InstagramLiveRecensies

CORE Festival (Dag 2): De gouden wissels

©CPU – Chris Stessens

Nadat we op de eerste dag van CORE Festival op onze wenken bediend werden, konden we enkel maar reikhalzend uitkijken naar dag twee. De vijf podia stonden nog steeds op hun plaats in het Ossegempark onder het alziend oog van het Atomium en de line-up bracht (ondanks enkele wijzigingen de afgelopen week) nog steeds de beste beats, soul en hiphop uit wijde omstreken. Denzel Curry, Shygirl, Jamie xx, Caribou en Sylvie Kreusch zorgden er alvast voor dat we nu al met spanning uitkijken naar een eventuele tweede jaargang van CORE Festival.

Sylvie Kreusch @ Ardo

© CPU – Chris Stessens

De vroege vogels werden gisteren getrakteerd op een van dé optredens van het weekend: Sylvie Kreusch. De Belgische Grande Dame van de alternatieve pop trapte deze week haar mooie festivalreeks af in Nederland en sprankelde op CORE dan ook van het spelplezier. Dat zij en haar band goesting hadden in haar eerste Belgische festivalshow bleek al redelijk snel, want ze opende meteen fraai met “Falling High”. Het volk vond gelukkig ook geleidelijk aan de weg naar de kolossale Ardo, waar meeslepende ritmes en melodieën al snel voor bewegende heupen zorgden. Er zat een goede opbouw in Sylvie’s set met beklijvende versies van “Let It All Burn” en “Seedy Tricks”, terwijl “Please to Devon” heel speels werd gebracht. Met “Walk Walk” ging ze een kleine vijf minuten over tijd, maar dat hadden wat ons betreft gerust nog een aantal minuten meer mogen zijn. Sorry stagemanager…

Mariah The Scientist @ Endoma

© CPU – Chris Stessens

We zijn wetenschappers even beu gezien, maar Mariah the Scientist vormde op de zonnige zaterdag de uitzondering op de regel. De zangeres afkomstig uit Atlanta brengt veelgeprezen catchy r&b, al schuilen achter de zwoele beats vaak diepgaandere teksten waar Mariah Buckles haar ziel in blootlegt. Hoe dat live tot zijn recht kwam? Wel, laten we het op wisselvallig houden. Haar concentratie was in het begin een beetje zoek en ze stond heel ongemakkelijk te ijsberen op het podium. Dat de opkomst nogal aan de lage kant was, maakte de situatie niet bepaald beter voor Mariah the Scientist en beïnvloedde zelfs haar manier van optreden. Een liveband had haar ongetwijfeld wat meer houvast gegeven, want vocaal heeft ze wel wat in huis (al klonk het soms toch wat hobbelig). Op plaat is Mariah the Scientist top, live voorlopig nog iets te dunnetjes.

blackwave. @ Ardo

© CPU – Chris Stessens

Waar Mariah The Scientist nog helemaal alleen op het podium stond, brachten de mannen van blackwave. hun zeskoppige liveband mee om het podium in te palmen. Willem Ardui en Jaywalker zetten met “GoodEnogh” meteen een jazzy, laidback sfeertje neer, dat perfect was om de mogelijke kater van de eerste festivaldag door te spoelen. Met “The Antidote” werd een versnelling hoger geschakeld en mochten de heupen ook weer losgegooid worden. De uitgesponnen versies van “SWISH” en “Whasgood?!” zorgden ervoor dat de twee rappers de show even overlieten aan hun band. Met “A-Okay” kregen we zelfs de wereldpremière van de mannen hun nieuwe single, die er binnen twee weken aankomt. Willem en Jay hadden blijkbaar zin in een goed feestje, want op “Up There” sprongen ze zelf tussen het publiek om de eerste moshpit van de dag in te zetten. ‘Goed begonnen is half gewonnen’, luidt het gezegde, en voor dat goed begin van de dag konden we alvast op blackwave. rekenen.

yeule @ Endoma

© CPU – Chris Stessens

Voor yeule veranderde de Endoma tijdelijk in een ander universum. De cyborg afkomstig uit Singapore verdiende hun strepen met enkele mixtapes, maar echt doorbreken deed hen dit jaar met het album Glitch Princess. Yeule’s sound is zo eigenzinnig dat de stempel van ‘pionier’ regelmatig wordt bovengehaald. Voor sommige aanwezigen was hun optreden op CORE misschien wel iets te veel pionierswerk. Aanvankelijk stond de tent namelijk redelijk goed gevuld met nieuwsgierigen, al was de bevreemdende performance voor velen wel zichtbaar een brug te ver. Dat yeule in het begin ook nog eens te kampen had met een niet werkende microfoon, zorgde ervoor dat ook wij even in het optreden moesten komen. Met “Electric” was de technische malheur van de baan en kon yeule eindelijk helemaal opgaan in hun spektakel. CORE was jammer genoeg niet klaar voor yeule en we hopen we vooral dat we hen binnenkort in een meer passende setting aan het werk kunnen zien.

