© CPU – Cédric Depraetere
Aan de oproep van het Rode Kruis om geen zwarte of lederen kleren te dragen, werd weinig gehoor gegeven. Metalheads zijn immers apetrots op hun merchandise en stoere looks en dat was op de eerste festivaldag van Graspop niet anders. Overdag was het bakken en braden op het zanderig terrein maar eens de avondzon het terrein overschaduwde, viel dat allemaal goed mee. Het kleine eetdorp en standjes aan de Metalplaza zorgden voor voldoende schaduwplekjes dat wie zich even wou neerzetten dat ook gewoonweg kon. Op de vroege middag zagen we hier en daar al wat headbangers hun katers wegspoelen met een frisse halve liter. Na slechts twee shows waren ook wij weer gewoon aan de zweterige lichamen in de moshpits en kon de pret echt beginnen. Het hoefde daarbij niet te verbazen dat de prijs van het meestal aantal zichtbare t-shirts op de wei ging naar Iron Maiden. Vooraleer Bruce Dickinson en Steve Harris het orgelpunt van de dag werden, lieten wij ons begeesteren door andere gevestigde waarden en een hoop ambitieuze nieuwkomers.
The Curse of Millhaven @ Metal Dome
© CPU – Nathan Dobbelaere
The Curse of Millhaven is vernoemd naar een nummer van Nick Cave uit zijn prachtige album Murder Ballads, maar daar houdt de vergelijking tussen de twee op. Het vijftal uit Ieper mocht Graspop plechtig openen en vierde er meteen hun tienjarig bestaan. Hun deathmetal klinkt als een brutalere versie van Kreator, zonder vast te zitten in infame drillboorriffs. De ritmesectie deed geen moeite om een visuele performance te geven, maar door hun passionele concentratie op hun instrument kwamen ze wel indrukwekkend over. De drummer wisselde mooi af tussen monotone blastbeats en tegenritmes. Onder al dit geweld kreeg zanger Jasper Lobelle het publiek snel mee in zijn enthousiasme. Zijn moves staan echter nog niet helemaal op punt, want wanneer hij schreeuwt komen zijn buigingen naar achter wat adolescent over. Ook voor de solist was het niet altijd evident om melodie in de strakke deathmetaltrein te steken. We denken echter dat The Curse of Millhaven met de jaren mooi volwassen kan worden. Na een tijdje haakte een deel van het publiek met mondjesmaat af, maar een harde kern volgde de commando’s op een circle pit en wall of death faliekant op. Een stevig statement als opener van een lang en heet weekend!
Misthyrming @ Marquee
© CPU – Cédric Depraetere
Met opgeheven hoofd en met donkerrood bloed besmeurd, mocht het IJslandse Misthyrming de Marquee wakker schudden. Blackmetal gaan incasseren op een nuchtere maag was misschien niet ons strakste plan. Na enkele minuten waren we toch volledig mee in de sfeer die de IJslanders wisten te creëren. De ijselijke kreten die Dagur Gíslason uit zijn strottenhoofd slaakte, deed ons de zengende hitte onmiddellijk vergeten. Omwille van de onuitputtelijke wilskracht waarmee het drietal zijn moedertaal eerde, zakte de show echter niet naar een vriespunt. Het publiek liet zich ook gewillig meeslepen door de IJslandse fjorden die de atmosferische tussenstukken bij ons opriepen. Voor Mysthyrming was dit de eerste keer Graspop, maar we zijn er zeker van dat de voormalige Roadburn-resident de volgende keer later op de dag mag spelen. Liefst dan tijdens valavond in de Metal Dome waar er mogelijkheden zijn voor spectaculaire videobeelden.
Dana Dentata @ Jupiler Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ook Dana Dentata is een jonge artieste en bracht het afgelopen halve decennium al twee albums uit. Ze profileert zich als buitenbeetje en dat konden we op z’n minst beamen. De Canadese kwam alleen op met een macabere tenue en looppas die doet denken aan The Joker. Al snel lagen de meeste stoffen op de grond en kregen we het afgetrainde en kronkelende lichaam te zien. Hiermee is het interessantste al gezegd, want de zangeres leunde vaak op een bandopname om haar stem te ondersteunen. Ook de trapbeat miste melodie, zodat we toch veel mentale ruimte overhielden. Er lijkt wel een emanciperende boodschap in haar teksten te zitten, maar qua presentatie was het objectief gezien pover. Dana Dentata, ook wel Daddy genoemd, bleek afhankelijk van seksuele insinuaties om het publiek te boeien. Ze ejaculeerde geflest water, gooide met barbiepoppen en paradeerde met een zweep. Dat is voor ons geen probleem, maar het is in eerste plaats een muziekfestival en geen stripclub, dus verwachten we toch enige muzikaliteit. Wanneer eenmaal duidelijk werd dat ze zelf zong, verbleekte haar stem onder de dreunende bassample. Dana Dentata weet dat ze geen metal maakt, en dat hoeft voor ons ook niet, maar als ze haar succes wil behouden, zal ze toch een of ander muzikaal extraatje nodig hebben.
