© CPU – Joost Van Hoey
We mogen weer! Dat was het overheersende gevoel op de eerste festivaldag van Best Kept Secret. Het vernieuwde terrein was nog even wennen, maar op dag twee leek iedereen zijn weg naar de verschillende podia makkelijk te vinden. Overdag stelden zich veel opkomende bands voor op onder andere The Secret en de Cashbah, maar de meerderheid keek uiteraard vooral uit naar de grote terugkeer van The Strokes. Voor de groep echter op de ONE stond, zagen we overdag shows van obder andere Fontaines D.C., dEUS, Metronomy en Beach House.
L’Rain @ The Secret
© CPU – Joost Van Hoey
L’Rain nam break a leg net iets te serieus. De multi-instrumentaliste moest helaas op een krukje zitten wegens een blessure, waardoor haar hele show visueel redelijk statisch werd. Muzikaal stond er echter veel te gebeuren, want haar vier muzikale kompanen hielpen haar om haar abstracte melodieën te brengen. Soms werd het echter net iets te complex of leek ze zelf ontevreden over bepaalde zaken, waardoor de aandacht houden moeilijk werd en we niet heel de set als geslaagd kunnen beschouwen. In een intieme setting zou dat wellicht anders zijn, maar als eerste act van de dag was het ook iets te eentonig. Haar album Fatigue zorgde dus soms voor lichte moeheid bij de vroege vogels, al hoorden we ook zeer mooie dingen.
Walt Disco @ The Secret
© CPU – Stijn Verbruggen
De Schotse band Walt Disco is al een tijdje een favoriet van NME en ook wij volgen de groep al sinds 2019. Hun goth-glam is op zijn minst interessant te noemen, wat vooral ook aan de androgyne frontman James Potten te danken is. In een kort zomerkleedje stormde de flamboyante zanger over het podium en deed hij ook wenkbrauwen fronsen met zijn unieke zang. De invloeden uit de jaren ‘80 waren onmiskenbaar aanwezig in de nummers en de performance, want alles zat onder een behoorlijk laagje kitsch en was zo overdreven dat het weer leutig werd. Driekwartier bleken uiteindelijk net iets te lange voor de gezellige Schotten om ons volledig over de streep te trekken, maar de uniekheid van hun muziek zorgt er wel voor dat ze ons zullen bijblijven.
Easy Aloha’s @ The Floor
Ergens tussen de grote en kleine podia in vinden we The Floor. De hoge tent aan het water vormt doorheen het weekend de perfecte setting om je dansbenen op gang te trekken. Zoals het een tweede festivaldag betaamt, was dit deze zaterdagmiddag eerder een trage dieselmotor. Als er één duo weet hoe ze hiermee moeten omspringen, moet het Easy Aloha’s wel zijn. De naam doet misschien niet meteen bij iedereen een belletje rinkelen maar de twee Amsterdammers weten al meer dan 25 jaar naam en faam te maken in diverse clubs in en rond de Nederlandse hoofdstad. Gerard en Bas vermengen met de glimlach funk, blues en jazz tot één easy listening geheel. Met “Watermelon Man” van Mongo Santamaria droomden we nog even terug naar Leon Bridges op ONE gisteren, terwijl blues met een dansbare twist als “O’baby” van Billy Hawks ons meteen erna weer wakker schudden. Ook obligatoire meezingers als “Spinning Wheel” passeerden de revue om iedereen binnen een uurtje weer fris en monter te krijgen. Echter deed Easy Aloha’s zichzelf vooral eer aan als fervente crate diggers. Vergeten plaatjes werden van onder het stof gehaald en het kraken van vinyl werd enorm geapprecieerd.
Jensen McRae en Cero Ismael @ The Cashbah
Het meest ondankbare podium voor het publiek en muzikanten moet wel The Cashbah zijn. Het podium dient ‘s avonds voor afterparty’s en verwelkomt overdag vooral singer-songwriters. Door de ontzettend beperkte capaciteit en het donkere podium, konden we Jensen McRae helaas niet zien en hielden we het na twee nummers al voor bekeken. We kunnen McRae niets verwijten, want wat we hoorden klonk mooi, maar de setting waarin ze speelde, was niet voordelig voor de opkomende zangeres. Hetzelfde lot was voor de Amsterdamse Cero Ismael weggelegd, die we eveneens graag hadden gezien maar die we door het onpraktische podium na enkele minuten achterwege lieten. The Cashbah is daarmee misschien wel de achilleshiel van deze editie, want live shows zijn hier niet meteen aangenaam om te volgen.
