Een paar jaar geleden stormde de Noorse Sigrid Solbakk Raabe, beter bekend als gewoon Sigrid, een beetje uit het niets de muziekwereld in. Ze gaf een eigen jonge, frisse en uiterst aanstekelijke draai aan popmuziek en veroverde met haar debuutsingle “Don’t Kill My Vibe” in 2017 de harten van muziekliefhebbers (inclusief die van ons!) wereldwijd. Al voordat er een debuutalbum was, riepen grootste platforms als NME de zangeres uit tot een popster om in de gaten te houden en kroonde de BBC haar in 2018 tot de winnares van hun jaarlijkse Sound Of…-wedstrijd. De hype rondom Sigrid was enorm, de verwachtingen voor haar eerste langplaat torenhoog. De nieuwe grote belofte van de westerse popmuziek zijn, gaat gepaard met grote druk en niet iedereen kan hier even goed mee omgaan. Dit geldt niet voor Sigrid. De Noorse bezweek niet onder die druk en bevestigde moeiteloos alle lof waard te zijn met Sucker Punch in 2019.
Nu, wat jaren, lessen en ervaringen verder, staat de zangeres voor een nieuw obstakel: het leveren van een tweede album dat minstens net zo goed is als de eerste. Voor veel artiesten is dit een ontzettend moeilijke opgave, maar voor degenen die hele hoge ogen wisten te gooien met hun debuut, is het misschien nog wel een aantal gradaties moeilijker. Sinds de release van Sucker Punch heeft Sigrid dan ook goed de tijd genomen om te werken aan haar langverwachte tweede langspeler die haar persoonlijke groei en volwassenwording van de afgelopen jaren moet reflecteren. Een kleine twee maanden geleden kondigde ze, na al wat singles uitgebracht te hebben, How To Let Go aan, en deze is vandaag dan eindelijk de wereld ingebracht.
Zodra het album opent met “It Gets Dark”, horen we vrijwel meteen dat Sigrid volwassener is geworden sinds Sucker Punch. Zoals we van haar gewoon zijn, is het nummer ontzettend catchy met een hoog meezinggehalte, maar tegelijkertijd horen we de Noorse op “It Gets Dark” grootser en zelfverzekerder dan in het verleden. Het lied gaat over het accepteren dat het leven nou eenmaal ook lelijke momenten heeft, maar dat deze acceptatie er juist ook voor zorgt dat je meer geniet van de mooie momenten. Deze optimistische les definieert een groot deel van How To Let Go. Op sommige momenten pakt deze les goed uit, zoals op de opener en op het energieke “Risk Of Getting Hurt”, maar elders gebeurt dat niet. De manier waarop deze boodschap wordt gepresenteerd op “Bad Life”, een opvallende samenwerking met de heren van Bring Me The Horizon, is op z’n zachtst gezegd enorm afgezaagd. De bijdrage van de Britten voegt eigenlijk helemaal niets toe aan het nummer en van ons hoefde deze dan ook niet op dit album te staan.
Het accepteren van de slechte dingen in het leven is niet de enige volwassen les die Sigrid geleerd heeft in de afgelopen drie jaar sinds Sucker Punch. Zoals de titel van haar nieuwste plaat vrij duidelijk suggereert, heeft de zangeres ook geleerd om wat meer los te laten. Enerzijds is dat het loslaten van controle. Op het jaren zeventig-geïnspireerde “Dancer” zingt Sigrid onder leiding van aanstekelijke drums en synths over een nieuwe relatie waarin ze afscheid neemt van die controle. Een ander nummer waarop we dit thema terughoren, is “A Driver Saved My Life”. Deze is zonder enige twijfel het hoogtepunt van het album. Het lied kent sterke disco-invloeden uit de jaren tachtig en doet denken aan Dua Lipa’s Future Nostalgia, maar voelt desondanks geen enkele seconde onorigineel of atypisch aan. Het blijft onmiskenbaar Sigrid.
Anderzijds horen we op How To Let Go ook dat Sigrid geleerd heeft om afstand te nemen van relaties die niet meer bijdragen aan haar persoonlijke groei. Dit is een moeilijke les, vooral als je net als zij pas 25 jaar oud bent. Het ene moment voelt het besef dat het beter is om afscheid te nemen van bepaalde partners namelijk aan als het beste en meest triomfantelijke wat er is. Dit maakt ze duidelijk op de grootste, dansbare popnummers “Burning Bridges” en “Thank Me Later”, die overlopen van het zelfvertrouwen, en de powerballad “Mistake Like You”. Het andere moment gaat deze realisatie ook gepaard met onzekerheid. Op het kleine, kwetsbare “Grow”, dat gekenmerkt wordt door slechts Sigrids stem en een gitaar, vraagt ze zich af of ze wel het juiste doet door afscheid te nemen: ‘How do you know when it’s time to grow?’. De enkele kleinere nummers op How To Let Go stellen soms een beetje teleur tussen de uptempo popnummers op het album, maar het oprechte “Grow” blijft bij ons zeker hangen.
Een opvolger creëren voor een album dat zo geprezen en succesvol was als Sucker Punch, is een ontzettend moeilijke opgave, maar met How To Let Go heeft Sigrid een heel sterk tweede album geleverd. Er zijn wat nummers die ons niet helemaal weten te overtuigen, vooral “Bad Life” niet, maar al in al barst How To Let Go van zelfvertrouwen, volwassenheid en optimisme. Tijdens het luisteren van album horen we dat Sigrid in de jaren sinds Sucker Punch een ongelooflijk grote groei heeft doorgemaakt, zowel als artieste als persoon, zonder haar creatieve identiteit te verliezen. Het is voor iedere artiest een respectabele prestatie om zo sterk een eigen geluid te hebben, maar voor een artiest zo jong als Sigrid al helemaal. How To Let Go biedt ons in ieder geval een grote dosis optimisme voor Sigrids muzikale toekomst!
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
