Rock Werchter 2022 (Festivaldag 4): Fonkelend richting ontknoping

Het lot van dag vier hing een tijd lang aan een zijden draadje, want tot gisterenmiddag bleef het onduidelijk of grote afsluiter Red Hot Chili Peppers effectief zou komen opdagen. Hoe dan ook viel er naast de Amerikaanse megaband heel wat te beleven op de slotdag, gaande van sterke shows van onder andere Michael Kiwanuka, Big Thief, Jehnny Beth en Balthazar, over technische problemen in de KluB C tot De Kreuners en Acid op de Main Stage. Het slot van Rock Werchter 2022 was er dus wederom eentje dat voor heel wat memorabele momenten zorgde.

Joost – Main Stage

Joost Klein is al een tijdje een fenomeen, maar sinds enige tijd leek zijn populariteit toch wat uit te doven. Daar bracht de Nederlander onlangs verandering in, want op Pinkpop zorgde hij niet alleen voor een van de beste shows van het weekend, maar ook voor een van de pakkendste momenten van het festival. De man uit Friesland verloor op jonge leeftijd namelijk beide ouders en bracht hen daar een prachtig eerbetoon. Het was dus ook met ons laatste sprankeltje energie dat we naar de Main Stage trokken, al hadden we voor de zekerheid ook onze zakdoek bij.

Het zou dus een gek boeltje worden bij Joost en dat begon al toen er een ietwat gezette man zijn hemd losscheurde om te hakken op de intro van “Albino”. De Nederlander liet niet veel later “Ome Robert” op de weide los, waarna iedereen volmondig ‘Suck my dick bitch!’ riep. Het was een bijzonder jong publiek voor de Main Stage, waardoor de onderwerpen die de man aankaartte nog herkenbaarder klonken: “Wachtmuziek” werd zo bijvoorbeeld een sneer naar de lange wachtrijen voor mentale zorg. Toen content creator Acid dan plots opdook voor “Go, Acid!” was het hek helemaal van de dam. Een emotionele rollercoaster overigens, want met “Papa en Mama” stortte Joost zich in tranen tegen de grond. Het is exact tien jaar geleden dat zijn beide ouders het leven lieten, maar Werchter stak hem een dik hart onder de riem. Heel veel liefde voor de Nederlander, maar ook op het podium zelf was er elektriciteit, want toen niemand minder dan Walter Grootaers, gehuld in T-shirt van The Who, het podium opliep, kregen we met “Ik wil je” opnieuw een zoveelste adrenalineshot toegediend. De weide kon daarna nog losgaan op een cover van Crazy Frogs “Axel F” of met “Door de kerk”, maar het grote hoogtepunt volgde wederom helemaal op het einde. Joost verschool zich huilend onder zijn Friese vlag en bracht opnieuw die bloedmooie ode aan zijn ouders in de vorm van “Florida 2009“. Hartjes en tranen bij het publiek, oprechte emoties op de Main Stage. Joost Klein toverde het grote podium van Rock Werchter om tot een psychologiepraktijk in een botsautokraam. Gek, maar o zo geniaal.

Joost speelt komende zomer nog op Rock Zottegem (9 juli), in het OLT Rivierenhof (23 juli) en op de Lokerse Feesten (5 augustus).

FEVER 333 – The Barn

Van moeheid was er in het begin van de slotdag duidelijk geen sprake. Met FEVER 333 stond op het vroege middaguur zelfs een van de meest energieke bands van deze editie op het programma, en die gaf met “BITE BACK” meteen volle gas. Het slaapstof bliezen de Amerikanen daardoor in een ruk uit onze ogen en ze zorgden eigenlijk redelijk vlotjes voor animo in het voorste deel van de tent. Bij “One of Us” kregen ze zelfs een van de meest springerige sitdowns van deze editie voor elkaar, wat ook wel veel zegt over het enthousiasme dat ze konden loswerken. Frontzanger Jason Aalon Butler sprak ook meermaals het publiek toe en toonde zich daarin van een bijzonder scherpe kant ten opzichte van de toestand van deze wereld. Dat er een geluidsband meeliep om de bombast nog wat te vergroten, deerde niet, want Stephen Harrison speelde zijn riffs met veel intensiteit en jutte er in een beweging het publiek mee op. Muzikaal klonken ze op “Hunting Season” het best, een meer dan goed einde van een intense show.

