Wanneer we het vandaag hebben over Ed Sheeran, dan hebben we het over een tieneridool, een popfenomeen, een heerser van de hitparades. Met slechts twee langspelers onder de getatoeëerde armen, lokte hij 240.000 (tweehonderd veertig duizend!) mensen naar zijn Wembley-shows. Het ging allemaal best snel voor ‘onze’ Ed. Een ernleine vijf jaar terug zagen we diezelfde rosse, guitige kerel uitgerust met pocketformaat-gitaar en loopstation nog in zijn eentje de AB Club entertainen met uitgesponnen nummers als “You need me, I don’t need you”. Hartstochtelijke nummers, waarvan “A Team” toen de exponent was, brachten zijn publiek evenzeer in opperste vorm van vertedering. Met een combinatie van deze succesformules groeide de tEDdybeer gradueel, langsheen concertzalen en festivalweides, uit tot het rolmodel dat hij nu is. Want op een vermoedelijke romance met Ellie Goulding na, blijft Sheeran vooral in de pers verschijnen met meer schoonzoonvriendelijke initiatieven.
Zijn tweede plaat, “Multiply” (X), verschilde in wezen al een pak van het frisse debuut “Plus” (+). De contrasterende kenmerken met zijn eerdere, in eigen beheer uitgebrachte EP’tjes, werden steeds groter. Zijn metamorfose tot gepoogde popkoning lijkt zich met “Divide (÷)” volledig te voltrekken. We onderwierpen de plaat aan een grondige luistersessie.
Openen doet de plaat met “Eraser”. Het nummer bevat individueel gezien alle elementen waar we Sheeran mee kunnen associëren. Een kenmerkend gitaarriedeltje, dat perfect z’n weg zou vinden naar een loopstationgeheugen, en ook de typerende autobiografische eerlijkheid. Met de welgekozen woorden; “Welcome to the new show, I guess you know I’ve been away. Where I’m heading who knows, my heart will stay the same“, lijkt Ed zijn fans alvast om wat krediet te vragen. Echt wild worden we niet van het nummer. De lijm tussen de strofes en de muziek plakt daarvoor niet stevig genoeg.
De tegelijkertijd eerder uitgebrachte singles “Castle on the Hill” en ooranaconda “Shape of You” worden op de plaat gescheiden door “Dive”. Een cheesy nummer waarin we best wel wat herkenbare feels met het eerdere werk voelen opborrelen. Knuffelmuziek, maar van betere kwaliteit dan die op de uitgemolken ‘Knuffelrock’-cd-reeks. Wanneer we vervolgens onze tanden vervolgens in “Perfect” zetten verslikken we ons bijna in de cheesecake.
De zoete klefheid, uitgevoerd in een cliché maatslag met begeleidende viool, plakt nog meer dan een puntzak vol snoep.
James Blunt had gerust deze mogen doen in jouw plaats, Ed, wij kregen van deze namelijk spontaan diabetes. Laten we dit nummer ook positief benaderen, stelletjes met huwelijksplannen hebben er een origineel openingsdansalternatief bij.
“Galway Girl”, “New Man” en “Happier” lijken zich qua uitwerking opnieuw ergens te situeren tussen het “Multiply”-album en “Shape of You”. Deze drie plaatjes hebben de gekoesterde, door onszelf omarmde charme van een authentiek Ed Sheeran-nummer. Ze werden wel om onbegrijpelijke redenen aangevuld met overbodige geluidsextraatjes. Zijne koninklijke rosheid vult en bespeelt met gemak in zijn eentje stadions. We hebben er dus dan ook het raden naar wat het nut is om backing-vocals (“Happier”) of overbodig ge-dj-scratch (“New Man”) te gaan implementeren op plaat. De flierefluitigere Ierse karakterisering in “Galway Girl” vinden we wel een attractief toegevoegd element. In essentie drie verdienstelijke, fijne nummers met een naar nasmaakje.
