Ons favoriete rockende nepmedicijn is terug! Het is ondertussen al van 2013 – bijna tien jaar – geleden dat de band, we hebben het natuurlijk over Placebo, nog eens een studioalbum uitbracht. De Britten wisten in het verleden al enkele pareltjes op de wereld te zetten, waarmee ze het toch tot een van de grotere namen binnen de muziekindustrie schopten. Met een combinatie van alternatieve, indie-, glam- en (Brit)poprock creëerden ze een karakteristieke sound die we de afgelopen jaren stiekem toch een beetje gemist hebben. Never Let Me Go komt daar nu als achtste album in tegemoet.
Zoals het elke vijftiger tijdens zijn of haar midlifecrisis betaamt, ging ook leadzanger Brian Molko furieus op zoek naar een nieuwe uitdaging om zijn steeds wederkerend gevoel van verveling weg te werken. Gewoon een album maken op de traditionele wijze is dan ook maar saai. De zanger koos er daarom voor dat proces even volledig om te draaien, startend met het ontwerp van de albumcover. Vervolgens verzamelde Molko alle mogelijke oneliners die hij nog op zijn bureau kon vinden om op die manier de titels voor het album te bepalen. Cover check, titels check, enige wat nog ontbrak was de muziek.
Tijdens de coronapandemie kropen heel wat artiesten in hun van een laagje stof waar je neurotische (schoon)moeder de kriebels van zou krijgen voorziene studio om nieuwe plaatjes tevoorschijn te toveren. Iets wat bij Placebo, hoewel je dat zou denken, echter niet het geval was. Never Let Me Go was namelijk al grotendeels af nog voor alles op slot ging tijdens die beruchte dag in maart 2020. De mannen zagen echter wel de opportuniteit om op hun dooie gemakje de laatste hand aan het album te leggen. Een proces dat uiteindelijk geloond heeft, want het eindresultaat is zeker niet slecht.
Iets waar Brian toch enorm goed in is bij het schrijven van lyrics, is zinnetjes herhalen en blijven herhalen, luister even naar “Hugz” en “Surrounded by Spies” ter demonstratie. Niet meteen de meest originele oplossing, maar we kunnen het hem grotendeels vergeven wanneer de oneliners zo’n krachtige boodschap meegeven. ‘Go fix yourself, instead of someone else’, ‘A hug is just another way of hiding your face’… we zouden er zelf niet opgekomen zijn. Brian echter blijkbaar ook niet, want veel van zijn beste zinnen haalt (lees: steelt) hij naar het schijnt uit series zoals Doctor Who.
Wanneer Brian zijn keelgat openzet is het uiteraard quasi onmogelijk om zijn unieke stemgeluid niet te herkennen, maar de herkenbaarheid van de band schuilt ook in de sound van de nummers op dit album. Doorheen de volledige plaat horen we telkens op een manier het typische Placebo-geluid. De band blijft zichzelf echter wel uitdagen op muzikaal vlak en experimenteert met klanken, beats en melodieën. Zo kan je je afvragen welk instrument je precies hoort doorheen openingsnummer “Forever Chemicals”. Geloof ons, je was er zelf niet op gekomen, maar het gaat hier over een loop van een vervormde harp die eigenlijk begon als een geprogrammeerde drumbeat. Dat fascinerende geluid tijdens de introductie van het nummer was bovendien ook het eerste afgewerkte stukje muziek van Never Let Me Go.
Op muzikaal vlak kunnen we dit album enkel maar de hemel in prijzen. Het bevat dan ook enorm sterke nummers waar we met plezier telkens opnieuw naar luisteren. Het is fijn om te horen dat een band zijn eigenheid niet verliest in tijden waarin het volgens de OG rockers zoals zeg maar een Muse ‘hip’ is om te experimenteren met alles wat een beetje elektronisch klinkt (jammer genoeg vaak zonder succes). Placebo doet het tegenovergestelde, gaat op zoek naar manieren om zichzelf opnieuw uit te vinden en blijft toch sterk in wat ze het beste kunnen. We zijn dan ook enorm tevreden om nog eens gewoon een deftig rockalbum voorgeschoteld te krijgen van een band die al jaren meegaat.
Op zaterdag 25 juni speelt Placebo op TW Classic. Wie daar niet bij kan zijn, kan de band op 8 november aan het werk zien in het Sportpaleis.
Ontdek nog meer leuke muziek op onze Spotify.
