In het land der singer-songwriter is Ed Sheeran tot op vandaag nog altijd patroonheilige. Op zich niet zo gek, daar de man met niet meer dan een gitaar onder de arm zowat alle genres kan mixen, zonder ooit het pad van de commerciële toegankelijkheid te verlaten. Het is dan ook weinig verrassend dat de monsterhits van ’s werelds bekendste rosse artiest al lang niet meer op twee handen te tellen zijn, waardoor hij stadia over heel de wereld in een vingerknip kan laten vollopen. In 2022 stond hij zo bijvoorbeeld nog twee keer in het Koning Boudewijnstadion in het kader van de + – = ÷ x Tour; meteen ook een afscheid van zijn wiskundige hoofdstuk. Subtract, of simpelweg –, was eerder dit jaar ook de punt achter het muzikale hoofdstuk.
Een nieuw verhaal staat daarom weliswaar niet meteen gelijk aan een nieuwe Ed Sheeran. Althans niet op dat niveau dat de fans er iets van zouden merken. Zevende studioalbum Autumn Variations is namelijk het eerste dat de Brit uitbrengt onder zijn eigen label Gingerbread Records, met als gevolg dat hij alle rechten voor het eerst helemaal zelf bezit. Ergens is het dus zeker cool dat de man zich op een manier wil losrukken van het team rond hem, dat enkel uit is op het scoren van hits. Een soort back-to-basics-gedachtengang, die eigenlijk met – al werd ingezet. Dat Sheeran daarom ook opnieuw samenwerkte met Aaron Dessner, leek op voorhand dus alvast veelbelovend.
Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen: Autumn Variations kan de verwachtingen niet inlossen. Met als opzet dat de herfst voor de deur staat en Ed Sheeran per nummer een soort ballade (lees: ode) voor een persoon dicht bij zich wilde maken, kunnen we het geheel ergens nog begrijpen. De vraag is alleen of je het dan ook per se als album moet uitbrengen. En al zeker als er bitter weinig te beleven valt in z’n totaliteit.
Veertien ballades dus, die elk op hun eigen manier een andere snaar proberen te raken. Soms lukt dat, soms niet; maar het vaakst ligt de waarheid (zoals wel vaker) ergens ertussenin. “Magical” hangt zo bijvoorbeeld aan elkaar met een minimalistische beat en wat magisch gitaargetokkel, maar het emotionele dat Sheeran er aan probeert toe te voegen, komt er niet helemaal uit. De intentie is er, de uitvoering laat ons een beetje op onze honger zitten. Iets dat wel vaker het geval is doorheen Autumn Variations, met “Amazing” misschien wel als meest duidelijke voorbeeld. Groovy, maar net niet groovy genoeg. Zo vormt zich bijgevolg eigenlijk al snel de conclusie dat het allemaal vrij geforceerd aanvoelt. En eenmaal je dat in je hoofd hebt, geraak je er niet meer van af.
Begrijp ons niet verkeerd: Ed Sheeran kan zeker een degelijke gitaarballade schrijven – hij schreef er voor dit album zelfs gewoon weer veertien – maar er zijn er slechts een paar die je achteraf zullen bijblijven. “Plastic Bag” is er zo eentje, die openbloeit in niets dat we nog niet van de Brit hoorden, maar het is wel die herkenbaarheid die ervoor zorgt dat het zo vermakelijk in het gehoor ligt. “That’s On Me” lijkt er zelfs even met kop en schouders bovenuit te steken, daar de man nog eens aan het rappen slaat. In de refreinen gooit hij het dan wel weer over de melig, melancholische boeg, waardoor het allemaal wat inzakt, maar de conclusie is duidelijk: Ed Sheeran moet op Autumn Variatons simpelweg wat meer ballen durven tonen.
Album nummer zeven wordt op die manier dus een verhaal van ‘net niet’. Zo goed als elk nummer is namelijk wel vermakelijk, maar er is er langs de andere kant ook geen enkel dat er echt uitspringt of dat je echt bij de keel weet te grijpen. De “Punchline” komt er zo bijvoorbeeld pas op het einde als een elektrische gitaar en strijkers een voor het overige voortkabbelende ballade onderbreken; de sterretjes in “Blue” fonkelen wel… We missen over het algemeen gewoon wat meer diepgang. En zeker in de tweede helft van het album, waar het bij momenten zelfs moeilijk is om de nummers van elkaar te onderscheiden.
Ed Sheeran die twee albums op een paar maanden uitbrengt; het is een dubbeltje op z’n kant. Je weet dat de man een nummer kan schrijven, je weet ook dat hij een groot hart heeft. Een tekst als ‘I’m in love with the ghost of you’ klinkt echter iets te cliché anno 2023 om de wereld nog echt te overtuigen. Autumn Variations kabbelt bijgevolg een klein uur simpelweg wat voort, en zo zie je dat ook de allergrootsten het moeilijk kunnen hebben met een nieuw begin. Het is op zich mooi om te zien dat Sheeran zich niet wil laten doen en gewoon van uit zijn hart schrijft, maar zoals gezegd is het dan de vraag of zulke nummers niet beter binnenskamers blijven. Wereldhits hoeven we in elk geval niet te zoeken op deze Autumn Variations; iets dat overigens ook niet de bedoeling was. De lijn tussen vermakelijk en langdradig – en zeker in albumvorm – is vandaag gewoon iets te dun, en dan krijg je een verhaal van net niet.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “That’s On Me”, ons favoriete nummer van Autumn Variations, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