Alsof “Perfect” nog niet plakkerig genoeg was doet “Hearts Don’t Break Around Here” er nog een dikke schep zuurtjes bovenop. De tekst is bovendien verre van het diepgaande ballade-niveau dat we van Sheerio gewoon zijn. Zou hij in zijn oude slaapkamer nog verfrommelde flardjes uit zijn tienerjaren gevonden hebben?
“What Do I Know” doet ons vervolgens denken aan de verkleurende posters bij een tandarts, waar ‘eet fruit’ in een verdacht aantrekkelijk lettertype op staat te blinken. Het nummer kan evengoed door het leven gaan als synoniem voor Jack Johnson zijn “Banana Pancakes”. Ditmaal liet Ed de zoete stroop wel in het flesje, waardoor het nummer bij het doorspelen van het album als een aangename verzuchting de revue passeert.
Mogelijks stond het flesje zoete brol gewoon op het klavierdeksel van z’n piano. Met “How Would You Feel (Paean)” en “Supermarket Flowers” lijkt de piano namelijk een vaste intrede te gaan maken in zijn repertoire (?). Twee nummers met een bedenkelijke tekst. Als je met de “Spread your wings as you go, when God takes you back
He’ll say Hallelujah, you’re home” uit “Supermarket Flowers” namelijk bij de lokale priester aanklopt, verwacht hij je zonder twijfel diezelfde zondag als misdienaar in zijn kerk.
Zelden gebeurt het dat de ‘Deluxe’-versie van een album een effectieve meerwaarde betekent. “Divide” vormt nauwelijks een uitzondering op die ongeschreven regel.
Op deze uitbreiding moeten we er eerst en vooral de ‘laten we wat met een aansteker zwaaien’-ballade “Save Myself” bijnemen. An sich geen zwak nummer, maar muzikaal is het nog meer basic dan de effen T-shirtjescollectie bij Primark. Zo’n ballade waar er al honderden van bestaan; oninteressant dus. Tekstueel snijdt het nummer een stukje uit je hart weg, dat maakt het nummer toch ietwat pijnlijk om naar te luisteren. Met “Bibia Be Ye Ye” komt Sheeran dan weer een exotische voetbalzomer te laat.
Gelukkig verantwoorden “Barcelona” en “Nancy Mulligan” de meerprijs die betaald dient te worden voor deze speciale uitvoering. “Barcelona” combineert karakteristieke Ed Sheeran-zang met een zomers middenrif. Daar waar het met “Bibia Be Ye Ye” de mist in gaat, compenseert “Barcelona” de gebreken. “Nancy Mulligan” neemt ons net zoals “Galway Girl” mee naar de roots van de bekendste ginger op dit hemellichaam. Deze folkloristische track heeft alles waar je als Ed Sheeran-fan op had kunnen hopen. Het lijkt in de verste verten op wat we van hem gewoon waren, maar de knuffelbare Ed van weleer voelt nabij. Een gevoel dat we doorheen de plaat toch wel nummer-voor-nummer aan het verliezen waren. Het gevoel van een Ed die als koene ridder prinsesjes tracht te lokken met zoet snoepgoed werd daarvoor te omnipresent.
Singer-songwriters zijn er in alle (haar)kleuren, maten en gewichten. We begrijpen dat wanneer je jezelf wil onderscheiden je alle richtingen uitgeduwt kan worden onder invloed van je experimenteel gedrag. We hadden gehoopt, na drie jaar te wachten op “Divide”, een doorgroeide Ed Sheeran te kunnen horen. In plaats daarvan werd “Divide” een twijfelachtige assemblage van enkele oorwormende popnummers, sticky ballads en rare gedrochten. Lieve Ed, op “Eraser” zing je “I beg you, don’t be disappointed with the man I’ve become“, dat zijn we ook helemaal niet. Je recente plaat “Divide” stelt ons helaas wel teleur.
Wie Ed Sheeran in het Sportpaleis aan het werk wou zien, is eraan voor de moeite. Het concert was in no-time uitverkocht. Voor de fans die aanwezig zullen zijn; vergeet geen meezwaai-aansteker mee te nemen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
