© CPU – Cédric Depraetere
Niet alleen de weergoden zijn ons dezer dagen goed gezind, ook de rockgoden blijken in opperbeste ‘rock on’-stemming te verkeren. Gisteren streek Royal Blood namelijk nog eens neer in ons land in het kader van hun Europese tour. Van een leien dakje verliep de start van de tour echter niet, want eergisteren moest de band nog verstek geven in de Franse hoofdstad door een staking. Gelukkig hielden de vakbonden zich in Antwerpen rustig en konden wij wel volop genieten van strakke gitaarmuziek.
© CPU – Cédric Depraetere
Vorige week werd geheel onverwachts RHEA nog toegevoegd als extra voorprogramma en zo zakten we in de vroege avond al af naar de Lotto Arena. Echt vol was de zaal nog niet toen de vijf “Ready To Rumble” met veel power inzetten, maar dat was vooral te wijten aan de avondspits en de ietwat ondankbare vroege aanvangstijd. Naarmate de set vorderde, stroomde het publiek dan toch met mondjesmaat binnen, en werd het op die manier getuige van een set in stijgende lijn. De muzikale gelijkenissen tussen RHEA en de hoofdact hielpen gisteren om de zaal met bombast te vullen en het publiek over de streep te trekken. Tijdens “Rather Be Nothing” werd er zo al enthousiast meegeklapt en bij het uitgesponnen “Shut Up & Take My Money” gingen heel wat hoofden vlotjes op en neer. RHEA leek al helemaal klaar voor dat grote podium van Werchter deze zomer!
© CPU – Cédric Depraetere
Een kleine twintig minuten later, nadat de laatste tonen van RHEA door de arena weergalmden, betrad special guest The Amazons het podium. De Britse rockers zijn nog maar recent de studio uit, waar ze de laatste hand legden aan hun nieuwe plaat. De goesting om weer op tour te gaan, was er dan ook duidelijk, al liep de start met “In My Mind” niet geheel vlekkeloos. De akoestiek van de zaal speelde het viertal doorheen het hele optreden parten en zo kon de band zijn potentieel niet volledig benutten. Met “Bloodrush”, dat morgen verschijnt, en “How Would I Know” kregen we gisteren vers arenavullend materiaal te horen, maar echt overtuigen konden ze pas op het einde met een heerlijke versie van “Black Magic”.
De klok van Royal Blood kunnen we heel wat andere grote bands aanraden, want stipt om klokslag negen uur dimden de lichten en weerklonken onheilspellende geluiden door de grote geluidwoofers. Met “Typhoons” schoten ze meteen vinnig uit de startblokken, al leek het publiek toch een refrein of twee nodig te hebben om op temperatuur te komen. Na een bondige voorstelling – ‘We are Royal Blood from Brighton, England’ – werd daarna al “Boilermaker” voor de leeuwen gegooid, nog zo’n nieuwe van de derde plaat. In een ijzige coolness bewerkte Mike Kerr zijn vier bassnaren en daardoor jutte hij al behoorlijk wat mensen op de voorste rijen op.
© CPU – Cédric Depraetere
De definitieve ijsbreker liet niet lang op zich wachten, en voor iedereen het goed en wel besefte, werd publiekslieveling “Lights Out” gelanceerd. De ban was gebroken en er ontstond een eerste kleine pit. Als echte vakmannen gooiden de twee vervolgens, ondanks de hoge benzineprijs, nog wat olie op het vuur met behulp van “Come on Over” en “Hook, Line & Sinker”. Het oude materiaal deed wat er van hen verwacht werd.
Op zijn recentste plaat probeerde Royal Blood iets nieuws uit, en dat had ook gevolgen op het podium. Tijdens “Trouble’s Coming” en het iets minder overtuigende “Limbo” werd het duo bijgestaan door een toetsenist, die de nummers op zijn manier van extra bombast kon voorzien. Mike en Ben stonden overigens op een extra podest gepositioneerd, waardoor ze zoals gewoonlijk vaak met elkaar in interactie trad. Dat podest werd omringd door een gigantische ledwall, en werd daarbovenop nog eens mooi in scene gezet door de lichtmannen. Het gaf bepaalde nummers (denk maar aan “How Did We Get So Dark?”) toch een extra sfeer die de muziek tot leven wekte.
