We schrijven 31 december 2017. Australische psychrock- en alleskunnersband King Gizzard & The Lizard Wizard brengt zijn vijfde album van het kalenderjaar uit. Jawel, vijfde. Qua productiviteit en constante kwaliteit bewees de band zich toen dus al als eenzame hoogvlieger, maar toch bleek het nog niet voldoende te zijn. Tijdens de zomer van dit jaar deelde frontman Stu namelijk mee dat ze nog een stapje verder zouden gaan en in oktober maar liefst drie(!) volledige studioalbums zouden droppen. Fan of niet, je kan het moeilijk niet impressionant vinden.
Stu en zijn gevolg lieten wel weten dat ze het iets minder complex zouden maken voor zichzelf. Geen twaalf nummers met elk een volledig uitgedachte structuur, maar eerder een heel ‘jammy’ moment in hun discografie, waarbij ze vooral hun inspiratie op het moment zelf vrije baan zouden geven. “The Dripping Tap” uit Omnium Gatherum presenteerde zich bijvoorbeeld al als een veelbelovend beeld van hoe die ‘nieuwe’ sound zou gaan klinken. De harde riffs en intensiteit ruimen op Ice, Death, Planets, Lungs, Mushrooms and Lava wel wat baan voor een iets fijnere aanpak.
Leadsingle “Ice V” (uitgesproken als “Ice Five”) bestond zo bijvoorbeeld uit een goeie acht minuten aan improvisatie, maar klonk heel anders dan “The Dripping Tap”. Heel zomers, heel funky, maar vooral heel groovy. Of met andere woorden: een behoorlijke gedaanteverandering van die ruige en pijlsnelle eerdere single dus. Een compleet andere sound is het dan ook weer niet voor de Australiërs, maar het was uniek dat ze dit type sound zo opvallend en geslaagd doortrokken. Dat in combinatie met de licht hilarische dansmoves van Joey, deed heel wat fans reeds watertanden naar de rest van het album.
Even de tijd nemen voor Ice, Death, Planets, Lungs, Mushrooms and Lava is bovendien wel aangeraden. Gezien de schijnbaar onuitputtelijke inspiratie van het vijftal durven de improvisaties duidelijk wel eens serieuze proporties aan te nemen. “Lava” is qua lengte zo het kneusje van de bende met ‘slechts’ zes minuten en veertig seconden op de teller. “Hell’s Itch” gaat daarentegen ruim boven de dertien minuten. Daar ligt dan ook wel het knelpunt van dit album. Het gros van de nummers hebben dezelfde laid back opbouw en sound, waardoor je het na een tijdje wel gehoord hebt. Het is moeilijk om te spreken van herhaling, maar de ideeën op nummers als “Hell’s Itch” en “Lava” zijn duidelijk niet onuitputtelijk en kunnen al snel niet meer verrassen. Allesbehalve slecht, maar ook niet bepaald boeiend.
De band vergeet echter ook niet te schitteren en doet dat net wanneer ze wat meer intensiteit in zijn nummers steekt. “Iron Lung” begint zo opnieuw vrij rustig en gezellig, maar wordt plotseling met de seconde luider en gelaagder, en ontploft zo ergens rond het middelpunt tot een psychedelisch meesterwerkje. Ook op “Gliese 710” passen ze min of meer dezelfde formule meesterlijk toe, al zijn het daar vooral de heerlijke blazers en het orgeltje die weten te charmeren. Deze twee nummers horen zo zonder enige twijfel bij het beste wat de band maakte in de afgelopen jaren.
Ice, Death, Planets, Lungs, Mushrooms and Lava kunnen we best samenvatten als een album met twee gezichten. Hoewel er enkele zéér sterke nummers op staan, lijk die improvisatie-inspiratie toch al wat snel opgedroogd om een heel album lang te boeien. Is het dan wel een geslaagde gedaanteverandering? Ja, volmondig zelfs. Nog nooit kwamen het pure talent van de muzikanten zelf en hun gekke ideeën zo duidelijk aan de oppervlakte en uiteindelijk is dat ook genoeg om elke fan helemaal gek te laten worden. Kwaliteit is van de Australische heren dus nog steeds een zekerheid, al neemt de middelmatigheid toch net iets te vaak de bovenhand.
Instagram / Twitter / Facebook
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