Joy Crookes @ Ardo

© CPU – Chris Stessens

Een van de meest veelbelovende namen uit de Britse muziekscene is ongetwijfeld Joy Crookes. In 2020 werd de zangeres genomineerd voor de Rising Star-award en haar debuutalbum Skin kreeg van ons maar liefst vierenhalve ster. Joy is nog maar 23 jaar oud, maar wist met haar soulvolle stem de Ardo meteen in te palmen. “Trouble” daalde neer als een warm dekentje over het net iets minder talrijke publiek dan bij blackwave.. Met “To Lose Someone” en “Don’t Let Me Down” wilde de zangeres wat emotionele meezingmomenten creëren, al werd dat niet helemaal goed opgevolgd door het publiek. Om toch niet iedereen in slaap te wiegen, schakelde Joy Crookes een versnelling hoger door haar versie van “Yah / Element” van Kendrick Lamar op ons af te vuren. Toch waren het vooral “Power” en “Kingdom” die het energiepijl weer de hoogte in schoten. Hit “Feest Don’t Fail Me Now” mocht het concert dan helemaal mocht afmaken. Eindigen deed de Britse gepast met “When You Were Mine”, waarop ze bekende een band te hebben met onze hoofdstad door Carapils te drinken op St. Cath met een toenmalige vriendje. Waar Joy Crookes het eerste deel van haar set het misschien net iets te rustig aanpakte, kregen we in het tweede gedeelte te zien waarom ze de hype waard is.

Sam Gellaitry @ Endoma

© CPU – Chris Stessens

Een label plakken op de Schotse producer Sam Gellaitry is geen makkelijk werk. Sam begon met het fabriceren van beats in zijn slaapkamer, maar grijpt op zijn nieuwere nummers alsmaar vaker naar de microfoon. Gelukkig voor de jongeman liep de Endoma deze keer wat voller dan bij de eerdere optredens van de dag. Het nieuwe, aanstekelijke “New Wave” zal hier zeker een factor voor zijn geweest, net als de band die hij meebracht ik plaats van zich op zijn eentje te verstoppen achter een draaitafel. Na een funky begin, besloot Sam dat het eens tijd werd op er trapbeats tegenaan te knallen, waardoor de tent eventjes op een donkere nachtclub leek. “Assumptions” zorgde ervoor dat we toch op een groovy manier konden afsluiten. De liefhebbers van de betere elektronische muziek kwamen bij Sam Gellaitry zeker aan hun trekken, waardoor we hem als een van de mooiste ontdekkingen van CORE Festival kunnen bestempelen.

Denzel Curry @ Ardo

© CPU – Chris Stessens

Begin mei deed Denzel Curry de Ancienne Belgique nog uit z’n voegen barsten en dat kunstje trachtte hij op CORE nog eens over te doen. Als invaller voor Stormzy geen gemakkelijke opgave, zeker omdat het merendeel van de bezoekers hooguit zijn bekendste nummer “ULT” kende. Toch stak de hiphopper uit Miami vlijmscherp van wal met de heerlijke opener “Walkin”, een nummer dat meteen de toon zette voor wat zou volgen. In het eerste gedeelte hield Denzel Curry het bewust wat rustiger en met zijn sympathieke persoonlijkheid wikkelde hij de verrassend grote massa eenvoudig rond zijn vinger. Na een abrupt intermezzo was de tijd aangebroken om het buskruit definitief te af te steken. En of hij dat deed! “THREATZ” was een ruwe bolster, “RICKY” een goede reden om een pogo te starten en “ULT” de definitieve mokerslag. Na een maand lang extensief touren nog zoveel energie voor de dag brengen, dat kunnen alleen de besten in het vak. Twintig nummers, twintig keer alles gegeven. Denzel Curry, je bent een heerlijk fenomeen.

