LiveRecensies

Rock am Ring 2022 (Dag 2): Van de startgrid tot aan de finish aan een verschroeiend tempo

© Nathan Dobbelaere

Na een deugddoende nacht was het hoog tijd voor dag twee op de Nürburgring. De zon was gelukkig genoeg weer van de partij en ons lijstje met bands om te gaan kijken was weer goed gevuld. Geen tijd te verliezen dus!

Kodaline @ Utopia Stage

© Nathan Dobbelaere

Een nieuwe dag, een nieuwe realiteit. Waar gisteren de weide al goed volgelopen was voor de openingsband Donots was die nu zo goed als leeg. In tegenstelling tot wat de quote op de bassist zijn t-shirt luidde ‘Always Late’ begon Kodaline stipt aan zijn set. De Ierse band rond zanger/pianist/gitarist Steve Garrigan verzorgde met een piano-intro een heel relaxed begin van dag 2. Al snel blijkt ook dat ze met hun softe indiepop de vreemde eend in de bijt zijn vandaag. Waar normaal de zware gitaren rond onze oren vliegen hier op de Nürburgring werden deze nog even rust gegund. Maar de aanwezigen die er waren waren allen grote fans. Wanneer de handjes de lucht in gingen, volgde iedereen probleemloos het commando. Het kon Garrigan niet veel schelen zo leek en het voelde soms alsof hij er geen zin in had. Er kon amper een lachje af en hij leek doorheen gans de set in zijn eigen wereld te vertoeven. Na “High Hopes” kon er toch een klein bedankje af. Uiteindelijk werden de vroege vogels beloond voor hun geduld en sloot de band af met megahit “All I Want”. Al bij al bleek Kodaline een miscast. In zijn genre een klasbak maar in deze omgeving een slag in het water.

Gang of Youths @ Utopia Stage

© Nathan Dobbelaere

‘Sant in eigen land’, deze zegswijze gaat voor weinig bands zo hard op als voor Gang of Youths. De Australiërs hebben de laatste jaren hard gewerkt in hun thuisland en dat loonde wonderwel. Maar alleen Australië is niet voldoende dus moet de rest van de wereld voor de bijl, beginnende op Rock am Ring. Het publiek hield zich nog steeds ergens schuil, maar het was alleszins niet binnen de grenzen van het festival. Zanger David Le’aupepe liet het niet aan zijn hart komen. In zijn hoofd stonden er 85.000 enthousiaste Duitsers, klaar om fan te worden. “the angel of 8th ave.” opende de set stevig en Le’aupepe kon zijn funky danspasjes niet bedwingen. En wanneer de zee niet naar Mozes komt, gaat Mozes wel naar de zee; Le’aupepe had het vooraf aangekondigd bij “Magnolia”: ‘Als jullie niet dansen kom ik naar beneden en kom ik samen met jullie dansen.’ Hij ging over de barrières en ging samen met de fans zingen en dansen. Het is sleuren en trekken, hard labeur, maar het koste hem blijkbaar geen moeite. Het was dan ook mooi om te zien dat tijdens afsluiter “in the wake of your leave” het publiek het refrein meezong. Zelfs wanneer de band richting de coulissen verdween bleven die gewonnen zieltjes zingen. Het is geen blitzkrieg dat Gang of Youths ambieert maar een stille verovering.

The Linda Lindas @ Orbit Stage

© Dorien Goetschalckx – FrontView

Er valt heel wat te vertellen over The Linda Lindas. Onlangs brachten ze hun debuut “Growing Up” uit. Hun verhaal is net iets te lang om hier in een notendop te doen; Vier meisjes uit Californië met Latijns-Amerikaanse en Aziatische roots waarvan het oudste lid 17 is geworden en drumster Mila de la Garza 11 jaar is. En ze zijn kwaad! Ook al zien ze eruit als vier brave fleurige schoolmeisjes, ze hebben een venijnige kantje. Een soort authenticiteit die bij oudere punkbands ver te bespeuren is, zoals de kwaadheid die The Offspring en Green Day bezaten in hun begindagen en ergens onderweg kwijtgespeeld zijn. Maar die kwaadheid neemt nooit de overhand en ze blijven zo lief voor hun publiek. De bindteksten waren aandoenlijk en geregeld kneep gitariste Lucia de la Garza even in haar arm om te checken of ze niet droomde. Muzikaal klonken ze beter dan de gemiddelde college rock band, maar er is natuurlijk wel wat werk aan, maar dat is iets dat hun goede ondersteuning en het aantal kilometers dat ze nog gaan afleggen wel zal verbeteren. Grappig om te horen dat ze hun set openden met een cover van de Japanese band The Blue Hearts “Linda Linda”. De vergelijkingen met The Runaways zijn nooit ver weg en de cover van “Tonight” van The Go Go’s lag dan ook mooi in het verlengde hiervan. de la Garza zei het per ongeluk, maar het waren mooie woorden om de set te besluiten: ‘I think every color can be punkrock.’ Zoveel wijsheid op zulk een jonge leeftijd, daar hebben wij niks meer aan toe te voegen.

