Rock Am Ring 2024 (Festivaldag 3): Oude gloriën en jong geweld in een zee van vuur

Op de laatste dag van Rock Am Ring werden we wederom getrakteerd op een dag vol muzikaal geweld en stralende zonneschijn. Terwijl de Nürburgring zuchtte onder het geweld van zware gitaren en donderende drums, waren het vooral de metalbands die de boventoon voerden. De Utopia Stage daarentegen bood enig tegengewicht met een aan keur van Duitse bands, met als enige buitenlandse uitzondering de Italiaanse sensatie Måneskin. Deze buitenbeentjes zorgden voor een knallende afsluiting van een geslaagde editie van Rock am Ring.

Atreyu @ Mandora Stage

Atreyu betrad het podium van de Mandora Stage en leverde een solide en energiek optreden. Vanaf de eerste akkoorden van “Drowning” tot de afsluitende noten van de set, waaronder klassiekers als “Ex’s and Oh’s” en “Right Side of the Bed” naast nieuwe nummers als “Drowning” wist de band het publiek te enthousiasmeren. Brandon Saller en zijn bandleden brachten een krachtige performance met strakke gitaarpartijen en een dynamische lichtshow, waarbij ze iedereen wisten te betrekken met hun interactieve podiumaanwezigheid.

Hoewel Atreyu zeker de energie en het enthousiasme van de menigte wist vast te houden, ontbrak het optreden soms aan de spontaniteit en rauwheid die de studio-opnames kenmerkt. De mix van oude en nieuwe nummers zorgde voor een gevarieerde setlist, maar sommige momenten voelden voorspelbaar en lichtjes cringe aan. Ondanks deze kleine tekortkomingen, bewees Atreyu de vaardigheid om zware riffs met melodische hooks te combineren en bleef de algehele ervaring ver boven de middelmaat.

Of Mice & Men @ Mandora Stage

Of Mice & Men mocht als tweede band van de dag aantreden op de Mandora Stage. Hoewel de band energiek begon met “Obsolete,” werd de show soms gehinderd door een niet altijd even perfecte geluidsmix. Vooral tijdens nummers als “Castaway” en “You Make Me Sick” was het moeilijk om de vocalen duidelijk te horen boven de zware gitaren en drums. gitaristen Phil Manansala en Alan Ashby leverden indrukwekkend spel en de stem van zanger Aaron Pauley was rauw en intens. Ondanks de technische problemen wist de band toch een krachtige connectie met het publiek te maken. De interactie tussen beiden was hartverwarmend. Zeker toen Pauley sprak over verbondenheid en gemeenschap. Als bedankje werd het emotionele “Second & Sebring” ingezet. De fans uitten hun dankbaarheid en zongen luid mee, wat zorgde voor het hoogtepunt van de set.

Polyphia @ Mandora Stage

Stel je een muzikale raket voor die door de kosmos schiet, bestuurd door een crew van virtuoze gitaristen, een funky bassist, en een drummer met de precisie van een Zwitsers uurwerk. Dit is Polyphia: een band die genres als rock, metal, en progrock moeiteloos samensmelt tot een mengelmoes die zowel je hersenen als je dansspieren prikkelt. De trofee voor gitarist van het weekend ging unaniem naar Tim Henson. Bijna een uur lang toverde hij de ene onmogelijke solo na de andere uit zijn gitaar. Hoe hij op “Chimera” schakelde tussen gitaren was zinsverbijsterend. Frontman Scott LePage is zelf ook geen onbegenadigd gitarist. Toch kon hij enkel met een glimlach zich neerleggen bij zijn meerdere. Drummer Clay Aeschliman en bassist Clay Gober hielden zich op de achtergrond, maar toonden zich een strakke ritmesectie. Polyphia overtuigde elke aanwezig aan de Mandora Stage. En schrijf de naam maar op; Tim Henson. Daar gaan we nog van horen.

Donots @ Utopia Stage

Geheel onverwacht verscheen Donots na Wanda aan de Utopia Stage. Niet op het podium, maar op een kraan met platform. Er is geen band die de spirit van Rock Am Ring meer uitstraalt dan deze punkers. We kregen een miniset van vier nummer voorgeschoteld. “Song 2” van Blur en “Fight For Your Right” van Beastie Boys zijn partysongs pur sang die in geen tijd de vlakte voor de Utopia Stage in één grote feestzone omtoverde. “Wake the Dogs” liet iedereen op en neer springen. Voor ze weer verdween had de band nog één mededeling: ‘Fuck AfD! Fuck extreemrechts’ waarop ze “We’re Not Gonna Take It” inzette. Heel de weide brulde luidkeels mee. Het korte intermezzo werd gesmaakt.

