Het brein achter Snail Mail, Lindsey Jordan, was amper zestien jaar oud toen ze de ep Habit uitbracht en prompt werd uitgeroepen tot redder van het indierockgenre. Ook wij vielen voor de trage liedjes van de Amerikaanse. De teksten waren namelijk verrassend volwassen (hoeveel tieners bedenken lijnen als ‘If you look death right in the face / Don’t thank him / Because there’s nothing and there won’t ever be’?), en het gitaarwerk voelde tegelijkertijd origineel én vertrouwd aan. Denk maar aan bands als Sonic Youth, die ook met alternatieve gitaarstemmingen durfden te experimenteren.
Zes sterke nummers kunnen je ver brengen, zo blijkt, en Jordan tekende een contract bij legendarisch Matador Records, waaronder ze in 2018 het lovend onthaalde debuut Lush uitbracht. Zelf waren wij iets minder enthousiast. Singles “Pristine” en “Heat Wave” zijn nog steeds ijzersterke poprocknummers, maar een groot deel van de plaat kabbelde eigenlijk wat voort. We waren dus benieuwd of de nog altijd maar tweeëntwintigjarige Jordan deze keer de favorietenrol zou waarmaken.
Ja en nee, zo blijkt. Eerst het goede nieuws. Het jonge talent vindt zichzelf onmiskenbaar opnieuw uit. Het gitaarwerk is op deze plaat nog steeds sterk aanwezig, maar doet op nummers als “Ben Franklin” of “Forever (Sailing)” een stapje achteruit in het voordeel van aanstekelijke jaren tachtig synths. Er wordt ook veel meer met arrangementen geëxperimenteerd. Een gewaagde zet voor iemand die tot nu toe vooral faam genoot als gitaarwonderkind, maar het werkt.
Het is ook duidelijk dat de herkenbare stem van Jordan op korte tijd enorm is geëvolueerd. Mensen die haar live aan het werk zagen, weten dat de vocaal ongeschoolde Amerikaanse er af en toe eens goed naast kan zingen, en Jordan vangt dat op door het op Valentine bij momenten veel zachter aan te pakken. Het zorgt voor dynamiek en doet haar soms bijna als een ander persoon klinken, al valt het op dat ze veel minder naar hoge noten reikt zoals op haar debuut. We hopen maar dat de stembanden het niet aan het begeven zijn.
Dat brengt ons meteen bij de mindere puntjes. Uitstekende single “Valentine” is eigenlijk het enige nummer waarop Jordan vocaal nog eens goed uithaalt en samen met het toffe “Glory” en groeier “Headlock” ook het enige liedje waarin de gitaar centraal staat. Hoewel de arrangementen sterk zijn, bevat Valentine maar weinig catchy hooks of echt beklijvende melodieën. Agressiever gitaarwerk had voor extra drive kunnen zorgen, maar die momenten zijn schaars, waardoor Valentine vaak wat voortkabbelt.
“Automate” is het enige liedje dat we echt slecht vinden, maar een zacht tokkelliedje als “C et al” passeert onopgemerkt en ook “Light Blue” vinden wij een beetje klef door de strijkers. We weten niet of het een idee was van producer Brad Cook (van onder andere Bon Iver en Waxahatchee). Gelukkig zijn er nog de goeie teksten. Boekenworm Jordan zingt vol zelfbewuste pathos over het einde van een relatie, maar komt weg met de vele dramatische zinnen door het hoge tongue-in-cheek gehalte.
Als we al die zaken in overweging nemen, concluderen wij dat Valentine over goede arrangementen en productie beschikt, maar de liedjes zelf niet altijd even sterk zijn. ‘Mia, don’t cry / I love you forever / But I gotta grow up now / No, I can’t keep holding onto you anymore’, zingt Jordan op “Mia”, en opgroeien doet ze hier weldegelijk. Ook de liedjes groeien na meerdere luisterbeurten. Toch wordt haar status als wonderkind (opnieuw) net niet waargemaakt. Derde keer goede keer dan maar?
Website / Facebook / Instagram
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