Fever 333 @ Mandora Stage

© Nathan Dobbelaere

Jason Butler en zijn bende zijn altijd wel te vinden voor een feestje. De heren uit Inglewood, vooral gekend van zijn notoire rappers, combineert al jaren rap met snoeiharde gitaren, noem hen gerust het bastaardkind van Rage Against the Machine en The Prodigy met ADHD. Fever 333 is een liveband pur sang. Waar ze op plaat nog ‘braaf’ klinken, laten ze de songs live door hun onaflatende energie echt de boel ontploffen. Butler en gitarist Stephen Harrison razen als dolle honden over het podium en zwepen het publiek op. “BITE BACK” en “Only One” vliegen rond onze oren en de moshpits zijn overal. Tijdens “Only One” verbouwt Butler zowat de helft van het podium en bouwt hij een toren van monitors waar hij dan logischerwijs opkruipt en van springt. Alles is relatief maar het is pas bij “MADE IN AMERICA” waar ze even gas terugnemen. De boodschap dat we allemaal tot hetzelfde soort behoren wordt op luid applaus onthaald. We hadden graag de set verder gekeken maar een festival dwingt soms tot keuzes en de afstanden die af te leggen zijn op de Nürburgring niet min.

Placebo @ Utopia Stage

Na een wel heel lange winterslaap ontwaakten Brian Molko en Stefan Olsdal eind vorig jaar. Met Never Let Me Go, hun eerste plaat in meer dan negen jaar, onder de arm zakten ze af naar Rock am Ring, hun eerste festival show van deze zomer. Vorige week verzorgden ze in het Verenigd Koninkrijk het voorprogramma van My Chemical Romance dus de motor was alvast warm gelopen. In tegenstelling tot vele andere bands koos Placebo ervoor niet de typische best of festival setlist te presenteren. We kregen met “Beautiful James” en “Happy Birthday in the Sky” vroeg in de set twee singles uit het nieuwe album. Er zouden nog vier nummers uit het album volgen zodat de focus toch lag op het nieuwe werk. Met een heel summiere podiumopstelling kozen ze overigens om de aandacht volledig op de muziek te leggen, iets dat weinig indruk maakte op het publiek dat maar lauw reageerde en niet in grote getallen was afgezakt voor de Britten. In België mochten ze altijd veel liefde ervaren dus voeg een dosis liefde toe en de fans zullen zaterdag 25 juni tijdens Werchter Classic verwend worden. Ook dit nog: ze zijn blijkbaar goed op de hoogte van de plotse hype rond “Running Up That Hill” van Kate Bush, dat gebruikt wordt in de populaire Netflix serie Stranger Things, want hun succesvolle cover werd gebruikt om de set te eindigen. Het publiek was niet geheel overtuigd, maar wij vonden deze Placebo-show eigenlijk best wel dik in orde.

Deftones @ Mandora Stage

© Nathan Dobbelaere

Deftones hebben nooit behoord tot de absolute headliners in hun carrière en toch worden ze op handen gedragen door velen. Ze worden door velen gezien als de architecten van het nu metal genre samen met Korn, maar wel architecten die steeds zijn blijven vernieuwen binnen de grenzen van hun genre. Chino en zijn bende kwamen goed gezind naar de Mandora Stage. De brede ondeugende glimlach waarmee hij verscheen op de monitors verraadde al veel. De typische schreeuw opende de show en zware bas- en gitaarsounds testen de limieten van onze oren. Als geen ander weten ze de balans te vinden tussen zachtere intense klanken en loeiharde metalriffs die alles aan flarden scheuren. Het duo “Be Quiet and Drive” en “My Own Summer (Shove It)” deed dan ook de boel ontploffen. Mocht Fever 333 het podium nog niet volledig afgebroken hebben, zorgde Deftones er wel voor dat alles kapot was. Mokerslag na mokerslag hamerde ze er op in tot alles aan diggelen lag. Wanneer de chaos dan toch even plaats maakte voor rust zoals tijdens “Change (In the House of Flies)” of “Rosemary” blijft de dreiging sluimeren als een gif van een slang op zoek naar zijn volgende prooi. Ontgoochelen doen ze zelden en ook nu was het weer recht in de bullseye en zorgden ze voor één van de hoogtepunten van de dag.

