Als er een groep is die met volle teugen heeft geprofiteerd van het moderne tijdperk, waarin je zelfs viraal kunt gaan door je eigen snot te eten, is het wel boy pablo. Het almachtige YouTube algoritme besloot om een of andere reden om de videoclip van “Everytime” door iedereen en hun tantes’ strot te rammen. Ons zag je niet klagen. Hun muziek mag dan wel eenvoudig en een tikkeltje melig zijn, maar ze hebben een charme waar je gewoonweg geen nee tegen kunt zeggen. Debuutalbum Soy Pablo vulde onze harten met euforie, wat we helaas niet kunnen zeggen over het vervolg Wachito Rico. boy pablo begon eigenlijk net stof te vangen in onze mentale platenbak, waar een sticker op kleeft met de woorden ‘indie superstars 2015 – 2020’. We waren dus een tikkeltje verbaasd toen de Noren nog geboekt werden door Democrazy en iets meer dan een halve balzaal vol kregen in De Vooruit.
Voordat het Scandinavisch collectief waar iedereen naar Gent voor was afgereisd het podium mochten betreden, was het de beurt aan een stel minstens even knappe koppen uit Los Angeles. De heren van Inner Wave leken nog wat te moeten wennen aan het barre weer in België, want hun jassen zwierden ze pas halverwege hun show uit. Wanneer je een band totaal niet kent, ga je onbewust rare associaties maken in je hoofd. Zo zou je de bassist wel is kunnen verwarren met Yung Mavu, terwijl de man achter het keyboard op een iets zwaarlijvigere versie leek van de bassist van Arctic Monkeys. De zanger had dan weer iets weg van Ezra Miller, de gitarist zou een jonge Mister Scruff kunnen zijn, en over de drummer kunnen we geen beschrijving geven want die zat zoals gewoonlijk volledig verstopt. Natuurlijk maakten ze ook muziek, maar die zijn de meeste aanwezigen ondertussen waarschijnlijk al vergeten. Ondanks het feit dat iedereen vrij stijfjes bleef tijdens het grootste deel van het voorprogramma, werd hun moeite om het publiek op gang te krijgen, wel geapprecieerd. Bij nader inzien waren het misschien niet eens de nummers die tekortschoten, maar de slordige mix die de zang letterlijk een blad voor de mond legde.
De eerste zaak die opviel toen boy pablo dan eindelijk voor iedereen zijn neus stond, was een afwezigheid. Eric Tryland, de vrolijke toetsenist met zijn eeuwig brede glimlach, was nergens te bespeuren. Zijn keuze om een wereldtour af te slaan is begrijpelijk, aangezien hij zijn handen tegenwoordig vol heeft met zijn soloproject. Toch is het jammer dat ze in plaats van iemand anders te zoeken, de keyboardpartijen gewoon met gitaarsolo’s en vooraf opgenomen riffs vervingen. Toen de Noors-Chileense frontman, die trouwens niet Pablo maar Nicolas heet, als laatste het podium op kwam klauteren, hield hij zijn gitaar meteen in de aanslag. Het mooie exemplaar had tijdens die eerste paar nummers echter vooral een esthetische functie. Van het slome “i hope she loves me back” tot het niet veel snellere “hey girl” liet hij de armen slapjes naast zijn lichaam hangen, terwijl lead gitarist Gabriel al het werk mocht doen.
Het was vrij duidelijk dat de meesten gewoon geduldig stonden te wachten op de nummers van dat heerlijke eerste album. boy pablo slaagde er aanvankelijk dus ook niet in om veel beweging te brengen in de mensenmassa. Toch verdient Nicolas’ aanstekelijke uitstraling enkele schouderklopjes. Hoewel niemand een muzikale revelatie ervaarde, werd de ruimte geïnfecteerd met zijn chille vibe. Met een ontwapenende glimlach en een paar onnozele dansjes, schepte hij een ontspannen sfeerklimaat waarin zelfs de hardnekkigste zenuwpees tot rust kon komen. Ondanks het feit dat “leave me alone!” tot het nazaat behoort van het minder geapprecieerde tweede album, deed de gitaarsolo op het einde van dit nummer het tij keren. De eerste mensen begonnen nog maar net te dansen, wanneer boy pablo ze verraste met de eerste klassieker “wtf”. Het ijs was eindelijk gebroken en smolt vervolgens helemaal weg met het extatische “Feeling Lonely”, waarbij die voorzichtige danspasjes evolueerden tot roekeloze sprongen.
