Als Ed Sheeran besluit om nieuwe muziek uit te brengen, dan is – en ook al ben je niet meteen fan – de hele wereld er altijd dat tikkeltje benieuwder naar dan bij eender welke artiest. Zo gek is dat ergens niet, want als je gewapend met enkel een akoestische gitaar en een arsenaaltje looppedalen stadia en festivalweides in je eentje kan uitverkopen, dan ben je simpelweg een wereldster. ’s Werelds bekendste roodharige kan het aantal hits, streams (en cijfertjes op zijn rekening) ondertussen hoogstwaarschijnlijk niet meer tellen, al moeten we hier wel met twee woorden spreken, want wiskundig blijkt de man een krak; althans als we de titels van zijn platen mogen geloven. Na optellen op kennismaker +, vermenigvuldigen op het sterke x, delen op het plakkerige ÷ en de vrijwel teleurstellende uitkomst = wordt de wiskundige reeks vandaag afgesloten met Subtract, of simpelweg –.
En dat is ergens toch een vreemde eend in de wiskundige bijt, want Ed Sheeran is meer dan ooit alomtegenwoordig met dit album. Te beginnen in de rechtbank, want tot gisterenavond was het zelfs even onduidelijk of deze – meteen ook zijn laatste album tout court was. Als hij namelijk schuldig werd bevonden aan plagiaat – overigens niet de eerste beschuldiging jegens de Brit – voor “Thinking Out Loud“, zou hij de handdoek in de ring gooien. Zo ver kwam het echter allemaal niet, maar het neemt niet weg dat hij langs de andere kant heel wat indirecte hype rond deze nieuwe release wist op te wekken. Nog speciaal aan deze afsluiting van een hoofdstuk is dat een groot deel van de plaat in slechts een maand tijd werd geschreven, en dat met de hulp van Aaron Dessner. Dat de gitarist van The National weet hoe hij popartiesten uit de klauwen van de op hits uitzijnde muziekindustrie moet sleuren, bewees hij al met Taylor Swifts Folklore en Evermore. Aan de man uit Halifax had hij, na =, een stevige kluif.
We moeten eerlijk toegeven dat we soms al wel eens durven vergeten dat Ed Sheeran ook maar gewoon een mens is. Een mens dat het de afgelopen tijd helemaal niet makkelijk heeft gehad; iets wat de betekenis van dit zesde studioalbum drastisch veranderde. De Brit werkte naar eigen zeggen meer dan tien jaar aan -, maar toen enkel de finale afwerking nog aan de orde was, stapelden de tegenslagen zich op. Een van Sheerans beste vrienden liet het leven, zijn echtgenote kreeg, nota bene tijdens haar zwangerschap, te kampen met een tumor en zoals gezegd werd hij meermaals beschuldigd van plagiaat. Dat alles beïnvloedde deze langspeler zozeer, dat de man er zijn meest persoonlijke plaat tot nog toe maakte: een terugblik richting het verleden, met hedendaagse toetsen.
Het draagt er allemaal toe bij dat we op – geen enkel nummer te horen krijgen dat gemaakt werd om uit te groeien tot een hit. Wel krijgen we de langverwachte terugkeer van de man met de gitaar, en belangrijker, die ons bij momenten zelfs nog eens weet te raken zoals vroeger. Opener “Boat” vertelt op een bedje van een eerlijke, akoestische gitaar en wat lichte strijkers bijvoorbeeld het verhaal over hoe het leven doorgaat, wat er ook gebeurt; gewoon degelijk, gewoon mooi. Een lijn die Sheeran tracht door te trekken doorheen de volledige plaat, die in de deluxe-versie maar liefst achttien nummers telt. Dat is veel, en dus weet je op voorhand dat het gewoonweg niet altijd even boeiend kan zijn. Als de Brit echter wel weet te overtuigen, dan doet hij dat met verve. “Salt Water” wordt bijvoorbeeld met opzet klein en emotioneel gehouden, daar het lied gaat over het aanvaarden van jouw donkerste gedachten, tot je er vrede mee hebt erin te verdrinken.
Dat Sheeran zoveel hits heeft, is doorheen – ook een onrechtstreeks pluspunt. Want zonder dat je een nummer kent, voelt alles vertrouwd aan. “Borderline” ontpopt zich zo bijvoorbeeld tot een van de absolute hoogtepunten van het album, net doordat het enkel en alleen teert op die vertrouwde. Een emotionele piano, dromerige strijkers en de breekbare stem van de Brit zorgen ervoor dat het geheel nog eens écht weet te raken; iets wat de man toch niet al te vaak meer overkwam de laatste jaren. Het daaropvolgende “Spark” zoekt het in datzelfde straatje, al pakt Sheeran het hier allemaal een tikkeltje grootser aan aan de hand van lichte popinvloeden. En dat is hetgeen dat het meest opvalt aan –, want buiten hitsingle “Eyes Closed” staat er geen enkel écht popnummer op de tracklist. Een soort verademing dus in de discografie van de zanger.
Natuurlijk zitten er hier en daar wel een aantal poppy insteekjes verstopt in heel wat nummers – Ed Sheeran is en blijft een popster die toegankelijke muziek maakt – al halen die de magie er vaak ook uit. “Colourblind” doet ergens wel heel hard denken aan “Perfect” en een thema als ‘jezelf kunnen zijn’ zoals in “Vega” is ondertussen ook best wel cliché. Een vat waarin de Brit doorheen zijn zesde langspeler wel vaker de inspiratie in leek te vinden, want het moet gewoon gezegd dat heel wat liedjes ook gewoon klinken als ‘meer van hetzelfde’. Vraag ons volgende week bijvoorbeeld niet meer wat het verschil was tussen “Sycamore” of “End of Youth”, of waar “Dusty” nu ook al weer precies over ging. Typische Sheeran-songs, maar in een zee van voorgekauwde gitaarliedjes, slechts kleine druppeltjes.
– is op een manier ook een soort tripje doorheen een decennium aan Ed Sheeran. Zo knipoogt hij op het leuke upbeat “Curtains” naar zijn ‘rap’periode en werd officiële afsluiter “The Hills of Aberfeldy” zelfs al in 2012 geschreven. Dat we in dat nummer zowel de man met de gitaar uit de begindagen als alle invloeden die hij de afgelopen tien jaar integreerde in zijn muziek horen, zorgt ervoor dat het als een fijne opflakkering fungeert. Een mooie manier om mee af te sluiten.
We merken dus dat Ed Sheeran met – erin is geslaagd om zijn meest persoonlijke en eerlijke plaat sinds heel lang te maken. Echte verhalen van een echte man die, ondanks al die naam en faam, nog steeds koud gepakt kan worden door het leven. De Brit heeft samen met Aaron Dessner dus ook meteen zijn meest coherente album sinds lang afgeleverd, waarop er, afgezien van “Eyes Closed”, geen enkel nummer een echt grootse pophit is. Dat is in dit geval een compliment, want – toont aan dat Sheeran het nog kan. Oké, soms verdrinkt hij in middelmatigheid en lijken een handvol nummers wel heel erg op elkaar, maar in vergelijking met de verzameling van songs die een hit moesten worden die = was, is dit album terug een paar serieuze stappen in de goede richting.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Borderline”, ons favoriete nummer van –, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