Pip Blom @ TWO
© CPU – Joost Van Hoey
Pip Blom wordt weleens beschreven als het indie-zusje van Wet Leg, Shame of Porridge Radio. Op het podium van de TWO bewees het viertal echter veel meer dan enkel indie te zijn. Hun set baande zich een weg van zachte surfinvloeden in “Different Tune” naar beenharde, rammelende instrumenten, waarbij vooral het drumstel op indrukwekkende wijze rake klappen mocht incasseren en terug. Op de momenten die er het hardst aan toegingen, zoals tijdens “Trouble in Paradise”, dreigden een paar chaotische schoonheidsfoutjes de band oneer aan te doen. Echter waren we zo consequent geboeid dat deze foutjes snel vergeven werden. Pip Blom, die over zo een swingende naam beschikt dat ze hem meteen uitleende aan de formatie rond haar, mocht zich na deze set met opgeheven hoofd binnen het rijtje van de voorgenoemde punk-zusjes rekenen.
KeiyaA @ The Secret
KeiyaA bracht in 2020 haar debuutalbum Forever, Ya Girl uit, waarop ze haar eigen perspectief op r&b geeft. In haar teksten thematiseert ze pijn, verlangen en zelfbescherming, wat ervoor zorgde dat zelfs Pitchfork het project als Best New Music bestempelde. Helaas waren we minder onder de indruk, want KeiyaA verdronk onder veel te luide elektronische geluiden die het verhalende karakter van haar muziek teniet deden. De Amerikaanse leek wat richtingloos te manoeuvreren tussen haar nummers en had er precies ook niet heel veel zin in aan haar lichaamstaal te zien. Wat de verrassing van de dag kon worden, ontpopte zich als een kleine teleurstelling. Pas op het einde wanneer ze bijna a capella afsloot, voelden we haar muziek binnenkomen. In haar geval zou wat eenvoud in begeleidende melodieën haar show zeker deugd doen.
Boy Pablo @ ONE
© CPU – Stijn Verbruggen
Bij internetfenomenen die het tot het grote podium scheppen, denken we vandaag al snel aan generieke Tik-Tokpop. Echter wist het videoplatform YouTube daar ook enkele mooie namen aan bij te dragen. Denk maar aan Mac Demarco, Clairo en recenter dus ook Boy Pablo. De Chileense Noor brengt fijn indiedeuntjes waarbij je makkelijk kan wegdromen. Hij bracht in maart al een bezoekje aan België en nu kunnen we zien hoe hij zijn show brengt op een festival. Hoewel Pablo zelf vooral opriep om te dansen, maakte dit dus dat heel wat mensen voor de gezelligere optie kozen en zich een plekje in het grasveld uitzochten. Het viertal liet het niet aan hun hart komen en beleefde enorm veel plezier waardoor ze een extra entertainmentfactor meedroegen. Zo bracht de band enorm overtuigend de intro van Nirvana’s “Smells Like Teen Spirit” om dan al lachend gewoon hun eigenste “Everything” te brengen en sloot Pablo zelf zijn optreden af door zijn benen in een split te gooien. Tussen het lachen door, merkte de band echter al snel dat ze niet genoeg materiaal hadden voorzien voor hun tijdsslot. “Ready” werd toegevoegd aan de setlist en outros werden lang gerokken volgepraat maar het mocht niet baten en de set werd stevig ingekort. Boy Pablo was een fijn en grappig intermezzo maar ook niet veel meer dan dat.
Froukje @ TWO
© CPU – Joost Van Hoey
In Nederland en Vlaanderen is momenteel een heuse poprevolutie bezig, waarvan Froukje zeker een van de aanvoersters is. De zangeres verkoopt de ene zaal na de andere uit, zoals we mochten meemaken in april, en toont dat popmuziek in haar moedertaal nog steeds cool is waardoor ze haar plekje op BKS dus dubbel en dik verdiend heeft. Inmiddels heeft ze al twee ep’s op de teller, waarmee ze net geen uurtje kon vullen. Wat ze dan wel weer kon vullen, was de TWO. Die puilde uit en toonde dat er wel degelijk plek is voor artiesten als Froukje. Terwijl we vroeger haar schuchterheid op podium opmerkten, heeft ze nu veel meer zelfvertrouwen en staat ze bijzonder sterk in haar schoenen. Het perfecte samenspel van haar liveband droeg daar zeker tot bij, want elk nummer zat er boenk op. Iedereen had blijkbaar even nood aan een popfeestje, want niet alleen de afsluiter “Ik Wil Dansen” bracht iedereen aan het dansen.