Muse @ Utopia Stage

© Nathan Dobbelaere

De nieuwe singles van Muse werden ontvangen met gemengde gevoelens. Een band zo diep in zijn carrière probeert al eens te experimenteren wat soms kan leiden tot enorme ontgoocheling bij de fans van het eerste uur. “Compliance” en “Won’t Stand Down” werden dan ook ondermaats bevonden. De hoop dat ze live beter uit de verf zouden komen, was ijdele hoop zo zou blijken. Beginnen werd er gedaan met die andere nieuwe single die we deze week te horen kregen: “Will of the People”. De titeltrack van het aankomende album zorgde direct voor de nodige animo; we zagen de letters W O T P in grote brandende letters op het podium gevolgd door “Interlude” waar we een schaduwspel gepresenteerd kregen. Het doek viel en met “Hysteria” werd de show echt op gang getrapt. Voor de aandachtige toeschouwer viel het overigens op dat ze af en toe riffs van andere bands verwerkten in hun nummers. Ons viel de “Know Your Enemy”-riff van Rage Against the Machine direct op. Later zou ook nog riff van Slipknot en Jimi Hendrix’ “Foxy Lady” verborgen zijn.

Wanneer Muse grabbelt in de ton met hits komt de echte headliner in hen naar boven. Ze hebben de hits en ze zijn niet vies om ze te gebruiken. Maar ze zorgen dat niet de oren verwend worden, ook de ogen mogen af en toe de kost krijgen. Vlammen schieten geregeld uit het podium, de speciaal gemaakte runway, waar al de hele dag niemand op mocht, was voorzien van een aparte camera en lichten. Maar Muse tast graag de grenzen af op zoek naar nieuwe technologie. Bassist Chris Wolstenholme speelde op een soort bas met een iPad en Matt Bellamy speelde in een jas die voorzien was van lichtjes en de nodige technische snufje, inclusief robot-achtige handschoen met bedieningspaneel “Behold, the Glove“, een solo nummer van Bellamy. Het zag er een beetje raar uit maar ook dit maakt Muse Muse. De song ging naadloos over in “Uprising” en iedereen ging uit zijn dak. De echte finale was nu ingezet en we werden nog getrakteerd op spektakel en hits. “Starlight” passeerde nog de revue en met “Kill or Be Killed” mochten we zelfs een wereldpremière aanhoren, eentje die ons hoopvol stemt voor het aankomende album. Zoals gewoonlijk werd de avond afgesloten met een langgerekte versie van tijdloze klassieker “Knights of Cydonia”. De schrik die we hadden in het begin ebde stilletjes aan weg en Muse bewees vandaag op zijn eigenzinnige manier nog steeds te behoren tot het kransje hedendaagse headliners.

Na alweer een goed gevulde dag vol met muziek en zon konden we de dag vredig beëindigen. Het gehol tussen verschillende podia zorgde er soms voor dat we maar flarden te zien kregen van bands zoals Boston Manor, Mastodon en Baroness, allen zeer de moeite waard, maar een mens moet nu eenmaal keuzes maken in het leven. We waren moe en tevreden, klaar om nog een dag te knallen!

Met dank aan Dorien Goetschalckx @FrontView voor de foto van The Linda Lindas. U kan alle foto’s hier bekijken!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Related posts
LiveRecensies

Placebo @ Ancienne Belgique (AB): Schrap en scherp

Vooraleer Placebo volgende week hun tour in Zuid-Amerika start, warmden ze gisteren al op in de Ancienne Belgique. Het is een understatement…
InstagramLiveRecensies

Enter Shikari @ Ancienne Belgique (AB): Plonsen in de metaverse

Dat er veel overeenkomsten zijn tussen dance en metal werd duidelijk toen Electric Callboy via Tekkno de Eurosong-hype oversteeg. Intussen is het…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single FEVER 333 - "READY ROCK"

FEVER 333 2.0 heeft de arena betreden en is al goed ingespeeld na hun debuut vorig jaar met “$wing“. De rock- en…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.