Peach Tree Rascals – The Slope

Als er een naam waarvan je eigenlijk nog nooit hoorde een mooie plek op een festivalaffiche krijgt, dan is de kans anno 2022 redelijk groot dat TikTok daar iets mee te maken heeft. Dat is toch het geval bij Peach Tree Rascals, dat met “Mariposa” een TikTok-hitje te pakken heeft. Het zorgt ervoor dat de Amerikaanse bende nu over heel de wereld positieve vibes mag uitstralen en gisteren dus ook op The Slope stond.

Alsof het nog niet warm genoeg was, had Peach Tree Rascals het zonnetje uit het warme San Francisco ook nog eens meegebracht. De zomerse vibes waren echter het enige echt noemenswaardige, want hoewel de jongens heel blij waren om in ‘Brussels’ te zijn, voelde het geheel toch vooral bijzonder gemaakt en zelfs cringe aan. Het weinige volk dat naar The Slope was afgezakt amuseerde zich dus wel en klapte geregeld mee, maar wij zagen vooral een typisch Amerikaanse beachboyband. Toen de ladies en de ‘dawgs’ bij nieuwe single “Let U Go” geregeld ‘yeah’ en ‘hu’ moesten roepen, kregen we dan ook koude rillingen. TikTok-hit “Mariposa” zat nog op het einde verstopt, maar kon de set niet redden.

High Hi – KluB C

Het was niet het dagje van High Hi. De Leuvense band had zich nochtans heel goed voorbereid op een van de belangrijkste optredens uit hun carrière en was al weken aan het toeleven naar dit moment. Helaas gooiden technische problemen snel roet in het eten en leek High Hi even de klus kwijt te zijn. Jammer, want de start was veelbelovend en de band speelde met heel wat grootsheid de nummers van de eerste twee platen. Vooral Anne-Sophie had het moeilijk en kon niet met volle teugen genieten van de massa die in de tent stond. Gelukkig toonde het publiek veel begrip en moedigde het High Hi met elke storing verder aan. “Daggers” klonk dan wel niet zoals we dat van hen gewoon zijn, maar het drietal kreeg de tent er wel vlotjes door mee. We hopen dat Rock Werchter de band volgend jaar nog eens kans geeft, om dan zonder technische problemen wel de show van hun leven te spelen.

High Hi speelt komende zomer nog op Superstar Boulevard Menen (9 juli), op het Vijverfestival in Dilbeek (9 juli), op Mini Rock in Denderhoutem (6 augustus), op de Lokerse Feesten (9 augustus), op de Donderse Donderdagen in Herentals (11 augustus), op Pukkelpop (18 augustus), in de Zomerarena in Veurne (25 augustus), op Rock Ternat (27 augustus) en op Misty Fields (11 september).

RHEA – Main Stage

Wie na Joost nog niet klaar was voor kleppers als Royal Blood en Red Hot Chili Peppers, kon zich verder opwarmen met RHEA op de Main Stage. De Belgische rockband bracht in 2020 zijn eerste en voorlopig enige album Lust for Blood uit, maar ondertussen bracht ze ook enkele nieuwe nummers uit. Voor het eerst speelde de groep op Rock Werchter en ze had er duidelijk zin in. Niet alleen de gitaristen smeten zich volledig, maar ook zanger Jorge Van de Sande palmde al gauw het volledige podium in. Ook voor het podium ging het er pittig aan toe, want er werd al gauw gecrowdsurft. Nadat gitarist Guillaume Lamont eventjes op verkenning ging in het publiek, ontstond er spontaan een eerste moshpit. De set van RHEA werd na verloop van tijd eentonig en zo passeerden bijvoorbeeld het recent uitgebrachte “Vertigo” en het stevigere “Stuck in the Middle” zonder er echt uit te springen. De band bracht de nummers toch op een strakke manier en tijdens het voorlaatste lied vloog er plots zwarte confetti over de weide; een leuk extraatje. RHEA stond voor het eerst op Rock Werchter en laat het niet de laatste keer zijn, al mag het in het vervolg met een iets uiteenlopendere set zijn.

RHEA speelt op 30 november in de Vooruit in Gent en op 6 december in Het Depot in Leuven.

Big Thief – The Barn

‘Rust’ lijkt niet in het woordenboek van Big Thief te staan. De band bracht op een dikke drie jaar tijd drie albums uit, waarvan het laatste een dubbelalbum, en toert daarmee nu intensief de wereld rond. Zo intensief zelfs, dat hun show in The Barn zelfs als de twintigste sinds begin juni is. Je zou dus verwachten dat er enige sporen van vermoeidheid optraden tijdens de live representatie van het nieuwe Dragon New Warm Mountain I Believe in You, maar niets bleek minder waar.