Caribou @ Endoma

© CPU – Chris Stessens

De Canadees Dan Snaith is een van de weinige artiesten die twee keer op CORE staat. Een keer mocht hij als Daphni de AltVerda onveilig maken, maar zijn bekendste project blijft toch Caribou. De overvolle tent bewees dat de verwachtingen rond die band hoog lagen, dus liet de Canadees er geen gras over groeien en werd het feestje met “New Jade” meteen ingezet. De hypnotiserende visuals die in felle kleuren achter de band ronddraaiden, zorgden er samen met de combinatie van dansbare beats en vlammende synths voor dat het hele publiek in een soort trance geraakte, waar een uur niet uit te ontsnappen viel. “Home” was het rustige eendje in de voor de rest energieke set, waarin een uitgesponnen versie van “Never Come Back” als hoogtepunt gezien kan worden. Dat Caribou muziek tot de volgende kunstvorm kan verheffen, bewees de Canadees gisteren nog maar weer eens.

Jungle @ Ardo

© CPU – Chris Stessens

Wie moet je als festival boeken als een van je publiekstrekkers een week voor het festival laat weten niet meer te kunnen komen? Het antwoord vond de organisatie van CORE net over het kanaal. Jungle is dan ook een graag geziene gast in ons land en tourt momenteel met zijn recentste worp Loving In Stereo kriskras door Europa. Een dalende avondzon was een uiterst dankbaar decor voor Jungle, dat er maar al te graag gebruik van maakte. De band maakte er een leuk feestje van, al haalden een aantal nummers uit de eerste plaat jammer genoeg de setlist niet. In de plaats kregen we met “Problemz” en “Good Time” echter wel twee gloednieuwe nummers, die maandag worden uitgebracht. Ideaal voor je zomerse afspeellijst.

Jungle speelde gisteren op veilig en liet het spelplezier in elk nummer naar de voorgrond treden. Dat werkte klaarblijkelijk heel aanstekelijk op het volgelopen plein, want er werd uitzinnig meegedanst en gezongen op zomerdeuntjes “Julia”, “Smile” en “Time”. Leuk was ook hoe de band in “Casio” nog even “Stayin’ Alive” van de Bee Gees in de mix gooide, maar het orgelpunt vormde hoe dan ook het netjes uitgesponnen “Busy Earnin'”. Het charisma van de twee frontmannen Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland spatte er nog een laatste keer van af. Op een weerzien hoeven we in ieder geval niet lang te wachten, want de band speelt aanstaande dinsdag, 31 mei, alweer in Vorst Nationaal.

Fatima Yamaha @ Endoma

© CPU – Chris Stessens

Met een naam als Fatima Yamaha leek het het alsof we een Midden-Oosterse buikdanseres mochten verwelkomen in het Ossegempark. Achter die artiestennaam schuilt echter Bas Bron, de producer van de geniale beats van onder andere De Jeugd van Tegenwoordig en Donnie. Dat je de Nederlander niet moet leren om een dansvloer naar zijn hand te zetten, is een understatement. Waar Caribou er nog voor koos om tegen tweehonderd kilometer per uur in zijn set te vliegen, verkiest Fatima Yamaha de tragere opbouw. Onder dwang van de diepe bassen en snijdende synths deden onze trommelvliezen hun uiterste best om stand te houden. De logge bassen namen ons helemaal mee in het universum van de Nederlander, al duurt het soms net dat tikkeltje te lang voor we op onze bestemming aankomen. Pas wanneer “Love Invaders” ingezet werd, vertoonde het publiek een eerste teken van leven. Toen hij hierna besloot het tempo wat op te drijven en zijn blik hits nog wat verder open te trekken, steeg ook meteen het energieniveau van de hele tent. Na een iets te lange opbouw, wist Fatima Yamaha uiteindelijk wel het dak van de Endoma te blazen.

The Blaze @ Ardo

© CPU – Chris Stessens

De logge beats van Fatima Yamaha werden op het hoofdpodium meteen ingeruild voor de subtiele elektronica van de Franse neven Alric. The Blaze staat niet enkel bekend voor zijn muziek, maar het verliest het visuele ook niet uit het oog. In plaats van de artiesten, werden we verwelkomd door drie grote schermen die na een tweetal nummers omhoog gehaald werden en The Blaze zo op het podium verscheen. De donkere, doch dromerige bassen van nummers als “Runaway” of “Virile” zorgden voor de perfecte soundtrack om de laatste avond van CORE Festival in te zetten. De twee mannen stonden zo onopvallend op het podium, dat onze blik meerdere keren afdwaalde naar de projecties op de schermen boven hun hoofden, wat waarschijnlijk exact de bedoeling was van het duo. Naarmate de schemering alsmaar meer inviel, leert de fysica ons dat de temperatuur ook zakt. Toch tartte The Blaze al deze wetten en bracht “Territory” ons een lekker warm gevoel. Door de mix van visueel spektakel met heerlijke muziek, vatte het duo de leuze van het festival perfect samen.

