AlbumsRecensies

Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell! (★★★★): Less is more

In 2012 vulde de zomer zich met “Sumertime Sadness” dankzij Lana Del Rey. Lana Del Rey is sindsdien een begrip in de psychedelische droompopmuziek en heeft dat te danken aan hits als “Video Games” en succesvolle albums als Lust For Life. Dat album dateert alweer van 2017 en het jaar erop stelde de zangeres dat album voor in het Sportpaleis. Slechts enkele maanden na het optreden op Belgische bodem kwam de zangeres verbazingwekkend genoeg al met nieuwe muziek, maar op een nieuw album moesten de fans nog bijna een jaar wachten. Aan dat wachten komt nu een einde, want met Norman Fucking Rockwell! is de zangeres meer dan terug. Naast zes singles voor haar nieuwe album bracht ze onlangs nog twee andere singles uit. Eén over het wapengeweld in Amerika (lekker actueel) en een deel van de soundtrack van de nieuwe André Ovredal film.

We beginnen met de vraag te beantwoorden die op iedereen zijn lippen ligt. Who the fuck is Norman Rockwell? Norman Perceval Rockwell was een Amerikaanse schilder, schrijver en illustrator, wiens werk ruim veertig jaar op de cover van The Saturday Evening Post kwam te staan. Del Rey is trouwens niet de eerste die Rockwell eert met haar werk. Onder andere in Forrest Gump zat er een knipoog naar de kunstenaar. De titelsong van Norman Fucking Rockwell! komt al meteen aan bod en zo krijgen we al een eerste mooie pianoballade te horen onder toezicht van Jack Antonoff. Voor tien van de veertien nummers werkte Lana Del Rey samen met Antonoff. De producer werkte al samen met artiesten als Lorde en St. Vincent en eerder dit jaar werkte hij voor de derde keer samen met Taylor Swift.

Na het openingsnummer komen de eerste twee singles van het album. Het is wat vreemd om deze op een nieuw album te horen, aangezien ze al bijna hun eerste verjaardag vieren. Toch worden wij nog steeds gelukkig van het zweverige “Mariners Apartment Complex“. Op het zalige nummer deelt Lana mee dat ze nu gelukkig is. Ook het luchtige “Venice Bitch” is en blijft een fantastisch nummer van bijna tien minuten, waarop wij graag ’s avonds laat rondcruisen met onze Cadillac.  Op de derde single en afsluiter van het album “hope is a dangerous thing for a woman like me to have – but i have it” keert Del Rey terug naar de piano en zo sluit de zangeres het album af op dezelfde manier waarmee ze begonnen is. Met een maatschappij kritische tekst zet de zangeres ons nog eens aan het denken vooraleer wij Norman Fucking Rockwell! nog maar eens opleggen.

Tussen “Venice Bitch” en “hope is a dangerous thing for a woman like me to have – but i have it” vinden we nog tien nummers, waaronder haar cover van Sublime’s “Doin’ Time“. Instrumenten die vaak terugkeren op die tien nummers en de rest zijn piano, gitaar en drum en zo toont Del Rey aan dat ze niet veel nodig heeft om te overtuigen. In vergelijking met pakweg Lust For Life krijgen we op Norman Fucking Rockwell! een hoop minder instrumenten te horen en zo krijgen we een iets rustiger, ingetogener album te horen, waarop de stem van Del Rey op de voorgrond treedt. “The Greatest” sluit zelfs af met een minuut lang uitsluitend piano en dat is zeker en vast een meerwaarde aan het al sterke nummer. Hierdoor wordt het nog net iets melancholischer en zweveriger. Door die kleine details weet Lana een onderscheid te maken tussen een redelijk en een sterk nummer. De weemoed die we op alle vorige albums te horen kregen; wordt doodgewoon doorgetrokken op het zesde album. We verwachten ook niet anders van de Queen of Melancholy.

Hoewel “Cinnamon Girl” even zoet klinkt als de kaneelbroodjes uit IKEA, is de tekst het tegenovergestelde. De teksten van nummers als “Lover” en “Mariners Apartement Complex” zijn dan weer zeer positief, maar het kaneelmeisje bekent hier dat ze veel dingen verzwijgt uit angst om gekwetst te worden. Ook in “This Is How To Disappear” houdt Del Rey de schone schijn hoog. Wij horen een eenzame Lana en tijdens de gitaarsolo krijgen we datzelfde gevoel. We zouden er ook nostalgisch van worden. Met “California” gaan we (gelukkig) terug de vrolijke kant uit en die wissel van stemming was welkom. Hoewel ook hier de piano in het eerste deel de hoofdrol opneemt, is het duidelijk te horen dat dit een van de nummers is waaraan Jack Antonoff niet meewerkte. Het nummer doet terugdenken aan Del Rey’s vorige album. Hetzelfde geldt voor “The Next Best American Record” en dat is niet verbazend, aangezien dit nummer (net als Lust For Life) een samenwerking is tussen de zangeres en Rick Nowels. De twee laatst vermelde nummers zorgen voor een mooie afwisseling met de ingetogen Lana Del Rey die we tot nu toe te horen kregen op Norman Fucking Rockwell!.

Ook op haar zesde album krijgen we de rauwe stem van Lana te horen; die stem staat bij elk nummer in de spotlight. Op het oudere werk van de zangeres was dit niet altijd het geval en ging ze ook op in de band rond haar. Dit album doet terugdenken aan de zangeres waarop we verliefd werden in 2011 met “Video Games”. Geen enkel nummer op Norman Fucking Rockwell! is overgeproducet en de beperkte achtergrondband zit daar zeker en vast voor een stuk tussen. De melancholie is nog steeds aanwezig en ook de bijhorende magie die Del Rey sinds het begin in haar muziek wist te leggen, is niet verdwenen. We kunnen er nog veel woorden aan vuilmaken, maar Norman Fucking Rockwell! is in drie woorden samen te vatten: less is more.

FacebookInstagramWebsite

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

1175 posts

About author
braaf zijn hé
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Bleachers - Bleachers (★★★): Gewoon gezellig

Als je z’n Wikipedia-pagina even doorneemt, is het eigenlijk onbegrijpelijk dat de naam Jack Antonoff niet per se een belletje doet rinkelen…
2023Featured albumsFeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2023

De laatste maand van 2023 is alweer bijna halfweg, dus naar goede gewoonte liggen er ook bij Dansende Beren tal van eindejaarslijstjes…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Bleachers - "Alma Mater" (feat. Lana Del Rey)

Het is nog niet zo gek lang geleden sinds Bleachers zijn neus terug aan het venster stak, al is bezieler Jack Antonoff…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.