Als je z’n Wikipedia-pagina even doorneemt, is het eigenlijk onbegrijpelijk dat de naam Jack Antonoff niet per se een belletje doet rinkelen bij het echt grote publiek. De Amerikaanse producer is zo namelijk kind aan huis in de studio’s van onder meer Lana Del Rey, Taylor Swift, Lorde, St. Vincent en Clairo, en werkte daarnaast ook al samen met klinkende namen als The 1975, Florence + The Machine, Kevin Abstract, Phoebe Bridgers en Olivia Rodrigo. En dat om er slechts een paar te noemen. De man zat bij wijze van spreken achter de knoppen van je halve favoriete Spotify-playlist, maar is daarnaast klaarblijkelijk ook nog eens gigantisch goed in planning en timemanagement, want hij heeft ook gewoon een eigen project: Bleachers.
De allereerste release van die band mocht recent tien kaarsjes uitblazen, maar in de tussentijd volgden nog drie langspelers en twee ep’s. Een familie die vandaag nog wat meer wordt uitgebreid met de release van het zelfgetitelde Bleachers. Dat het album gedoodverfd was om cool te worden, merkten we al meteen op aan de lijst aan namen die meewerkten. Vocals van, weliswaar weinig verrassend, namen als Lana Del Rey, Clairo, Annie Clark en Florence Welch, maar ook bijvoorbeeld pianotoetsen van Matty Healy en gitaar van Bartees Strange; Antonoff had zijn adressenboekje serieus opengetrokken. Hoge verwachtingen met andere woorden, die helaas niet per se worden ingelost.
Bleachers blijft namelijk vooral ter plekke trappelen, met als centrale plek het hoofd van Antonoff zelf. Daar lijkt het er uiteindelijk toch rustiger aan toe te gaan dan gedacht, net doordat de Amerikaan door het werken aan deze plaat rust probeerde te vinden in de chaos van het leven, maar evengoed van de wereld. Dat lijkt zich in eerste instantie ook te vertalen in een album dat hoopvol en verdrietig tegelijkertijd klinkt, te beginnen met het naar Springsteen neigende “I Am Right on Time”. Dat de Amerikaan niet vies is van leentjebuur met The Boss, leerden we al uit vorige platen, al lijkt hij het tegenwoordig elektronischer en vooral hedendaagser aan te pakken. Kijk zo bijvoorbeeld maar naar de saxofoon en de funk die hij in “Modern Girl” wist te verwerken; rock-‘n-soul?!
Een veelbelovend begin kan dan twee kanten op; in deze jammer genoeg die in dalende lijn. Bleachers kabbelt namelijk iets te vaak gewoon wat uitzichtloos voort, waardoor het net die verdwaalde saxofoon is die de boel wat moet opsmukken. “Jesus Is Dead” lijkt eerder op een verloren gelopen B-kantje, terwijl “Alma Mater“, nochtans met de ongenaakbare Lana Del Rey, zoveel kanten uit schiet dat de rode draad zoek raakt. Het voelt raar om het te zeggen bij een grootheid als Jack Antonoff, maar doorheen het vierde album van Bleachers duikt na verloop van tijd het idee van ‘willen maar niet kunnen’ ietsje te vlot op in onze gedachtengang.
Daarom is het ook goed om te vermelden dat nummers soms ook wat meer tijd nodig hebben om echt te kunnen doorgroeien. “Tiny Moves” sloeg als single bijvoorbeeld niet echt aan, maar in het geheel van Bleachers weet het zich wel als opflakkering te ontpoppen. Net als “Me Before You” overigens, dat toch ook net dat tikkeltje genoeg blijft nazinderen. Ontdekking van de plaat blijft uiteindelijk toch “Self Respect”, waarin Antonoff zijn innerlijke Justin Vernon tracht boven te halen, hetzij met een hedendaagse elektronische toets en iets meer soul. En dat is trouwens niet de enige keer dat de man in de voetsporen van Bon Iver probeert te treden, want in het laatste deel van het album omarmt hij zijn indiekant helemaal.
Meteen ook een iets te plotse stijlwisseling in het geheel, want ondanks dat Antonoff wel aankondigde dat hij de uitersten wilde opzoeken om ze in elkaar te laten overvloeien, lijkt hij op Bleachers toch vooral ook de rode draad kwijt te raken. Een warm dekentje op “Isimo”, een DIY-gitaar in “Woke Up Today” of de The 1975-achtige elektronische twinkeltjes in “We Are Going To Know Each Other Forever”; allemaal goed en wel, maar echt een stempel kunnen ze niet per se drukken. Het ziet er zo naar uit dat het vierde album van Bleachers eerder een soort conceptplaat werd, waarin er tegelijkertijd heel wat en te weinig gebeurt. Niets neemt langs de andere kant het talent van en ons respect voor iemand als Jack Antonoff weg, maar als je zo’n grote naam hebt, ligt de lat vanzelfsprekend op zekere hoogte. Bleachers werd in z’n geheel daarom gewoon gezellig. Niets meer, niets minder.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Self Respect”, ons favoriete nummer van Bleachers, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