The Vices @ The Secret
Op Best Kept Secret kunnen we iedere editie naast internationale waarden telkens ook enkele Nederlandse parels bewonderen. Met zijn internationale uitstraling zou je vermoeden dat The Vices binnen die eerste categorie behoren, maar met een origine in Groningen is niets minder waar. Het viertal brengt een moderne vorm van Britpop die in het verlengde ligt van The Academic en The Magic Gang en doet dat quasi foutloos. Binnen dat afgelijnde genre wisten ze in The Secret meer dan genoeg afwisseling te bieden om een uur lang enorm boeiend te blijven.
Zo kregen we het verleidend klinkende “In and Out” en een meezinger met wat funky invloeden in de vorm van “The Neighbour is a Bitch”. Halverwege de set kregen we zelfs een emotionele, ingetogen ballade. Frontman Florid van Luijtelaar gaf nog aan dat hij de dag ervoor zijn stem verloren was bij het optreden van The Red Hot Chili Peppers. Hier was echter niets van te merken wanneer de man bijna achteloos perfect zijn kopstem wist te bereiken en dit op luid applaus onthaald werd. Het publiek had uit de hand van The Vices die op hun beurt bewezen klaar te zijn voor grotere podia.
Future Husband @ The Casbah
Derde keer, goede keer! Hierboven schreven we al hoe moeilijk het is om de kleine Casbah binnen te geraken. Bij Future Husband was het dan eindelijk zover en mochten we zien hoe de piepkleine hangar het toneel vormde voor de grootse sound van de groep rond Adura Sulaiman. Gevestigde muzikanten die vervolgens hun eigen ding proberen te doen in het singer-songwritervak, het is een narratief dat maar al te vaak emotionele doch inspiratieloze muziekjes met zich meebrengt. Zo dus niet bij Future Husband dat perfect punch weet te brengen om de bijna therapeutische verhaallijnen van Sulaiman te ondersteunen.
Met de speelse indie-instrumentatie brengen ze op de juiste momenten een haast dansbare gelaagdheid zonder de boodschap iets manisch te geven. Eerder krijgen we een bloedmooi totaalplaatje die met de charismatische harmonisatie tussen drummer, toetseniste en gitarist gevoelig maar ijzersterk blijft. Wanneer “Sunflower Sunset” opgedragen werd aan de moeder van de frontvrouw, kon dan ook niet het volledige publiek het droog houden en geef ze maar eens ongelijk. De eerste ep was nog geen maand oud waardoor we voornamelijk nieuwe muziek te horen krijgen en die verzekerde ons dat de toekomst er meer dan rooskleurig uitziet. Bij “Let It Slide” gaf Sulaiman ons nog mee dat ze, hoe ouder ze wordt, steeds minder een idee heeft wat ze aan het doen is. Wel, wij kunnen alvast concluderen dat wat ze ook aan het doen is, het heel goed is.
dEUS @ ONE
© CPU – Stijn Verbruggen
Het interesse in een stukje Belpop-geschiedenis was groot, want de wei stond al behoorlijk vol voor de passage van dEUS. Veel grote verrassingen moeten we bij deze doorwinterde groep niet meer verwachten en bewijzen hoeven ze zich ook niet meer. Het werd dus een geroutineerde, goede set van Tom Barman en kompanen waarin ze hun grootste hits boven haalden en onder stralende zon voor grootse momenten zorgden. Nummers als onder andere “Instant Street” en “Suds & Soda” zijn namelijk nog steeds echte publieksfavorieten en kunnen altijd rekenen op veel animo. Zoals een beschermd monument, lijkt er geen slijt op de band te komen en blijven ze vooral zichzelf geven. Als je naar een show van dEUS gaat, dan weet je dat het goed wordt.
Big Thief @ TWO
Er heerste deze week wat polemiek rond Big Thief, nadat ze hun twee shows in Israël eerst aankondigden en daarna door de grote kritiek weer afzegden. In de TWO lieten ze dat volledig naast zich liggen en legden ze de focus volledig op hun muziek. De cameramensen van de led-schermen waren jammer genoeg niet welkom tijdens hun set, terwijl deze show zeker vastgelegd had moeten worden want dit was toch weer een machtsvertoon. Ondanks dat Adrienne Lenker bij hun grote hit “Not” de tekst vergat en de band de intro spontaan verlengde zodat ze weer tot de woorden kon komen, werd het nummer opnieuw het hoogtepunt van de set door de beklijvende instrumentatie. De vocale uithalen van Lenker snijden uiteindelijk nog een stuk dieper door de ruwe gitaarriffs die elkaar aanvullen. Met een heerlijke set konden ze weer hun sterke livereputatie alle eer aan doen, want Big Thief was onder leiding van frontvrouw Lenker weer een absolute hartendief.