De duizenden lampjes in The Barn werden voor de gelegenheid gebruikt als prachtige sterrenhemel, want Big Thief nam ons mee rond zijn kampvuur. Het leverde een prachtige set op, waarbij kippenvel met regelmaat aanwezig was. Doordat de band veelal focuste op rustiger materiaal, droop een verloren gelopen babbelaar hier en daar af, maar wie bleef, was getuige van iets prachtigs. “Certainty” werd bijvoorbeeld wondermooi gebracht en het daaropvolgende “Change”, overigens niet vaak op de setlist, maakte het dromerige tweeluik compleet. Ondanks dat er nieuwe muziek op overschot is, besloot Big Thief om alsnog met het onuitgebrachte “Sadness as a Gift” uit te pakken. Veel geklap, al vroeg Adrianne Lenker beleefd om het niet te doen bij het trieste nummer. Voor “Spud Infinity” haalde ze haar broer dan weer op het podium voor een aanvullende mondharp, terwijl ze voor “Hold the Line” dan weer voor het eerst een elektrische gitaar rond haar nek hing. Big Thief in The Barn was van wereldklasse, want ondanks dat grote hit “Not” niet op de setlist stond, wist de band toch een van de sterkste sets van het weekend neer te zetten.

Bartees Strange – The Slope

Op The Slope kan je zo nu en dan een gouden ontdekking doen. Bartees Strange uit Washington bewees wat voor een talent hij bezit door daar een geweldige set te spelen. De man bracht een mix van alternatieve en klassieke rock met een zeskoppige band, die enkel uit muzikanten bestond die zich volledig smeten. Zo was de gitarist er eentje met een opvallende mimiek en maakte de toetsenist handig gebruik van zijn lange haren om die te laten wapperen. Het publiek had het in het begin weliswaar wat lastiger en koos voor de zittende optie. Hierdoor was het voor Bartees Strange in het begin wat lastig om iedereen mee te krijgen, maar doordat hij gewoon goed speeled, deed iedereen wel mee. En zo stond het publiek na een tijd gewoon recht en mee te dromen van de heerlijke rock van de man. We hoorden flarden van The War on Drugs en Bruce Springsteen, maar het lijkt er vooral op dat Bartees Strange voor een iets meer volle sound gaat. Afsluiter “Heavy Heart” toonde dat hij alvast één tijdloze klassieker in zich heeft door de grootse sound die hij daar tentoonspreidde.

Emma Bale – KluB C

Ooit nam Emma Bale deel aan de zangwedstrijd The Voice Kids en ondertussen bracht ze met RETROSPECT een eerste album uit. Doorheen de jaren scoorde ze al enkele leuke hits en nam ze zelfs deel aan Liefde Voor Muziek. De zangeres opende haar set met “Amsterdam” en “Run”. Het nieuwe en oude nummer liepen vlot in elkaar over en vormde een veelbelovende start. De zangeres bewoog vlot over het podium in een mooie witte sci-fi-outfit en tijdens het tweede nummer werd er aardig wat meegezongen. Het was duidelijk dat het publiek niet bekend was met RETROSPECT, waardoor het overgrote merendeel al gauw passief naar het podium stond te staren. “Long For” startte met piano, wat heel oprecht en mooi overkwam, maar eens de overige bandleden en beats invielen, werd het minder speciaal. Ook “Trust Issues” kwam wat platjes over, maar het voorlopig onuitgebrachte “Orange Tree” kwam dan weer mooi tot recht in de redelijk gevulde tent. Dat nieuwe nummer was niet de grootste verrassing van het optreden, want dan moest “Kom pas” nog volgen. Jawel, Emma Bale bracht een lied in het Nederlands en ondanks dat de taalwissel niet per se een meerwaarde was, was de muziek wel lekker zwoel en aangenaam. Vooraleer er werd afgesloten met “Curaçao” kroop Bale nog achter haar akoestische gitaar, wat dan weer een pak overtuigender overkwam. De set van Emma Bale was er eentje met vallen en opstaan, maar de nieuwe nummers maken ons al benieuwd naar wat de zangeres nog in petto heeft.

