Rock Am Ring 2024 (Festivaldag 2): Het ene jubileumfeestje na het andere

Vrijdag schoot Rock Am Ring met een rotvaart uit de startblokken. Met Queens of the Stone Age en Royal Blood werden de versterkers op maximaal volume gezet. Gisteren beloofde meer variatie. The Interrupters brachten een vleugje ska, Electric Callboy zorgde voor stevige beats, en de combo Billy Talent en Green Day voegde een dosis punkrock toe. Kortom, er was weer volop te genieten op de Nürburgring op de tweede dag van Rock Am Ring.

Against The Current @ Utopia Stage

Against The Current beet de spits af op de Utopia Stage. Ondanks het late aanvangstijdstip, rond half drie, kwamen de mensen maar langzaam binnen druppelen. Dit weerhield Chrissy Costanza en haar band er niet van om er meteen in te duiken. “Silent Stranger” klonk meteen goed en de aanmoedigingen van Costanza om de armen op en neer te bewegen werden gehoorzaamd. Hoewel de fans niet in grote getale aanwezig waren, was iedereen die er was fan van Against The Current. De zangeres gaf zich volledig en haar enthousiasme zorgde voor een aangename sfeer tijdens de set. De cover van No Doubt, “Just a Girl”, was een verfrissend intermezzo en de hit “Legends Never Die” kreeg een prominente plek aan het einde van de set. Costanza overdreef soms een beetje met haar gevoel voor drama en het roepen van ‘Rock Am Ring’ tussen de nummers door, maar over het algemeen was Against The Current een prettige opening voor dag twee.

The Last Internationale @ Mandora Stage

Ook aan de Mandora Stage was het nog niet drummen geblazen toen The Last Internationale het podium betrad. Delila Paz verscheen in een aansluitende onesie in de kleuren van Duitsland, terwijl gitarist Edgey Pires eruitzag als het archetype van een rockster; een leren jas, lang haar en een Gibson Les Paul. Deze look paste perfect bij het geluid dat uit de speakers knalde; vette gitaarrock met een soulvolle stem. Het duo staat bekend om hun maatschappelijke betrokkenheid, wat te zien was aan de tekst ‘Free Palestine’ op de bassdrum, en ook “Killing Field” droeg een boodschap met zich mee. Deze boodschap was verpakt in een rock-‘n-roll jasje. The Last Internationale zette echt een geweldige set neer; ze wisten op het juiste moment gas te geven en af en toe, zoals tijdens “Wanted Man”, even te vertragen.

The Interrupters @ Utopia Stage

The Interrupters timmert al een tijdje aan de weg. En dat harde labeur begint de laatste jaren zijn vruchten af te werpen. Zo verzorgt de band tijdens deze tour een groot deel van het voorprogramma van Green Day, en ook optredens in België op Rock Werchter vorig jaar en het jaar daarvoor op de Lokerse Feesten leverden een pak nieuwe fans op. Dat succes werd ook in Duitsland duidelijk, waar flink wat volk was toegestroomd naar de Utopia Stage. Het feit dat de band na vier albums al een handvol sterke songs in de set kan opnemen, helpt ze een flink eind op weg. “Gave You Everything” trapte de show af en in een sneltempo volgden de skapunksongs elkaar op. Kevin Bivona en Aimee Interrupter wisselden elkaar vlot af om het publiek te bespelen. De glimlach tot achter haar oren verraadde dat de frontvrouw zich rot amuseerde. Ze holde van de ene uithoek van het podium naar de andere.

“Kiss the Ground” voegde een gezonde dosis reggae toe. Iedereen liet de zon even branden op het gezicht, terwijl ze zachtjes heupwiegend meedansten op de tonen van dit nummer. Ook “In The Mirror” en “Raised By Wolves” van het laatste album In The Wild zijn ondertussen hits bij de fans. Toch kregen we bij dat laatste nummer even het gevoel dat het ietsje sneller mocht. Het voorste deel van het publiek liet het niet aan hun hart komen en zorgde ervoor dat de circlepits overuren draaiden. De cover van Billie Eilish’ “bad guy” zorgde ervoor dat zelfs de VIPs op het balkon gingen dansen. Stap voor stap blijft The Interrupters groeien en we zijn benieuwd waar dit avontuur zal eindigen.

Vanavond (9 juni) kan je de band alvast aan het werk zien in de Ancienne Belgique.

Dogstar @ Mandora Stage

Eerder deze week vertoefde Dogstar in de Lage Landen. Met zalen die lang van tevoren uitverkocht waren, zou je denken dat we het over een populaire band hebben. Niets is minder waar, in alle eerlijkheid. Dat Keanu Reeves bas speelt bij de groep helpt natuurlijk een handje, of zeg gerust een heel lichaam. Het is een vreemd fenomeen, maar mensen willen gewoon Reeves eens in levende lijve gezien hebben. Aan de Mandora Stage was het echter relatief rustig voor Dogstar. Het trio is niet direct een bekende naam en heeft ook weinig radio- en/of streaminghits.

