@ CPU – Cédric Depraetere
Oscar and the Wolf heeft doorheen de jaren klaarblijkelijk een patent op het headlinen van Pukkelpop, al stond de show dit jaar toch op losse schroeven. Frontman en bezieler Max Colombie mocht met The Shimmer en Afterglow dan wel respectievelijk een nieuwe plaat en ep onder de arm hebben, de man kreeg daarnaast ook te kampen met sociale angsten en sukkelde in een depressie. De tournee werd bijgevolg uitgesteld, Colombie zelf liet zich professioneel helpen. Volledig te begrijpen, en daarom zijn we des te blijer voor de man dat het nu beter gaat én dat hij de kracht en moed vond om alsnog naar Kiewit af te zakken. Daar werd een enthousiast publiek getrakteerd op een mix van oud en nieuw werk, en kregen we als kers op de taart zelfs nog een primeur cadeau, Lowlands zaterdag even niet meegerekend.
Even flitste er op voorhand weliswaar een twijfelende gedachte door ons hoofd. Oscar and the Wolf stond nog voor negen uur geprogrammeerd, waardoor een flitsende lichtshow niet meteen een hoofdrol zou kunnen opeisen; een aderlating? Helemaal niet, zo bleek, want een zelfverzekerde en ogenschijnlijk meer dan gelukkige Colombie, liet alle twijfels meteen smelten als sneeuw voor de zon. Een Oscar and the Wolf 2.0, dat is wat we te zien kregen op Pukkelpop. Met drie nieuwe bandleden – dat brengt de teller nu op zes – bovenaan een dubbele showtrap, was er meer diepgang dan ooit.
@ CPU – Cédric Depraetere
Beginnen met je grootste hit; het vergt ballen om het te doen maar Oscar and the Wolf kwam er gewoon mee weg. “Strange Entity” startte klein, haast schattig, maar bloeide binnen de kortste keren helemaal open. Max was oprecht blij om hier te zijn, dat verraadde zijn lachje en de glinstering in zijn ogen, maar om dat gevoel ook te laten overslaan op de weide, dat was een vak apart. Een makkelijke opdracht was het nochtans ook niet. Zijn grootste troef was hij al kwijt en het eerste deel van de set bestond uit nieuwe (lees: onbekende) nummers. Dat is waar de splinternieuwe bezetting zijn intrede maakte. Een indringende gitaarsolo in “Donnie’s Dream”, het is iets wat we überhaupt nooit hadden verwacht bij een show van Colombie en zijn roedel.
‘Jullie zijn de reden dat ik dit wilde doen, de reden dat ik me beter voel. Laten we er de beste nacht van het jaar van maken!’ De liefde was duidelijk voelbaar toen de confetti over de weide neerdwarrelde tijdens “Something in the Air”. En het was die emotie die sindsdien de toon zette. De kwetsbaarheid die voelbaar was in de hoge noten van “James”, de vocale uithalen in “Dancing Machine” – dat zijn naam overigens helemaal waar maakte – Oscar and the Wolf balanceerde op een koord tussen liefde en intensiteit. Geleidelijk aan kwamen de grote meezingers er dan ook door, onder andere met “Breathing” dat kon genieten van wat extra bongo’s in de drop, maar vooral ook van heel wat meebrullende fans. Dat Pukkelpop klaar was om nog een laatste keer all in te gaan, werd niet veel later duidelijk. Het nummer vloeide namelijk over in de indrukwekkende intro van “On Fire”, waarin Colombie zich ontpopte tot een wit glinsterend vlammetje in een rode gloed.
@ CPU – Cédric Depraetere
Het hek leek van de dam, want de frontman voelde zich zienderogen steeds meer in zijn sas. De dreigende gitaar en de glitches maakten van “Nostalgic Bitch” een eerste echte hoogtepunt en toen Colombie bij “Joaquim” de woorden ‘It’s you’ riep, geloofden we hem ook echt. De eindspurt was met andere woorden ingezet, en daarin kwam de band nog eens naar de voorgrond. “Princes” werd bijvoorbeeld in een rockjasje gegoten, waardoor het nummer na jarenlang dezelfde liveversie plots als een verademing aanvoelde. Dat de band klaarblijkelijk nog wat achtergelaten lasers van Tame Impala had ingenomen, maakte er visueel ook een hoogtepunt van. Een tweede, en dat op korte tijd.
Oscar and the Wolf dartelde intussen over de weide alsof het zijn achtertuin was – na vijf keer op Pukkelpop is dat eigenlijk ook wel zo – want met “Fever” stak Colombie zijn hand nog eens uit zodat iedereen eruit kon eten. Dat gebeurde guitig, want de plottwist, de kleurrijke confetti en de pogo tot gevolg, maakten er een dérde hoogtepunt van. Dat de band daarna getrakteerd werd op een zee van smartphonelampjes tijdens de stripped intro van “You’re Mine” leek ervoor te zorgen dat de voet even van het gaspedaal ging. Maar neen, alsof Charlotte De Witte om zaterdagavond goed te maken een gloednieuwe drop in elkaar had gestoken. Zo hard kwam de track opnieuw binnen. Oscar and the Wolf voelde aan als herboren.
@ CPU – Cédric Depraetere
En dan was er nog de primeur: het gloednieuwe “Warrior”, dat doorheen de tijd van betekenis veranderde. Waar het eerst ging over de droom rond wereldoverheersing, doelde Colombie nu op het overwinnen van zijn angsten toen hij ‘I’m a champion / No matter what you say about me’ riep. De harde drop en de gierende gitaarsolo maakten er een knaller van formaat van. Oscar and the Wolf vierde zijn comeback met gigantisch veel stijl.
Een herboren band triomfeerde gisterenavond op de Main Stage, want ondanks dat Max Colombie en zijn roedel al jarenlang met dezelfde liveversies touren, voelde alles nu vers en nieuw aan. Zoveel meer diepgang, zoveel meer emotie, zoveel meer liefde. De wolf is al een hele tijd berucht in Limburg, maar sinds gisteren is er nog eentje bijgekomen waar er opnieuw gigantisch veel rekening mee gehouden moet worden. Alleen at deze niet je schapen op, maar hij vulde je met liefde en (hernieuwde) energie.
Oscar and the Wolf staat op 12 november in het Sportpaleis in Antwerpen.
Alle recensies van Pukkelpop 2022 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Strange Entity
Donnie’s Dream
Something in the Air
James
Dancing Machine
Breathing
On Fire
Nostalgic Bitch
Joaquim
Princes
Fever
You’re Mine
Warrior