Keane – Main Stage

De set van Keane op de Main Stage was er een waarbij de festivalgangers die nog stem hadden, die nog voor het einde van de dag naar de knoppen kon helpen. De band bracht namelijk een set vol met hits waarbij meezingen geen optie was, maar gewoon een verplichting werd. Voor Keane was het vijftien jaar geleden dat het nog eens op Rock Werchter zelf speelde en frontman Tom Chaplin was duidelijk in zijn nopjes. De grote meute mensen voor de Main Stage zag dat hij met “Bend and Break” en “Everybody’s Changing” al snel twee hits uit Hopes and Fears bracht. Het is duidelijk dat het debuut van de band nog steeds het meeste harten verovert en zeker als op het eind dan nog eens “Somewhere Only We Know” als meekweler passeert, merk je dat de weide gewoon nog eens graag alle emoties uit zijn lichaam laat komen. Er waren weliswaar ook dansbare singles met het nieuwere “The Way I Feel” en “Crystal Ball”, waarmee Keane gewoon bewees de ideale festivalband te zijn.

Kacey Musgraves – The Barn

Kacey Musgraves is zo’n artieste die in haar thuisland de Verenigde Staten gigantisch populair is, maar aan de andere kant van de plas op wat minder naambekendheid kan rekenen. Ze komt bijgevolg dan ook niet zo heel vaak langs, waardoor haar passage in The Barn bijvoorbeeld slechts haar tweede show op Belgisch grondgebied in vijftien jaar tijd was. Met star-crossed had ze nu een goeie reden om nog eens langs te komen, en dat kon ons zeker plezieren.

Echt veel volk was er helaas niet in The Barn, al werd snel duidelijk dat de afwezigen ongelijk hadden. Samen met haar zevenkoppige band liet Kacey de titeltrack van haar nieuwe plaat op de tent los en vulde ze ieders hart met haar dromerige countrypop. Het waren jammer genoeg enkel de eerste rijen die echt mee gingen in het verhaal van de Amerikaanse, al surften er wel al meer mensen mee op de figuurlijke wolkjes die ze met “Golden Hour” The Barn instuurde. “Butterflies” bracht dan weer wat positievere vibes en iedereen wiegde ook wat mee met “Lonely Weekend”. Met “High Horse” toverde ze de tent dan om in een zwoel discofeestje, waardoor meezingen met met een cover van Elvis’ “Can’t Help Falling in Love” en Fleetwood Macs “Dreams” zelfs zonder vragen makkelijk lukte. De fluitsolo, confetti en gigantische ballonnen bij “there is a light”, de afkeer tegen de Amerikaanse Supreme Court bij “Rainbow”… het maakte van Kacey Musgraves in The Barn allemaal een gigantisch sympathiek concert.

Dry Cleaning – The Slope

Dry Cleaning op The Slope bleek de ideale gelegenheid voor vele mensen om even te gaan liggen en een babbeltje te slaan. Toch is het belangrijk om met de volle aandacht naar de Britse postpunkers te luisteren. De band brengt namelijk een eerder rustige versie van het genre met een verhalende stem van frontvrouw Florence Shaw. Waar ze in haar performance eerder ingetogen en afgesloten is, was ze tussen de songs door heel gelukkig. We kregen zelfs constant een lach te zien op haar gezicht, wat aantoonde dat ze zich duidelijk amuseerde. Songs als “Strong Feelings” en “Magic of Meghan” toonden aan dat de groep erg sterke nummers kan schrijven, maar het publiek was er duidelijk iets minder klaar voor. De repetitieve sound met krachtige gitaren was duidelijk niet voor iedereen weggelegd. Dat betekende niet dat we hier geen sterke set zagen, alleen had dit beter geweest op een andere locatie op een ander moment.

Modest Mouse – KluB C

De set van Modest Mouse op Rock Werchter was er eentje die we niet snel zullen vergeten. De band speelde voor het eerst sinds 2007 nog eens in België en moest dan ook bewijzen dat ze nog steeds relevant was. Dat gebeurde meteen met enkele heerlijke songs die bol stonden van de rijke klanken. Dat de band met zijn zessen was en ieder zijn eigen deeltje bijdroeg aan het geheel, had hier veel mee te maken. Helaas sloeg toen het noodlot toe en ging het geluid in de tent uit. Het publiek probeerde de band duidelijk te maken dat het hen niet meer hoorde, maar die boodschap kwam niet aan. Op het einde van de song hadden ze het uiteindelijk door, waarna een kort intermezzo volgde om dat allemaal terug in orde te krijgen. Jammer genoeg duurde het enkele nummers lang, met weer wat stiltes en haperingen, vooraleer alles weer in orde was. De zaal liep hierdoor helaas bijna helemaal leeg, maar degenen die bleven, zagen wel nog een sterke set. Een frontman die alle kanten uitging met zijn stem, gitaren die heel groots en heel intiem binnenkwamen en vooral erg veel extra percussie. Met “Dashboard” en “Float On” werden op het eind nog twee hitjes gespeeld waarna de volledige tent aan het dansen sloeg. Zonder technische problemen was dit ongetwijfeld een van de beste shows op Rock Werchter geweest, nu zal er altijd een zwarte waas boven blijven hangen.

