wel een leuk idee leek. Wij besloten om het album eerst en vooral aan een grondige luisterbeurt te onderwerpen.
Bij de beren werd de eerste single “Crumbling Castle” alvast goed onthaald, en die song zet de toon voor de rest van het album. Op sommige momenten vroegen we ons af of we niet stiekem naar de jaren zeventig gereisd waren. Denk een fikse scheut psychedelica – incluis dromerige dwarsfluit en mellotron – oosterse invloeden en songs die vaak rustig kabbelen om af en toe een versnelling hoger te schakelen. Die oosterse invloeden hoorden we al op het album met de vliegende bananen, maar ook van Murder Of The Universe duiken elementen op, met als opvallendste de spoken word in “Caste In The Air”, die Leah Senior opnieuw voor haar rekening neemt.
Een tweede, veel subtieler element, is de driedeling die je in het album kan maken. Zowel de eerste vier tracks, als de volgende drie en de laatste drie vormen elk een langer geheel en vloeien naadloos in elkaar over. Ook de lyrics vertonen daar een grote verwantschap. Dat wil echter niet zeggen dat de drie onderdelen los van elkaar staan, integendeel. Doorheen het hele album hoor je stukken melodie en tekst terugkomen. De opvallendste herhaling is uiteraard die van het woord Polygondwanaland. Behalve album- en songtitel verwijst het woord volgens ons naar de polyritmiek die de band kenmerkt en Gondwanaland, een prehistorisch supercontinent. Maar evengoed komen bijvoorbeeld de synths uit “Crumbling Castle” terug in de intro van “Loyalty”, een track die recht uit Stranger Things lijkt te komen.
Een geheel dat klopt als een bus, vol laagjes en verwijzingen en waarin zelfs een mondharmonica verwerkt wordt zonder dat songs als “Tetrachromacy” aan cowboys doen denken. In tegenstelling tot de drie eerder verschenen platen van dit jaar, zijn er in Polygondwanaland minder duidelijke externe invloedsfactoren te horen. Het lijkt alsof King Gizzard & The Lizard Wizard elementen uit de vorige platen geïnternaliseerd heeft tot een homogenere sound. Bewonderenswaardig, maar je moet fan zijn van dit soort van eindeloze lsd-trips vol dinosaurussen, ingewikkelde ritmes en Pink Floyd-vibes. Anders zou de plaat na een tijdje kunnen gaan vervelen.
Kort samengevat luistert de plaat als een soundtrack voor een episch avontuur. Misschien is het aan de luisteraar om de beelden bij de muziek te gaan verzinnen. Misschien is het aan de band om ons met hun vijfde plaat compleet omver te blazen. Wij kijken alvast reikhalzend uit.