De motor van de pletwals Royal Blood sputterde gisteren jammer genoeg wel een aantal keer. Zo weerklonk plots “I Only Lie When I Love You”, terwijl dat nummer nog niet eens de officiële setlist haalde. Het ‘foutje’ werd wel vroeg genoeg opgemerkt door het duo en abrupt weer goedgemaakt met een explosieve versie van “Little Monster”, gevolgd door een drumdemonstratie van Ben Thatcher. De drumvellen zagen af, het publiek genoot en Ben leek duidelijk te genieten van zijn moment.
© CPU – Cédric Depraetere
Kort daarna liep het echter helemaal mis. Bij “Million & One” moest het optreden even stilgelegd worden nadat een fan onwel was geworden op het middenplein. Alsof er niets was gebeurd, werkte Royal Blood het nummer na enkele minuten onderbreking nog spitsvondig af. Ook het gloednieuwe “Honeybrains” moest opnieuw worden ingezet nadat het licht in de zaal helemaal uitging. De herstart veranderde jammer genoeg niets aan de eerder makke reactie van het publiek op het strak gebrachte riffnummer.
Royal Blood toonde zich gul in het samenstellen van de setlist en gooide in het slot nog heel wat favorieten te grabbel. “Loose Change” kende bijvoorbeeld een strak einde dat terug wat sfeer (en een moshpit) in de Lotto Arena bracht. Het bleek ook de ideale inleiding voor de overrompelende pletwals “Figure It Out”. Frontzanger Mike Kerr gebruikte het grote podium tijdens dat nummer nog een laatste keer (jawel: van links naar rechts) om iedereen voor die eindspurt over de streep te krijgen. Dat liet het publiek zich niet twee keer zeggen en zo zong het de kenmerkende riff luidkeels mee.
© CPU – Cédric Depraetere
Het verwachte hoogtepunt was het einde van de reguliere set, maar de Britten hadden ook nog een bisronde in petto. Onverwachts startte deze met het pianonummer “All We Have Is Now”, waarvoor Kerr hoogstpersoonlijk achter de toetsen ging zitten. Ongewoon voor Royal Blood-termen (lees: geen gitaren), maar daarom niet minder gewaardeerd door het publiek. Het rockhart kreeg ten slotte ook nog het materiaal om sneller te kunnen gaan slaan. “Ten Tonne Skeleton” zorgde voor een flinke dosis endorfine en met het stevige en strakke “Out Of The Black” sloot Royal Blood op overtuigende wijze af.
Ondanks enkele probleempjes zette Royal Blood een strakke en overtuigende set neer, waarmee het zijn goede livereputatie alle eer aandeed. Typhoons zorgde voor een welgekomen nieuwe impuls in de setlist van de Britse rock-‘n-rollers en het viel op dat de meeste nummers van die plaat live nog dat tikkeltje strakker klonken. Voor de sfeer zorgden dan weer de hits van de eerste twee platen, en daar speelden ze slim op in. Deze zomer spelen ze overigens nog eens op Rock Werchter en met deze vorm is dat absoluut weer een aanrader!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Typhoons
Boilermaker
Lights Out
Come on Over
Trouble’s Coming
Hook, Line & Sinker
Little Monster
How Did We Get So Dark?
Million and One
Limbo
Honeybrains
Loose Change
Figure It Out
All We Have Is Now
Ten Tonne Skeleton
Out of the Black
Klopt niet volledig. Tijdens ‘Million & One’ was er iemand onwel geworden in het publiek en had dringend medische zorgen nodig. Daarom is het concert enkele minuten stilgelegd. Dit had niks met technische problemen te maken.
Nou, een beetje kritische verslaggeving is wel op z’n plaats hier. Het geluid in de arena was de eerste helft van het concert ronduit slecht. Pas na drie kwartier werd het aanmerkelijk beter, was de zanger te verstaan en was er meer balans in het geluid. Wellicht is de arena een acoustische nachtmerrie, maar hou er dan geen concerten. Overigens stond ik halverwege en heb ik ook de onderbreking van het concert meegemaakt. Vreemd genoeg heb ik totaal niets gezien van een persoon die onwel was geraakt en geholpen moest worden, terwijl ik met mijn lengte makkelijk over het publiek kan kijken.
Overigens wel een goede lichtshow, mooie techniek maar dan wel heel irritant dat beeld en geluid totaal niet synchroon liepen. Dat moet in zo een zaal toch in te regelen zijn, het is geen stadion voor 100.000 bezoekers.