Balthazar – Main Stage

Je moet in België haast onder een steen leven om Balthazar de afgelopen paar jaar niet live aan het werk gezien te hebben. Met Fever en Sand stonden de heren op zowat elk groot podium dat ons land rijk is en dus kon de Main Stage van Rock Werchter wederom niet ontbreken tijdens deze tour. Voor de tweede keer in evenveel edities tijd, maar alweer voor een volle weide: het vijftal viel ook gisteren op geen foutje te betrappen.

Op Rock Werchter waren er klaarblijkelijk effectief veel mensen die onder een steen leefden, want de weide stond bomvol voor Balthazar. De mannen hadden met een frisse backdrop en heel wat lichtpilaren een strakke setting, die nummers als “Hourglass” en “I Want You” meteen al de nodige cool gaven. Die laatste liep overigens sterk over in “Fifteen Floors”, waardoor het publiek al snel kon smullen van de Belgische trots. Dat de sfeer zo goed zat, had ook veel te maken met de passie en de energie die de mannen in hun set staken. Balthazar valt uiteindelijk ook nooit op een foutje te betrappen, want de band heeft zich doorheen de jaren ontpopt tot een goed geoliede machine. Tragere nummers als “You Won’t Come Around” en het daarin overlopende “Leaving Antwerp” bleken vanzelfsprekend niet de grootste publiekspleasers, maar het vijftal bracht ze wel nog steeds retestrak. Om het tempo terug op te krikken, speelde Simon Casier het gekende basriedeltje van “Fever”, waardoor de temperatuur nog wat meer steeg. We vreesden dat die laatste naar goeie gewoonte weer iets te lang werd uitgesponnen, maar toen Casier plots besloot dat het tijd was voor een knipbeurt, werden we toch verrast. Met een frisse coupe volgden de hits elkaar in sneltempo op. “Entertainment”, “Losers”, “Bunker”… Balthazar is een machine en dat mocht de Main Stage nog maar eens ondervinden.

Balthazar speelt op 8 juli nog op Cactusfestival in Brugge en op 14 augustus op HEAR HEAR! in Hasselt.

Michael Kiwanuka – The Barn

Michael Kiwanuka heeft al redelijk wat harten doen smelten met zijn prachtige soulvolle stem en deze liet hij dan nog maar eens door The Barn glijden dit jaar. De Brit bracht in 2019 met KIWANUKA zijn derde album uit en het was bij velen een van de favorieten van het jaar. Het verwonderde ons dan ook niet dat de tent volledig gevuld was, want dat was op tijdens de regenbuien na een zeldzaam verschijnsel op Rock Werchter 2022. Het duurde dan ook slechts enkele minuten of we vielen voor Michael Kiwanuka, toepasselijk tijdens “Falling”. De multi-instrumentalist en fantastisch goede zanger werd bijgestaan door een sterke liveband en twee backingvocalisten om U tegen te zeggen. Ze maakten het geheel nog net iets kleurrijker en het waren die dingen die van een goeie show een zeer goeie show maakten. De muziek werd positief onthaald en soms net iets anders gespeeld, waardoor het toch fris aanvoelde voor wie de muziek door en door kent.

Nummers als “Rolling” rolden dan ook vlot naar binnen en wanneer het funkgehalte door de bassist een beetje werd opgedreven, werd er ook duidelijk wat meer bewogen in The Barn. “Hero” werd net als op de plaat ingeleid met een solo intro. Kiwanuka toonde zo aan dat hij niet meer nodig heeft dan zijn sterke stem en een gitaar. Prachtig. Voor de rest van het nummer kwam de band erbij en wat er dan gebeurde, kunnen we alleen maar opschrijven met een ‘wauw’. Na enkele minder gekende, maar niet minderwaardige, nummers moest “Cold Little Heart” nog aanbreken en de hit werd dan ook uiterst warm onthaald. Tot slot werd nog “Love & Hate” gebracht, wat een gigantisch sterke afsluiter was van een tot dan toe al fenomenaal optreden. Michael Kiwanuka maakte van The Barn in geen tijd zijn wereld en deed ons eventjes vergeten dat we er al drie festivaldagen hebben op zitten. Dit was zonder twijfel een van de beste optredens van Rock Werchter 2022. Amai.