Shygirl @ Endoma

© CPU – Chris Stessens

Het leek even of Shygirl, net zoals een aantal voorgangers eerder op de dag, in een karig gevulde tent zou moeten spelen. Gelukkig waren de tonen van opener “Cleo” zodanig aanlokkelijk dat Endoma zich toch nog een laatste keer mooi vulde. En dat was meer dan terecht. Het Britse popfenomeen startte haar festivalzomer met een heerlijke drie kwartier ongegeneerd losgaan met een aantal diehards op de eerste rij. CORE had kosten, nog moeite gespaard om de show van Shygirl van extra showelementen (lees: CO₂-jets en wat pyrotechniek) te voorzien, al waren die eigenlijk niet nodig geweest. De zangeres trok namelijk moeiteloos alle blikken naar zich met haar amusante diva-attitude en haar vlekkeloze performance. Ze gunde ons zelfs een voorsmaakje van haar nieuwe single, die volgende week verschijnt. Verder noteerden we als hoogtepunt de single “Firefly” en het lichtjes chaotische “Freak”. Een waardige afsluiter voor de Endoma!

Jamie xx @ Ardo

© CPU – Chris Stessens

De eer om de tweede dag (en bijgevolg ook het hele festival) af te sluiten, werd in de magische handen van Jamie xx gelegd. De Brit is naast het muzikale meesterbrein van The xx ook een begenadigd platendraaier en producer van eigen werk. Wie had gehoopt op een set met enkel Jamie xx muziek, kwam al snel van een kale reis terug. Hoewel hij nog opende met “Super High On Your Love” van Bobby Barnes, dat meteen overvloeide in zijn nieuwste worp “LET’S DO IT AGAIN”, koos de Brit namelijk voor ons de betere houseplaten met stevige bassen, die aan elkaar gemixt werden met de nodige samples. Hoewel Jamie op het grootste podium van het Ossegempark staat, houdt hij het graag subtiel. Meer dan zijn vinyl, draaitafels en discobal had de man niet nodig om een stevig afsluitfeestje te organiseren.

Naast een gebrek aan grootheidswaanzin, kunnen we Jamie ook al geen ijdelheid toeschrijven aangezien hij zich niet enkel beperkt tot zijn eigen nummers, zoals bijvoorbeeld “Sleep Sound” en “Gosh”, maar even goed Jockstrap, Tom Blipp en Bala Bala Boyz gebruikt om de bassen te laten knallen. “Idontknow” werd dan weer voorzien van de vocals van Ludacris’ “What’s Your Fantasy” om het geheel nog net dat tikkeltje vettiger te maken dan het al was. Om ons met niet al te veel oorsuizingen naar bed te sturen, grabbelde Jamie xx het laatste deel van zijn set veelal terug naar zijn platenbak om de jazz en soul van onder andere Fela Kuti om te toveren in dansbare housenummers. Passender dan afsluiten met “I Know There’s Gonna Be (Good Times)” kon niet. Niet enkel tijdens Jamie’s set beleefden we goede tijden, maar dit geldt evengoed voor wat er zich de afgelopen twee dagen aan de voet van het Atomium afspeelde. Het was niet moeilijk om te achterhalen waarom Jamie xx het festival mocht afsluiten, want de organisatie achter CORE moet haast gevreesd hebben dat de boxen een paar dagen de tijd nodig hadden om af te koelen van alle bassen die er het laatste anderhalf uur doorgejaagd werden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Sylvie Kreusch - "Comic Trip"

De tijd waarin we Sylvie Kreusch moesten voorstellen als ex-lid van Soldier’s Heart en Warhaus ligt intussen al enkele jaren achter ons….
AlbumsFeatured albumsRecensies

Willem Ardui - Oevers (★★★★): Glansrijk aangemeerd

We maakten de voorbije jaren al bij mondjesmaat kennis met de Nederlandstalige indiepop van zanger en producer Willem Ardui. Nummers als ”Toeval”…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Suikerrock vult affiche aan met Faithless, Brihang, Froukje, Royel Otis en meer!

Je zou het misschien niet zeggen als je aan het raam kijkt, maar het festivalseizoen begint nu echt wel heel nadrukkelijk op…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.