Het moet inmiddels een jaar of tien geleden zijn dat we een langharige Sam Carter op het Groezrockpodium zagen rondstuiteren. ‘Architects (UK)’ stond op ons uitgeprinte plannetje omcirkeld, overtuigd door hun toen vers uitgebrachte The Here and Now (2011). Inmiddels heeft de band die ‘(UK)’ al lang niet meer nodig, nu de modderige grond onder hun voeten is ingeruild voor die van pakweg Royal Albert Hall, Alexandra Palace of de Lotto Arena. De band heeft een ferme groeispurt doorgemaakt, en heeft zijn gitarist en songschrijver Tom Searle jammer genoeg moeten achterlaten tijdens dat traject.
Holy Hell (2018) was het sluitstuk van die tragedie. For Those That Wish to Exist is het eerste album waarop we een Architects horen dat zichzelf heeft moeten heruitvinden. Dat werd duidelijk door de karrenvracht aan singles die de heren al over ons heen kiepten. In de geslaagde hoek vinden we onder meer “Black Lungs”, “Dead Butterflies” en “Animals”, terwijl “Meteor” zich elders in de kamer bevond. Architects heeft duidelijk weer aan zijn sound liggen sleutelen: we verwelkomen heel wat orkestgeluid, een vleug elektronica en Sam Carter die zijn valse stembanden iets sneller inruilt voor de generiekere soort.
Voor wie nu al heimwee krijgt naar de vroegere Architectssound, kunnen we met “Discourse Is Dead” geruststellen. Albumtrack nummertje vier omvat al waarmee Architects ons de afgelopen jaren blij heeft gemaakt: een schreeuwerige Sam Carter, stamelend basdrumgeluid, stevige breakdowns en een dramatisch refrein. Ook “Discourse Is Dead” werd weer de mantel der theatraliteit omgedaan, door groots strijkersgeluid aan het geheel toe te voegen. Op zich is dit een mooie brug naar “Dead Butterflies”, maar na een tiental nummers hadden we liever een Architects gehoord dat iets grootser was in doseren…
For Those That Wish to Exist werd daarnaast ook naarstig volgestouwd met features. De parallellen tussen het nieuwe Architectsgeluid en dat van Parkway Drive waren snel bloot te leggen, en “Impermanence” maakt de vergelijking wel heel gemakkelijk. De bonkige metalsound is op z’n Architects net iets eleganter opgeschuurd dan wat we Parkway Drive hoorden doen, maar het nummer bulkt van de mokerslagen. Winston McCall kondigt met de bulderstonde ‘For those afraid to die will never truly live’ een beenharde breakdown aan die geschreven is met volgelopen festivalweides in het achterhoofd.
Ook stadsgenoot Mike Kerr (Royal Blood) en Simon Neil (Biffy Clyro) mogen enkele minuten hun ding komen doen. Die eerste brengt tijdens “Little Wonder” een aanstekelijke dansbaarheid, en zorgt zo voor wat welkome afwisseling in de vijftien nummers die deze plaat rijk is. Kerr en Carter lijken gek genoeg de draak te steken met dat gegeven, de tekst in acht genomen. De hand van Biffy Clyro herkennen we dan weer in “Goliath”, al is die minder duidelijk. Her en der horen we het kakofonische geluid van A Celebration Of Endings piepen, al is “Goliath” voornamelijk een dreunende Architectssong. We hopen echter dat alles goed kwam met Simon Neil, nadat hij die laatste scream had ingeblikt.
Ozzy Osbourne zou dan weer als inspiratiebron voor sluitstuk “Dying Is Absolutely Safe” hebben gediend, en de opsomming waardoor we zopas zijn gegaan, vat een beetje samen wat we op de plaat hebben gehoord. Architects heeft heel wat willen doen in de vijftien nummers die op ons zijn losgelaten. We horen heel veel nieuwe invloeden, maar tegelijk ook heel wat herhaling, en dan is vijftien nummers best lang. Het siert Architects dat ze zo gretig zijn, en For Those That Wish to Exist bevat dan ook bijzonder geslaagde passages. ‘Kill your darlings’ is echter een waardevol advies voor de band uit Brighton, want nu verdwaalt de kwaliteit net wat te veel in de kwantiteit om van een topalbum te kunnen spreken.
Volg ons op Spotify voor dagelijkse porties nieuwe muziek.
1 Comment