The Record Company – The Slope

Wie nog eens wat echte rock wilde horen, moest om iets na zes aan The Slope zijn. The Record Company klonk er zo Amerikaans als een Amerikaanse rockband maar kan klinken. Denk dus aan invloeden van Elvis en The Black Keys en je weet wat je kan verwachten. Van die eerste coverden ze zelfs zijn “Hound Dog”, maar dan in een iets meer bluesy rockversie, waardoor het eigenlijk gewoon afgrijselijk werd. Jammer, want buiten alle clichés hoorden we enkele fijne nummers. Toch voelde het allemaal wat te gemaakt en geforceerd aan, waardoor we net iets te veel naar braakneigingen gingen dan naar dansmoves. Dat we The Record Company dus niet snel hoeven terug te zien, is een understatement.

Jimmy Eat World – KluB C

Met Jimmy Eat World hadden de liefhebbers van de iets stevigere gitaren nog een laatste kans om eens alles te geven. De poppunkers speelden in 2017 nog op de Main Stage, maar nu moesten ze het met een goed gevulde KluB C doen. Dat er geen gras zou beginnen groeien tussen de planken van de tent, hoorden we meteen toen we met “Pain” en “Futures” twee knallers op ons bord kregen. Het was duidelijk dat er een deel echte fans waren die alles mee konden kwelen, maar ook gewoon mensen die stonden te wachten op de hits. Die laatste groep moest wel heel lang wachten en daardoor gingen er druppelsgewijs mensen uit de tent. Totaal onterecht, want Jimmy Eat World bracht een heel strakke set die eigenlijk nergens aan snelheid inboette.

Het was ook zo dat de mannen het publiek zelfs niet moest opjutten, want het enthousiasme kwam gewoon vanzelf. Met vijftien nummers op een uur tijd werd er heel wat gespeeld en eigenlijk zakte de set nooit volledig in; enkel bij “Blister”, wanneer de gitarist de zang op zich nam, hadden we wat last met de toonvastheid. De cliché meezingmomenten skipten ze, want er werd gewoon to the point en met veel energie gespeeld. Zo ook tijdens het breekbare “Hear You Me”, waarbij nagenoeg iedereen meebrulde, en ook afsluiter “The Middle” werd gewoon gespeeld zonder dat de frontman daarbij stopte met zingen en het publiek zijn werk liet doen. Jimmy Eat World weet goed genoeg dat het lekker kan spelen en hoeft daardoor geen clichés boven te halen.

Royal Blood – Main Stage

Royal Blood schoot met zijn debuut meteen naar de sterren, ging daar met zijn tweede plaat een stukje aan voorbij, maar viel met het nieuwe Typhoons eigenlijk terug met zijn gat op de grond. De disco-invloeden die de mannen met hun rock vermengden, sloegen op de plaat minder aan, al bewezen ze een tijd geleden in de Lotto Arena dat het live allemaal dat tikkeltje rauwer klinkt. Laat ons wel duidelijk wezen dat de Britten hun plekje hoog op de affiche helemaal niet hebben gestolen, al waren er op de Main Stage misschien een tikkeltje te veel rockclichés.

Gelukkig gaat het een band als Royal Blood gigantisch goed af om dat beetje arrogantie uit te stralen. Al van bij opener “Typhoons” straalde de cool van Mike Kerrs gezicht, waardoor er meteen soort elektriciteit voelbaar was tussen podium en publiek. Die leidde niet veel later al tot een eerste ontploffing in de vorm van het tweeluik “Boilermaker”/“Lights Out”. De energie zat met andere woorden meer dan goed, want hier en daar ontstonden er zelfs al wat moshpits. Het energieniveau bleef dan ook stijgen met onder andere “Come on Over”, al speelde het feestje zich bij het nieuwere materiaal toch veelal af in de voorste regionen. Bij “Trouble’s Coming” stond er zo zelfs een weggemoffelde synthspeler in het hoekje. Royal Blood speelde dus zeker wel strak, al staken er steeds meer clichés de kop op. Het trots staren naar het publiek, de minutenlange drumsolo bij “Little Monster”… de mannen haalden op die manier het tempo telkens uit hun set. Ook de solo in “Loose Change” sleepte bijvoorbeeld wat aan, al was het daaropvolgende “Figure it Out” wel weer een energiebommetje. Royal Blood balanceerde dus op een koord tussen onpersoonlijk en rock-‘n-roll, waardoor het geheel een beetje dubbel aanvoelde. De perfecte band voor een festivalpubliek, wat minder voor de meerwaardezoeker.