Strains @ Metal Dome
Strains @ Graspop Metal Meeting
‘Limburg allein!’ op deze 25ste editie van Graspop. Na acht jaar volhardend te blijven spelen, mocht Strains eindelijk in Dessel komen bewijzen wat ze in haar mars heeft. Op het vroege middaguur was de Metal Dome jammer genoeg een maatje te groot. Zanger Maarten Jansen deed daarentegen zijn uiterste best om het publiek het naar zijn zin te krijgen. Aan het genre dat de jongens uit Opglabbeek speelde, lag het alvast niet. Whitechapel, Thy Art Is Murder en Coffin Feeder bewezen immers al dat je met deathcore een nichepubliek kan imponeren. De mathematische riffs die Stef Oosterbos en Fréderic Roekens keer op keer uit hun gitaren pompten, lieten ons stevig headbangen, maar daar bleef het ook bij. Op het commando van Maarten kwamen er wel drie kleine circlepits die even snel verdwenen als dat ze ontstonden. Des te pijnlijker werd het toen er werd meegedeeld dat er van de show een liveopname wordt gemaakt. Niettemin mag Strains terugblikken op een geslaagde set. Op een kleiner podium zonder barrières kan Strains met gemak het kot afbreken.
Vltimas @ Marquee
De eerste legendarische metalfiguur die we zagen, was niemand minder dan David ‘Evil D’ Vincent van Vltimas. Hij was de stem op Altars of Madness en Blessed are the Sick, de twee meest iconische albums van Morbid Angel. Of hij ooit nog zou terugkeren bij de Amerikaanse deathmetalgroep is koffiedik kijken. Samen met Rune ‘Blasphemer’ Eriksen (Mayhem) en Flo Mounier (Cryptopsy) richtte hij Vltimas op. Met Something Wicked Marches In tekende het trio voor één van dé metalreleases van 2019. Na drie jaar wachten, was de drang onhoudbaar om “Praevalidus” en “Total Destroy” live te horen. De westernachtige gothiclook die Evil D zich aanmat, ging hem goed af. Er bengelde net geen kruispunt aan zijn rug om ons klem te schieten aan het rad der verderf. Zijn operastem zorgde er ook voor dat de blackened deathmetal niet te eentonig klonk. Voorts werd “Monolilith” opgedragen aan de liefde van zijn leven, wat niet betekende dat het een kleffe bedoeling werd. Het zou ons niet verbazen dat er binnenin Vltimas een romantische ziel schuilt, maar op het podium dragen de leden hun grimmig imago hoog in het vaandel.
lalma @ Metal Dome
© CPU – Joost Van Hoey (Lokerse Feesten 2021)
lalma is een zijprojectje van Arsenal, meer bepaald een persoonlijke zoektocht van zanger John Roan. Al een dik jaar verdiept hij zich in metal van de Noorse Darkthrone, met als revelatie de debuutplaat ănˈtʌmbrə, die nog maar sinds vorige maand uit is. Op het eerste zicht klinkt lalma als black metal, maar het houdt zich geenszins aan de welbepaalde regels ervan. Eén of andere poststijl was het ook niet helemaal, het balanceerde wat op een zijden draadje ertussen. Het prille project had een minimum aan materiaal bij zich, maar kon daarmee toch een muurtje van amps bouwen. De drummer had half zoveel trommels om zich heen als de gemiddelde boomerband op het festival, maar kon zich er toch even goed mee redden. Het samenspel tussen de leden verliep best goed voor zo’n eclectische groep met zulke complexe nummers. lalma legt de lat echter hoog, al klonk het voorlopig nog als een generale repetitie.