Fontaines D.C. @ ONE
© CPU – Stijn Verbruggen
Met drie albums in evenveel jaren, wist Fontaines D.C. in een sneltempo de post-punkscene te veroveren. Onder andere NME’s ‘Best Band In The World’ werd hun aandeel. Ook wij hebben de Ieren al een tijdje op onze radar staan en waren dan ook razend benieuwd naar hun optreden op het hoofdpodium. Jammer genoeg had de lokale PA hier net iets minder zin in. De vlammende gitaren klonken dof en zowel de vocals als de backings klonken er net iets te ver bovenuit. Fontaines zelf leek hier niet meteen iets van te merken en rammelde ongestoord en aan een verschroeiend tempo doorheen zijn collectie aan niche-hits.
Het hoge energielevel dat de bandleden met zich meebrachten, compenseerden het geluid en wist zowaar het gehele publiek aan het dansen te zetten. Vooral de iets, relatief, oudere nummers die het vooral moeten hebben van hun stevig tempo, zoals een “Sha Sha Sha” en “Boys in the Better Land” werden op luid gejuich en gigantische moshpits onthaald. Ter contrast gingen daarentegen iets melodieuzere songs als “Jackie Down the Line” compleet verloren in de menigte. Afsluiten deed Fontaines D.C met een stevig feestje en “I Love You”. Jammer genoeg was de liefde wederzijds maar smaakte hij vooral naar een beter geluidsmix.
Beach Bunny @ The Secret
We trokken net voor de zonsondergang nog eens naar The Secret, waar we onze (beren)oren nog eens wouden spitsen voor Beach Bunny. De Amerikaanse groep startte al in 2015, maar kende in 2019 hun grote doorbraak door – hoe kan het ook anders – TikTok. Dat ze meer dan de zoveelste hype zijn, wouden ze door een enthousiast gebrachte set laten zien, maar daar slaagden ze maar gedeeltelijk in. Lili Trifilio startte Beach Bunny ooit nog als een bedroom-solo project, maar vormde de groep later om tot een echt indie-pop groepje. Op het podium neemt zij dan ook de leiding en krijgt ze door haar sympathieke aard zelfs mosh pits of wall of deaths voor elkaar. “Prom Queen” was voor velen de hit waarop ze wachtten, maar ook andere nummers bleven hangen. We zijn dan ook benieuwd of ze zich in de toekomst nog iets meer kunnen onderscheiden van de rest, want dat zou wel eens hun struikelblok kunnen worden.
Metronomy @ TWO
© CPU – Joost Van Hoey
Metronomy is een band die niet graag stilzit. Zowel in de studio als op podium staat er steeds iets te gebeuren voor het Britse vijftal. Nadat ze zich de afgelopen jaren bezighielden met covers en herwerkingen, schreven ze ook hun zesde album. Hun jongste worp Small World is een tof album, dat ook live in combinatie met hun hits heel goed werkt. In een uurtje schommelden we tussen disco, funk en echte rock’n’roll, wat voor velen de ideale manier was om zichzelf al wat warm te dansen voor de grote headliner. Op podium gaven ze elkaar de ruimte om hun ding te doen, maar toch bleven ze gecoördineerd samenspelen en maakten ze er samen een echt feest van samen met de uitbundige tent.
Beach House @ TWO
© CPU – Joost Van Hoey
Niet alleen naar de passage van The Strokes werd uitgekeken, de meesten wouden aansluitend ook een kijkje gaan nemen bij Beach House. Nadat ze met hun tour ter gelegenheid van One Twice Melody al De Roma en de Ancienne Belgique uitverkochten, was het nu de beurt aan Best Kept Secret voor 75 minuten genieten. Hun dreampop is live enerzijds onheilspellender dan grijze wolken aan de horizon, maar anderzijds ook even glashelder als een meer in de Zwitserse bergen. Na een drukke dag vol muziek, was de show van Beach House de ultieme manier om nog eens over de dag te reflecteren, want hun rijke geluid inspireert werkelijk tot denken. Onze gedachten dwaalden tijdens hun show echter nooit af van hun muziek, want die was weer ijzersterk en bouwde steevast op naar de hits op het einde van de show. Met meer dan achttien jaar ervaring, straalt alles een gewisse maturiteit en klasse uit. Beach House was nooit een briesje, maar trekt je mee als de felste rukwinden aan de Belgische kust. Het was met andere woorden de gedroomde laatste show voor we de tweede nacht in doken.
Geschreven door Simon Van Herzele en Maxim Meyer-Horn.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