Disclosure – The Barn

Werchter had duidelijk zin in een feestje, want ruim voor de dj-set van Disclosure effectief begon, stond The Barn al afgeladen vol. Geef de twintigduizend zielen maar eens ongelijk, want het Britse duo staat altijd garant voor een feestje. Dat ze weten hoe ze een set tot een kookpunt moeten brengen, bewezen ze meteen door hitje “White Noise” in de mix te gooien. De toon was gezet en het gefeest ging nog een uur ongestoord voort. Dat de gebroeders Lawrence live maar weinig toevoegden aan de nummers, maakten ze goed met het visuele spektakel dat zich achter hen afspeelde op de LED-schermen. De opgekropte knaldrang werd hoe dan ook ongehinderd losgegooid op de pompende beats, waar hier en daar de zang van onder meer The Weeknd of Fatoumata Diawara op te horen was. Hier en daar bleef Disclosure wel even hangen in het repetitieve en sloeg de verveling bij ons wat toe. En nee, daar kon ook een sitdown weinig aan veranderen. Op het einde kwam er dan toch nog iets onverwachts. Tijdens “Tondo” werden ze namelijk vergezeld door de Duitse techno-fanfare MEUTE en die bliezen letterlijk heel de tent omver. Disclosure draaide over heel de lijn bekeken een weinig verrassende dj-set, maar kreeg ermee wel de vermoeide benen van de festivalgangers nog netjes los. Dat is op zich al een nobele prestatie.

Snail Mail – The Slope

Dit jaar werd The Slope afgesloten door enkele vrouwen met groot muzikaal talent, en Snail Mail was daar een voorbeeld van. De Amerikaanse bracht eind vorig jaar haar tweede album Valentine uit en live bracht ze uiteraard naast nummers van die langspeler ook oudere nummers. Openen deed ze meteen met een van haar beste nummers: “Valentine”. Stevige start, zou je kunnen denken, maar door de grote hoeveelheid gebaren naar haar geluidstechnicus leek het eerder nog een snelle soundcheck. Daarna herpakte Snail Mail zich en volgden de nummers elkaar aan een hoog tempo op. De zangeres wisselde af tussen elektrische en akoestische gitaar, maar die afwisseling was minder terug te vinden in de opbouw van de set. Het werd gauw wat eentonig en wegens een gebrek aan bindteksten werd de set nooit doorbroken met een babbeltje. Toch bleef Snail Mail keer op keer leuke nummers brengen, die dankzij de elektrische gitaar net iets steviger in de schoenen stonden. De stem van de singer-songwriter was dan weer net iets minder stevig, waardoor de zang niet altijd even stabiel was. De opkomst van publiek aan The Slope was trouwens eerder beperkt in vergelijking met de rest van de dag, maar dat maakte de set van Snail Mail niet minder gezellig voor de aanwezigen.

Lost Frequencies LIVE – KluB C

Het was een uiterst druk weekend voor onze landgenoot Lost Frequencies. De afgelopen dagen draaide hij op festivals in Noorwegen, Tsjechië en Portugal, maar op de laatste dag van de week speelde hij gewoon een thuismatch op Werchter. Anders dan tijdens zijn eerdere passage in 2016, trad hij deze keer aan met een liveshow. Wat je je daarbij moet voorstellen? Een EDM-feestje waar Felix De Laet zijn nummers in een ‘nieuw’ jasje stak met de hulp van een toetsenist, een drummer, een redelijk goed zingende MC en heel veel confetti. ‘Hoe pakte dat uit op Rock Werchter?’, horen we je al denken. Als we het publiek mogen geloven, zeer goed. Wij vonden het daarentegen eerder wisselvallig. De drum-‘n-bassversie van zijn doorbraaksingle “Are You With Me” had hij bijvoorbeeld beter thuisgelaten en ook zijn nieuwe single “Questions” werd net iets te lang in de schijnwerpers gezet. Daartegenover stonden dan weer wel een leuke remix van Angèle’s “Flou” die heel de tent uit de bol liet gaan en “Where Are You Now?” waar hij Calum Scott speciaal voor liet overvliegen. Een feestje was het in zekere zin wel, maar wij hadden toch nog iets meer live-feeling verwacht.

Lost Frequencies speelt op 5 november in Vorst Nationaal en op 12 november in de Lotto Arena.