De vier muzikanten die John inhuurde, lijken net hun laatste gitaarles afgewerkt te hebben. Terwijl hun frontman helemaal opging in zijn creatie, lijken de gitaristen zich verbaasd af te vragen hoe ze hier zijn terechtgekomen. Van hun verfijnde akkoordentokkels konden we trouwens helaas niet veel horen. Toen ook John zijn snarentuig ter hand nam, werd het helemaal een wervelstorm. Een duurtraining moet het voor hem geweest zijn, waarbij we ons afvragen of de andere vier aan enig touwtje mogen trekken. De eerste nummers werden immers samengesteld met Brent Vanneste en Joris Casier van STAKE. Voor het publiek was het een bizarre ervaring, maar we moesten het gezien hebben, net omdat het uniek is. Bij lalma staat geen limiet op de mogelijke escapades en hun creatieve mogelijkheden zijn bijlange nog niet uitgeput. John zelf heeft helemaal geen metalaura en dus zien we het project beter los van zulke labels. Het was dus vooral genieten van zijn bezieling, maar we vrezen dat niemand de teksten van lalma binnen tien jaar nog, of al, zal kennen.
In Extremo @ Marquee
© CPU – Nathan Dobbelaere
Na al het black- en deathmetalgeweld mocht In Extremo het eerste volksfeest op z’n conto schrijven. De Berlijnse folkmetalband liet er geen gras over groeien en liet ons in een ijltempo de beentjes strekken. Michael Rhein was zichtbaar blij om nog eens op Graspop te mogen spelen gezien de laatste keer geleden was van 2004. Inmiddels onderging folkmetal een serieuze populariteitsboost waardoor het een blij weerzien was. Met twee doedelzakspelers in de gelederen was er ook op het podium genoeg ambiance. Een leuk moment was toen Dr. Pymonte en Flex der Biegsame aan elkaar verstrengeld rondjes draaiden en hun instrument bespeelden. Door de Duitse teksten en doedelzakken had elke track een zeer hoog schlagergehalte. Na twee keer elk refrein te horen, konden ook wij een woordje meezingen of meeneuriën. In de gezellige moshpits vlogen de pintjes niet in het rond, want daarvoor waren ze net iets te kostelijk. Bij de vorige acts in de Marquee werd de voortelling opgesmukt met rookpluimen. In Extremo nam niet alleen muzikaal vuurwerk mee, maar zorgde ook voor wat steekvlammen die het Middeleeuws schouwspel ferm uitbreidden.
Mastodon @ North Stage
© CPU – Cédric Depraetere
Mastodon is een van die bands die wat ons betreft lang geleden al eens headliner mocht zijn, maar het nog steeds niet kan door een hele generatie koppige oudjes. De bandleden uit Atlanta spelen op hoog niveau, zien er even grote hipsters uit als die van Queens of the Stone Age en brengen al twintig jaar consistent goeie albums uit. Bijna liep het echter mis op de North Stage, toen de klank even uitviel. De festivalgangers wisten gelukkig dat het slechts om een akkefietje ging, want ze bleven toestromen tot lang tijdens de show. Dat had natuurlijk te maken met de extreem dynamische set die de Amerikanen op de weide loslieten. Niet alleen sloegen ze de energieke sludge los uit de pols, ze zongen daarbij nog eens om beurt. Als echte muziekfans houden we ervan als een band ons met hun blote handen kan boeien, zonder vuurwerk of franjes. Wel merken we dat de vocals stilaan tegen hun grenzen beginnen te botsen. Goed dus dat we Mastodon op zijn performatieve hoogtepunt nog eens konden meepikken.
Powerwolf @ South Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Exact tien jaar geleden mocht Powerwolf voor een vijftigtal mensen om 11u30 de mainstage openen. Gisteren stond de wolvenroedel toch maar mooi geprogrammeerd voor zijn grootste voorbeeld: Iron Maiden. Dat hard werken loont, hoeven we Attila Dorn en zijn harige kompanen niet te vertellen. Tijdens de heavy metal mass zullen er waarschijnlijk nieuwe zielen bekeerd worden. Het heroïsch strijdgevoel werd sterk aangewakkerd toen “Army of the Night” en “Amen & Attack” de revue passeerden. Toetsenist Falk Maria Schlegel liet het publiek geen seconde met rust en dartelde verschillende keren van zijn keyboard en terug naar de voorgrond. De chemie tussen hem en Attila was ook fel toegenomen als bij de vorige keer dat we Powerwolf zagen. De voormalige operazanger en duivelse priester waren een olijk duo waarbij eenieder de aandacht van het publiek naar zich toe probeerde te trekken. Uiteindelijk was het Schlegel die het meest aantal decibels uit onze longen wist te ontginnen. Dat de Attila dankzij zijn operaverleden een klok van een stem heeft, werd duidelijk toen hij het publiek de vier tonen aanleerde van “Armata Strigoi”. “We Drink Your Blood” zorgde voor de spreekwoordelijke kers op de taart van een act die we binnen dit en hooguit vier jaar weleens een mainstage zien afsluiten.