Op geen enkel moment bereikte de collegerocker uit Los Angeles een niveau dat boven de middelmaat uitstak. “Everything Turns Around” was met veel goede wil een beter moment in de show, maar de heren hadden de uitstraling van een boekhoudersgezelschap op uitstap naar Duitsland. Wie ooit een film van Keanu Reeves heeft gezien, vraagt zich meteen af of hij bij Dogstar zijn saaiste rol ooit speelt; hij stond er een beetje verward en ongemakkelijk bij. Hoewel hij elke noot juist speelde, verwacht je toch dat hij de rockster speelt. Dat gebeurde dus niet. Bij deze: Keanu Reeves gespot, laten we het daarbij houden.

Donots @ Utopia Stage

Donots had dit jaar iets te vieren. De punkers bestaan dertig jaar en waar konden ze dat beter vieren dan op Rock am Ring? Het vijftal komt uit Ibbenbüren, een dorp niet ver weg. Nog voordat de band op het podium verscheen, stond de hele weide afgeladen vol. Zoals bij zoveel Duitse bands weten we amper van hun bestaan af. Donots probeerde ooit een plaatsje in het punkrockwereldje te veroveren, maar veranderde van koers toen ze merkten dat het verschil in succes tussen het thuisland en de rest van Europa te groot werd. Dit bleek een goede zet.

Frontman Ingo Knollmann en zijn broer, gitarist Guido, zijn entertainers van de zuiverste soort. Ingo liet de voorste tot de achterste rij luidkeels meebrullen met “Calling”. Hij liet zestigduizend mensen omdraaien en wuiven naar Keanu Reeves, die aan de overkant aan het spelen was. Ons Duits is misschien niet perfect, maar toen hij vanuit het midden van de grootste circlepit schreeuwde: ‘Alles muss kaputt sein,’ wisten we precies wat hij bedoelde. Op een gegeven moment waren er meer dan twintig moshpits over de hele weide verspreid. En als klap op de vuurpijl ging hij in een kleine speelgoedwagen over de hoofden van het publiek terwijl hij “We’re Not Gonna Take It” van Twisted Sister zong. Donots haalde alles uit de kast en het dertigjarige jubileum werd één immens feest van begin tot einde. Veel succes aan alle andere bands die na hen aan de beurt waren; alles was kapot.

L.S. Dunes @ Orbit Stage

Dat zelfs een supergroep met leden van My Chemical Romance, Coheed and Cambria, Thursday en Circa Survive opnieuw vanaf nul moet beginnen, bleek voor L.S. Dunes wel het geval te zijn. Gitarist Frank Iero van My Chemical Romance had helaas eerder deze week de tour verlaten vanwege familiale redenen. Maar dat kan toch niet dé reden zijn waarom er amper volk was bij de Orbit Stage. Zanger Anthony Green trok zich daar niets van aan en gaf zich voor de volle honderd procent. Tijdens de debuutsingle “Permanent Rebellion” dook hij de moshpit in om samen met de fans te zingen. Als een duivel met pretoogjes hield hij de hele show lang alles wat er voor het podium gebeurde nauwlettend in de gaten. Hij bedankte meermaals individueel fans die iets positiefs ondernamen, zoals iemand met coole dancemoves en iemand aan wie hij zijn microfoon leende om een stukje van “Antibodies” te zingen. Elk bandlid is technisch zeer begaafd en als band klonken ze verrassend goed op elkaar ingespeeld. Toch zullen ze hun kilometers moeten afleggen en stap voor stap groeien. Dat ze gaan groeien, was duidelijk in elk detail van de show.

Billy Talent @ Utopia Stage

Billy Talent heeft in Duitsland een andere status dan in België. Eerder deze week verkochten de Canadezen de Ancienne Belgique uit, maar in Duitsland is Billy Talent een echte arenaband. Dat ze dan het plekje net voor Green Day toegewezen kreeg, hoeft dan ook niet te verbazen. De minste vonk zou de Utopia Stage in lichterlaaie zetten, en die vonk kwam in de vorm van de splijtende gitaarriff van “Devil In a Midnight Mass”. Een kennismakingsronde was overbodig; dit was een blij weerzien.

