In 2014 neemt een 14-jarige Emma Balemans deel aan The Voice Kids. Ze wint de talentenjacht niet, maar een paar maanden later drukt Emma Bale – want in het Engels klinkt dat toch veel cooler? – haar stempel op Vlaanderen met haar cover van Kodalines “All I Want”. Daarna volgen er nog features op nummers van Milow en Lost Frequencies, mocht ze haar kunnen tonen aan de weide van Werchter en kwam ze opdraven in het VTM-programma Liefde Voor Muziek. Een mooi parcours voor de nu 21-jarige zangeres, maar er ontbrak één ding: een debuutplaat. In een interview aan ons vertelde ze dat het idee van een album maken haar altijd veel angst inboezemde, maar nu is het eindelijk zover.
Na lang teasen en singles uitbrengen ligt RETROSPECT ein-de-lijk in de (al dan niet virtuele) rekken. Een album waarin Emma naar eigen zeggen zichzelf heeft gevonden en zich helemaal heeft kunnen ontplooien. Eentje waarin ze haar totaalbeeld kon uitwerken, maar in dat totaalbeeld schiet er regelmatig wat te kort. Ja, pop kan ook minimalistisch zijn en nog goed klinken; dat bewijst de zangeres ook ettelijke keren, maar heel vaak mist er een stevige afkruiding.
We zijn hier natuurlijk niet om Emma Bale af te breken, want laten we eerlijk zijn, we hebben respect voor wat ze op zo’n jonge leeftijd al bereikt heeft. Er staan dan ook zeker een paar sterke nummers op haar debuutplaat, zoals bijvoorbeeld de single “greedy”, waarin ze haar innerlijke Daft Punk naar boven haalt. Begeleid door zwoele baslijntjes en funky gitaartjes klinkt haar robotachtige stem als een leuk feestje. Ook “mind games” is aangenaam, zeker als de bijzonder catchy refreinen aanbreken; de bedoeling van RETROSPECT is duidelijk: fijne nummers vanuit het volledige spectrum der popmuziek met niet al te veel om het lijf.
Laat nu net dat laatste iets zijn waar het schoentje regelmatig wringt. We merkten bijvoorbeeld al bij singles als “everything you are” dat we een beetje op onze honger bleven zitten. De intentie achter het nummer was glashelder, maar de uitvoering leek niet echt van de grond te komen. Gewoontjes, om er een woord op te plakken. Het komt wel vaker voor, want zo wordt er aan de spannende intro van “amsterdam” nooit echt een vervolg gebreid of lijkt de mix van r&b, soul en pop in “trust issues” nooit echt aan te slaan.
Soms lukt het natuurlijk ook wel, want de jonge zangeres heeft zeker talent; laat daar geen twijfel over bestaan. Het op Billie Eilish geïnspireerde “bad” is bijvoorbeeld nog een heel cool nummer, waarin de donkere bassen de bovenhand nemen. Iets helemaal anders krijgen we te horen op albumafsluiter “the woman I am today”. Een iet of wat dromerige akoestische ballade wordt heel zacht overgebracht, maar al snel hervallen we in oude gewoontes: er gebeurt te weinig om te blijven boeien.
Emma Bale had met RETROSPECT een duidelijk doel voor ogen en op vlak van een samenhangend project is dat zeker gelukt. Er valt geen enkel nummer echt uit de boot, het totaalplaatje klopt en er staan zeker en vast enkele uitspringers op. Het enige probleem is dat er iets te weinig gebeurt op de nummers die niet opvallen. Alsof je een lekker pak friet krijgt, zonder zout of mayonaise. We bleven jammer genoeg iets te vaak op onze honger zitten.
Mocht je – onder welke interpretatie dan ook – nog niet voldaan zijn met de eerste twaalf nummers, dan kan je nog altijd eens genieten van alle Liefde Voor Muziek-covers die Emma maakte, bijgevoegd aan de plaat.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