Death to All @ Marquee
Death to All stond om 18u20 in de Marquee perfect op zijn plek. Met albums aks Leprocy en Symbolic plaatsten ze zich als ondubbelzinnige koningen van de deathmetal. Tot zanger, solist en songwriter Chuck Schuldiner overleed aan een hersentumor. Enkele toenmalige en vorige leden beslisten echter zijn werk in ere te houden en te blijven spelen. Op Graspop kwamen drummer Gene Hoglan, bassist Steve DiGiogio, gitarist Bobby Koelble en zanger Max Phelps opdraven. Hun talenten zijn erg gegeerd als je kijkt naar hoe vaak ze door andere bands gevraagd worden. Over Death to All valt weinig rond de pot te draaien; het is de ultieme legacy act. De band speelt een set met een vaste poule nummers die de leden al jaren uit het hoofd kennen. Ondanks de complexe songstructuren kan er dus weinig misgaan. Hoglan heeft als geen ander gevoel voor ritme en houdt de cataclystische stroom riffs en solo’s bij elkaar. Dat de muziek van Death to All bijna op jazz begon te lijken, duidde de bassist nog eens aan door op een halve contrabas te spelen. Qua klank was dit ook een van de meest professioneel uitgevoerde optredens die we ooit meemaakten. Lezers die bij zulke moeilijke uitvoeringen betere klank willen ervaren, doen er trouwens goed aan dit zelfverklaard tipje te volgen: sta dichter bij de geluidstechnieker! Vooraan bleef een een trouwe horde fans hun idolen aanbidden en ook de subtiele lichtshow complementeerde de deathmetaliconen heel goed. Een zeer geslaagd optreden waar alles mooi in zijn plaats viel.
High on Fire @ Metal Dome
Fans van sludgemetal moesten plots harde keuzes maken. Tegelijk met onze befaamde Stake in de Marquee speelde High on Fire in de Metal Dome. Stake komt natuurlijk elke maand al op onze site, maar High On Fire is ook geen lachertje. Frontman hier is namelijk Matt Pike, die tevens ook zanger is bij Sleep, dé stonerrockpionier, en richtte deze op nadat zijn oude uit elkaar ging in 1998. High on Fire bleek zowat de AC-DC van de sludge. Net als op al hun platen waren de drums simpel doch effectief. De stem van Pike boette niet in aan korreligheid en de riffs waren gewoon brutaal. De laatste jaren pikt High on Fire wat in op de thrashmetal revival. De snelheid van thrash in combinatie met de loomheid van stoner komt zelfs wat overdreven over. Een minderheid aan fans kon alle teksten uit het hoofd maar wij verstonden er niets van. Ook aan een babbeltje verspilde het trio geen tijd. Ondertussen repten steeds meer mensen zich naar Iron Maiden op het hoofdpodium terwijl de band uit California bleef beuken als de nieuwe Mötorhead. Het was ok voor één keer.
Dropkick Murphys @ North Stage
© CPU – Cedric Depraetere
Overal waar Dropkick Murphys speelt, kan je er gif opnemen dat de pretpunkers nooit teleurstellen. Tussendoor al het metalgeweld was de Keltische punk van de Amerikaans-Ierse drinkebroers de ideale opwarmer voor Iron Maiden. Vanop de zijkant aan de South Stage werden we niet helemaal meegezogen in de ludieke sfeer. Het merendeel van de menigte stond daar immers reikhalzend te wachten op de headliner. Zanger Ken Casey had het wel enorm naar zijn zin en zong op een gegeven moment zijn stem naar de knoppen. Dat zorgde voor geen al te grote problemen want de coupletten van “The State of Massachusetts”, “Johnny, I Hardly Knew ya” en “Rose Tattoo” werden luidkeels meegebruld. Turn Up That Dial bestaat net een jaar, maar het volgende album is alvast in de maak. Op vraag van de erfgenamen van folklegende Woody Guthrie herwerkte Dropkick Murphys een aantal onuitgebrachte tracks. Dat album verschijnt op 30 september, maar het semi-akoestische “Two Sixes Upside Down” klonk alvast beloftevol. Tot op de laatste minuut zorgde “I’m Shipping Up to Boston” dan nog voor oldschool festivalplezier.
