Als het gaat om popartiesten die in een handomdraai het Koning Boudewijnstadion proberen te vullen, dan heeft Ed Sheeran zich afgelopen weken een waardige tegenstander gekroond. Helaas moest de man met gitaar het onderspit delven tegen het haast ongenaakbare Coldplay, dat ’s lands grootste stadion maar liefst vier keer wist te vullen en bijgevolg een recordaantal tickets over de Belgische toonbank liet gaan. Hoe dan ook kunnen we er niet omheen dat het hier werkelijk om een titanenstrijd gaat, ook als het op wereldhits aankomt. Terwijl die andere band twee weken geleden nog een aantal meezingers aan zijn palmares toevoegde met Music of the Spheres, kon ook Sheeran niet achterblijven. Na het optellen op +, het vermenigvuldigen op x en het delen op ÷, komt onze favoriete roodharige wiskundeknobbel nu aan bij =, oftewel Equals.
Al sinds zijn begindagen heeft Sheeran een patent op het schrijven van emotionele gitaarballades, zoals “The A Team”, “Thinking Out Loud” of “Perfect”. Het uitgangspunt van de Brit was met andere woorden altijd het schrijven van een eerlijk nummer, dat op de een of andere manier telkens een gigantisch publiek wist aan te spreken. Helaas is dat laatste doorheen de jaren de bovenhand gaan nemen en werd het scoren van een wereldhit alsmaar belangrijker dan oprechtheid, getuige No.6 Collaborations en singles als “Shape of You” of in het kader van = nog “Bad Habits”. Airplay, volle stadia en een pak nieuwe fans gegarandeerd, maar waar was die eerlijke jongen met zijn gitaar gebleven? Begrijp ons niet verkeerd, we gunnen Sheeran zijn sterrenstatus en wereldfaam, en we ontkennen allerminst dat de nummers die hij tegenwoordig maakt stuk voor stuk wereldhits zijn, maar in zijn reis naar de top is hij zichzelf toch een beetje verloren. Dat bevestigt Ed vandaag wederom met zijn vijfde soloplaat.
Het grote probleem met = is vooral dat Sheeran van twee walletjes probeert te eten. Langs de ene kant krijgen we een aantal melige, en soms zelfs ronduit cringe, afkooksels van piano- of gitaarballades op ons bord, terwijl we langs de andere kant bestookt worden met platte, poppy beats, die vooral het doel lijken te hebben een zo hoog mogelijk aantal streams te vergaren. Het is dan ook moeilijk om de term ‘album’ te gebruiken voor =, want het geheel voelt vooral aan als een verzameling van nummers die hits moeten worden.
Zo kennen we ondertussen allemaal singles “Shivers” en “Bad Habits”, nadat de commerciële radiostations ze wekenlang door ons strot ramden. In datzelfde rijtje krijgen we vandaag bijvoorbeeld “Stop the Rain” te horen, een nummer dat de hitlijsten ongetwijfeld zal domineren, maar dat ook heel wat weg heeft van een hedendaagse “Living La Vida Loca” van Ricky Martin. Op zich is daar niets mis mee, maar zit een muziekliefhebber met een beetje eigenwaarde daar anno 2021 nog op te wachten? Albumopener “Tides” lijkt in hetzelfde bedje ziek, al kunnen we deze nieuwe kant van Ed beter smaken dan die van de platte popbeats. Met iets wat lijkt op een grootsere versie van Mumford & Sons weet de Brit ons voorzichtig in beweging te krijgen, maar nog voor we helemaal verkocht zijn, breekt hij de sfeer eigenhandig in duizend stukjes door in de refreinen enkel en alleen zijn stem te gebruiken. Een goeie bedoeling, maar de uitvoering kon iets beter.
Het probleem van ‘willen, maar niet kunnen’ keert op regelmatige basis terug doorheen =. Zo weet de zwoele baslijn in “Overpass Graffiti” wel de aandacht te trekken, maar komt de finale vonk helaas nooit opdagen. Sheeran verkent op zijn vijfde soloplaat dus met graagte nieuwe muzikale paden, maar hij durft onderweg wel eens te verdwalen. Zo weten we na een paar luisterbeurten nog steeds niet wat nu precies de bedoeling is van “Leave Your Life” en lijkt hij op “Collide” zelfs even te zijn gaan piepen bij de afdankertjes van het nieuwe Bastille-album, en geloof ons, dat is niet meteen een compliment.
Gelukkig krijgen we met “2step” een nog iet of wat degelijk nummer te horen, waarin de Brit zijn akoestische gitaar combineert met een trapbeat en rap. Er hangt weliswaar een commercieel geurtje aan het geheel, maar in een zee van platheid voelt dit toch aan als een kleine overwinning. Als we ons dan toch een podium voor de geest proberen te halen, zou “The Joker and the Queen” het zilver rond zijn nek mogen hangen. Oké, Sheeran heeft al betere pianoballades gemaakt, maar we kunnen ons inbeelden dat het doorsnee huwelijkspaar dit nummer als openingsdans zou durven kiezen. Inclusief de boodschap zeker niets nieuws onder de zon, maar de emotionele noot wordt duizend keer harder geraakt dan op pakweg een “Visiting Hours” of op het saaie “Love in Slow Motion”.
We moeten eerlijk zijn, Ed Sheeran is tegenwoordig niet meer de jongeman met zijn gitaar. De Brit stapte ondertussen in het huwelijksbootje en werd zelfs vader – misschien ook meteen de reden waarom “Sandman” een plakkerig slaapliedje werd. Helaas werd doorheen de jaren het merk ‘Ed Sheeran’ belangrijker dan de man achter de muziek. Of hij zelf honderd procent achter dat idee staat, durven we ten zeerste in twijfel trekken, maar we kunnen niet ontkennen dat de man in zijn opzet is geslaagd: een handvol nieuwe hits aan zijn discografie toevoegen. Die zullen ongetwijfeld door honderdduizenden uitzinnige tienermeisjes worden meegebruld komende zomer, maar voor alles is er een prijs. De Brit betaalde zijn wereldroem met zijn oprechtheid, met = als perfecte conclusie. En ook zo is de wiskundige berekening rond.
Op vrijdag 22 en zaterdag 23 juli 2022 stelt Ed Sheeran met de + – = ÷ x tour, of simpelweg Mathematics-tour, zijn repertoire voor in het Koning Boudewijnstadion te Brussel. In tegenstelling tot wat de media beweren, zijn er voor beide shows nog heel wat tickets beschikbaar.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
