Dat een knaller van een debuutalbum achteraf vaak een vervloekt geschenk blijkt, moet je maar eens vragen aan ene Julian Casablancas. Onvoorzien succes gaat namelijk hand in hand met onmogelijk vervulbare verwachtingen. Mike Kerr en Ben Thatcher besloten in 2014 toch het zekere voor het onzekere te nemen en lanceerden met Royal Blood een van de debuutplaten van het decennium. Met hun no-nonsense gitaarriffs en complexe drumritmes veroorzaakten ze trillingen in het normaal strakgespannen wateroppervlakte van de rockscene. We leken er maar niet genoeg van krijgen, tot we dat uiteindelijk dus wel deden. Hun opvolgalbum How Did We Get So Dark? wist afgezien van hits als “Lights Out” en “I Only Lie When I Love You”, geen potten te breken. Ook Kerr en Thatcher moeten gemerkt hebben dat het publiek eenzelfde kunstje geen derde maal zou appreciëren en besloten het na een aantal jaren radiostilte over een andere boeg te gooien. Ze begeven zich nu op terrein dat reeds ontgonnen is door bands binnen hetzelfde genre: dancerock. We verwijzen hiermee naar bands als Muse en Foo Fighters, die hun laatste albums ook in een beglitterd discojasje hebben gehuld.
De stijlbreuk van Royal Blood gaat verder dan puur instrumentale aanpassingen, aangezien de albumcover van Typhoons ditmaal dus wel kleur bevat. “Trouble’s Coming” was de eerste indicatie van de weg die ze met hun nieuwe album zouden inslaan: een schemerig, neonverlicht pad. Meteen werd duidelijk dat elektronica een veel belangrijkere rol zou spelen binnen hun geluid. Een geslaagde keuze, zo blijkt, want het lijkt haast onmogelijk om de zwevende, hoge synthesizer boven de dreunende basgitaar beu te raken. Er wordt in stijgende lijn opgebouwd richting het refrein, dat velen van ons ondertussen al luidkeels zullen meezingen. Hier laat zanger Kerr zich ondersteunen door een set achtergrondzangeressen die het geheel o zo catchy maken. Diezelfde zangeressen zullen trouwens op het merendeel van het album van de partij zijn.
De adrenalineknop wordt verder opengedraaid op “Oblivion”. De heren creëren spanning met schijnbaar valse tonen, waarna ze ons overvallen met een frontale uppercut van een gitaar. Als gehypnotiseerd probeert onze nek te volgen door op gevaarlijke snelheid mee te headbangen. Wanneer alle instrumentatie samenkomt, heerst er een sfeer van chaos, maar gezien de korte duur van het nummer is dat zeker geoorloofd. Met “Typhoons” maken we voor een tweede maal kennis met het nieuwe discogeluid. Tijdens de intro horen we Kerrs zang gewikkeld in een deken van galm, een techniek die later ook terug zal komen in “Boilermaker”. Een upbeat, groovy drumritme zet de toon, strakke gitaarriffs doen de rest. Toch mag het refrein zich de ster van de show noemen: een oorwurm van jewelste. Het ultieme bewijs dat de hoed van Royal Blood gevuld is met meer dan simpele gitaardeuntjes alleen.
Als tot nu toe vooral de hogere octaven zijn opgezocht, brengt het tweetal daar verandering in met “Who Needs Friends”. Diep, dreigend, donker. Afgezien van deze toonverandering en de toevoeging van een koebel kunnen we echter weinig nieuws melden. De eentonige gitaarriff gaat na een eindje nogal vervelen, en ook de songtekst weet weinig te verrassen. Het refrein kan weer tellen qua aanstekelijkheid en ook het korte piano-intermezzo mag er zijn, maar van muzikale inventiviteit is er zeker geen sprake.