Baroness @ Metal Dome
Onder een vrolijke rock Hymne kwam Baroness op en meteen werd het getrakteerd op een portie gejuich. Ondanks de propvolle mainstage was de Metal Dome bijna gevuld met liefhebbers van deze eclectische sludgeband. De lichten ging aan en honderden horens gingen vanzelf in de lucht. De tekst van opener “Take My Bones Away” werd al snel meegezongen en in een rustig stukje klapte de hele zaal mee op de maat. Het applaus was relatief gezien dan ook van de luidste op deze dag. Nu zou je denken dat dit viertal uit Georgia populaire metal maakt en voor hun laatste album is dat misschien het geval. Ooit speelden ze echter in het voorprogramma van staatgenoten Mastodon en die ruige kneepjes zijn ze nog niet verleerd. Baroness is nooit gestopt in hun artistieke evolutie en op hun laatste plaat brachten ze gewoon alles mooi samen in een toegankelijk jasje. Naast energieke stonerinvloeden spelen ze progressieve songs die zich makkelijk lenen voor een show van epische proporties.
Tot nu toe was het de hele dag moeilijk geweest om het publiek bewegende te krijgen en moesten artiesten bijna op de knieën gaan voor een circlepit, maar in de Metal Dome bij schemering bogen de metalheads spontaan zelf hun benen om luchtgitaar te spelen. “March to The Sea” bleek nog een moment van massale euforie, aangewakkerd door het contrast van rustige soundscapes, melodische refreinen en gierende gitaarsolo’s. Zelfs frontman John Baizley zei dat hij onder de indruk was. Het was trouwens leuk om eens een vrouw, namelijk Gina Gleason, achter het snarentuig te zien op dit mannenfestijn. Er moesten natuurlijk nog enkele hitjes komen en stilaan begonnen de eerste rijen te moshen. De band sloot af met hun psychedelische oldie “Isak”, waarvoor de kenners nog eens hun zangstem moesten smeren. Het tweede deel van de show viel dus wat in de schaduw van het eerste, maar iedereen die ze zag, zal Baroness thuis vast nog eens opzoeken.
Volbeat @ North Stage
© CPU – Cédric Depraetere
We herinneren ons nog vaag de tijd rond 2010, toen Volbeat doorbrak als een jonge speler die metal terug in een hip jasje kon steken. Daarvan blijft tegenwoordig enkel nog het jasje van over. Frontman Michael Poulsen lijkt stilaan op Bruce Springsteen en net als die Springsteen in 1973, 1974, 2009 en 2018 coverde hij “Ring of Fire” van Johnny Cash. Gelukkig biedt het hoofdpodium genoeg ruimte en stereo’s om een krachtige show recht te zetten. De Denen deden dan ook hun best om niet onder te doen voor hun voorganger Iron Maiden en hun nieuwe concurrent Mercyful Fate van in de Marquee. Ze deden ook moeite om het publiek aan te moedigen en wat sociaal te doen. Op vraag van een fan speelde de band het nummer “Shotgun Blues”, dat toevallig net dan ook op hun setlist stond. Dat lijkt ons dus niet helemaal oprecht. Met de riffs op het laagste register, vrolijke melodieën en poppy songstructuren moest Volbeat zich desalniettemin niet te hard inspannen om de weide gunstig te stemmen. De vriendelijke muzikanten kennen hun stiel, maar stelden zich tevreden met het status quo. Ook de lichttechnicus nam een deel van de actie voor zich, omdat de bandleden al bij niet veel bewogen op het nachtelijke podium. Met een trotse rock-‘n-roll-attitude en een gitaartoon uit het handboek van Metallica kwamen ze er al bij al goed vanaf. Het was een vrij lange set vol meezingers en eindeloze refreinen. Her en der werd gedanst, de handen gingen frequent in de lucht, maar bleven ook vaak beneden. Volbeat bleek fijne achtergrondmuziek voor geïntoxiceerde rockers allerhande.
Onze recensie van Iron Maiden is hier te lezen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Powerwolf op 4 december in de Lotto Arena en Dropkick Murphys op 25 januari 2023 in Vorst Nationaal.
Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Renaat Senechal.
Baroness heeft Chlorine & Wine niet gespeeld