Hoe vul je de leemte op die de dood van je voornaamste songwriter heeft veroorzaakt? Het moet al enkele maanden dé vraag zijn geweest die op de tong van elke Architects fan ligt te branden. Tom Searle, gitarist en tweelingbroer van drummer Dan Searle, verloor in 2016 na drie jaar de strijd tegen kanker. De muziekwereld toonde massaal zijn medeleven, en de populariteit van de band uit Brighton kent sindsdien ongekende hoogten. Zo sloot Architects vorig jaar nog hun tour af in de mythische zaal Alexandra Palace, door de jolige Brit al vaak ‘Ally Pally’ genoemd. Opvallend voor een band die een niet-toegankelijk genre kleur geeft met beenharde breakdowns en een zanger die met momenten wel zijn endeldarm uit zijn lijf lijkt te willen screamen.
Dat Holy Hell een emotioneel album zou worden, bleek uit de eerste vier singles die voor de release al werden uitgebracht en uit de documentaire die enkele weken geleden op YouTube werd gezet. Naast muzikanten zijn de heren van Architects ook beste vrienden, en dat weten ze sinds All Our Gods Have Abandoned Us (2016) op een magistrale manier in hun muziek te verwerken. Ook de opener van het nieuwe album, “Death Is Not Defeat”, grijpt meteen bij de keel. Het nummer begint in Architectstermen behoorlijk zacht, en krijgt met strijkers de nodige dramatiek mee. Rond halfweg bouwt het nummer echter op naar zo’n typische beenharde breakdown. Een slap in the face voor al wie dacht dat Architects een rustig en ingetogen album ging schrijven. De toon is gezet, en hoe.
Strijkers zijn een rode draad doorheen het album, en zoals gezegd voegen ze de nodige dramatiek toe aan bepaalde nummers. Zo werden ze ook even ingepast in “Mortal After All”, om de climax van het nummer een gouden randje mee te geven. Verder gaat dit nummer ook met de titel ‘fijnste riff van het album’ aan de haal. De flow van het nummer gaat goed op en neer, en ook het samenspel in de tussenstukken toont waarom een band als Architects wel degelijk in een zaal als de Lotto Arena thuishoort. Ook tijdens titelsong “Holy Hell” zijn de strijkers weer van de partij, zij het iets minder subtiel. Ondanks dat gegeven, is het zanger Sam Carter die, met zijn herkenbare tirade aan al wat de mensheid overstijgt, de meeste aandacht opeist.
“Royal Beggars”, een single die in oktober al werd gereleaset, is waarschijnlijk de meest toegankelijke song die Holy Hell te bieden heeft. Daarnaast lijkt het ons tevens de beste song te zijn. “Royal Beggars” bevat alle elementen die de definitie van Architects omvat, en heeft ondanks zijn toegankelijkheid toch de nodige ruwheid meegekregen die een nummer van de band uit Brighton behoeft. ‘Like a bird in a cage trying to find a way’. De moeilijkste vragen des levens mogen dan nog onbeantwoord blijven, op de vraag ‘Hoe schrijf ik een wereldnummer?’ heeft Architects met “Royal Beggars” alleszins een pasklaar antwoord.
Met “The Seventh Circle”, verwijzend naar de negen hellekringen uit Dante’s La Divina Commedia, heeft Architects het hardste en meest straight forward nummer van het album geschreven. Het begint met een niet geheel onbekend klinkende blegh, waarna de hel voor één minuut en 48 seconden losbarst op het ritme van de metronoom die Dan Searle heet. Het laatste gezamenlijke wapenfeit van de gebroeders Searle “Doomsday” is tevens de eerste single van Holy Hell die Architects uitbracht, intussen al meer dan een jaar terug. Resultaat is een bijzonder gevoelige song die aankomt. Daarnaast bewijst Dan naast een getalenteerd tekstenschrijver ook nogmaals een weergaloze drummer te zijn, die perfect weet te doseren en op de juiste momenten toch zijn klasse kan uitstallen.
Holy Hell is een vloedgolf aan frustratie, verdriet en onzekerheid over de toekomst, vakkundig in elf nummers gegoten. Van het eerste tot het laatste nummer vertelt elk instrument en elke zanglijn hetzelfde verhaal, en het resultaat is zo’n album waarop er geen slecht nummer aan te wijzen valt. Op de radio zal je Architects ook met dit album niet te horen krijgen, maar laat dat nu net zo mooi zijn aan de band. Als hechte groep vrienden merk je dat ze door dezelfde zware periode moeten en ook hun muzikale neuzen in dezelfde richting wijzen. Op die manier hebben ze hun gedeelde gevoelens van zich af geschreven. Met puur vakmanschap zet de Brightonse band de bakens uit voor al wie nog een metalcore album zal uitbrengen in de toekomst. Alweer een bewijs dat goeie muzikanten uit de zwartste hoofdstukken van het leven geniale muziek kunnen puren.
Het gebeurt niet vaak dat we een album de eer geven met vijf sterren te mogen pronken. Holy Hell is volgens ons dan ook een uniek album. De documentaire Holy Ghost toont aan dat het album de muziek overstijgt. Het is als het ware de erfenis die Tom Searle heeft nagelaten bij het publiek en bij de bandleden, zowel op muzikaal vlak als als mens. Die onderliggende boodschap en het hele verhaal errond maakt dat Holy Hell als album niet alleen staat, maar deel uitmaakt van een geheel en een beleving. Dat geheel heeft ons op alle mogelijke vlakken overtuigd.
Architects speelt op vrijdag 11 januari 2019 in de Lotto Arena.
