Arctic Monkeys @ Pukkelpop 2022: Gewoon cool

De wereld laten stilstaan zonder effectief iets te doen; het lijkt een onmogelijke opdracht, maar Alex Turner en zijn Arctic Monkeys slaagden er eind vorig jaar met verve in. De geruchtenmolen rond een opvolger van het nogal middelmatige Tranquility Base Hotel + Casino draait eigenlijk al enkele jaren op volle toeren, maar toen de Britten in november al een zomertour aankondigden, kon het toch echt niet meer zo lang duren? Wel, ondertussen is het Monkeys-tourcircus al enkele weken op pad, maar van nieuwe muziek is er tot op heden nog geen spoor. Insiders richten hun pijlen nu volop op 21 oktober, maar het viertal houdt de lippen vooralsnog stijf en amuseert zich nu vooral met een greatest hits-tour.

Dat Arctic Monkeys op Pukkelpop op het allerlaatste moment nog twintig minuten extra mocht spelen, leek op het eerste gehoor een zegen. Grabbelen in zo’n uitgebreide en met momenten legendarische discografie; de ingrediënten voor een memorabele show waren in Kiewit allemaal aanwezig, alleen waren de Britten – net zoals vier jaar geleden op Rock Werchter – de peper in hun gat vergeten te stoppen. Veel stijl, veel cool, weinig vuur. Dat, en Alex Turner heeft een nieuw kapsel.

Het begon nochtans allemaal bijzonder veelbelovend. “Do I Wanna Know?” bracht meteen heel wat sfeer en werd tot achteraan de weide meegebruld. De band had met een gigantische lichtgevende cirkel een sober doch strak decor achter zich, wat ook perfect leek aan te leunen met de manier van spelen. Dat er met “Brianstorm” een steekvlam ontstond en de weide in vuur en vlam vloog, was helaas meteen ook het begin van het einde. Er kon nog een lachje van af en zo nu en dan stak Turner in zijn gekende stijl (lees: met een zweempje arrogantie) zijn handje in de lucht, maar veel meer dan dit gebeurde er niet. “Snap Out of It” wist de groove weliswaar levende te houden en ook tijdens “Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair” galmden de ‘yeah yeah yeah’s na. Allemaal heel cool natuurlijk, al klonken de nummers bij een groot deel van het publiek iets te onbekend in de oren om de sfeer erin te houden.

Speelde Arctic Monkeys dan een slecht concert? Neen, helemaal niet. De band was eigenlijk op geen foutje te betrappen, maar rammelde de nummers zo levenloos af dat de teleurstelling er al snel insloop. Dat er een hele reeks onbekendere nummers volgden, kwam dat natuurlijk niet ten goede. De set zakte bijgevolg helemaal in elkaar, met “Teddy Picker” als eerste dominosteentje dat echt tegen de vlakte ging. Het was eigenlijk gewoon wachten tot “One Point Perspective” uit Tranquility Base Hotel + Casino was gepasseerd, al werd dat geduld op zich wel beloond. “Why’d You Only Call Me When You’re High?” is natuurlijk een hitje en bracht een zekere groove, waardoor er een opflakkering in de set leek te sluipen.

“Potion Approaching” kwam dreigend binnen en rolde op die manier de rode loper uit voor “I Bet You Look Good on the Dancefloor”, dat op zijn beurt het vuur terugbracht. Turner leek dat niet in te zien, want hij schudde het vuur eigenhandig weer uit. Emmer water van dienst was een reeks met minder bekende en soms zelfs saaie nummers. “One for the Road” heeft buiten een nice gitaarlijntje toch wel echt heel weinig boeiends om het lijf, en wat “Cornerstone” nu precies in de setlist deed, blijft ons een raadsel. Dat een groot deel van de weide dan ook afhaakte, viel ergens wel te begrijpen.

Het is nu ook niet dat Arctic Monkeys een band is waarvan we veel bindteksten of oprechte dankbetuigingen moeten verwachten, maar veel meer dan wat ongeïnteresseerd het setje aframmelen gebeurde er gisteren dus niet. Een ogenschijnlijk dronken Alex Turner leek daarentegen wel te genieten van zichzelf, want de manier waarop de dieprode lichten de tekst ‘What came first? / The chicken or the dickhead’ uit “Pretty Visitors” belichtte, had zeker wel iets. En toch. Toch was het vooral ploeteren richting het einde, en daar kreeg de festivalganger dan wel waar voor zijn zuurverdiende centen. Nu ja, als die het nog niet had opgegeven tenminste.

“505” bracht dan toch nog eens een energiestootje, al hadden we steeds meer het gevoel dat het kalf al redelijk verdronken was. Hoe dan ook werd er opnieuw meegezongen en -gesprongen, waardoor de hoop op een krachtig slot terug groeide. Dat kwam er aanvankelijk niet, gezien “Tranquility Base Hotel + Casino” een wel heel saaie opener van de bisronde was, maar met “Arabella” en “R U Mine?” achter de hand gaven de Monkeys er uiteindelijk toch nog een kleine tien minuten een lap op. De weide mocht dan wel bijlange niet meer zo vol staan als bij aanvang van het concert, maar de klassiekers brachten wel nog een allerlaatste keer het vuur op de weide.

Was Arctic Monkeys de fantastische headliner die Pukkelpop 2022 met een knal afsloot? Bij momenten wel, al zal bij menig toeschouwer toch vooral een gevoel van teleurstelling blijven nazinderen. Geen emoties, geen interactie, geen beleving. Het viertal uit Sheffield hield het anderhalf uur lang bij ‘gewoon cool’, zonder meer. De band lijkt dus een beetje ten onder te gaan aan zijn eigen status en imago, waardoor het er anno 2022 vooral met horten en stoten aan toe gaat. Misschien lag het aan de torenhoge verwachtingen of de gigantische hype die er rond de band hing, maar we bleven toch een beetje met een leeg gevoel achter toen Turner en zijn kompanen van het podium liepen. Het is dus te hopen dat we op 21 oktober een fantastische plaat voorgeschoteld krijgen, of dat de band tegen dan toch eens goed in de spiegel heeft gekeken.

Alle recensies van Pukkelpop 2022 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Do I Wanna Know?
Brianstorm
Snap Out of It
Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair
Crying Lightning
Teddy Picker
The View From the Afternoon
One Point Perspective
Why’d You Only Call Me When You’re High
Potion Approaching
I Bet You Look Good on the Dancefloor
One for the Road
Pretty Visitors
Do Me a Favour
Cornerstone
That’s Where You’re Wrong
Knee Socks
505