Fear Factory @ Orbit Stage

Fear Factory combineert industriële klanken met krachtige metalriffs, alsof Terminator en Mad Max samen een band hebben opgericht. Ooit was de band een onverzettelijke pionier in de industriële metal, maar door de jaren heen heeft ze aan glans ingeboet. Toch was er een voelbare spanning in de lucht, want dit is de eerste festivaltour met nieuwe zanger Milo Silvestro. Hij staat voor de monumentale taak om de schoenen van Burton C. Bell te vullen, de zanger wiens stem Fear Factory definieerde gedurende de hoogtijdagen in de jaren negentig. En die schoenen bleken iets te groot te zijn. Silvestro was niet altijd toonvast bij de clean gezongen stukken. Ook de tand des tijds is niet lief geweest voor Fear Factory. De songs klonken bijna identiek. De dubbele bassen vlogen in het rond en het ritmische staccato gitaarspel van opperhoofd Dino Cazares was misschien loepzuiver, maar ook eentonig.

Biohazard @ Orbit Stage

Met rauwe energie en onstuitbare passie mixt Biohazard al sinds de late jaren tachtig hardcore, punk en metal tot een explosieve cocktail. Met teksten die net zo scherp zijn als de gitaarriffs en ritmes die je hart sneller doen kloppen, belichaamt de band de stem van de urban jungle. Sinds 2022 is zanger/bassist Evan Seinfeld terug bij de band en speelt Biohazard weer in de klassieke bezetting op het podium. En de vonken spatten ervan af. De New Yorkers stelden een festivalset samen die alle hitjes omvatte. Seinfeld vloog als een dartelend veulen over het podium en zijn collega-zanger Billy Graziadei kroop tijdens “Punishment” als vanouds op de barricades om de song in stijl af te werken. Biohazard heeft een aantal jaren in de woestijn rondgedwaald, maar in zijn sterkste bezetting maakten ze een stijlvolle doortocht op Rock Am Ring.

Corey Taylor @ Mandora Stage

Als frontman van twee succesvolle bands, Stone Sour en Slipknot, heeft Corey Taylor zijn plaats in de rockgeschiedenis al ruimschoots verdiend. Met twee soloalbums op zak zakte hij af naar Rock am Ring. Hoewel CMT1 en CMT2 weinig bijval kregen, kondigde deze show zich aan als een retrospectief op Taylors rijkgevulde carrière. Zonder masker waren zijn pretoogjes duidelijk te zien en spatte de ondeugendheid ervan af. Omdat hij nog steeds op tournee is ter promotie van zijn laatste album, begon hij direct met enkele nieuwe nummers. Opener “Post Traumatic Blues” klonk een tikkeltje cliché, maar live kreeg het een rauw randje waardoor het toch nog cool klonk.

De liefde tussen Taylor en het Duitse publiek was enorm. Ze schreeuwden geregeld zijn naam, waarop de zanger zijn wederzijds respect betuigde. Bij een van die betuigingen benadrukte hij iets te duidelijk: ‘Before I Forget…’. Het gejoel steeg op vanuit de menigte, want de eerste Slipknot-song zat eraan te komen. Toen “Before I Forget” werd ingezet, ontplofte de Mandora Stage. Het zou trouwens niet de laatste Slipknot-cover van de avond zijn. De zachte song van de gemaskerde bende, “Snuff,” kreeg iedereen stil. En voordat Parkway Drive aan de beurt was, sloot Taylor zijn set af met een andere klassieker: “Duality.”

Ook tijdens het Stone Sour-nummer “Through Glass” werd de gevoelige snaar geraakt. Corey Taylor bewees dat hij meer in zijn mars heeft dan enkel de brulboei te zijn bij Slipknot. Hij omringde zich met getalenteerde muzikanten en leverde een puike set af. Tot slot had hij nog zeer goed nieuws: volgend jaar staat hij weer op Rock am Ring, niet als solo-act, maar met de groep waar hij alles aan te danken heeft. Slipknot werd officieel aangekondigd als de eerste headliner voor 2025. Schrijf het alvast in de agenda, want wees maar zeker dat ze de boel gaan afbreken.

Rock am Ring gaat volgend jaar door van vrijdag 6 tot zondag 8 juni. Meer info vind je op de website.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!