Polo G – The Barn

Amerikaanse rappers op Rock Werchter, het is in het verleden zelden een droomhuwelijk gebleken. Des te meer waren we verrast dat Rock Werchter Polo G de positie van headliner in The Barn op de slotdag toevertrouwde. De Amerikaan mag met zijn 26 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify wel een van de populairste rappers van het moment zijn, de interesse in hem bleek gering. De tent geraakte met veel moeite voor een derde gevuld en dan moesten we ook nog eens de obligatoire opwarming van zijn schreeuwende dj doorstaan. Pas na een dik kwartier kwam Polo G op, om uiteindelijk een van de meeste belabberde optredens van heel het weekend te spelen. Het gebrek aan goesting spatte er zo vanaf en zelfs bij zijn meer gekende nummers “RAPSTAR” en “21” deed Polo G amper moeite. Het enige positieve aan heel het optreden was het voorste deel van het publiek, dat wel op de afspraak was en voor de broodnodige sfeer kon zorgen. De slechte reputatie van de hiphoppers deed Polo G met andere woorden alle eer aan.

Jehnny Beth – The Slope

Française Jehnny Beth, of Camille Berthomier zoals ze echt heet, mocht The Slope afsluiten en dat deed ze in stijl. Na deel te hebben uitgemaakt van John & Jehn en Savages bracht ze twee jaar terug haar solodebuut TO LOVE IS TO LIVE uit en daarmee kwam ze op de laatste dag van Rock Werchter The Slope slopen. Vanaf opener “Innocent” werden looiharde bassen de lucht in gejaagd, terwijl Beth mysterieus het podium besteeg met een rood lampje op haar gezicht. De artieste balanceerde met momenten tussen dreigend en verleidelijk, bijvoorbeeld wanneer ze tijdens “Flower” achteraan het kleine podium op een verhoog lag. Het zwarte kostuum en de donkere haren gingen gepaard met felroze stiletto’s die al gauw ruimte moesten maken voor blote voeten, zodat Jehnny Beth op de hekken bij het publiek kon balanceren vooraleer ze begon met crowdsurfen.

De zware, industriële muziek kende met “We Will Sin Together” toch een rustpuntje, waarbij er hier op zenuwslopende wijze en met bezwerende backingvocals spanning werd opgebouwd. Beth kroop eventjes de pit in vooraleer ze een cover van Nine Inch Nails bracht en ondanks dat er niet zoveel volk aanwezig was, deed ze dat met volle overtuigingskracht. Ze was dankbaar voor de mensen die aanwezig waren en leek dan ook met het publiek in dialoog te gaan tijdens korte pauzes tussen de nummers. The Slope werd afgesloten met “New World” en “‘I’m the Man”, wat wederom uitgroeide tot een beleving waarbij artiest en publiek één werden. Jehnny Beth verkocht redelijk wat show, maar nooit ten koste van de muziek. En zo versterkte ze haar muziek alleen maar tot de ultieme Jehnny Beth-ervaring.

MEUTE – KluB C

Ook de KluB C werd in schoonheid afgesloten en hier gebeurde dat door de elfkoppige band MEUTE. De Duitsers combineerden op hun twee albums techno en house en brachten deze live als fanfare. Gevolg: een heel groot feest in de KluB C. De band mocht dan wel voor een groot deel tegelijk met Red Hot Chili Peppers spelen, MEUTE kon toch op een grote opkomst rekenen en maakte er dan ook het beste van. Net als een dj dat zou doen, bouwde het elftal regelmatig de spanning op, om dan uiteindelijk met het publiek los te gaan eens de drop aan bod kwam. Wie na vier dagen Rock Werchter nog energie overhad, stond hier de laatste dansspieren los te schudden. Zoals tijdens menig dj-set werd er ook hier plots spontaan een ‘eeeeeeh-ooooooh’ momentje gecreëerd in het publiek, vond er een sit down plaats en waren er zatte mensen ruzie aan het maken. Toch is MEUTE in feite cooler dan een dj, want hier waren er zwoele saxofoonsolo’s en elf muzikanten die afhankelijk van de varianties in de muziek op andere posities over het podium en de verhoogjes gingen staan. MEUTE zorgde voor heel wat leute en zo werd Rock Werchter met een knaller afgesloten! Ah nee, die rode pepertjes waren nog bezig op de Main Stage.

MEUTE staat op 2 december nog in de Ancienne Belgique.

Onze recensie van Red Hot Chili Peppers lees je hier.
Onze recensie van The Killers lees je hier.
Alle recensies van Rock Werchter 2022 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Robbe Rooms en Lucas Palmans.