Zanger Benjamin Kowalewicz is niet de man van vele bindteksten of instructies voor het publiek. Hij bleek ze ook niet nodig te hebben, want alle moshpits ontstonden organisch. Toch zakte de show na een sterk begin wat in. Het spektakel viel nooit helemaal stil, maar dit leek vooral te komen door de songkeuze. Wanneer echter dan een hit als “Try Honesty” of “Rusted From the Rain” werd ingezet, stond de weide weer in vuur en vlam. Vanaf “Reckless Paradise” werd de ene hit na de andere afgevuurd. Er was geen tijd meer om af te koelen en de finale was ingezet. “Surprise Surprise”, “Devil On My Shoulder” en “Red Flag” volgden elkaar op tot de Utopia Stage één kolkende massa was. Om het compleet af te maken mocht megahit “Fallen Leaves” de show afsluiten. Nodeloos om te zeggen dat iedereen opgewarmd was voor het hoofdgerecht: Green Day.

Green Day @ Utopia Stage

De hoofdschotel van de avond had twee goede redenen om te vieren: het dertigjarig jubileum van hun doorbraakalbum Dookie en het twintigjarig jubileum van het album dat hen naar het sterrendom lanceerde, American Idiot. Green Day had het lumineuze idee om beide klassiekers integraal te spelen tijdens elke stop van de Europese tour. Alleen de festivals kregen een aangepaste set. De opzet van de tour maakte dit een show voor de diehard fans. De openingssong kwam van geen van beide albums, maar van nieuwste langspeler Saviors. “The American Dream Is Killing Me” mag dan wel de laatste single zijn, een echte topsong kun je het niet noemen. Gelukkig schakelden de punkrockers uit Berkeley direct over op “Burnout”, het eerste nummer van Dookie. En zo leek het toch dat we begonnen aan het eerste feestje.

Wat volgde was niet “Having A Blast”, het tweede nummer van de plaat, maar de überhit “Basket Case”. Als je de hits hebt, moet je ze durven gebruiken. Wat volgde was een reeks met de beste songs uit Dookie: “Longview”, “Welcome to Paradise”, “She” en “When I Come Around” kwamen allemaal voorbij. Voor de Green Day-fan van het eerste uur was dit smullen geblazen. Toch viel het op dat een groot deel van het publiek vol ongeduld zat te wachten op deel twee. Billie Joe Armstrong hanteerde zijn gekende stijl met net iets te veel ‘eh-ooh’s’, maar hij blijft een geboren entertainer die niet te betrappen is op geforceerd enthousiasme.

Halverwege de show werd niet direct overgeschakeld op de hits uit American Idiot, maar er werd een rondje hits van andere albums gespeeld. Het is bijna lachwekkend hoeveel hits Green Day heeft om uit te kiezen. Een fan mocht op het podium “Know Your Enemy” meezingen, maar die kende blijkbaar toch de tekst niet zo goed als hij dacht, tot zichtbare frustratie van Armstrong. “Hitchin’ a Ride” en “Minority” deden wat ze altijd doen: sfeer brengen. Na “Brain Stew” verscheen er achter de drums van Tré Cool een supergroot opblaaslogo van American Idiot. En toen de titeltrack weerklonk, ontplofte niet alleen het vuurwerk op het podium, maar ook de hele Utopia Stage.

American Idiot leek meer impact te hebben op het jonge publiek. “Jesus of Suburbia” volgde, en daarna was het de beurt aan “Holiday” en “Boulevard of Broken Dreams”. Stuk voor stuk klassiekers die niets aan kracht hebben ingeboet. Terwijl er een selectie werd gemaakt uit Dookie, kreeg die andere jubilaris de volledige aandacht. Van begin tot einde werd elk nummer gespeeld. Het was een herinnering aan wat een straffe plaat het is, al zitten de meeste singles vooraan, waardoor er toch wat verval optrad naar het einde toe. Enkel tijdens de ballade “Wake Me Up When September Ends” werd er nog eens uit volle borst meegezongen. Voor de echte fans was het genieten dat verborgen parels als “Homecoming” en “Letterbomb” nog eens van het schap werden gehaald.

“Whatsername” mocht het eerbetoon afsluiten. Verrassend genoeg koos Green Day met “Bobby Sox” voor een minder bekende song van het laatste album. Het voelde aan als een verplicht nummertje. Minder onverwacht kwam Billie Joe Armstrong terug op het toneel met zijn akoestische gitaar om “Good Riddance (Time of Your Life)” solo te brengen. De vaste afsluiter van de set werd nog eens luidkeels meegezongen. Met een show van bijna tweeënhalf uur was het weer een oldschool Green Day-show. Het concept zorgde er echter wel voor dat de hits eens door elkaar werden gegooid. Green Day behoort in het rijtje der groten. Dat je niet één, maar zelfs twee klassiekers kunt vieren, bevestigde dit alleen maar.

Green Day speelt deze zomer niet in België. De laatste beschikbare kaarten voor hun optreden in het Gelredome in Arnhem op 19 juni zijn hier verkrijgbaar.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.