Na deze climax werd het energieniveau weer een toontje lager gezet. Het zwoele “honey” bracht terug regelmaat in de springers’ ademhaling, waarna het akoestische solonummer “te vas // don’t go” hen de adem deed inhouden. De groep bolde vervolgens vlotjes uit tot een complete stilstand, maar kreeg het optreden hierna nog moeilijk op gang. Nummers leken samen te smelten tot een generieke brok, terwijl sommige concertgangers begonnen weg te dommelen, al leunend tegen de zijwand of al zittend op de plakkende vloer. Gelukkig had boy pablo genoeg charisma om de aandacht van het publiek min of meer te recupereren. Onder de hoogtepunten van non-muzikaal entertainment valt ongetwijfeld het moment waarop de heren doodleuk begonnen te kletsen met een dame in het publiek die toevallig Noors sprak. Niemand verstond er iets van, maar gebaseerd op de gezichten van de betrokken sprekers was het zeer geestig. Nicolas’ verhuis van de microfoon naar het drumstel tijdens “Ur Phone” deed her en der ook wel wat gegniffel losbarsten. Wanneer ze de tekst van hun eigen nummer dan opeens achterwege lieten en hem vervingen door het refrein van Katy Perry’s “Roar”, werden ook de schone slapers wakker geschud om uit volle borst mee te zingen.
Het summum van humor werd aangekondigd met deze quote: ‘Dit is het gaafste nummer ooit’. Toen de tijdloze intro van Nirvana’s “Smells Like Teen Spirit” vervolgens de zaal binnendrong, stond iedereen klaar voor een headbangfestijn. De ruige rakkers die verlangden naar een scheurende gitaarpartij, moesten echter tot hun teleurstelling vaststellen dat ze in de maling werden genomen. Geen cover van een grungeklassieker stond hen op te wachten na die iconische intro, maar wel boy pablo’s doorbraaknummer “Everytime”. Deze mop werd met bulderend gelach beantwoord. Hij kwam niet alleen volledig uit het niets, maar het contrast tussen de twee nummers is zo groot dat zelfs je oma zou snappen waarom het zo grappig is. Na dit luchtig momentje ging het eindelijk terug bergop. De nummers waar iedereen al die tijd op had gewacht, werden eindelijk gespeeld en iedereen was tevreden. “Dance, Baby!” sloot het concert prachtig af met een dance battle, een striptease, en zo’n moment waarop de frontman het publiek verzoekt om door de knieën te gaan en op zijn teken recht te springen. Tof!
Er bestaat geen twijfel over. boy pablo heeft nog meer dan genoeg pit om een goede show te geven. Hij is charismatisch en de bandleden zijn sinds de doorbraak uitgegroeid tot echte podiumdieren, die zich volledig op hun gemak voelen voor een grote zaal. Het schoentje wringt dus vooral op muzikaal vlak. De indeling van het concert ging als volgt: nieuwe nummers, een paar oude nummers, nieuwe nummers en nog een paar oude nummers. Het feit dat velen gewoon kwamen kijken voor die paar nummers die ze heel leuk vonden in 2018, maakt dat diezelfde mensen ook gewoon wat met hun vingers stonden te draaien tot ze die nummers horen. Een nieuw en beter boy pablo album is dus eigenlijk al aan de orde, maar de groep is nog niet eens klaar met het promoten van hun vorige album. We raden hen dus aan om meteen de studio in te duiken na hun wereldtour.