Sommigen zullen zich ondertussen wel afvragen: leuk en wel, maar van dat nieuwe geluid hebben we precies nog niet zoveel gemerkt? Alsof de heren van Royal Blood je gehoord hebben, halen ze in de volgende nummers alles qua elektronica uit de kast. “Million and One” start met een lange intro op basis van een retro, sci-fi elektrodeuntje dat geleidelijk aanzwelt en een heerlijke spanning creëert. Qua sfeer slaan ze hier de nagel op de kop, met extra nadruk op de drumsamples en synthesizer, als waren ze rechtstreeks uit een Muse-album geplukt. Waar we normaliter een gitaarsolo verwachten, worden nu elektronisch violen nagebootst. Deze geladen sfeer zet zich met een vlotte overgang verder in “Limbo”. Muzikaal gezien zal opnieuw niemand hier spreken van innovatie, maar enige appreciatie voor de complexe ritmische wisselwerking tussen gitaar en slagwerk is zeker op zijn plaats. Met 4 minuten en 53 seconden is dit ook meteen het langste nummer dat Royal Blood ooit schreef en het merendeel van die tijd bevindt zich in de outro. Hier vertraagt de hartslag en wordt er volledig gefocust op elektronica, een fade-out à la Justice. Allemaal nieuwe klanken op het palet van Royal Blood, maar smaken doet het zeker.
Met “Either You Want It” nemen de heren een korte tussenstop in het land der britpop. Er wordt omgeschakeld naar majeurakkoorden en het wolkendek breekt open. De combinatie van echoënde piano en Kerrs kopstem zorgt voor een opgewekt sfeertje. Het klinkt als Royal Bloods versie van een zomernummer, en komt waarschijnlijk niet toevallig voor “Boilermaker”, want een groter contrast was moeilijk geweest. Hiervoor zat het duo samen met Queens of the Stone Age-frontman Josh Homme en dat valt eraan te merken: we duiken rechtstreeks van frisse tonen in rauw gitaargedreun. De twee wisselen heftige strofes mooi af met luchtige, psychedelische tussenstukjes en creëren zo een krachtig geheel. Eindigen doen ze met een gitaarsolo waar Mike nadien nog een paar verzen over spuwt: dit is Royal Blood zoals we ze kennen!
Na “Boilermaker” blijkt de voorraad creativiteit evenwel te zijn opgebruikt, want deze sterke lijn kan de groep niet aanhouden. “Mad Visions” en “Hold On” zijn één pot nat en slagen er niet in onze hartslag op peil te houden. Steeds opnieuw wordt dezelfde opbouw gebruikt en ook de koorzang, ondersteund door piano, hangt ons ondertussen een beetje de keel uit. We vinden het vooral erg jammer dat de competenties van drummer Thatcher onbenut lijken wegens een overstap naar makkelijker consumeerbare drumritmes.
Afsluiten wordt gedaan met “All We Have Is Now”, een kalme, weemoedige eindnoot zoals dat op ruige rockalbums wel vaker durft gebeuren. Alle toeters en bellen worden achterwege gelaten en Kerr zet zich achter de piano voor een pianoballade pur sang. Zijn zang wordt nog steeds voorzien van een stevige laag galm om alles niet al te hard te doen afsteken tegen de rest van het album. “All We Have Is Now” is niet zozeer een nummer op zichzelf, maar meer de afsluiter van een verhaal, namelijk het wegzakken aan de keukentafel na een lange nacht uitgaan.
Royal Blood heeft het opnieuw gedaan: een klepper van een plaat afgeleverd. Ons sprakeloos achterlaten zit er niet in, maar het is verdomd moeilijk om tijdens het luisteren al je lichaamsdelen stil te houden. Zij die al luisterden naar Royal Blood, zullen dat blijven doen, maar met zijn nieuwe geluid zal Typhoons hopelijk ook de harten van een nieuwe reeks muziekliefhebbers weten te overtuigen, namelijk hen wie het ruwe rock-‘n-rollgeluid eerder afschrikte. De frituur op de hoek verkoopt nog steeds frikandellen, maar heeft nu ook vegetarische hamburgers in de aanbieding. In een muziekwereld van eindeloze vernieuwing is het soms niet erg dat gevestigde artiesten zichzelf heruitvinden en blijven evolueren: het is muziek als deze die fans lang vergeten gitaren van onder het stof doet halen. Rock on, Royal Blood; jullie kunnen er wat van.
Facebook / Instagram / Website
1 Comment